Live Review: Down The Rabbit Hole 2018 @ Beuningen
29 juni t/m 1 juli 2018
Tekst Thijs Schamp Foto’s Hub Dautzenberg
Traditiegetrouw maakte Down The Rabbit Hole in het laatste weekend van Juli, alweer voor de 5e keer, zijn opwachting op. De editie was ruim van tevoren al stijf met 35.000 kaarten uitverkocht en blijft maar groter en groter worden op de Groene Heuvels nabij Nijmegen. Pak de ingrediënten goed weer, overwegend zomers georiënteerde programmeringskeuzes en uitstekende randactiviteiten bij elkaar en je hebt een ontzettende goede festivalcocktail die zijn werking nog lang niet heeft verloren. Een greep uit de hoogtepunten van Down The Rabbit Hole 2018.
Down The Rabbit Hole (DTRH) is een festival dat gezien zijn periode vaak leentjebuur speelt met andere buitenlandse festivals. Hierdoor krijgt het programmeringsteam van DTRH het voor elkaar om een sterke programmering bij elkaar te krijgen. Wat opvalt is dat de programmeurs zich steeds meer richten op de roots kant van het alternatieve spectrum met acts als Leon Bridges, Jungle, Anderson. Paak & The Free Nationals. Aangevuld met usuals suspects als Queens of The Stone, Franz Ferdinand en alternatieve verrassingen als Nick Cave & The Bad Seeds blijft de programmering even ijzersterk en vertrouwd als verrassend genoeg.
VRIJDAG 29 JUNI
Check hier de foto’s van DTRH 2018 – Dag 1.
Over het weer zal deze editie niemand geklaagd hebben, het is 3 dagen lang stralend weer. En de locatie van DTRH leent zich prima voor deze omstandigheden met een meer om in te zwemmen, surfen en badderen tot het Idyllische Bos waar veel randprogrammering (en schaduw!) te vinden is. De vrijdag kenmerkt zich door een valse start door een aantal laatkomers, o.a. J. Bernardt en Curtis Harding (beide vluchtproblemen) waren genoodzaakt om laat in de nacht of zelfs de volgende ochtend pas hun opwachting te maken. De rijzende ster van Leon Bridges brengt hem naar de HOTOT het hoofdpodium van Down The Rabbit Hole, dat dit jaar voor het eerst volledig open is zonder tent. Een uitstekende keuze van de organisatie want de omliggende oplopende heuvels geven hierdoor ook een verdienstelijke plek aan festivalgangers die houden van een hippe sitdown of het liever iets rustiger aan doen. Bridges heeft met zijn meer neo-soul achtige album een wat meer dansbare weg ingeslagen die zich uitstekend leent voor de dalende middagzon.
In de Fuzzy Lop is het tijd voor Warmduscher een knotsgekke mix van rock, punk en soul met nummers van meestal maar 2 minuten. Aan belangstelling niet te klagen, maar de muziek komt live nog niet tot zijn recht zoals we dat van andere acts in dit genre wel kennen. Het is gewoonweg niet spannend genoeg. Oude bekende MGMT geeft deze dag ook acte de presence, maar mede door de aanhoudende wind komt het complexe psychsynthpop geluid van de Amerikanen uit Connecticut niet helemaal uit de verf. Zanger Andrew VanWyngarden staat ook niet bekend om zijn charismatische frontman kwaliteiten, maar met name de gave visuals en festivalklappers als Electric Feel en natuurlijk Kids maken veel goed. Toch wordt het weleens tijd dat de band ook nieuwe tracks krijgt om op te leunen in hun shows.
Vlak voordat headliner Queens Of The Stone Age aftrapt, mag Parcels het de kieskeurige festivalganger moeilijk maken in de Fuzzy Lop. Het kleine podium, deze wel met een tent, van DTRH staat werkelijk afgeladen vol. Geen wonder, want een oplettende muziekjunkie kan de Australiërs moeilijk in de lijstjes en fora gemist hebben. Met hits als Overnight, Tiedoprightnow en een virtuoze show van disco-soul met een flinke lading funk brengt de planken in opperste staat van paraatheid. Stil staan is voor niemand een optie, absoluut hoogtepunt van de vrijdag met deze jonge band. Queens of The Stone Age mag daarna het spits afbijten als eerste headliner van het weekend. De show is zoals we dat van de heren uit Palm Desert mogen verwachten, knalhard en retestrak. Tracks als Feet Don’t Fail Me en single The Way You Used To Do van het laatste door Mark Ronson geproduceerde album worden met evenveel bezieling en kwaliteit gebracht als bekende hits Go With The Flow, Litte Sister en de klapper No One Knows. Vooral live blijkt hoe goed het nieuwe werk een aanvulling is naast het gebruikelijke kanonnenvoer voor een festivalshow als deze.
ZATERDAG 30 JUNI
Check hier de foto’s van DTRH 2018 – Dag 2
De zaterdag zal vooral gekenmerkt worden door één man (of toch twaalf?), David Byrne. Verzonken in een leegpodium met een gordijnen van kralen eromheen maakt het voormalige Talking Heads genie er een waar toneel spektakel van. Met een band die alleen maar gebruik maakt van draadloze instrumenten laat hij zien dat het lekker met zijn 4en of 5en op rij je nummers afwerken misschien wel zijn beste tijd heeft gehad. Ook het nieuwe werk van Byrne past goed in de set en door zijn charisma krijgt hij met speelsgemak het hele veld voor de Hotot figuurlijk op de knieën. Hoogtepunt van de zaterdag dat zeker, maar misschien wel van het hele weekend.
Is er dan verder niks anders te beleven die dag? Gelukkig wel. Want vroeg in de middag brengt het Franse La Femme zelfs de man of vrouw met de grootste festivalkater in beweging. Maar uit onverwachte hoek komt Karel gewapend met zijn jaren tachtig synthesizermuziek en een onuitputtelijke bron van enthousiasme het Fuzzy Field in vervoering brengen. Wie dacht dat vroeg pieken soms weleens verstandig kan zijn had het bij deze verrassing zeker bij het juiste eind. In dat licht is het even doorbijten bij de Zweedse folk zusjes Johanna en Klara Söderberg van First Aid Kit. De volgelopen Teddy Widder is vol verwachting van de twee knappe dames. Maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de show geen enkel moment op gang komt. Wanneer de betovering en eenvoud ontbreekt, blijft er eigenlijk een wat flets geheel over. Bij hitje Stay Gold wordt hier en daar zelfs even wat tekst vergeten door Klara, waar Johanna dan wel weer om kan lachen. De enthousiaste aanschouwer dan weer niet, die blijft met een teleurstelling achter. Wanneer Idles zijn vrolijke en energieke punk show afrondt mag Anderson .Paak en zijn Free Nationals het overwegend jonge festivalpubliek van de voeten krijgen als afsluiter op de Hotot. De set heeft de tijd nodig om echt los te komen maar de combinatie van een energieke en dynamische rapper én drummer houdt het geheel wel interessant genoeg. Paak houdt zijn Malibu-hits op zak tot het eind, maar wel een goed plan om zo dansend het nachtprogramma van de zaterdag in te gaan.
ZONDAG 1 JULI
Check hier de foto’s van DTRH 2018 – Dag 3.
Rammelende gitaarriffs en puntige basslijnen zorgen voor het decor op de Hotot in de vroege zondagmiddag. Voormalig bassist van de Pixies Kim Deal en haar Breeders mogen de laatste dag aftrappen. Een half gevuld veld ten spijt, verdiend de show eigenlijk meer publiek. Want naast een geïnspireerde performance is ook het contact met de menigte uitstekend. Wie fan is van Beavis & Butthead komt met de introtape en video van Portugal. The Man aan zijn trekken. Dat de band zichzelf niet heel serieus neemt blijkt wel uit de teksten op het scherm achter de band: “we zijn niet zo goed in makkelijke podiumpraat, ons management zal daarom wat teksten op het podium zetten voor jullie”. Met de aankondiging als beter dan The Beatles en The Rolling Stones trappen John Gourley en zijn mannen af met een introcover van Metallica en Pink Floyd. De band uit Portland weet de tent meteen bij de strot te grijpen en knalt er met gestrekt been in. Muzikaal waanzinnig goed en stiekem kent het repertoire te goed werk om alleen afhankelijk te zijn van hit Feel It Still. Een ding is zeker, de band zal er zeker meer fans aan over hebben gehouden na deze show.
In de Teddy Widder is het aan de immers creatieve Annie Clark van St. Vincent de zaak om haar in huidskleur pakken geklede bandleden in toom te houden. Of beter gezegd niet in toom te houden, de show heeft namelijk iets te veel voor de gemiddelde meestal Hollandse festivalganger. Een echte chemie met het publiek ontbreekt, al hoewel er muzikaal niks te klagen valt. Je moet ervan houden zeggen we dan maar. Jungle mag daarna op de vroege avond de Hotot in vervoering brengen met zijn disco R&B-funk. Het laatste album is al van een tijd geleden en op wat onofficiële releases na moet die nieuwe langspeler nog even zijn opwachting maken. Onder de snikhete zon zoekt de festivalganger vooral de plukken schaduw op die de bomen rondom de Hotot verzorgen. De tunes die het Britse collectief brengt zijn even retestrak als catchy al zijn de nieuwe nummers nog niet helemaal van het niveau als Busy Earnin’ en companen. Nadat Nils Frahm met zijn rustige electronica het startschot geeft voor de laatste avond van DTRH is het de beurt aan Franz Ferdinand om de verstokte indie fan op zijn wenken te bedienen. De immer spring in ’t veld frontman Alex Kapronas is nog steeds op zoek naar de WK titel hoogspringen met gitaar, maar die energie compenseert de soms wat omlaag geschroefde BPM waarmee hits als Michael, Do You Want To en Dark Of The Matinee worden gebracht. De tracks van nieuwe langspeler Always Ascending, waar meer gebruik wordt gemaakt van 80’s synths en lopende baslijnen, sluiten daarentegen prima aan bij het vroegere indierock werk. Desalniettemin blijven afsluiters Take Me Out en This Fire toch de klappers van de set waar de band op leunt, wellicht heeft Franz Ferdinand zijn beste tijd wel gehad.
Nick Cave heeft zijn Bad Seeds meegenomen om op zondag af te sluiten. Je kunt je afvragen of dit qua tijdstip wel een goede programmering is van het team bij DTRH. Nick Cave moet namelijk in nog in het volle daglicht zijn set beginnen in tegenstelling tot Queens of The Stone Age en Anderson. Paak die 1,5 uur later mochten aftrappen. Maar eigenlijk is deze man te goed om daar zijn optreden door te laten beïnvloeden. Hij brengt zoals altijd een begeesterde set met muzikale uitersten. Dat hij daarnaast ook enorm het publiek betrekt en bespeelt in zijn dichtende teksten brengt de muziek veel dichter bij zijn aanschouwers dan dat je zou verwachten. Machtig goede show.
