Nu Tame Impala definitief naar de mainstream is overgelopen is het aan bands als King Gizzard, Babe Rainbow en Pondom de Australische paddopop vaandel te verdedigen.
Dat doen ze met verve. Pond bestaat uit muzikanten die door Kevin Parker worden gebeld als die plannen heeft om te gaan toeren met Tame Impala. Sinds Parker met andere dingen bezig lijkt dan muziek hebben de mannen alle tijd om met Pond dingen te doen. Vandaar dat de band al negen albums uit heeft met een mogelijk tiende op stapel Nieuwe single Neon Silver is Pond op zijn psychedelische best met in de instrumentale break een eigentijds vleugje shoegaze.
Multi-instrumentalist GUM (ook bekend als Jay Watson van Pond en tourend lid van Tame Impala) kondigt zijn nieuwe album Saturnia aan, dat op 15 september uit komt bij Spinning Top Records. In navolging van de eerste single ‘Race To The Air’ van het album, deelt GUM ook zijn nieuwe single/video ‘Would It Pain You To See?’.
Over het nummer zegt GUM: “Ik schreef dit in lockdown met mijn pasgeboren zoon, op mijn Wurli. Mijn liedjes zijn nooit echt letterlijk of hebben een voor de hand liggende betekenis, maar als ik zou moeten zeggen waar deze over gaat, zou dat het conflict zijn van apathie en ergens veel om geven, dat zit in ons allemaal. Het lijkt in de huidige tijd bijzonder verwarrend en grof te zijn. En.. Ik hou van de prachtige strijkerspartij van Jesse Kotansky.” De track komt samen met een geestverruimende video gemaakt door Michael Hili, die ook Flume’s ‘Say Nothing’ regisseerde.
Met meer dan vijf albums voor GUM, om nog maar te zwijgen van de negen die hij heeft gemaakt als co-leider van psycho kosmonauten Pond, heeft Watsons’ rusteloze verbeeldingskracht ons getrakteerd op enkele van de meest sonisch diverse verkenningen van het afgelopen decennium. Op Saturnia zijn deze visioenen echter samengesmolten tot het rijkste, meest coherente werk van Watsons carrière tot nu toe. Een van de leukste dingen aan het luisteren naar een nieuw GUM-album is het vermogen van Jay Watson om een aantal verleidelijke muzikale wat-als-vragen te realiseren. Zou het niet geweldig zijn als Stevie Wonder een hair-metal-track had opgenomen, of als Barry White een Pink Floyd-album had gescoord?
Na de release van Out In The World uit 2020 had Watson een vaag idee van waar hij GUM naartoe wilde laten reizen. “Ik wilde echt een plaat maken waarop het allemaal hetzelfde klonk”, herinnert hij zich. “Er zouden wel verschillende geluiden op staan, maar ik wilde dat het organisch aanvoelde met akoestische gitaren en echte drums. Op de meeste GUM-platen staan eigenlijk niet veel echte drums.” De lijm die Saturnia bij elkaar houdt, en wat het verankert, is dat fundament van real-life spel in combinatie met organische geluiden waar Watson naar op zoek was.
Sticks in de hand en een ruwe sonische kaart in gedachten begon Watson te schrijven, de tussenkomst van de pandemie en de logistiek van het zorgen voor twee kleine kinderen, gaven hem een ongekende hoeveelheid tijd om de liedjes door z’n hoofd te laten sijpelen tot ze langzaam begonnen te gisten en er nieuwe scheuten ontspruiten. “Vanwege Covid en omdat ik een pasgeboren kind had, zou ik voor het eerst liedjes schrijven en er maanden achter elkaar over nadenken”, zegt hij. Naarmate de plaat evolueerde en groeide, bleek het het startpunt te zijn voor iets veel breder, avontuurlijks en muzikaal voedzaams. Een van de meest lonende dingen aan ‘Saturnia’ is hoe de nummers draaien en onverwachts veranderen, beginnend als één ding voordat ze in een compleet andere stratosfeer terechtkomen.
Het verhaal van ‘Saturnia’ is er een van Watson die op één plek begint, zichzelf ergens totaal anders vindt en gaandeweg een nieuw evenwicht vindt. Als je de mogelijkheid hebt om elke combinatie van geluiden en stemmingen die in je opkomen samen te voegen, is er een verleiding om alles wat je kunt in elke seconde van de band te proppen. De les voor Watson deze keer was om te beseffen dat je soms een geweldig idee moet weghalen ten voordele van het nummer. Zijn aanvankelijke ideeën zijn misschien niet helemaal uitgekomen zoals gepland, maar eerlijk gezegd is het des te beter.
Aanbeland bij single #3 van het aankomend album #9, gooit POND een serieus onderwerp op. Tekstueel richt ‘Toast’ zich op de bosbranden van vorig jaar en de verschrikkelijke welvaartskloof in Allbrook, West-Australië waar frontman Nick opgroeide. Dit kan hij het best zelf zeggen:
“The intro chords came from a Joe Ryan demo mysteriously titled Toast. I’ve never asked Joe why he landed on that name, and I probably never will, but it pointed toward the image of fat-headed gobblers touching flutes of bubbles, watching the End of Days gallop over the horizon. I often wonder about those people – the money hoarders, climate change deniers, earth-pilferers and adventure capitalists – are they nihilists or anarchists or do they really believe they are to be saved by some Rock Opera Jesus? We may never know, but here is Toast, which is hopefully as smooth as the smooth, smooth sailing of our glorious leaders fat old white lives.”
Het negende album van het Australische Pond slaat een nieuwe weg in. Dikke baslijnen met een vleugje Prince-funk. Een van de thema’s van ‘9’ (hoe toepasselijk) is gentrificatie. Frontman Nicholas Allbrook: “It’s also about blokes being different versions of whatever the hell we’ve been taught were supposed to be.” Een funky psych boogie deze nieuwe single. Nu dagelijks als Gravy Groover van de Week te horen op Pinguin Groove.
Pond volgt het prima Pink Lunettes op met het nog betere America’s Cup. Aan de nieuwe single valt goed af te horen dat de band afstamt van Tame Impala. Pre-disco Tame Impala dan. We vinden ’em zo goed dat-ie deze week de Popwarmer is op Pinguin Pop.
America’s Cup heeft weliswaar een dansbare beat, maar is niet perse een dance-track. Het is eerder een protestsong over de teloorgang, lees gentrificatie van het ooit lieflijke Fremantle, een voorstad van Perth in Australië. Voor projectontwikkelaars grip op de kuststad kregen was het een hippe plek vol kunstenaars en ander creatief volk. De band legt de schuld van de verandering bij de America’s Cup, een prestigieuze zeilwedstrijd die in 1983 werd gewonnen door de jachtclub van Perth. Daarna is het grootkapitaal op Fremantle neergestreken met alle volgens Pond rampzalige gevolgen.
America’s Cup is de tweede single van het alweer 9e album van Pond, de eerste die niet is geproduceerd door Kevin Parker. Er zullen waarschijnlijk nog wel meer singles uitkomen voor de album release, want Pond 9 verschijnt pas in oktober.
Pond volgt het prima Pink Lunettes op met het nog betere America’s Cup. Aan de nieuwe single valt goed af te horen dat de band afstamt van Tame Impala. Pre-disco Tame Impala dan.
America’s Cup heeft weliswaar een dansbare beat, maar is niet perse een dance-track. Het is eerder een protestsong over de teloorgang, lees gentrificatie van het ooit lieflijke Fremantle, een voorstad van Perth in Australië. Voor projectontwikkelaars grip op de kuststad kregen was het een hippe plek vol kunstenaars en ander creatief volk. De band legt de schuld van de verandering bij de America’s Cup, een prestigieuze zeilwedstrijd die in 1983 werd gewonnen door de jachtclub van Perth. Daarna is het grootkapitaal op Fremantle neergestreken met alle volgens Pond rampzalige gevolgen.
America’s Cup is de tweede single van het alweer 9e album van Pond, de eerste die niet is geproduceerd door Kevin Parker. Er zullen waarschijnlijk nog wel meer singles uitkomen voor de album release, want Pond 9 verschijnt pas in oktober.
Vandaag kondigt Pond de release aan van hun negende studioalbum 9, verkrijgbaar vanaf vrijdag 1 oktober via Spinning Top Records. Naast dit heugelijke nieuws onthult het de vijfkoppige band uit Fremantle de nieuwe robo-funk-nieuwe single America’s Cup, compleet met elastische heupen en de bijbehorende video.
“The beat makes me think of a New York street strut, Sesame Street style,” zegt frontman Nick Allbrook OVER de single. “But it’s about Fremantle before Alan Bond gave the big ball of gentrification it’s final shove, when it was cheap and harsh and the broken relics of the pre-87 port city were young groovy cats in a secret idyll wedged between the river and the sea. It’s also about blokes being different versions of whatever the hell we’ve been taught we’re supposed to be.”
Met het eerder genoemde America’s Cup en lead single Pink Lunettes, op 9, herwint Pond een anarchistisch gevoel van onzekerheid en vliegt dichter dan ooit in de richting van de creatieve supernova die zo veel van de muziek van de band heeft laten vlammen!
Geproduceerd door Pond zelf en gemixt door Jay Watson en James Ireland, worden op 9 Pond’s verkenningen geleid naar opwindende uitbarstingen van pure psychpopvreugde. Geen enkele melodie gaat zelfs voorbij de vijf minuten. Maar wat je vooral van 9 krijgt, is een gevoel van creatieve overgave en dat is toch gewoon heel erg leuk…
De nieuwe single van Pond heeft wel een paar draaibeurten nodig voordat alles op zijn plaats valt. We kennen de aftakking van Tame Impala als energieke, maar meestal relaxte psych rockband, niet vies van een experimentje of twee, maar meestal met beide voeten op de grond.
Nieuwe single Pink Lunettes (roze bril) is van een heel andere orde. De paddo’s lijken vervangen door peppillen en het zacht meewiegen is een hectisch dansen geworden. De beat komt uit een elektronische doosje en waar eens de gitaren ronddwaalden regeren nu de keyboards en computers. Pas tegen het eind van het vijf minuten durende epos gaat het tempo omlaag en herkennen we iets van Pond’s oude space-rock. Verandering van spijs doet eten, luidt het gezegde. Pink Lunettes is smullen.
Het hectische, hoge-snelheids-mantra, no-wave groovende ‘Pink Lunettes’ is de eerste nieuwe muziek sinds de release van hun internationaal geprezen achtste studioalbum Tasmania. Frontman van POND, Nick Allbook (Tame Impala) zegt erbij: “I think we managed to jitter along the neon tightrope between totally unhinged, strobing spontaneity and focused forward momentum”. Weer een lekker vaag Pond nummer!
Een van de eerste mensen die Kevin Parker belt als hij er in zijn eentje niet uitkomt is Jay Watson. Als Tame Impala stil ligt trekt Watson op met de band Pond en als Pond het even voor gezien houdt gaat hij zelf aan de slag onder de naam GUM.
Geen stilzitter dus die Jay Watson. Zijn staat van dienst telt nu zes Tame Impala albums, acht met Pond en vier als GUM. Dit alles in een tijdsspanne van zo’n twaalf jaar. In Tame Impala en Pond is Watson meestal achter de drumkit te vinden. In GUM neemt hij vrijwel alle instrumenten voor zijn rekening. Als lid van Pond en Tame Impala mag Watson graag de muzikale geest verruimen, als GUM blijft hij wat dichter bij de aarde. Out In The World is een wat weemoedige midtempo indiepopsong over vergiffenis. Nu er voorlopig geen sprake is van tournees van Tame Impala of van Pond heeft Watson alle tijd om zich volledig op GUM te richten. Zou dus zomaar kunnen dat er dit jaar nog een vijfde album komt van zijn verkapte soloproject.
