Tag: Stone

Het Britse STONE gaat geweldig te keer op I Let Go, hun eerste single sinds de release van hun debuut EP vorig jaar.

Het kwartet uit Liverpool rockt zoals de ouden zongen, maar met een power die dertig plussers niet meer kunnen opbrengen. Met de energie van I Let Go kan je een gemiddelde metropool een dag en een nacht van stoom voorzien. Figuurlijk gesproken natuurlijk.

I Let Go gaat over het voornemen een avond niet te drinken, maar dan bellen je vrienden en voor je het weet heb je een kater van hier tot gunter en neem je je heilig voor om…. STONE zit nog in de fase dat ze vooral voorprogramma’s verzorgen. Hoofdacts zullen er een flinke kluif aan hebben deze jongen honden te overtreffen.

Goed beschouwd is STONE een coverband met eigen nummers. Er is niks origineels en weinig authentieks aan nieuwe single Stupid. STONE klinkt als een kloon van alle bands die actief waren in het Manchester van de eerste helft van de jaren 90.

Helemaal niks nieuws onder de zon dus. Maar in geval van STONE treedt er een derde popwet in werking (na die van de originaliteit en authenticiteit), die van ‘beter goed gejat dan slecht zelf gedaan’. Stupid zit zo slim in elkaar dat niemand de band van plagiaat kan beschuldigen. Daarnaast doet het nummer wat het moet doen, opwinding veroorzaken.

De Madchester sound is een een wiel dat het verdiend om om de zoveel tijd opnieuw te worden uitgevonden. Je kunt STONE schaamteloos noemen, maar dat is nou juist wat veel Britpop zo leuk maakt, de branie. En dat heeft STONE in overvloed.

Stone komt Liverpool, een stad die wel een naam heeft op te houden als het om popmuziek gaat. Dat lukt de mannen meer dan een beetje met hun nieuwe single. Let’s Dance To The Real Thing is de muzikale tegenhanger van een Energy Drink, met een scheutje wodka.

‘Put This On Your Playlist’ roept zanger halverwege op een niet mis te verstane toon. Als we een sticker op de band zouden moeten plakken zou dat iets zijn als brutale indie, of Britse branie pop. De gitaren zijn fel en alom aanwezig, de zanger fungeert als aanjager.

De Stonies omschrijven zichzelf als een typische Gen-Z band, het resultaat van opgroeien in een onbegrensd digitaal tijdperk, punk in ethiek maar niet in genre, fans van Sonic Youth en The Streets. De eerste qua noise, de tweede wat vocale voordracht betreft. Tenminste dat was zo. Op eerdere singles rapte zanger Fin Power zijn teksten, op Let’s Dance To The Real Thing zingt hij gewoon. Ons bevalt dat beter, hen hopelijk ook.