Verstilde liedjes, tegendraadse liedjes en uitbundig geschreeuw
Op de tweede avond van Eurosonic is het Allround Poolcentrum, waar ik gisteren de avond ook begon, al vroeg gevuld voor Grand Sun. Blijkbaar zijn er genoeg mensen die het gure weer willen trotseren om deze vriendelijke jongens te gaan zien. Want dat zijn het, vriendelijke Portugezen die voor ons hun makkelijk in het gehoor liggende nummers komen spelen. Begonnen als een rockband met psychedelische invloeden zijn er ook bij hen steeds meer postpunk invloeden ingeslopen. Maar waar het bij veel bands in dit genre blijft bij het uiten van frustraties en boosheid blijven deze mannen vrolijk en netjes. Het staat zelfs op het t-shirt van de zanger We’re all friends here! Hoewel de toetsenist nog een paar keer benoemd dat hij een hekel heeft aan de sneeuw die momenteel valt, klinkt hun muziek mooi en verzorgd. Geen boosheid maar een aangename verrassing om de avond mee te beginnen.
In de Schouwburg worden we even later verrast door een bijzonder optreden van Zaho De Sagazan. De 24-jarige Française komt uit een kunstenaars familie, haar vader is beeldhouwer en schilder Olivier de Sagazan, staat er met twee muzikanten die uit hun instrumenten de mooiste klanken tevoorschijn toveren. Het gaat van prachtige chansons naar opzwepende elektro en Zaho neemt ons dansend en zingend mee in haar belevingswereld. Ze is hoog sensitief vertelt ze ons en toen ze jonger was wist ze daar geen raad mee. Maar een piano bracht uitkomst, hier mocht ze huilen en hier kon ze haar creativiteit kwijt. Puur, oprecht en super intens zingt ze met haar ogen dicht Je reve, je reve, je reve en dat is het, we worden meegenomen in haar droomwereld. Het publiek geniet net als zijzelf met volle teugen, ook als even later haar colbert uit gaat en ze in haar sportpakje zingend en dansend door de zaal loopt. De afwisseling tussen de verschillende genres komt soms wat rommelig over maar de intensiteit van haar performance en het gevoel dat er nog veel meer moois uit deze creatieve jonge vrouw zal komen laat de zaal smachtend naar meer achter.
Even verderop staat Queen’s Pleasure te spelen. De Nederlandse band die hun debuut opnam met de Engelse producer Edd Hartwell en hun tweede plaat op Vlieland met Frans Hagenaars van Excelsior. In theorie zou het dus allemaal fantastisch moeten klinken, zowel op plaat als live, maar bij mij gebeurt dit niet. De zanger heeft een goede stem, de liedjes zijn niet verkeerd maar het voelt voor mij alsof het allemaal niet echt is. In de clip van hun nummer How Come dragen ze maskers en dat is het. De band heeft geen eigen smoel, ze doen de muziek van anderen na. Wannabees noemt een vriendin van me het en zo voelt het inderdaad. Misschien komt het in de toekomst nog goed tussen deze band en mij, maar op dit moment voelt het niet zo.
Arny Margret mag het in haar eentje doen in de prachtige Schouwburg. De kleine IJslandse staat wat verloren op het grote podium. Prachtige liedjes schrijft ze, over haar emotionele verkenningstocht en het ouder worden en die begeleidt ze zelf met haar mooie warme gitaarspel. Het publiek doet zijn best en is stil maar met deze prachtige verstilde muziek is het nooit stil genoeg, helemaal niet op zo’n festival. Vorig jaar was ze ook al in Groningen, toen zag ik haar optreden in The Coffee Company. Mooi dat ze nu zo’n tweede kans krijgt om zich in de kijker te spelen, maar eigenlijk gun ik haar dus liever in een kleine intieme setting met het publiek dicht om haar heen.
In Vera begint Izzy and the Black Trees. De verhalen zijn deze Poolse band met punk invloeden en vette beats vooruitgesneld want lang voor aanvang staat er al een lange rij voor de deur. We komen dus niet zomaar binnen en uiteindelijk zien we alleen het laatste stuk van het optreden. De zangeres wordt vergeleken met legendes als Kim Gordon en PJ Harvey en haar stijl is zeker vergelijkbaar, maar uiteindelijk klinkt dat mooier dan het is. We zien hier geen Sonic Youth, het doet me meer denken aan Dry Cleaning. Het optreden is gedrenkt in een flinke galm waardoor de nuance van de nummers wat verdwijnt. Zeker vermakelijk maar niet de sensatie die verwacht werd.
Nadat ik kort bij een intens optreden van de progressieve metalband Hippotraktor heb gekeken ga ik door naar Fat Dog uit Londen. Dit optreden wil ik graag helemaal zien dus op tijd in de rij! Veel muziek hebben ze nog niet uitgebracht maar de single King of the Slugs is opwindend en belooft veel. En ze maken de belofte waar. Het optreden is een eclectische mix van Balkan beats, Engelse branie en verkleed partijen. Het publiek wordt opgezweept mee te brullen en hoewel niemand de nummers kent gaan ze er in als koek bij de zwetende en hossende massa vooraan in de zaal.
In Huize Maas mag Tramhaus zijn zegetocht vervolgen. Voor ons is de band allang geen onbekende meer, maar vandaag mag ook de rest van Europa zien dat ze steeds hechter zijn gaan spelen. Hun afwijkende en tegendraadse liedjes doen het goed in de bomvolle zaal en het speelplezier spat er vanaf. Vooral de slungelige zanger Lukas Jansen kan niet verbergen dat hij opgewonden is hier vandaag te staan. In zijn Engels met Nederlandse tongval dankt hij het publiek en vertelt hij blij te zijn weer in Groningen te zijn. Hoewel de liedjes voor een breed publiek misschien iets te afwijkend zijn zou ik ze deze zomer graag terug zien op de festivals. Af en toe een beetje buiten de lijntjes kleuren is leuk toch?
Vanavond sluiten de Lambrini Girls de avond af en ik kon geen leukere afsluiter bedenken. De stoere vrouwen maken punk voor de LGBTQ generatie en iedereen die het hier niet mee eens is mag oprotten. Net als Wilders en de politie die slachtoffers van verkrachting vaak niet geloofd. Serieuze onderwerpen, maar het uit zich in één groot feest. De dames rocken er in ondergoed flink op los en het publiek gaat los in de zweterige sfeer. Tot achterin de zaal worden mensen gevraagd ruimte te maken zodat de zangers met haar gitaar het publiek in kan. En als ze er niet doorheen banjert gaat ze wel crowdsurfend over het publiek. Het nieuwe feminisme heeft een gezicht en ze heten the Lambrini Girls!
Tekst: Jan Berends
Foto: Zaho de Sagazan door Niels Knelis
