Tag: Lael Neale

Lael Neale – Down On The Freeway 

Down On The Freeway van Lael Neale zal niet aan iedereen besteed zijn, maar wie wel oren heeft naar minimalistische door drummachines gedreven, pre-apocalyptische elektropop heeft er een heldin bij.

Het onderwerp van de song zal wel veel mensen aanspreken; files voor zover het oog reikt. Met lede ogen ziet Leal de dagelijkse verkeerscongestie in haar thuisstad L.A. Maar het probleem is natuurlijk universeel. Optimist als ze is ziet Leal de puinhoop als voorteken van het einde der tijden.

Miss Neale, die oorspronkelijk uit Virginia komt bracht tien jaar geleden in eigen beheer haar eerste album uit. De opvolger verscheen zes jaar later op kwaliteitslabel SubPop. En daar zit ze nog steeds. Op 2 mei komt album 4, Altogether Stranger. En, dat wisten we nog niet toen we Down On The Freeway uitkozen als nieuwe IJsbreker. Lael Neale komt naar NL. Op 19 mei staat ze in de DOKA in Amsterdam en op 14 juni op Best Kept Secret in Hilvarenbeek.

Lael Neale – Star Eaters Delight

Lael Neale – Star Eaters Delight (Sub Pop)

Om maar even met de deur in huis te vallen: Lael Neale beschikt niet over een smartphone. Ja, dat kutding, waardoor de wereld ineens nog veel gejaagder werd. En waardoor we nog wat sterker het idee krijgen dat we dingen missen, die anderen wel meemaken. Zij die slechts leuke dingen beleven in parallelle universums als Instagram en Tik-fucking-Tok.

Lael Neale is een kind van de jaren 90 van de vorige eeuw en groeide op met The Cure en Beastie Boys, waar haar moeder haar naar liet luisteren. Van die muzikale doctrine, hoe jammer ook, horen we niet zo heel veel terug op de derde langspeler van Neale: Star Eaters Delight. Neale bewandelt haar eigen muzikale wegen en daar komt bijzonder smaakvolle muziek uit voort. Lo-fi indiepop-rock. Laten we het zo maar noemen.

Neale laveert, grofweg, tussen Velvet Underground en Angel Olsen. Terwijl we overduidelijke ritmes van Joy Division ontdekken in opener I Am The River (check die video!) en Faster Than The Medicine. Het liefst acht minuten durende In Verona schreef Neale nadat ze de veelgeprezen film Letters to Juliet uit 2010 had gezien. Een door Romeo en Julia geïnspireerde romcom. “Ik heb er ongeveer 15 minuten naar gekeken en voelde mijn hersens afsterven. Het was zo verschrikkelijk”, liet ze, niet gespeend van drama, optekenen door The Guardian. De Amerikaanse bekeek de film, gezellig, met haar moeder. Tijdens een van de lockdowns.

Met behulp van haar favoriete instrument de omnichord, een drumcomputer, gitaar en synthesizer zijn de zelfgeschreven songs van Neale tot stand gekomen. Uit haar brein ontsproten, weg uit metropool Los Angeles, teruggetrokken op de boerderij van haar ouders, in Virginia. Op het platteland gebeuren de mooiste dingen. Pieter Visscher