Tag: J Mascis

J Mascis – What Do We Do Now

J Mascis – What Do We Do Now (Sub Pop)

Dinosaur Jr. bestaat veertig jaar in 2024 en dat is toch wel iets om even bij stil te staan. Omdat de formatie die toch altijd wat in de marge van de rockmuziek opereert, met alle respect, nog immer grote populariteit geniet van de hondstrouwe fans. Waaronder ondergetekende.

Je moet sowieso maar houden van die altijd en eeuwig lijzige stem van J Mascis, anders heb je sowieso een probleem om van de muziek van hem en zijn band te genieten. Die scheurende gitaren bovendien. Ook op zijn vierde soloalbum herken je de Amerikaan uit Massachusetts uit duizenden. Dat geldt ook voor de indierock die hij al vier decennia op plaat zet. Solo wat ingetogener dan met Dinosaur Jr, maar nooit dat je denkt: nou mensen, hier gebeuren momenteel wel héél erg aparte dingen. J blijft te allen tijde dicht bij het geluid van de band die hij groot maakte.

“I don’t even know if I like my own singing”, zegt Mascis over zichzelf en dat tekent ‘m wel een beetje. Er zit een stuk onverschilligheid in de muziek van J. Die ook What Do We Do Now kenmerkt. Een album waarop hij het gaspedaal wat harder intrapt dan op vorig solowerk. Maar ook weer niet heel veel harder.

What Do We Do Now is grotendeels tot stand gekomen tijdens de pandemie. Er staan tien nummers op en een zwakke broeder vinden op het album lukt je niet. Ouderwets vakwerk, zeggen we dan. Pieter Visscher

 

 

J Mascis – Right Behind You

J Mascis is een competente zanger en schrijft solide liedjes, maar waar hij echt goed in is is gitaarspelen.

Solo of met Dinosaur Jr maakt niet uit. Zodra hij zijn snaren beroerd stopt de wereld. Gelukkig weet hij dat zelf ook dus zorgt hij er voor dat in al zijn liedjes wel een solootje (of twee) zit. Op nieuwe single, single Right Behind You pakt hij weer lekker uit. Het nummer begint met een piano en even lijkt het erop dat dat het dominante instrument blijft, maar als J na een paar minuten zijn gitaar ter hand neemt, weet hij van geen ophouden.  Geen idee eigenlijk of J met Dinosaur Jr ook nummers van zijn eigen platen speelt. Maar Right Behind You zou helemaal niet misstaan in een Dino set. Over een kleine twee weken komt het ‘What Do We Do Now’ album uit. Half juli staat  Dinosaur Jr op Bospop.

J Mascis – Can’t Believe We’re Here

Het verschil tussen solo en Dinosaur jr opnamen is niet altijd even duidelijk, maar zolang meneer Mascis maar regelmatig nieuwe muziek uitbrengt hoor je ons niet klagen.

Can’t Believe We’re Here is direct herkenbaar als een J Mascis liedje, aan zijn geknepen zang, maar ook aan zijn weelderige gitaarspel, waar hij hier gelukkig lekker scheutig mee is. De nieuwe single komt van het zoveelste soloalbum van de oude rot.

What We Do Now staat voor begin volgend jaar. In een interview legt J uit dat er wat hem betreft wel degelijk een verschil is tussen zijn solo en de bandalbums. Voor Dinosaur Jr schrijft hij met zijn bandmaten in het achterhoofd. Zijn eigen nummers schrijft hij op akoestische gitaar met de bedoeling ze ook zo te kunnen uitvoeren. De kampvuurtest zeg maar. Waarom hij ze vervolgens dan toch met band opneemt weet hij zelf ook niet precies.

J Mascis – Elastic Days (SubPop/Konkurrent)

j mascisJoseph Mascis kennen we beter als J Mascis, omdat hij sinds halverwege de jaren 80 onder die naam opereert. Niet alleen als boegbeeld van Dinosaur Jr., maar ook als soloartiest. Elastic Days is het vijfde soloalbum van de Amerikaan, die bijna 53 jaar op onze aardbol te vinden is. Meestal met een gitaar om de nek.

Muzikaal is Mascis nooit gek ver verwijderd van het geluid van de band waarmee hij groot werd en dat geldt ook voor Elastic Days, met zijn twaalf songs.

Vocaal, niet dat dat nodig is overigens, wordt hij vergezeld door onder anderen Pall Jenkins (Black Heart Procession), Marc Mulcahy (Miracle Legion) en Zoe Randall van Luluc, terwijl je goed moet luisteren om dat waar te nemen. Het is vooral Mascis wat de klok slaat. Dat uit duizenden herkenbare, wat lijzige stemgeluid, drukt te allen tijde een zwaar stempel op zijn muziek en wie ervan houdt, zit gebeiteld.

De steevast met veel gitaarsolo’s ingekleurde folky indierock van Mascis, die muzikaal weer geregeld uit hetzelfde vaatje tapt als pakweg Neil Young (niet geheel toevallig een muzikale held), is ook op Elastic Days nooit gek verrassend en toch is zijn kwaliteitsstempel op elke song te vinden. Dat is knap en Neil Young zal dat ook erkennen, want hij is de beroerdste niet. Pieter Visscher