Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Metronomy – Metronomy Forever (Because/Caroline)
Voorman Joe Mount van de Britse elektropop band Metronomy heeft de LinnDrum ontdekt, een drummachine die vooral in de jaren tachtig populair was en op zo ongeveer alle toen moderne popproducties uit de periode tussen pakweg 1982 en 1988 te horen was.
Tekst Gijsbert Kamer, 19 september 2019
Mount bedankt het instrument op de hoes van Metronomy’s zesde album Metronomy Forever, dat af en toe ook een behoorlijk retro-discogeluid heeft. Maar het album kan het hebben. Elk van de maar liefst zeventien nummers heeft een geheel eigen popsfeertje. lees meer
Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell (Polydor/Universal)
Een popalbum dat je vanaf de eerste seconden een wereld intrekt die onbekend en tegelijk vertrouwd aanvoelt. Liedjes die even mysterieus als toegankelijk klinken. Een stem die je zeventig minuten lang blijft intrigeren, zonder dat er ook maar een seconde wordt geprobeerd je te imponeren. Teksten vol ‘fucks’ en andere krachttermen die niet gespierd, maar breekbaar zijn en je niet loslaten.
Tekst Gijsbert Kamer, 5
Zo’n plaat is Norman Fucking Rockwell!, het vijfde album van de Amerikaanse Lana Del Rey. Een plaat zo rijk, meeslepend en vooral anders klinkend dan wat er gebruikelijk is in de huidige mainstreampop. Een plaat ook waarmee de zangeres het recente, bepaald niet misselijke werk van haar collega’s Ariana Grande, Billie Eilish en Taylor Swift degradeert tot aardige popmuziek. lees meer
Marike Jager – Hey Are You OK? (Morning Coffee/V2) De verstilde melancholie van Marike Jagers vorige album The Silent Song (2014) was mede ingegeven door het feit dat Jager graag moeder wilde worden, maar dat niet wilde lukken. Op de laatste opnamedag testte ze eindelijk positief.
Tekst Menno Pot, 12 september 2019
De tijd valt thuis niet meer stil te zetten: ze moest de rustige momenten benutten, doelmatig werken zodra het kon. Dat gaf blijkbaar nieuwe schwung en leidde tot een goedgehumeurd album, bruisend van energie en levenslust. Ondanks de dominante aanwezigheid van haar gitaar voelt het vaak aan als een synthpopalbum. lees meer
Ilse DeLange – Gravel & Dust (Universal) Waar haalt ze de tijd vandaan, zou je denken bij de negende studioplaat van Ilse DeLange. Vorig jaar verscheen een titelloos popalbum, terwijl ze nog druk was met haar band The Common Linnets. Dan was DeLange nog betrokken bij het Songfestival én haar eigen festival Tuckerville. En toch verschijnt er weer een album, dat ze kennelijk al jaren in de pen had.
Tekst Robert van Gijssel, 12 september 2019
Ze schreef de songs terwijl ze werkte aan die popplaat uit 2018. En Gravel & Dust klinkt ook echt als een tegenhanger van het opgewekte en radiovriendelijke werk dat we van de zangeres gewend zijn. lees meer
I Am Oak – Osmosis (Snowstar Records) Knap, hoe het Utrechtse I Am Oak zich blijft ontwikkelen. Een compliment dat vooral Thijs Kuijken toekomt, want ook dit zesde album is vooral zijn werk.
Tekst Gijsbert Kamer, 19 september 2019
Bijna alle instrumenten op Osmosis speelt hij zelf, met dit keer een grotere rol voor de piano. Die past goed bij zijn wat donkere stem en zeker wanneer er een ijzige elektrische gitaar naast wordt geplaatst, zoals in het beklemmende slotstuk Wondrous Way, is het resultaat heel fraai. lees meer
Sampa the Great – The Return (Ninja Tune/PIAS) Sampa The Great maakte al een ep en een mixtape maar The Return geldt als het volwaardige debuut van deze in Zambia geboren en inmiddels in Melbourne woonachtige rapper. Hoewel je haar eigenlijk tekort doet met de term rapper. Ze laat inderdaad haar venijnige, stevig met maatschappijkritiek doorspekte raps ratelen, maar net zo makkelijk schiet ze in een r&b- of soulmodus.
Tekst Gijsbert Kamer, 26 september 2019
Wat haar album The Return zo bijzonder maakt, is dat ze uit allerlei decennia stijlelementen plukt en toch volkomen authentiek klinkt. Een stukje r&b hier, een snufje jarenzeventigsoul daar, en dan weer een door disco-beats gedreven rap of Afrikaanse samenzang: Sampa The Great kan het allemaal moeiteloos aan. lees meer
Steffi x Virginia – Work A Change (Ostgut Ton/Kompakt)
Een ander juweel is de plaat Work a Change van de Nederlandse dj-trots Steffi, met de Duitse zangeres Virginia. Zij waren een kleine tien jaar geleden min of meer vaste muzikale partners en zijn gelukkig opnieuw naast elkaar gaan zitten in de studio. En wat een stel onwaarschijnlijk aanstekelijke technotracks mét zang heeft die hernieuwde samenwerking opgeleverd.
Tekst Robert van Gijssel, 19 september 2019
Steffi zweert, zoals ook op haar solo-albums, bij licht nostalgische, beheerste en zeer melodieuze techno en groovende electro. De zanglijnen van Virginia geven de tracks een peilloos melancholiek gevoel, een beetje dat sentiment dat aan komt dwarrelen aan het einde van een lange uitgaansnacht, als het opkomende daglicht de betovering van de duisternis verpest. lees meer
Barker – Utility Ostgut Ton/Kompakt) Echt knappe dance-albums, met kop en staart, zijn dun gezaaid de laatste jaren – we mogen daar graag wat over klagen. Gelukkig komt het Duitse label Ostgut Ton van de Berlijnse club Berghain deze maand met een paar blinkende topplaten, om de hoop levend te houden.
Tekst Robert van Gijssel, 19 september 2019
Zo te zien aan de albumhoes en de tracktitels is Utility van Sam Barker opgedragen aan de menselijke evolutie en de opkomst van de machinerie. Maar zo te hóren is het album eerder een studie naar ademhaling, want het lijkt of er lucht door de apparaten en kabels stroomt. lees meer
Alessandro Cortini – Volume Massimo (Mute)
Tekst Robert van Gijssel, 3 oktober 2019
Op plaat hoor je dat de muziek van Cortini op eenzelfde manier in elkaar wordt gestoken, dus zonder tussenkomst van al te veel digitale computertechniek. De textuur van de klanken op Volume Massimo vertelt het verhaal, en de plaat opent een onwaarschijnlijk rijk geluidsuniversum. lees meer
Opeth – In Cauda Venenum (Nuclear Blast)
Opeth, ooit begonnen als woest deathmetalgezelschap, heeft de laatste jaren een rustige haven gevonden in de ambachtelijke progrock. De Zweedse band is dankzij die evoluerende stijl steeds dichter bij zichzelf terechtgekomen, vindt Opeth-baas Mikael Akerfeldt.
Tekst Robert van Gijssel, 26 september 2019
Het nieuwe album In Cauda Venenum is gezongen in het Zweeds (al levert Opeth er ook een Engelse versie bij) en dat is de ultieme stap naar zelfrealisatie. De vaste fans van Opeth – en dat zijn er wereldwijd best veel – zullen In Cauda Venenum snel weten te vinden. Maar deze plaat verdient ook een horde nieuwe luisteraars. lees meer
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – september 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Burna Boy – African Giant (Atlantic/Warner)
De titel van zijn plaat doet vermoeden dat de Nigeriaan Burna Boy een onbescheiden zelfpromotor is, zo iemand die zichzelf beter vindt dan de rest. Nu is hij dat op het moment misschien wel, maar zijn album is eigenlijk vrij bescheiden. De muziekmix op African Giant is verfijnd en verre van opschepperig, eerder zachtaardig.
Tekst Robert van Gijssel, 1 augustus 2019
Burna Boy is de nieuwe grootheid van de Afrikaanse pop en afrobeat, iedereen wil met hem samenwerken. Hij maakte tracks met Mahalia en Beyoncé, en op zijn eigen album worden de grootheden ook binnengereden, van Jorja Smith tot Future en Damian Marley. In dat stel namen zie je gelijk de veelzijdigheid van Burna Boy weerspiegeld. lees meer
Chance the Rapper – The Big Day (Eigen Beheer) Hij nam er even de tijd voor – zijn vorige album Coloring Book verscheen drie jaar geleden – maar Chance The Rapper komt dan ook met een plaat die ruim vijf kwartier duurt. De rapper uit Chicago noemt dit volledig in eigen beheer uitgebrachte The Big Day zijn ‘debuutalbum’, zijn vorige drie toch behoorlijke platen beschouwt hij als ‘mixtapes’.
Tekst Gijsbert Kamer, 1 augustus 2019
Wat precies het verschil is? Zijn in fraaie gospel en soul gedrenkte Coloring Book klonk minstens zo verzorgd, maar het zal met de beschikbaarheid te maken hebben. Wellicht verschijnt The Big Day wél op cd of vinyl. Dat zal dan een dubbel-lp moeten worden, want Chance The Rapper rapt uitgebreid over hoe gelukkig hij is. lees meer
Ty Segall – First Taste (Drag City/V2) De Californische garagerocker Ty Segall doet het in 2019 voor zijn doen rustig aan. First Taste is pas zijn eerste studio-album dit jaar en een curiosum in zijn al tientallen titels tellende discografie. Aanvankelijk klinkt alles vertrouwd. Taste is een even schreeuwerige als pakkende binnenkomer.
Tekst Gijsbert Kamer, 1 augustus 2019
Maar dan begint je iets op te vallen. Waar zijn de elektrische gitaren? We horen de meest onverwachte instrumenten voorbijkomen, van blokfluit en bouzouki tot verzengend harde synths, maar de gierende gitaar van Jimi Hendrix-fan Ty Segall ontbreekt toch echt. Segall heeft voor dit album het instrument even in de ban gedaan en is naast Charles Moothart zelf ook achter de drums gaan zitten. Twee drummers en veel aanvankelijk wat onbestemd lawaai. lees meer
Drivin N Cryin – Live the Love Beautiful (Drivin N Cryin Records/Bertus) De herinneringen die zanger en liedschrijver Kevn Kinney ophaalt aan zijn bandje Drivin N Cryin, op het eerste volwaardige album van de band in tien jaar, zijn verhelderend.
Tekst Robert van Gijssel, 25 juli 2019
Hij koesterde de underground, zingt Kinney bijvoorbeeld in het nummer Spies, en vanaf die plek keek hij naar de bandjes die het wél maakten. In I Used to Live around Here tekent hij de consequenties op van zijn halsstarrige kunstenaarsgedrag. ‘Ik speelde hier ooit in een café. En ik zag mijn vrienden voorbijkomen in een rock-’n-roll straaljager.’ lees meer
The Flaming Lips – King’s Mouth (Bella Union/PIAS) King’s Mouth, een conceptalbum met een enigszins onduidelijke strekking en het vijftiende Flaming Lips album, biedt eindelijk weer een paar sterke liedjes die refereren aan het beste van een plaat als The Soft Bulletin (1999).
Tekst Gijsbert Kamer, 25 juli 2019
Dromerige, melancholieke instrumentale stukken vormen de verbindende schakels tussen mooi ingehouden gezongen liedjes, terwijl het slot How Can A Head tot de mooiste rocksongs van het jaar kan worden gerekend.
Waarnaar we een album lang precies hebben geluisterd, wordt niet geheel duidelijk, maar het is lang geleden dat er zoveel van The Flaming Lips viel te genieten. lees meer
Philip Bailey – Love Will Find a Way (Verve/Universal) Op zijn eerste soloplaat in zeventien jaar haalt de zanger van Earth Wind & Fire zo ongeveer de hele zwarte muziekgeschiedenis overhoop. Op Love Will Find A Way horen we liedjes van Curtis Mayfield (twee) en Marvin Gaye maar ook van Talking Heads, Chick Corea en Oscar Brown Jr.
Tekst Gijsbert Kamer, 25 juli 2019
Bailey zingt prachtig hoog, maar het zijn de jazzarrangementen van toetsenist Robert Glasper die het album bijzonder maken. Hij krijgt hulp van grote jazznamen als Christian McBride (bas), Kamasi Washington (tenorsaxofoon), Christian Scott (trompet) en pianist Chick Corea, die zijn eigen You’re Everything een heerlijk luie yacht rock-sfeer geeft. lees meer
Fruit Bats – Gold Past Life (Merge/Konkurrent)
Bij het luisteren van nieuwe albums word je weleens verrast door een band of artiest waarvan je het bestaan niet kende, ondanks hun lange staat van dienst.
Tekst Gijsbert Kamer, 4 juli 2019
Fruit Bats is zo’n band. Gold Past Life heet de plaat die nu al wekenlang de speler in gaat als er even niks anders geluisterd hoeft te worden. Het is al het achtste album van de band van Eric D. Johnson uit Chicago. En het beste, want de vorige zeven, zo blijkt bij nadere beluistering, zijn net wat minder. Iets te veel non-descripte indie-gitaarpop waarvan er al zoveel is. lees meer
Freddie Gibbs & Madlib – Bandana (RCA/Sony Music) Bandana is een fraaie collage van minuscuul verknipte soul- en funk-samples, doo-wopvocalen gemixt met de stem van Gibbs, die op zichzelf best vlak is.
Tekst Gijsbert Kamer, 4 juli 2019
Die werpt zich in de beste gangsta-raptraditie op als coke-dealer (Crime Pays, Half Manne Half Cocaine), maar haalt in Flat Tummy Teanet zo gemakkelijk de slavernijgeschiedenis overhoop om te constateren dat het Amerika van nu bepaald niet zaligmakend is. Vocale ondersteuning is er van Pusha T en Killer Mike in het hitgevoelige Palmolive en van de net iets te vlak rappende Anderson .Paak in Giannis. Maar ook als de raps even niet de aandacht opeisen zijn er de verbluffend sterke beats en samples die je het album in blijven trekken. lees meer
Africa Express – Egoli (Method/Universal)
De rondreizende muziektrein van de Africa Express is het Park Station van Johannesburg binnengereden. Op de plaat Egoli wordt de muziek van Zuid-Afrika gevierd, en die blijkt nogal levendig.
Tekst Robert van Gijssel, 18 juli 2019
Africa Express is een Britse non-profitorganisatie die zich inzet voor de internationale muziekcultuur, en vooral banden tussen Afrikaanse en westerse artiesten wil aanknopen. Blur-zanger Damon Albarn is de curator van het gezelschap en geeft artistieke leiding aan de projecten. De prachtige plaat In C uit 2014 bracht ons een Malinese uitvoering van de klassieker van Terry Riley. Egoliis heel anders, maar minstens zo mooi. lees meer
In de tien jaar dat de Amerikaanse David Berman zich na het opdoeken van gitaarband Silver Jews uit beeld bleef, is zijn status als cultheld behoorlijk gegroeid. Muzikaal stond zijn band eind jaren negentig en in de jaren nul altijd in de schaduw van Pavement, maar Bermans teksten zijn de afgelopen jaren een eigen leven gaan leiden.
Tekst Gijsbert Kamer, 18 juli 2019
Berman is terug in een nieuwe band Purple Mountains, met opnieuw rafelige, melancholieke popliedjes. Lekker lui gezongen, zoals Berman dat mogelijk van zijn oude maatje Steve Malkmus (Pavement) heeft geleerd, of andersom. lees meer
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – juni 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Vampire Weekend – Father of the Bride (Columbia/Sony)
We hadden er na zes jaar afwezigheid niet meer op gerekend, maar Vampire Weekend is terug. Vandaag verschijnt dan eindelijk Father of the Bride, het vierde album van de band rond zanger en gitarist Ezra Koenig.
Tekst Gijsbert Kamer, 2 mei 2019
En laten we er geen doekjes om winden, het is een prachtig, veelzijdig popalbum geworden. Achttien wonderschone liedjes, waarin naast de van eerdere platen bekende Afrikaans klinkende gitaarlijntjes en flirts met Caribische ritmen, ook ruimte is voor countryduetten (met de uit popgroep Haim afkomstige Danielle Haim) en cool jazz. lees meer
The National – I Am Easy To Find (4AD/Beggars) Voor hun achtste album wilde The National alles anders aanpakken. Na bijna twintig jaar mocht zanger Matt Berninger weleens wat tegenwicht krijgen. Een risico, want het eigen geluid van de Amerikaanse band berust mede op diens diepe bariton; soms mompelend, dan weer toewerkend naar een emotionele uitbarsting. Veel van de spanning in het door de broers Aaron en Bryce Dessner vormgegeven muzikale universum is te danken aan Berningers stem.
Tekst Gijsbert Kamer, 16 mei 2019
Op I Am Easy To Find wordt Berninger bijgestaan door vrouwelijke vocalisten, onder wie de van David Bowie bekende. Het openingsnummer You Had Your Soul With You wordt meteen door haar bezwerende donkere stem opengebroken. Waarna de weg wordt vrijgemaakt voor dameskoortjes en duetten (met onder anderen Lisa Hannigan, Sharon van Etten en Mina Tindle) die het vaak zwaar aangezette oude National-geluid verlichten. lees meer
Big Thief – UFOF (4AD/Beggars) Op hun derde album zet het uit Brooklyn afkomstige Big Thief een enorm stap voorwaarts. Het viertal komt uit het wat veilige indie-hoekje en ontwikkelt zich tot een krachtig spelend en zingend folkkwartet.
Tekst Gijsbert Kamer, 16 mei 2019
De grootste ontwikkeling lijkt zangeres Adrianne Lenker te hebben doorgemaakt. Zowel in de teksten (wonderschone, mysterieuze lyriek) als in de muziek is ze meer uitgesproken gaan klinken. Haar zang heeft in elk liedje een sprankelende boventoon die intrigeert en op den duur zelfs betovert. lees meer
Cate Le Bon – Reward (Mexican Summer/V2) Wat een verschil kunnen een paar blazers en wat elektronica maken. Cate Le Bon uit Wales maakte al een viertal soloalbums en onder de naam Drinks een paar platen met indielosbol Tim Presley. Vooral Crab Day (2016) trok de aandacht met rafelig gezongen liedjes, nog een beetje rammelend maar charmant geproduceerd.
Tekst Gijsbert Kamer, 30 mei 2019
Leuk en sympathiek allemaal, maar Reward is echt een behoorlijke stap voorwaarts voor Le Bon. Grootste verbetering zit ’m in de veel vollere arrangementen. Elektronische accenten en vooral een heel ludiek ingezette saxofoon maken de liedjes meer af. Zonder dat alle versiering ten koste gaat van haar zang overigens, die blijft even excentriek. lees meer
Mavis Staples – We Get By (Future Classic) Bijna 80 is Mavis Staples, maar ze zet haar sterke reeks soloalbums op het label Anti onvermoeibaar voort met We Get By. Wilco’s Jeff Tweedy nam de eerste drie intiem klinkende albums voor zijn rekening, nu neemt Ben Harper het stokje over. De zanger en gitarist heeft voor We Get By een elftal midtempoliedjes geschreven, die precies passen bij Staples’ diepe soulstem.
Tekst Gijsbert Kamer, 23 mei 2019
Staples krijgt van de sobere begeleiding alle ruimte om uit te : het zingen van doorleefde gospelsoul, op de juiste momenten voorzien van bluesaccenten. Dankzij het sterk op haar vader Pops geënte gitaarspel van Rick Holmstrom brengt Staples de luisteraar dit keer meer in de sferen van The Staple Singers, de groep waarvan vader en dochter het geluid bepaalden. lees meer
Rammstein – Rammstein (Universal) Een decennium moest de Rammstein-liefhebber het doen zonder nieuw albumwerk van de Duitse ‘dansmetalband’. Niet echt een probleem voor de fans: zij konden zich laven aan veel spectaculaire live-shows, een concertregistratie in de bioscoop en het vooruitzicht van nog maar weer een vuurwerkarmageddon in de Rotterdamse Kuip, in juni.
Tekst Robert van Gijssel, 16 mei 2019
De Berlijners zijn er nog en hoera voor de conservatieve aanhang: ze zijn geen spat veranderd. De strenge, industriële gitaarriffs trekken op met minstens zo verbeten riffs op de synthesizers. En we verwelkomen de theatrale en overdreven scherp articulerende stem van Lindemann, in openingsknaller Deutschland maar ook in het fijne nummer Radio. lees meer
Altın Gün – Gece (Glitterbeat) Het mooist denkbare compliment aan de Amsterdamse band Altin Gün kwam eind april, bij de lancering van het tweede album Gece, in de vorm van drie uitverkochte optredens in een dampende club in Istanbul. Dan doe je iets goed, als Nederlandse band die Turkse muziek speelt.
Tekst Menno Pot, 9 mei 2019
Altin Gün werd opgericht door Jasper Verhulst en Ben Rider, die verslingerd raakten aan Turkse psychedelische folkrock uit de jaren zeventig. Ze besloten dat ze van die liedjes, met toevoeging van elektrische gitaar en opzwepende percussie, dansbare eigentijdse bewerkingen konden maken. Ziedaar: debuut On (2018).
Op Gece is de formule in de kern ongewijzigd (al is er ook de eigen compositie Soför Bey), maar de band beheerst hem nog beter en durft de verf nog driester op het canvas te smijten, zodat de songs nog slechts in de verte op de originelen lijken. lees meer
Steve Lacy – Apollo XXI (3qtr/Sony) Steve Lacy is de laatste tijd bijna onontkoombaar in de Amerikaanse zwarte west coast-pop. Hij speelt gitaar en zingt in het geweldige, vernieuwende The Internet. Daarnaast verleent hij aan diverse bands hand- en spandiensten, zoals onlangs nog op Sunflower van Vampire Weekend, en tussendoor werkt Lacy ook nog aan een solocarrière.
Tekst Gijsbert Kamer, 30 mei 2019
Apollo XX1 is zijn eerste soloalbum en vooralsnog alleen digitaal leverbaar, een fysieke release volgt in september. Lacy durft wat meer uit de r&b van The Internet te stappen, richting funk en psychedelica. Soms hoor je de gekte van Sly and the Family Stone terug, dan weer de diepe, duistere soulbezweringen van D’Angelo. lees meer
Slowthai – Nothing Great About Britain (Method/Universal)
De 24-jarige Britse rapper Slowthai brengt sinds 2016 muziek uit die de beste Britse grime en hiphop in herinnering roept en uitbouwt. Scherpe, geestige teksten, voorgedragen met snijdende dictie, hobbelend van couplet naar couplet zonder te struikelen.
Tekst Gijsbert Kamer, 23 mei 2019
Na wat los werk is Nothing Great About Britain het eerste album van Tyron Frampton, een in Northampton opgegroeide geezer. Die geuzennaam kennen we ook van Mike Skinner (The Streets), naast grime-pionier Dizzee Rascal, de belangrijkste rapper aan wie Slowthai doet denken. lees meer
Polynation – Igneous (Atomnation)
Je kunt wel stellen dat in Nederland een mooie dancebandjestraditie aan het ontstaan is. In de voetsporen van het Amsterdamse duo Weval volgt al enige tijd een andere mooi duo, Polynation, dat ook elektronica mengt met een conventioneler instrumentarium. Hessel Stuut en Stijn Hosman maakten al een mooie ep en traden her en der op, maar hun debuutplaat liet nog op zich wachten.
Tekst Robert van Gijssel, 23 mei 2019
Igneous is de neerslag van alles wat we al van Polynation hadden gehoord, in tien doordachte en geduldig opgebouwde tracks gegoten. Polynation zet met wijdse, op het gevoel inspelende akkoorden een dromerige synthesizersfeer neer, die analoog aanvoelt. De spanning wordt opgebouwd door live ingespeelde drums en bubbelende baslijnen op de synths, en heel af en toe een zweverige neuriebeurt, zoals in openingsnummer Deluge. lees meer
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – mei 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
Het vijfde album van Jelle Paulusma, ooit naast Anne Soldaat frontman in de geweldige gitaarband Daryll-Ann, liet weliswaar even op zich wachten, maar Somehow Anyhow is zijn beste plaat tot nu toe.
Tekst Gijsbert Kamer, 21 maart 2019
Het grootste verschil met zijn vorige plaat Pulling Weeds (2014) is dat Paulusma alles niet meer zo laat verwaaien. Er zit veel meer scherpte in de liedjes, terwijl eerdere platen wel eens te schetsmatig bleven. lees meer
Strand of Oaks – Eraserland (Dead Oceans/Konkurrent) Het kan toeval zijn, maar sinds Timothy Showalter (van origine uit de staat Indiana) in Philadelphia is neergestreken, is zijn Strand of Oaks een beetje verschoven richting The War On Drugs, ook uit ‘Philly’.
Tekst Menno Pot, 28 maart 2019
Op de albums Heal (2014) en Hard Love (2017) viel Strand of Oaks nog als ‘indierock’ te kwalificeren, maar op Eraserland vouwt het geluid zich open en trekt Showalter het land in, nadenkend over het leven, met de muzikale spanwijdte van Springsteen en Petty, met galm, folkinvloed en toetsenbatterij. lees meer
Andrew Bird – My Finest Work Yet (Loma Vista/Universal) ‘Mijn beste werk tot dusver’, het is me nogal een albumtitel voor een man die sinds 1996 vijftien studioalbums maakte, waaronder veel prachtige: rijk gearrangeerde kamerpop à la Sufjan Stevens, rudimentaire kampvuurfolk, instrumentale avant-garde met staccato viool. Bij de Amerikaan Andrew Bird (45) kan het veel kanten op.
Tekst Menno Pot, 28 maart 2019
My Finest Work Yet mag dan niet zijn allerbeste werk bevatten, het is wel een prachtig en vooral ook verrassend album. Zo poppy en melodieus hebben we Bird lang niet gehoord. Hoor hem zingen (en fluiten) als een nachtegaal in Sisyphus en Bloodless. Hij gooit op deze plaat de vocale registers open als nooit tevoren, bij vlagen haast als Father John Misty. lees meer
Nilüfer Yanya – Miss Universe (ATO Records/PIAS) Muziek maken doet ze al sinds haar 6de en haar doorbraak wordt al een jaar of twee aangekondigd, maar over één drempel kwam het half-Turkse talent Nilüfer Yanya (23) uit Londen maar moeizaam heen: ze was onzeker over haar stem en durfde amper haar liedjes te zingen.
Tekst Menno Pot, 28 maart 2019
Haar debuut Miss Universe laat horen hoe mal die twijfel was. Haar stem is een wapen: veelzijdig en sterk in verschillende registers, vrouwelijk maar met jongensachtige branie. Juist die stem is de rode draad op haar bruisende, urban popalbum. lees meer
Weval – The Weight (Kompakt/NEWS) De debuutplaat van Weval in 2016 was prachtig, zeker. Maar de opvolger richt zich nog net wat hoger op in de wondere wereld van de elektronische muziek.
Tekst Robert van Gijssel, 7 maart 2019
Weval eist daarin een bijzondere plaats op. De dance van Merijn Scholte Albers en Harm Coolen lijkt eerder te rollen uit jazz en triphop uit de jaren negentig dan uit house of techno. De tracks zijn warm en uiterst sfeervol, en die ambiance creëert Weval door onvermoeibaar op zoek te gaan naar bijzondere klankkleuren in het hart van de apparatuur. Klanken die menselijk klinken, en je iets in je oor willen fluisteren. En Weval weet die golvende synthesizerpracht ook nog te koppelen aan drums, bas en gitaren, en hier en daar een flard van een (vervormde) stem. lees meer
Flume – Hi This Is Flume (Future Classic) Een bewonderenswaardige keuze, van Flume. De Australische producer werd in 2016 een grote danceman, met het redelijk toegankelijke albumSkin. Hij won er een Grammy mee en werd gevraagd als (gast)producer voor bijvoorbeeld rapper Vince Staples. Maar op Hi This Is Flume laat hij het popgevoel varen. Vanaf de track Ecdysis horen we metalige en wreed tegen elkaar in zagende synthesizers en software, naast slepende en overstuurde hiphopbeats. Je hebt soms het idee recht in het moederbord van Flume’s computers te kijken: iets menselijks is hem vreemd.
Tekst Robert van Gijssel, 28 maart 2019
Toch komen er parels van elektronische muziekkunst voorbij. Dreamtime is een verzameling bliependje en klikkende soundbites, die samen toch een wonderlijk melodieus geheel vormen. En bij de remix van Is it Cold in the Water (van zangeres en producer Sophie) bevriest de tijd. De tingelende en ijzige synthesizergeluidjes klateren uit de speakers als een waterval van stalen splinters, en daarna schudden verknipte en zenuwslopende ritmes ons ruw door elkaar. Die mengeling van sprookjesachtig mooie elektronica, brute beats en driftig machinaal experiment maakt Flume bijzonder en het aandachtig beluisteren waard.
La Dispute – Panorama (Epitaph) De spanning in de harde muziek is de laatste jaren te vinden in de hardcore, en dan vooral de zich artistiek doorontwikkelende hardcore. Er is leven na al te brute schreeuwerigheid en emotionele woede-uitbarstingen, en dat realiseren bands als het Belgische Amenra en (bijvoorbeeld) de Amerikaanse herrieband Daughters zich bijzonder goed.
Tekst Robert van Gijssel, 21 maart 2019
La Dispute uit Grand Rapids in de Amerikaanse staat Michigan, heeft al lang geleden koers gezet naar een uniek ‘post-hardcore’-geluid. Op de laatste plaat Panorama klinkt de zeer bedachtzame gitaarmuziek van de band prachtig, zeker als zanger Jordan Dreyer er zijn hartverscheurende teksten tegenaan gooit. lees meer
The Fire Harvest – Open Water (Snowstar/Subroutine) Een indringende, melancholieke indierockstem als die van Will Oldham (Bonnie ‘Prince’ Billy) of Jason Molina (Songs:Ohia) hebben we in Nederland ook. Hij behoort toe aan Gerben Houwer en is te horen op de platen van diens Utrechtse band The Fire Harvest, die al meer dan vijftien jaar bestaat, maar met albums opnemen geen haast heeft.
Tekst Menno Pot, 7 maart 2019
Open Water is het derde. De acht nummers bevinden zich ergens tussen country noir en de desolate geluidsbouwwerken van de post-rock. Ze dringen weer iets dieper binnen dan die op de ook al zo sterke voorganger Singing, Dancing, Drinking (2016).
Een song als Not Going To Work laat horen wat The Fire Harvest zo goed maakt: slepende, emotioneel geladen rock, live opgenomen, tegelijk losjes en hecht klinkend, een beetje als Crazy Horse, met stilte tussen de de gruizige gitaarakkoorden. Nicolai Adolfs rolt er een prachtige, struikelende Neil Young-solo over uit.
The Great Dying – Bloody Noses & Roses (Dial Back Sound/Sonic Rendezvous) Wat heeft Will Griffith de avond voordat hij de studio in ging gedaan? Zijn stem klinkt als die van een lid van Vindicat na een introductieweek: schor en rafelig. Maar wat kan hij er op Bloody Noses & Roses lekker knauwende americana mee zingen.
Tekst Robert van Gijssel, 7 maart 2019
Het album schiet een beetje heen en weer tussen punk en country. Op Lips and Pistols en 100 MPH klinkt The Great Dying als The Replacements: de gitaren zijn hard en de knoppen van de versterkers staan naar rechts. Maar The Great Dying verrast vooral in de met tragiek omgeven ballads. In Magnolia en Nobody Arrivesis de raspende stem van Griffith doeltreffend als hij zingt over zijn gebroken hart: ‘You fall strongly in love with another lie.’ Een treurlied met rauwe randjes. En daarvan zijn er meer te vinden op dit mooie rootsrockplaatje.
Steve Earle – Guy (New West/PIAS)
Toen Steve Earle een dwarse, 19-jarige countryrocker was, zocht hij aansluiting bij de minstens zo dwarse singer-songwriters Townes Van Zandt en Guy Clark. Met de verlichte countryliedschrijver Clark voelde Earle verwantschap. Hij schreef songs voor hem en trad toe tot zijn band.
Tekst Robert van Gijssel, 28 maart 2019
Drie jaar geleden overleed Clark, en op het album Guy eert Earle zijn mentor en inspiratiebron – zoals hij tien jaar eerder al een plaat opnam met Van Zandt-covers. Earle doet een niet al te eigenwijze greep uit het repertoire. Klassieke songs als The Last Gunfighter Ballad en L.A. Freeway blijven keurig intact, want Earle zoekt in zijn vertolking de nabijheid van de meester. Earle en zijn band The Dukes begeleiden het werk van Clark met respect, en dus violen en pedalsteelgitaren. lees meer
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – maart 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Yola – Walk Through Fire (Easy Eye Sound/ Nonesuch)
De Britse zangeres Yola presenteerde zichzelf afgelopen jaarwisseling in de tv-show van Jools Holland op de BBC. Haar krachtig gezongen soulballad Faraway Look was zo’n liedje dat je meteen nog een keer wilde horen en zien.
Tekst Gijsbert Kamer, 28 februari 2019
Wie was deze zangeres en wat had ze nog meer gedaan? Yola bleek te zijn opgegroeid in Bristol. Ze had al een behoorlijk turbulent leven achter de rug, waarin ze vergeefs had geprobeerd in eigen land een poot aan de grond te krijgen als zangeres. Het meest succesvol was ze tot dan toe met de Britse americanaband Phantom Limb, die begin dit decennium een paar albums uitbracht.
Het succes kwam pas toen de inmiddels 35-jarige zangeres naar de Verenigde Staten trok en in Nashville onder de hoede kwam van producer Dan Auerbach. De zanger-gitarist van de Black Keys hoorde in haar een zangeres die een stevige brug kon slaan tussen country en soul, zoals Dusty Springfield dat een halve eeuw geleden deed. En nu ligt er een op Auerbachs label Easy Eye Sound verschenen album. lees meer
Julia Jacklin – Crushing (Liberation Records) Een stem om te koesteren, die van de Australische Julia Jacklin. Fluweelzacht en toch indringend. Haar tweede album Crushing klinkt uitgesprokener dan het beloftevolle Don’t Let the Kids Win uit 2016. De liedjes voelen als een donzen deken. Sober geproduceerd.
Tekst Gijsbert Kamer, 28 februari 2019
Soms niet meer dan een paar gitaarnoten en een zachtjes beroerd drumstel. Alles op Crushing staat in dienst van de stem. Een stem die ook nog eens bijzondere teksten loslaat, want het mag op Crushing dan kommer en kwel zijn, je schiet in de teksten over haar liefdesverdriet regelmatig in de lach. Zoals in het sterke openingsnummer Body, waarin ze verhaalt over haar vriendje dat door de politie uit een vliegtuig wordt gehaald omdat hij op de wc een sigaret had opgestoken. lees meer
Modeselektor – Who Else (Monkeytown Records) Het carrièrebepalende strijdplan van de Duitsers Gernot Bronsert en Sebastian Szary, volgens henzelf: altijd de saaiheid te lijf gaan. En wie luistert naar de nieuwe plaat van Modeselektor, de opvolger van Monkeytown uit 2011, weet dat dit geen loze woorden zijn.
Tekst Robert van Gijssel, 21 februari 2019
De Berlijners werden groot in de ondergrondse technocultuur van Berlijn in de jaren negentig en kunnen nog altijd tot de Europese dance-adel worden gerekend. Who Else is een klapper van een dance-album, waar de adrenaline vanaf de eerste track uit spuit en de verveling geen schijn van kans krijgt, want de plaat staat vol met club bangers. lees meer
Sleaford Mods – Eton Alive (Cargo Records) De een knauwt in harde straattaal half rappend half kwetterend de teksten, de ander zet er stuiterende, schurende en ontregelende beats onder. Zo verdelen de Engelse Jason Williamson en Andrew Fearn de taken al sinds ze in 2013 debuteerden met Austerity Dogs.
Tekst Gijsbert Kamer, 21 februari 2019
Inmiddels zijn ze toe aan hun vijfde plaat en wordt hun muziek in het Verenigd Koninkrijk gerekend tot het beste, meest relevante anti-establishmentgeluid van de laatste jaren. Een status die er mogelijk voor heeft gezorgd dat ze een jaartje extra de tijd hebben genomen voor Eton Alive, de opvolger van English Tapas uit 2017.
Eton Alive is niet het ferme, definitieve anti-Brexitstatement geworden dat toch een beetje van het duo verwacht werd. Het is eerder een plaat waarop het duo wat meer in de spiegel kijkt. Hoe is het ze zelf vergaan nu ze tegen de vijftig lopen? lees meer
Cass McCombs – Tip of the Sphere (ANTI-) Hoewel Tip of the Sphere al het negende album in zestien jaar is van de Californische zanger en componist Cass McCombs, kwam hij pas echt in de belangstelling te staan met zijn vorige plaat Mangy Love (2016). Hierop ontsteeg hij al met wervelende producties het ambachtelijke singer-songwritergenre.
Tekst Gijsbert Kamer, 21 februari 2019
Die lijn zet hij verder voort op het minstens zo fraaie Tip of the Sphere. De zowel tekstueel als muzikaal complexe liedjes worden transparant door de warme, donkere stem van McCombs. Hij lijkt soms zoekende, op de meeslepende manier die we kennen uit de liedjes van Kurt Vile. Zijn arrangementen worden per plaat grootser en psychedelischer , zo lijkt het. Maar hij kan alle grandeur ook loslaten voor een klein ingetogen liedje als Estrella.
En als een nummer af lijkt, deinst hij er niet voor terug er nog een coda van vijf minuten aan te plakken. Zoals Rounder, dat besluit met een fijn stukje jammen met een Rhodes-piano in de hoofdrol.
Hexvessel – All Three (Century Media) Hexvessel, de band die eigenlijk helemaal niet heavy is, komt prima weg met het fijnbesnaarde, folk-fetisjistische album All Tree, een ode aan de boom.
Tekst Robert van Gijssel, 14 februari 2019
De Britse zanger Mat McNerney verkaste jaren geleden naar Noorwegen, om zich daar in de woeste natuur én het heavy Scandinavische bandjesleven te storten. Inmiddels zit hij twee landen verderop en daar, in Finland, vormde hij de fraaie, heidense folkband Hexvessel, een band die helemaal niet heavy is. De vorige plaat, When We Are Death, was een mysterieuze en zingevende plaat over het bittere einde. Op het nieuwe album All Tree predikt Hexvessel daar eigenlijk ook over. Want het is een ode aan de boom, die oude en wijze knoesten van de aarde, die net als wij tot aarde wederkeren. lees meer
Ariana Grande – thank u, next (Republic/Universal) Voorop Thank U, Next staat Ariana Grande ondersteboven afgebeeld, een foefje dat ze ook al uithaalde op de hoes van de immens succesvolle voorganger Sweetener (2018).
Tekst Menno Pot, 14 februari 2019
De boodschap is duidelijk: het leven van de grootste popster van het moment staat onverminderd op zijn kop. Over Sweetener hing de rouwsluier van de bloedige aanslag op haar fans (23 doden) na een concert in Manchester. Op Thank U, Next zingt ze liefdesverdriet van zich af, over haar stukgelopen relatie en de plotselinge dood van een eerdere ex, de rapper Mac Miller.
Mainstreampop wil nog weleens van een ondraaglijke lichtheid zijn, maar daar stak het noodlot bij Grande een stokje voor: wat Thank U, Next zo goed maakt is juist die gepeperde combinatie van bitter (de liedjes) en zoet (de muziek). lees meer
Jessica Pratt – Quiet Signs (Mexican Summer) De Amerikaanse folkzangeres Jessica Pratt had op haar vorige twee platen nog de neiging haar intense stemgeluid te begeleiden door een wat krakend instrumentarium. Alsof ze zich schaamde voor de pracht van haar liedjes en die eigenlijk niet in een echte studio wilde vastleggen.
Tekst Gijsbert Kamer, 7 februari 2019
De lo-fi aanpak van voorheen heeft ze op Quiet Signs laten varen, wat haar ongetwijfeld wat indie-puristen onder haar steeds groter geworden schare bewonderaars zal kosten. Maar de keuze voor een uitgebalanceerder geluid doet hier wonderen.
Nog altijd dringt Pratts beverige maar intrigerende stem zich naar voren, maar alleen die fluit al in Fare Thee Well klinkt prachtig. Hier horen we niet langer een muzikant die schattige, door folk geïnspireerde lo-fi-pop, maakt: Quiet Signs is een troostrijk folk-kleinood van een zangeres die definitief haar eigen geluid heeft gevonden.
Mercy John – Let It Go Easy (Butler Records) Met zijn plaat This Ain’t New York uit 2017 was John Verhoeven alias Mercy John een leuke nieuwkomer in het toch al zo florissante Nederlandse rootswereldje. De opvolger Let It Go Easy zet de zanger en liedschrijver nog grondiger met zijn laarzen in de klei. De nummers zijn steviger en degelijker gecomponeerd én afgewerkt met een fijne band en feilloze vocalen, van de hoofdrolspeler zelf en bijvoorbeeld zijn toetseniste Kirsten Boersma, die de liedjes van zoemende orgels en warme meerstemmigheid voorziet.
Tekst Robert van Gijssel, 28 februari 2019
We horen nog meer toegankelijke en aanstekelijke americana, al direct in het tweede nummer Trains. Mercy John klinkt hier een beetje als Ryan Adams, en later komen ook de onvermijdelijke grootheden Tom Petty en Bruce Springsteen voorbij. Maar de songs klinken authentiek en geven je het gevoel dat Mercy John echt iets te vertellen heeft. lees meer
Rustin Man – Drift Code (Domino)
Paul Webb was in de jaren tachtig bassist in het illustere Talk Talk en maakte als Rustin Man in 2002 met zangeres Beth Gibbons van Portishead een plaat, Out of Season. Ruim zestien jaar na dit album komt hij nu met wat zijn solodebuut mag heten: Drift Code. Hij schijnt er daadwerkelijk een jaar of veertien aan gewerkt te hebben. En net als het latere werk van Talk Talk (Spirit of Eden, 1988; Laughing Stock, 1991) is ook dit album met weinig andere platen vergelijkbaar.
Tekst Gijsbert Kamer, 7 februari 2019
Paul Webb was in de jaren tachtig bassist in het illustere Talk Talk en maakte als Rustin Man in 2002 met zangeres Beth Gibbons van Portishead een plaat, Out of Season. Ruim zestien jaar na dit album komt hij nu met wat zijn solodebuut mag heten: Drift Code. Hij schijnt er daadwerkelijk een jaar of veertien aan gewerkt te hebben. En net als het latere werk van Talk Talk (Spirit of Eden, 1988; Laughing Stock, 1991) is ook dit album met weinig andere platen vergelijkbaar. lees meer
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – januari 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
James Blake – Assume Form (Republic/ Universal) Wat krijgen we nu, met James Blake? De man die een prachtig oeuvre opbouwde rond desolate eenzaamheid, én elektronische stemvervormingen en mistroostige keyboards, is duidelijk de oude niet.
Tekst Robert van Gijssel, 17 januari 2019
Het openingsnummer Assume Form, van zijn gelijknamige nieuwe plaat, begint nog vertrouwd met een bedompte piano en de uit duizenden herkenbare, breekbare stem van Blake, die langzaam omhoog kringelt op de thermiek van het verdriet. Maar dan verandert ineens de toon. Blake zingt: ‘I will be touchable, I will be reachable.’ Er dwarrelen strijkers binnen. Het is duidelijk: Blake is verliefd. En dat zullen we weten, op Assume Form.
Blake heeft de deuren van zijn studio geopend voor een paar verrassende samenwerkingen. De mooiste is die met de Spaanse zangeres Rosalía. In het haast klassieke duet Barefoot in the Parkvieren de twee samen de liefde. Knap hoe Blake zijn hypergedetailleerde productie om Rosalía heen heeft gevouwen: haar onaards mooie stem komt schitterend uit naast een transparante, marimba-achtige percussie. lees meer
Joe Jackson – Fool (Earmusic/V2) In de veertig jaar die voorbij zijn gegaan sinds het verschijnen van Joe Jacksons debuutalbum Look Sharp! heeft de Britse zanger en componist zich aan zo ongeveer alle muziekgenres gewaagd.
Tekst Gijsbert Kamer17 januari 2019
Van jump blues en jazz, tot klassiek, gecomponeerde muziek en soundtracks: Joe Jackson deinsde nergens voor terug. Alsof hij steeds weer wilde bewijzen dat hij weliswaar als ‘angry young man’ opkwam in de jaren na punk, maar dat hij anders dan de anderen wel degelijk een conservatoriumdiploma op zak had.
Toch is hij altijd op zijn best als hij het betrekkelijk eenvoudig houdt en teruggrijpt naar de wat bozige popliedjes waarmee hij ooit begon. En dat doet hij op zijn twintigste studio-album Foolweer volop. lees meer
Sharon Van Etten – Remind Me Tomorrow (Jagjaguwar/Konkurrent) Sharon van Etten uit New Jersey heeft de tijd genomen voor Remind Me Tomorrow, haar vijfde album in tien jaar. Are We Thereverscheen vierenhalf jaar geleden, de indie-koningin werd intussen moeder, schonk haar creativiteit aan andere zaken (film) en leek best zonder de popwereld te kunnen. Maar wij niet zonder haar, zo bleek al uit de twee liedjes die vooruitliepen op de nieuwe plaat: Comeback Kid en Seventeen.
Tekst Gijsbert Kamer, 17 januari 2019
Nummers die krachtiger klonken dan we gewend waren van de vaak zichzelf wat verstoppende Van Etten. En hoewel het album begint met een vertrouwd pingelend pianootje, lijkt Van Etten er alles aan gelegen te zijn los te komen van haar indie-verleden. Zware synths domineren haar arrangementen.
Geen zorgen, de liedjes kunnen het hebben. Ook No One’s Easy To Love en Memorial Day klinken pakkender haar eerdere werk. Van Etten zingt beter en vooral krachtiger dan voorheen en roept soms een PJ Harvey of een Siouxsie (van de Banshees) in herinnering. Het is mooi verzorgde, verrassend gearrangeerde en groots klinkende pop, waarmee Sharon van Etten uit het toch wat benauwende indie-milieu ontsnapt.
The Delines – The Imperial (El Cortez Records/ Bertus) De Amerikaanse zanger en schrijver Willy Vlautin brak vorig jaar door als romancier, met het boek Don’t Skip Out On Me. In zijn band The Delines opereert hij nu wat meer vanuit de achtergrond: Vlautin schreef de teksten voor de nieuwe plaat The Imperial, maar liet die door zangeres Amy Boone vertolken. Dat Boone nog kan zingen is al een klein wonder, want tijdens de eerste opnamen voor dit album werd de zangeres overreden door een auto, waarna ze bijna drie jaar moest revalideren.
Tekst Robert van Gijssel10 januari 2019
En toch, ondanks alle misère, is The Imperial de mooiste plaat van de literaire countrysoulband uit Portland, Oregon. De liedjes gaan over personages van de zelfkant van de maatschappij, die ronddwalen in het smoezelige motel The Imperial. Vlautin schrijft zijn zinnen in klare taal, zonder opsmuk, en juist daarom komen de songs zo hard binnen. In het uitgestrekte titelnummer zingt Boone met een bescheiden maar schitterende en zuivere zangstem over de geknakte dromen van een 19-jarig meisje, dat in verkeerde handen valt. ‘Holly the Hustle got beat up, by a man in El Paso she misjudged. She was nineteen with two broken ribs, three busted fingers and nowhere to live.’ Het zijn van die nuchtere constateringen, die je als luisteraar zomaar in een diepe treurnis kunnen storten.
De muziek bij deze miniatuurtjes is prachtig en eindeloos melancholiek. De begeleiding volgt de verhalende sfeer, is zacht en wiegend, en de (steel)gitaren krijgen soms steun van warm koper en hier en daar een verdwaalde strijker. En toch komen in de vertellingen steeds kleine refreintjes bovendrijven, waardoor ze ook nog tussen de oren blijven steken. Een literair muziekpareltje.
Bad Bunny – X100pre (Rimas) De internationale popbelofte voor 2019 heet Bad Bunny (Benito Antonio Martínez Ocasio, 24). De 24-jarige Puerto Ricaanse rapper was de afgelopen paar jaar al op tientallen singles te horen, onder meer op die onweerstaanbare boogaloohit I Like It van Cardi B, en wordt inmiddels door iedereen die er een beetje toe doet in de mainstreamhiphop gevraagd voor een gastbijdrage.
Tekst Gijsbert Kamer10 januari 2019
Eigenlijk heeft hij het helemaal niet nodig om een album uit te brengen. Eens per zoveel weken een nieuwe track heeft hem tot nu toe geen windeieren gelegd. De verbazing bij media als The New York Times en Rolling Stone tot The Guardian was dan ook groot toen op kerstavond ineens toch een compleet album van hem te streamen was. lees meer
Steeple Remove – Vonal Axis (Fuzz Club/Konkurrent) Denk je een lekker rare nieuwe band in de categorie shoegaze-meets-krautrock ontdekt te hebben, blijkt het een band te zijn die al een slordige twintig jaar actief is. Steeple Remove trekt op Spotify een kleine 350 luisteraars per maand; daar zaten wij nog niet bij.
Tekst Menno Pot, 3 januari 2019
Vonal-Axis, hun vijfde album, is een intrigerend brouwsel: gitaarmuren en in galm gedrenkte zang uit de shoegaze, maar ook ouderwetse synthesizers die opener Oval-Strii een Kraftwerk-achtige cadans geven. Waarna Blood Veins zo mechanisch op je trommelvliezen hamert dat ook termen als noise en industrial zich opdringen.
Can, Throbbing Gristle, Nine Inch Nails, Kraftwerk, PiL; het zit er allemaal een beetje in, maar een track verderop stoot Steeple Remove fans van al die groepen net zo makkelijk weer voor het hoofd.
En dan ga je zitten raden: deze band moet ergens vandaan komen waar Anglo-Amerikaanse normen ongeldig zijn. Japan? Ex-Oostblok? Aha, Frankrijk dus: Rouen, Normandië. Dat kan natuurlijk ook.
Pearls Before Swine – Balaklava (Drag City/V2) Vijftig jaar geleden was de folkgroep Pearls Before Swine uit Florida actief op het kleine, louche platenlabel ESP-Disk. Dat had tóen al veel nadelen (geen cent royalty), maar daar kwam later nog een probleem bij: label failliet, mastertapes zoek. Gevolg: slecht klinkende persingen op nog meer louche labeltjes.
Tekst Menno Pot, 3 januari 2019
In 2016 wist frontman Tom Rapp, toen al strijdend tegen kanker, de opnamen te traceren en terug te kopen, zodat hij de twee ‘psychfolk’-cultklassiekers eindelijk kon laten klinken (en ogen) zoals ze bedoeld waren.
De heruitgave van One Nation Underground (1967) verscheen in december 2017. Gauw verder met de opvolger, de anti-oorlogsplaat Balaklava (1968), maar Rapp kon de klus niet voltooien: hij overleed op 11 februari van dit jaar.
Gelukkig was hij al ver gevorderd en wordt het rijke, intrigerende Balaklava toch aan ons bezorgd, net zo magnifiek klinkend als het debuut, van de indringende Leonard Cohen-cover Suzanne tot eigen prachtliedjes als Translucent Carriages en There Was A Man. Hoeveel instrumenten en geluiden op Balaklava verstopt zitten, horen we nu pas echt goed. Tom Rapp kan met een glimlach rusten.
Within Temptation – Resist (Vertigo/ Universal) We mogen de nieuwe Within Temptation niet voor lief nemen. Het was na de verrassend goede plaat Hydra uit 2014 niet zeker of er nog een opvolger zou komen. Zangeres Sharon den Adel had de contemplatie van het solo-werk opgezocht en twijfelde over een nieuw werkstuk met de band waarmee zij de symfonische metal mondiaal groot heeft gemaakt.
Tekst Robert van Gijssel, 31 januari 2019
Gelukkig is Resist er toch gekomen. Want daarop laat Within Temptation horen dat juist zij het genre vooruit kunnen helpen – de term ‘symfonische metal’ dekt de lading inmiddels niet meer. Net als op Hydra smeedt ‘WT’ strakke gitaarriffs aan een hedendaagse, elektronische productie. In het overdonderende openingssalvo van de eerste twee nummers baden de gitaren in futuristische studio-geluiden, die je eerder bij hedendaagse dance zou verwachten. Het werkt uitstekend, omdat de kracht van de riffs er alleen maar groter door wordt en de aangenaam bombastische klankkleuren de nummers stuk voor stuk richting rockanthem-status duwen.
Maar in dat geweld zegeviert toch ook de songwriterskracht van Den Adel. In nummers als Raise Your Banner en Holy Ground worden de fans van het eerste uur gerustgesteld met een paar vette orkestrale accenten en flarden koorzang, en ook de sopraanstem van Den Adel komt hier wat mystieke decoraties aanbrengen. Maar in de refreinen, als de gitaren en toetsen er de beuk in gooien, tovert Den Adel met van die fijne melodieuze en aanstekelijke zanglijnen, die het werk van Within Temptation altijd zo bijzonder maken. In Supernova klinkt de band even als Muse, dankzij de pulserende synthesizers. Maar heel eerlijk: onze internationale rocktrots heeft hier meer hitkracht dan dat Engelse bandje, want je kunt het nummer als het nog maar halverwege is al meebrullen. En dat willen we graag.
Behemoth – I Loved You At Your Darkest Hour (Nuclear Blast) De plaat I Loved You at your Darkest van de Poolse satansrockers Behemoth is al even uit, maar verdient hier toch nog wat aandacht. Al was het maar omdat het album nu als een gruwelijk mooi vinylpakket in de platenzaak ligt. Je kunt van de sinistere metalheads Nergal (zang, gitaar), Inferno (drums) en Orion (bas) zeggen wat je wilt, maar ze weten hun oprechte satanisme wel zeer gestileerd te verpakken: het hoesontwerp is verbluffend kunstzinnig.
Tekst Robert van Gijssel3 januari 2019
De muziek van Behemoth haalt dat hoge niveau soms ook. De band weet snerpende gitaren, ratelende turbodrums en eentonige, grauwende zang steeds mooi vast te haken aan hummende mannen- en kinderkoren en andere kerkelijke kitsch, en vooral aan het einde van de plaat maakt Behemoth indruk, in de somber melodieus meanderende tracks We Are the Next 1000 Years en het instrumentale slotstuk Coagvla. Maar als zanger en liedschrijver Nergal doorslaat met zijn bombastische accenten, gaat het ook goed mis. In het dreigende nummer Bartzabel verpest het mannenkoor de sfeer, met het al te kinderachtige mantra: ‘Come to me, Bartzabel.’
Gelukkig klinkt Behemoth in tracks als Ecclesia Diabolica Catholica weer écht angstaanjagend, als de donderende drums en jankende gitaren de stem van Nergal door de hel jagen. Ineens begrijp je ook waarom katholieke Polen, en dat zijn er veel, een klein beetje bang zijn voor dit metalbandje.
Bertolf – Big Shadows of Small Things (Excelsior)
—
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – januari 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Rosalía – El Mal Querer (Pop/Wereld)
Kacey Musgraves – Golden Hour (Pop/Roots)
Low – Double Negative (Pop)
Mudhoney – Digital Garbage (Pop)
Tribulation – Down Below (Heavy)
Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino (Pop)
Jon Hopkins – Singularity (Dance)
Neko Case – Hell-On (Roots)
Kali Uchis – Isolation (Pop)
Rolling Blackouts C.F. – Hope Downs (Pop)
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Rosalía – El Mal Querer (Pop/Wereld) Volslagen uit het niets kwam Rosalía Vila Tobella (25) natuurlijk niet. Maar de mensen die haar kenden, waren wat beter ingevoerd in de Andalusische volkskunst. In 2017 zong Rosalía, haar artiestennaam, op de Flamenco Biënnale Nederland. Leuk, maar een beetje aarzelend en eigenlijk nog vrij traditioneel.
Dit jaar verraste zij de wereld. In Spanje zagen ze de sensatie al aankomen, want daar scoorde de Catalaanse zangeres een zomerhit met het liedje Pienso en tu mirá. Maar toen in november haar album El mal querer verscheen, ging Rosalía globaal viraal.
Kacey Musgraves – Golden Hour (Pop/Roots) Alle recensenten met pop en/of roots in het pakket waren het met elkaar eens. Kacey Musgraves, ooit deelnemer aan een van de vele Amerikaanse talentenjachten op tv, maakte een countrypopplaat die zelden nog uit de la van de cd-speler werd verwijderd. Vanaf het eerste nummer fonkelt Musgraves als een stralende ster boven Nashville, met tintelfrisse liedjes als Slow Burn en High Horse, waarop ze de country eigenhandig een nieuw tijdperk binnensleept. De arrangementen zijn luchtig, en Musgraves laat de banjo aanrukken naast synthesizers en disco. Gedurfd, maar het werkt. Traditioneel of futuristisch, het maakt haar niet uit. Haar lef wordt beloond met een eervolle tweede plaats in dit jaarlijstenspektakel.
Low – Double Negative (Pop)
We waarschuwen nog maar even. Double Negative van het Amerikaanse trio Low is beslist geen makkelijk album, en erg vrolijk word je er ook niet van. Maar lieve help, wat een intense, verontrustende en zelfs angstaanjagende muziek maken deze meesters van de slowcore. De samenzang is hemels, de elektronische vervormingen en oversturing grijpt je bij de strot. En ja, dan schiet zo’n ‘moeilijke’ plaat toch gewoon naar de hoogste noteringen van deze jaarlijst. Die natuurlijk ook helemaal niet ‘makkelijk’ hoeft te zijn.
Mudhoney – Digital Garbage (Pop) Mudhoney, doen die het nog? Ja nou en of die het nog doen. De minst boze grungeband uit de jaren negentig windt zich toch nog op – het zal iets met de staat van de wereld en uiteraard thuisland de Verenigde Staten te maken hebben – en maakt dus de mooiste boze plaat van het jaar. De band trekt van leer tegen hedendaagse wantoestanden als livezelfmoord op Facebook en uiteraard ‘Neanderfuck’ Donald Trump. Balans tussen boosheid en lol: dik in orde.
Tribulation – Down Below (Heavy)
Een heavy album dat de metal een compleet nieuwe richting op jaagt? Nee, dat is Down Below van de Zweedse band Tribulation niet. Maar bloedmooi zijn de tracks wel, en dit album is welbeschouwd een esthetische renaissance van pure hardrock. Wat een ongelooflijke gitaarpracht: melodieus en episch, en met uiterste precisie gearrangeerd. En dan hebben we hier ook nog een echt album te pakken, met een zoekend begin, een steeds bedwelmender middendeel en een paar klappers op het eind. Beheerste en zinnenprikkelende toprock.
Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino (Pop) De nieuwe Arctic Monkeys schoot niet bij iedereen direct naar de persoonlijke favorietenlijst. Het was gewoon even wennen. De driftige en zelfs opruiende gitaren van de vorige platen bleven in de koffer en de piano werd de studio binnengereden. Daaruit wist Alex Turner toch weer ontroerend mooie liedjes te toveren, al moet je er dus wat langer op kauwen. De sfeer op het album doet denken aan het werk van David Bowie in de vroege jaren zeventig. En dat is een aanbeveling.
Jon Hopkins – Singularity (Dance)
Jon Hopkins praat graag over zijn muziek en dat deed hij dit jaar ook in de Volkskrant. Hij heeft fraaie theorieën over muziek en geluid en weet daar haast wetenschappelijke verhandelingen over te geven. Maar als je Singularity draait, en je hoort de bedwelmende piano’s optrekken naast bubbelende synthesizers en schurende ritmen, dan vliegen de theorieën linea recta het hoofd weer uit en gaat het hart open. Wat een overweldigend mooie, mysterieuze en sfeervolle elektronische muziek maakt deze man.
Neko Case – Hell-On (Roots)
Wat is de Amerikaanse Neko Case toch een ongrijpbare zangeres. Ze is lid van de band The New Pornographers, maar blinkt vooral solo uit met messcherpe liedjes die langs de indiepop, folk en country zoeven. En die vooral met een fonkelend pennetje zijn geschreven: ieder nummer is raak op Hell-On. Het hoogtepunt is het duet Curse of the I-5 Corridor, dat Case zingt met de gezellige brombeer Mark Lanegan. Ze zingen over kalverliefde en ‘missen de geur van mysterie’. Schitterend.
Kali Uchis – Isolation (Pop)
Kali Uchis is de vierde grote popvrouw in de toptwintig van deze jaarlijst – u komt er verderop nog een aantal tegen. De Colombiaans-Amerikaanse gaf de r&b én de reggaeton een mooie slinger, en bracht er veel hiphop in, maar ook rock-’n-roll en sixtiessferen. En dan liet ze ook nog vreselijk hippe indiebands als Tame Impala meespelen, op bijvoorbeeld het heerlijk zwoele en zelfs psychedelische nummer Tomorrow. Een tombola van popstijlen, maar ook gewoon een weergaloos album.
Rolling Blackouts C.F. – Hope Downs (Pop) Het album met de wat sombere titel Hope Downs verscheen in juni – een prima timing, want de Australische band Rolling Blackouts C.F. maakte een fijn zomers gitaarplaatje. De melodieuze pop is soms dromerig en best lief, maar af en toe komt er ook een gitaarstorm opzetten die de gedachten doen uitgaan naar de dampende noise van Dinosaur Jr. Een uitmuntend debuut.
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – december 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!