Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – juli 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.

De Kroniek der betere Popmuziek

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Serpentwithfeet – Soil (Secretly Canadian/Konkurrent)
Rolling Blackouts C.F. – Hope Downs (Sub Pop/Konkurrent)
Natalie Prass – The Future and the Past (Ato/PIAS)
Neko Case – Hell-On (Anti/ Epitaph)
Shannon Shaw – Shannon in Nashville (Easy Eye Sound/Warner)
Gruff Rhys – Babelsberg (Rough Trade/Konkurrent)
Angélique Kidjo – Remain in Light (Kravenworks)
Claptone – Fantast (Different Recordings/ PIAS)
Soulwax – Essential (Deewee/PIAS)
Nine Inch Nails – Bad Witch (Caroline Benelux)

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – juni 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.

De Kroniek der betere Popmuziek

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino (Domino/V2)
Parquet Courts – Wide Awake (Rough Trade/Konkurrent)
Cut Worms – Hollow Ground ( Jagjaguwar/Konkurrent)
Iceage – Beyondless (Matador/Beggars)
Courtney Barnett – Tell Me How You Really Feel (Milk!)
Ry Cooder – The Prodigal Son (Fantasy/Caroline)
Pusha T – Daytona (GOOD/Universal)
Jon Hopkins – Singularity (Domino)
Ghost – Prequelle (Loma Vista/Spinefarm/Caroline)
Parkway Drive – Reverence (Epitaph)

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie juni 2018

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

de Volkskrant

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

Arctic MonkeysArctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino (Domino/V2)
Het is lang geleden dat er in de popwereld zo reikhalzend is uitgekeken naar een rock-’n-rollplaat als nu naar het zesde album van de Britse Arctic Monkeys. Vijf jaar verstreken er sinds het verschijnen van hun plaat AM, die wereldwijd hun best verkochte album zou blijken.

Tekst Gijsbert Kamer 10 mei 2018

AM was ook een van de laatste indiegitaarpopplaten die in de mainstreampop nog enige potten kon breken. Gitaren dringen de laatste jaren steeds moeilijker door, rock-’n-roll is langzaam een niche geworden. Dat de Arctic Monkeys van hun laatste plaat zo’n vijf miljoen stuks konden verkopen is echt uitzonderlijk.

Kunnen ze dat kunstje nog een keer flikken, is de grote vraag. Wie hoopt dat het vandaag verschenen Tranquility Base Hotel & Casinoeen einde zal maken aan de gitaarschaarste in de popmuziek moet echter meteen worden teleurgesteld.

Nachtclubsetting
Gitaren hoor je nauwelijks op het album waarvan de liedjes door zanger Alex Turner achter een piano zijn gecomponeerd. Dat instrument domineert op nummers die allemaal in een wat loungy nachtclubsetting zijn gearrangeerd. Dat is even wennen, net als de manier van zingen van Turner die meer richting croonen is opgeschoven.

Tussen de elf liedjes staat er niet een waarvan je je kunt voorstellen dat het een floor filler kan worden zoals Do I Wanna Know? drie jaar geleden was, en When The Sun Goes Down of I Bet You Look Good On The Dancefloor in 2006, toen hun debuutalbum in de popwereld als een bom was ingeslagen.

Dat is jammer, maar de Arctic Monkeys wilden ook helemaal geen rock-’n-rollplaat maken. Je kunt je zelfs afvragen of Tranquility Base Hotel & Casino wel een echt Monkeys-album is of toch meer een Turner-soloproject.

‘De piano veranderde alles’
De basis werd, zo staat te lezen in het Britse muziektijdschrift Mojovan deze maand, twee jaar geleden gelegd door Turner, die van zijn manager voor zijn 30ste verjaardag een piano cadeau had gekregen.

Er was al drie jaar geen nieuw Arctic Monkeys-liedje verschenen en Turner had ook geen flauw idee waar hij met de band naartoe wilde. ‘De piano veranderde alles’, zegt hij tegen Mojo.

Niet dat hij het instrument beheerste, hij had er sinds zijn 8ste niet echt meer op gespeeld. Maar toen hij thuis in Los Angeles, waar hij vanuit Sheffield een paar jaar geleden naartoe was verhuisd, achter zijn nieuwe Steinway Vertegrand plaatsnam en de drie akkoorden die hij machtig was begon te spelen, kwamen ook de liedjes.

Liedjes vol referenties aan sciencefiction en ruimtevaart (de titel verwijst naar de plek op de maan die in 1969 was aangewezen voor de eerste maanlanding) maar ook liedjes waarin Turner al dan niet cryptisch veel van zichzelf blootgeeft.

Toen hij zo het een en ander op band had gezet haalde hij gitarist Jamie Cook, het muzikale geweten van de band, erbij. Zat er een echte Arctic Monkeys-plaat in, of moest hij er maar in zijn eentje mee doorgaan?

Stroef
Gekozen werd voor de eerste optie, met piano als basisinstrument. Dat en het trage tempo van de meeste liedjes maakt de kennismaking wat stroef. Het zijn bij de eerste beluisteringen vooral de teksten die indruk maken. ‘I just wanted to be one of The Strokes/Now look at the mess you made me make’, opent het eerste liedje Star Treatment. Nee, echt gelukkig is hij niet. ‘Golden boy is in a bad shape’, vervolgt hij om zich vervolgens af te vragen: ‘Maybe I was a little too wild in the 70’s’.

Turner speelt hier met verschillende perspectieven, en lijkt ook muzikaal te verwijzen naar David Bowie, wiens geest over meerdere nummers hangt.

Four Out Of Five bijvoorbeeld, dat naast Star Treatment het sterkste nummer is. Hierop komen muzikaal invloeden als Serge Gainsbourg (de plukkende bassnaren) en glamrock uit de jaren zeventig fraai samen. Heel mooi zijn ook de ELO/10CC-koortjes uit dezelfde periode.

Het verdient beslist aanbeveling het album met koptelefoon te beluisteren, dan vallen steeds meer mooie details op. Zoals de slepende, van de Beach Boys (Feel Flows) geleende gitaar- (nee, ze zijn niet helemaal weggemoffeld) en toetsenpartijen.

En zo dient zich bij iedere beluistering een nieuwe verrassing aan. Na een wat moeizame kennismaking blijkt Tranquility Base Hotel & Casino een plaat die steeds meer fascineert en imponeert.

Parquet CourtsParquet Courts – Wide Awake (Rough Trade/Konkurrent)
Als openingsnummer Total Football na de openingsriffs plotseling accelereert en de bas zenuwachtig huppelt, lijkt zich een album volgens het inmiddels beproefde Parquet Courts-recept aan te dienen: gitaarrock die even poppy als punky is, aangenaam licht, met dikke knipoog naar de Wire- en XTC-achtigen.

Tekst Menno Pot 24 mei 2018

Maar zo’n plaat blijkt Wide Awake! (het zesde van de naar New York verkaste Texanen) allerminst te zijn. De groep nam Brian ‘Danger Mouse’ Burton (het Gnarls Barkley-lid dat albums van onder meer The Black Keys en Beck produceerde) als producer in de arm, om het geluid wat meer te polijsten en er een klodder funk aan toe te voegen, met een mooi transparant en dansbaar indiepunkgeluid als resultaat.

Zo wonderlijk als die omschrijving klinkt, klinken de songs soms ook. Neem het gescandeerde Violence of de praatzang van Andrew Savage in Before The Water Gets Too High: stem en melodielijn zijn duidelijk Parquet Courts, maar de muziek lijkt een blaxploitation-soundtrack.

En dat is nog maar één verrassing. Parquet Courts en Danger Mouse schilderen hier in wonderlijke kleuren, zodat uiteindelijk juist een ouderwets ADHD-rammelrockliedje als Extinction als een verrassing komt. Op Wide Awake! toont Parquet Courts zich een veelzijdiger band dan we ooit hadden vermoed.

Cut WormsCut Worms – Hollow Ground ( Jagjaguwar/Konkurrent)
Cut Worms is een eenmansband, gevormd door Max Clark uit Brooklyn. Hij speelt alle instrumenten goeddeels zelf. Dat hij op zijn eerste volwaardige album Hollow Ground als een complete band met op z’n minst twee zangers klinkt is al knap. Dat Hollow Ground een wonderschone, organisch klinkende plaat is geworden is nog mooier.

Tekst Gijsbert Kamer 17 mei 2018 Lees Meer

IceageIceage – Beyondless (Matador/Beggars)
Toen het Deense Iceage zich in 2011 met hun bozige postpunk aan de buitenwereld presenteerde, was het meteen duidelijk dat ze goed geluisterd hadden naar Joy Division, Killing Joke en de vroege Nick Cave.

Tekst Gijsbert Kamer 10 mei 2018

Dat was ook meteen het probleem aan de eerste platen van Iceage: het lukte maar niet zich echt van die grote voorbeelden los te weken.

26 jaar is voorman Elias Rønnenfelt inmiddels, en op het vierde album Beyondless heeft hij zijn zaakjes echt op orde en is het meest epigonisme weggeblazen door ijzersterke liedjes. Lees Meer

Courtney BarnettCourtney Barnett – Tell Me How You Really Feel (Milk!)
De Australische Courtney Barnett brak drie jaar geleden door met het indierockalbum Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit. Haar rafelige gitaarliedjes klonken bijzonder door haar wat larmoyante, diepe stemgeluid en verwezen naar de sterke vrouwenpop van PJ Harvey en The Pretenders.

Tekst Gijsbert Kamer 17 mei 2018

Op Tell Me How You Really Feel durft ze zowel gemeen als teder te zingen, wat de plaat afwisselender en sterker maakt dan de voorganger. Pakkende liedjes als Nameless, Faceless klinken meteen vertrouwd, maar in het donkere openingsnummer Hopefulessness (mooi woord) horen we Barnett zoeken naar een nieuw, dieper geluid.

De zang blijft het onderscheidende element bij Barnett, die als geen ander haar depressies en boosheid, warm en gloedvol maar zonder stemverheffing kan overbrengen. Knap ook hoe ze in haar liedjes toch weer een diepere laag weet aan te boren.

Ry CooderRy Cooder – The Prodigal Son (Fantasy/Caroline)
In het liedje Jesus And Woody op The Prodigal Son, zijn eerste plaat in zes jaar, laat Ry Cooder Woody Guthrie op bezoek komen bij Jezus. ‘Neem je gitaar mee want het lijkt erop dat er oorlog komt’, zegt Jezus. ‘So sing me a song ’bout this land is your land’. Cooder bezingt de ontmoeting fraai onderkoeld, alleen begeleid door zijn snerpende gitaar.

Tekst Gijsbert Kamer 17 mei 2018

Jesus And Woody is een van de mooiste liedjes op The Prodigal Son, waarvoor Cooder er slechts drie zelf schreef. De andere nummers zijn van onder anderen de Stanley Brothers en Blind Willie Johnson. Oude liedjes uit het begin van de vorige eeuw, een periode waar Cooder in de jaren zeventig ook al rijkelijk uit putte.

De zanger/gitarist is vaak op zijn best is als hij oude folk-, blues- en countryliedjes afstoft en in de huidige tijd plaatst. Liedjes over de depressiejaren klinken dankzij Cooders prachtige gitaarbegeleiding weer actueel. Dat gold al voor zijn album Into The Purple Valley (1971) en het is niet anders op The Prodigal Son, dat zich kan meten met zijn beste werk uit de jaren zeventig.

Cooder is altijd een betere interpretator dan componist geweest, maar zijn eigen Jesus And Woody past uitstekend tussen de rest. Een hoogtepunt is ook Blind Willie Johnsons Nobody’s Fault But Mine, dat hij met zoon Joachim op drums naar zich toetrekt. Elk liedje krijgt een eigen gitaargeluid, en samen vormen ze een wrang  commentaar op het huidige Amerika. Een onderwerp dat in Cooders handen altijd al tot betekenisvolle muziek heeft geleid.

Pusha TPusha T – Daytona (GOOD/Universal)
Kanye West kondigde het vorige maand al aan. Op 1 juni zou hij zijn eigen nieuwe album uitbrengen, dat zeven nummers lang ging worden. Maar er kwam geheel volgens plan precies een week geleden eerst een opwarmertje uit. Dat was Daytona, het volledig door West geproduceerde vierde solo-album van Pusha T.

Tekst Gijsbert Kamer 31 mei 2018 Lees Meer

Jon HopkinsJon Hopkins – Singularity (Domino)
Hij studeerde klassieke piano, maar kon niet tegen de stress van het concert- en recitalcircuit. En Jon Hopkins (Kingston upon Thames, Surrey, 1979) verlegde gaandeweg de jaren negentig de aandacht naar de elektronica en de kunst van de gecomputeriseerde klankopwekking. Hopkins werd ontdekt door genie Brian Eno, die hem als zijn rechterhand aan de knoppen liet zitten bij een aantal plaatopnamen, ook als bijvoorbeeld producer van Coldplay voor de plaat Viva la Vida (2008).

Tekst Robert van Gijssel 10 mei 2018

Als autonoom componist is Hopkins bescheiden. Zijn laatste plaat Immunity kwam uit in 2013, en kan worden beschouwd als opmaat naar het meesterwerk van vijf jaar later. Want Singularity is een fenomenale oefening in de elektronische muziekkunst, en toch een plaat die die hoge kunst bereikbaar houdt en de toegang dus laagdrempelig.

Hopkins stukken zijn allereerst meeslepend. De luisteraar wordt meegenomen langs soms naargeestig schurende technoritmes, maar kan links en rechts van dat rotsachtige pad steeds bijkomen in groene oases van kalmerend geluid en kleine maar bedwelmende  pianopartijen. In de tracks Singularity, Emerald Rushen het schitterende sluitstuk Luminous Beings worden de oren bovendien gemasseerd door bubbelende bassynthesizers, waarmee Hopkins synthesizerpioniers Giorgio Moroder en Jean-Michel Jarre lijkt te willen eren.

In alle tracks is de spanning steeds te vinden tussen de koele ritme’s van de techno en de verwarmende melodieën. Hopkins zet hardheid naast de betoverende zachtheid van de ambient, zoals hij die aangeleerd kreeg van Eno. En als Hopkins in maagdelijk schone tracks als Feel First Life en Echo Dissolve even alleen de piano wil laten spreken, in een handjevol noten rond een enkel akkoord, dan doet hij dat ook op majestueuze wijze en veel aangrijpender dan de gemiddelde pianist in het neoklassieke genre.

Een plaat met een haast religieuze werking. Gun uzelf deze luisterervaring.

GhostGhost – Prequelle (Loma Vista/Spinefarm/Caroline)
De magie van Ghost, die wonderlijke band die classic rock, satanistische metal en gelikte Zweedse pop in elkaar vouwde en er eigenhandig een uniek genre mee uit de grond stampte, is bepaald niet uitgewerkt. Dat is nog de zuinigste constatering die je kunt doen bij de nieuwe plaat Prequelle.

Tekst Robert van Gijssel 31 mei 2018

Bij de eerste tracks Rats en Faith hoor je vooral de bekende Ghost-stijlmiddelen: de verzorgde gitaarriffs, de lyrische gitaarsolo’s, de ultiem melodieuze en mooi dreinende vocalen en natuurlijk die raadselachtige teksten die ook op Prequelle zweven tussen hoop en wanhoop, licht en het diepste duister. Je kent het al, en je vraagt je af of Ghost wegkomt met weer een plaat die precies klinkt als bijvoorbeeld de voorganger Meliora uit 2015.

Maar dan. De oren beginnen eerst te kriebelen bij het nummer Dance Macabre, een pastiche op de ‘hair metal’ van de vroege jaren tachtig. Oubollig? Nee, daarvoor is ook dit nummer weer veel te knap in elkaar gezet, en je ziet jezelf het Abba-refreintje alweer meezingen bij de volgende Ghost-show.

Het gaat de ironie ver voorbij, en dat is typisch Ghost. Hetzelfde geldt namelijk bij de kerkorgels, de koren en de orkestraties die de band daarna inzet, bij het topnummer Pro Memoria bijvoorbeeld. Zelden een rocknummer gehoord dat zo mooi wordt opgetild door strijkers, en in de finale door een galmend koor in een kathedraal. Het ook al zo stichtelijke refrein in dit memento mori in liedvorm zet zich vast in je hoofd: ‘Don’t you forget about dying, don’t you forget about your friend death.’ Kippenvel.

Het slotnummer Life Eternal is zo mogelijk nog indrukwekkender: een weemoedige pianoballade, die langzaam opstijgt naar de hemel – en een topnotering  in de begrafenis-toptien. Je hoort eigenlijk perfecte seventies- en gospelpop, maar dankzij dat mysterieuze en nog altijd wat ongrijpbare randje werkt Ghost ook hier weer als een stoot mdma in de bloedstroom. Wat een plaat, toch weer.

Parkway DriveParkway Drive – Reverence (Epitaph)
Volgende week vrijdag speelt de Australische band Parkway Drive als hoofdgast op het reuzenpodium van het tweedaagse metalfestival Fortarock, in het Nijmeegse Goffertpark. Daarmee staat de juiste band op de juiste plek, want Parkway Drive is in ruim tien jaar uitgegroeid van opgewonden hardcore- en bravourebandje tot grote nieuwe stadionrocker in de moderne mainstream-metal. En daar ontbrak het de laatste jaren toch wat aan.

Tekst Robert van Gijssel 24 mei 2018

De vorige plaat Ire uit 2015 was de volwassenwordingsplaat van de band uit Byron Bay, en Reverence bevestigt de nieuwe status. Nummers als Absolute Power en The Void zijn nog steeds agressief, dankzij het strak zagende gitaargeluid en de verdomd mooie scheurzang van Winston McCall. Maar de liedjes zijn dankzij de heldere songstructuur inclusief vuistpomprefreintjes toch erg toegankelijk, net als het latere werk van het Amerikaanse Slipknot. De dood waart rond in de teksten: McCall heeft echt wat te vertellen, maar hij wordt net niet sentimenteel. Zijn gevoelige zang, die hij opdiept uit registers buiten de schreeuwstand, is gewoon goed, zoals we kunnen horen in de Nick Cave-achtige slotballade The Colour of Leaving.

Live kan dit nieuwe werk prachtig van het podium spatten, dus op naar Nijmegen.

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – mei 2018

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

 

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – mei 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.

De Kroniek der betere Popmuziek

Door Robert van Gijssel

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Amen Dunes – Freedom (Sacred Bones/Konkurrent)
Janelle Monáe – Dirty Computer (Bad Boy/Warner)
Kali Uchis – Isolation (Virgin)
Cardi B – Invasion of Privacy (Atlantic/Warner)
Kacey Musgraves – Golden Hour (MCA/Universal)
Caleb Caudle – Crushed Coins (Cornelius Chapel/Sonic RendezVous)
The Texas Gentlemen – TX Jelly (New West Records/ Pias)
Lewsberg – Lewsberg (eigen beheer)
Sleep – The Sciences (Third Man/Bertus)
DJ Koze – Knock Knock (Pampa Records/News)

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie mei 2018

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

de Volkskrant

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

Amen DunesAmen Dunes – Freedom (Sacred Bones/Konkurrent)
Als Amen Dunes bracht singer/songwriter Damon McMahon vier platen uit die ten onrechte enigszins onder de radar bleven. Freedom trekt voor­lopig meer aandacht, wat mogelijk komt doordat de muzikant uit Brooklyn ditmaal een uitbundigere productie voor zijn intens persoonlijke liedjes verkoos.

Door: Gijsbert Kamer 5 april 2018

Producer Chris Coady weet mooi de balans tussen elektronisch en akoestisch te bewaren. Fraai hoe het klein ­beginnende Believe naar een zwoel crescendo wordt gevoerd.

FRAAIE MUZIEK
Dunes’ stem klinkt niet standaard mooi, eerder schel en een beetje afgeknepen, en wekt de indruk met moeite aan zijn lichaam te ontsnappen. Het helpt om de wanhoop in liedjes over de moeizame relatie met zijn vader en het leven in het algemeen kracht bij te zetten.

Meer dan op vorige platen is het eerst de fraaie muziek en daarna pas de tekst die je raakt. Geen enkel liedje kent een standaard opbouw, desondanks houdt Amen Dunes je moeiteloos bij de les.

Janelle MonáeJanelle Monáe – Dirty Computer (Bad Boy/Warner)
Die tweede stem in het openingsnummer (tevens titeltrack) van Janelle Monáes nieuwe album Dirty Computer; het lijken The Beach Boys wel. Geen vreemde gedachte, zo blijkt, want we horen dus écht de 75-jarige Brian Wilson zingen.

Door: Menno Pot 3 mei 2018

Janelle en Brian, het is een onwerkelijke combi, maar eigenlijk ook weer niet, want bij de zelfverklaarde science fiction-nerd annex studiogekkie Monáe (32) kan eigenlijk alles. Al sinds 2007 overschrijdt ze de grenzen van het genre waartoe ze voor het gemak gerekend wordt (r&b). Het maakt haar ongrijpbaar.

Haar derde album heeft vrouwelijke kracht en seksualiteit als thema. Pynk is een ode aan de vagina en dat geldt ook voor I Got The Juice (‘Go on girl and use that sauce!’), waarin ze zich meer dan ooit als rapper laat horen, op een golvende beat van Pharrell Wiliams.

Geen mainstream-artiest van dit moment klutst zo onnavolgbaar R&B, hiphop, funk, electro, rock, pop en avant-garde door elkaar als Janelle Monáe, die evenveel van James Brown als David Bowie houdt, evenveel van Janet Jackson als van Annie Lennox of Jimi Hendrix.

En van Prince natuurlijk, haar idool, aan wie ze zelden zo duidelijk muzikaal refereerde als in Make Me Feel, een van de vele sterke, intelligente songs op dit album, waarop ‘sexual bender’ Monáe strijdt voor seksuele vrijheid, maar die vooral ook wil vieren.

Kali UchisKali Uchis – Isolation (Virgin)
Ogen dicht, haal diep adem: de nieuwe r&b-vrouwen zingen over seks en dat doen ze opwindend stijlvol. Claudio (21), Kehlani (22) en Kali Uchis (24) pakken de erotiek terug van de machomannetjes.

Na een decennium waarin de reggaeton en hiphop domineerden, slaan deze r&b-vrouwen keihard terug. Seks is hun thema. Sensueel en stijlvol verheffen ze de erotiek tot levenskunst. Eindelijk weer authentieke, echt goede r&b.

Door: Robert van Gijssel 20 april 2018 lees meer

Cardi BCardi B – Invasion of Privacy (Atlantic/Warner)
Stripdanseres wordt openhartig Instagramfenomeen en maakt daarna pijlsnel naam als rapper: graag uw aandacht voor de New Yorkse Cardi B (echte naam: Belcalis Almanzar).

Door: Menno Pot 12 april 2018

De verschijning van haar debuutalbum Invasion of Privacy valt samen met haar mededeling (tijdens een tv-optreden in Saturday Night Live, afgelopen weekend) dat ze zwanger is. Typisch Cardi, die bijna realtime verslag lijkt te doen van haar leven, met de belofte (in Get Up 10) dat alles echt is – behalve haar borsten. lees meer

Kacey MusgravesKacey Musgraves – Golden Hour (MCA/Universal)
Ze leek voorbestemd om tot de nieuwe countrykoningin van Nashville te worden gekroond. Maar Kacey Musgraves (29) laat op haar nieuwe album Golden Hour horen dat ze nog grotere plannen heeft. Op haar vorige platen Same Trailer Different Park (2013) en Pageant Material (2015) waren banjo en pedalsteel nog traditioneel naar voren gemixt en zong Musgraves al even traditiegetrouw over de huiselijke sores waar ze in Nashville kennelijk nooit meer van af willen.

Door: Gijsbert Kamer 5 april 2018

Maar op Golden Hour kijkt Mushgraves verder en verkiest ze een wereldser geluid: ze zwelgt in luchtige poparrangementen waarin de banjo hulp krijgt van vocoders en synthesizers. Dat is niet zonder risico. In High Horse denk je even een door de filterdisco gestuurd nummer van Daft Punk te horen, waarin Musgraves haar stem door Auto-Tune laat vervormen.

Maar het blijkt een van de sterkste liedjes op Golden Hour, juist door die spanning tussen elektronica en de ­volstrekt naturel klinkende stem. Zo speelt Musgraves knap met de tegenstelling tussen traditioneel en futuristisch (Oh, What A World), terwijl de kracht van de liedjes maakt dat alle productionele foefjes pas in tweede ­instantie opvallen.

Want allereerst is er die prachtige, donzige stem vol empathie, die eerder aan Suzanne Vega herinnert dan aan Dolly Parton. Altijd ingetogen, warm en zonder effeftbejag, waardoor bijna alle liedjes zich meteen in je geheugen nestelen.

Alles klinkt aangenaam vertrouwd op Golden Hour; een bijna volmaakt ­popalbum vol excellent gezongen liedjes.

Caleb CaudleCaleb Caudle – Crushed Coins (Cornelius Chapel/ Sonic RendezVous)
Caleb Caudle werkte jarenlang in een groot Amerikaanse pizzapaleis, ergens in North-Carolina. Zijn hart lag niet bij pizzapunten maar bij de country, en een paar jaar geleden hing Caudle zijn schort definitief aan de kapstok. Caudle maakte eerder al een paar albums, maar aan zijn weloverwogen carrièreswitch danken we nu de plaat Crushed Coins. Zijn beste.

Door: Robert van Gijssel 5 april 2018

De zoete, ambachtelijk geschreven songs van Caudle zijn weldadig geproduceerd door John Ashley (bekend van The War on Drugs), en liefdevol gearrangeerd. De jongensachtige stem valt in slow motion achterover in donzige kussens van steelgitaren, piano en engelachtige achtergrondstemmen. Caudle maakt country-lite, die soms ook wel iets heeft van softpop uit de jaren zeventig.

Maar kleffe easy-listening wordt Crushed Coins toch niet. Daarvoor zijn de songs én de teksten te sterk. In de track Empty Arms steken na de eerste coupletten een paar fluitende orgelpijpen de kop op, als weidevogels in een ongemaaid grasland. Mooi, net als het kietelende liefdeslied Love That’s Wild, dat helaas alleen door verliefde vrachtwagenchauffeurs beluisterd mag worden.

The Texas GentlemenThe Texas Gentlemen – TX Jelly (New West Records/ Pias)
In het land van herkomst al een tijdje uit, maar nu ook bij ons in de platenzaak: de debuutplaat TX Jelly van de studioband The Texas Gentlemen, die niet over het hoofd mag worden gezien.

Door: Robert van Gijssel 3 mei 2018

De vijf Texanen speelden met grootheden uit de roots en pop, van Kris Kristofferson tot Shawn Mendes, Ed Sheeran en Leon Bridges, maar laten nu horen zelf uitstekend te kunnen liedschrijven. En musiceren natuurlijk: The Texas Gentlemen spelen net zo makkelijk scherp elektrisch als warm organisch, bij zoemende orgels, akoestische kampvuurgitaren en hummende cowboykoortjes (Pretty Flowers). En doen dus onherroepelijk denken aan The Band.

Zelfs in een paar vocale vertolkingen. De wisselende stemmen zijn plezierig breekbaar, zoals in de schitterende countrytranentrekker Dream Along. En in het hippierocklied Bondurant Women, waarvan je echt even klassieke rootsrockkriebels krijgt.

Geslaagd zijn ook de parodiërende nummers Gone en My Way, waarin de dikste clichés uit de country in het zonnetje worden gezet.

LewsbergLewsberg – Lewsberg (eigen beheer)
Heerlijk meanderende gitaarloopjes, praatzingen zoals Lou Reed en pakkende liedjes. Het albumdebuut van Lewsberg dringt sluipend binnen.

Door: Gijsbert Kamer 19 april 2018

Na een cassette en een single heeft het Rotterdamse Lewsberg nu, op even ambachtelijk lp-formaat, zijn albumdebuut gemaakt. De band is vernoemd naar de schrijver Robert Loesberg (hij publiceerde in 1974 de roman Enige Defecten). Het is niet de enige referentie naar Rotterdamse schrijvers. Het album opent met Vaan, waarin de stem van dichter ­Cornelis Bastiaan Vaandrager te herkennen is.

Mooi, die verwijzingen naar de ­Nederlandse literatuur, maar het is dan ook het enige ‘Hollandse’ aan Lewsberg. Hun muziek is volledig op Amerikaanse leest geschoeide indie-gitaarpop. Zanger Arie van Vliet (speelt ook in de band Naive Set) praatzingt zoals Lou Reed dat zo mooi kon in de Velvet Underground. De dreinende, repeterende gitaar­riffjes kennen we behalve daarvan ook van The Feelies. Terwijl de band melodisch uit het zelfde vaatje tapt als Pavement en Silver Jews of, meer van deze tijd, Parquet Courts.

THE SMILE
Non-fiction Writer en Edith zijn pakkende liedjes, die door fraaie gitaren zich nog nadrukkelijker opdringen. Ook The Smile heeft zo’n heerlijk meanderend gitaarloopje. Alles klinkt onderkoeld, Van Vliet verheft zijn stem nooit, liever laat hij die wat lui achter de beat vallen.

Het levert een on-Nederlands geluid op. Lewsberg is niet het soort rockband dat het van de daken schreeuwt en hun intenties wil inpeperen. Liever laten ze de liedjes sluipend binnendringen. Het klinkt allemaal mysterieus en broeierig; in Benefit of The Doubt rammelen de gitaren zo aangenaam, dat je zou willen dat er nooit een eind aan komt.

SleepSleep – The Sciences (Third Man/Bertus)
Een mooie dubbelslag. De Amerikaanse band Sleep bracht vorige week vrijdag plotseling een nieuwe plaat uit, na bijna twee decennia stilte. Op 20 april dus: in de Verenigde Staten de dag dat het cannabisgebruik gevierd wordt. Terwijl in Nederland Roadburn wordt gehouden, een festival dat zo’n beetje rond de muziek van Sleep en genregenoten is opgetrokken. Het Sleep-nieuws verspreidde zich daar snel en Sleep deed in afwezigheid al goede zaken.

Door: Robert van Gijssel 26 april 2018

Het trio uit San Jose, Californië, werd begin jaren negentig een cultband met psychedelische en in wietdampen gehulde oerhardrock, die zwaar leunde op de riffs van Black Sabbath. Sleep maakte er trage en repetitieve tracks mee, die je vooral ‘voelde’ als je stoned was. De plaat Dopesmoker uit 1999 werd een ijkpunt van de stoner- en doommetal, ook dankzij de hypnotiserende mantra’s van bassist en zanger Al Cisneros en briljante zinnen als: ‘Follow the smoke toward the riff filled land.’

Sleep stopte ermee rond 2000 maar de stoner-subcultuur bleef levendig, zeker in de VS. En een nieuwe plaat van Sleep, ook nog op het kwaliteitslabel Third Man van Jack White, is echt een evenementje waar op gerookt moet worden. The Sciences verrast natuurlijk niet. Het zwaartepunt van de plaat, het ellenlange Sonic Titan, was al vaker live te horen geweest maar is nu in de studioversie een geheide nieuwe klassieker: een heerlijke, zompige gitaarriff met mokerharde    en vertraagde drums, en na een minuut of vijf dezelfde riff op de bas met zuigende effecten en een klappende finale met zo’n typisch, eindeloos herhaalde Sleep-tekst in een monotone space-robotstem: ‘Look onto Zion, though it can’t be seen. Man on the moon, cannot help me see.’

Het nummer Giza Butler is een eerbetoon aan Sabbath-bassist Geezer Butler, maar ook een spannende, bijna jazzrockende trip waarin Sleep ons meesleept naar wazige sterrenstelsels. Mooi, hoe die simpele riff steeds van kleur verschiet en dieper in de ziel grijpt. Sleep speelt op 26/05 in TivoliVredenburg. Dat wordt een topavond.

DJ KozeDJ Koze – Knock Knock (Pampa Records/ News)
Een nieuwe plaat van DJ Koze is een gegarandeerde breinbreker. De Duitser Stefan Kozalla (zijn echte naam) maakte al een paar wonderlijke platen en de man wordt er, getuige zijn laatste tracks, niet conventioneler op.

Door: Robert van Gijssel 3 mei 2018 lees meer

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – april 2018

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

 

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – april 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

De Kroniek der betere Popmuziek

Door Robert van Gijssel

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Beluister dit alles en meer, in de Volkskrant Radio-podcast op Pinguin radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Ronnie Flex – Nori (Top Notch)
Young Fathers – Cocoa Sugar (Ninja Tune/PIAS)
Jonathan Wilson – Rare Birds (Bella Union/PIAS)
Naive Set – Naive Set (Subroutine)
Yo La Tengo – There’s a Riot Going On (Matador/Beggars)
Lucy Dacus – Historian (Matador/Beggars)
Claw Boys Claw – It’s Not Me, The Horse Is Not Me Part 1 (Butler/Bertus)
The Ex – 27 Passports (Records/Konkurrent)
A.A.L. (Against All Logic) – 2012-2017 (Other People)
Death Alley – Superbia (Century Media/Sony)

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie april 2018

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

 

de Volkskrant

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

Ronnie FlexRonnie Flex – Nori (Top Notch)
Hij had het vorig jaar na het verschijnen van zijn album Rémi al aangekondigd. Zijn volgende release zou een zogeheten trap-mixtape worden. Verwijzend naar de harde, rauwe productiestijl uit het zuiden van de Verenigde Staten, bedoelde de populairste rapper van Nederland dat hij met een meer op de dansvloer gerichte, harde feestplaat zou komen.

Door: Gijsbert Kamer 29 maart 2018 lees meer

Young FathersYoung Fathers – Cocoa Sugar (Ninja Tune/PIAS)
Toen het Schotse Young Fathers in 2014 de prestigieuze Mercury Music Award won voor zijn album DEAD, werd het trio nogal eens weggezet als hiphopcrew. Maar daarmee werden Alloysious Massaquoi, Graham ‘G’ Hastings and Kayus Bankole toch een beetje tekortgedaan. Hun raps gingen toen al verscholen achter curieuze ritmische constructies, door elkaar fladderende samples en melodische synths die niet zelden bijna leken te ontsporen.

Nu, twee platen verder, is alles zo mogelijk nog moeilijker onder een noemer te brengen.

Door: Gijsbert Kamer 15 maart 2018 lees meer

Jonathan WilsonJonathan Wilson – Rare Birds (Bella Union/PIAS)
De mooie arrangementen op Rare Birds geven dat gevoel van weidse, Californische breeziness

Door: Menno Pot 2 maart 2018 lees meer

Naive SetNaive Set – Naive Set (Subroutine)
Om met droevig indienieuws te beginnen: het fijne gitaarbandje Ultimate Painting uit Londen is er op 12 februari zomaar mee gestopt.

Het goede nieuws dan: de helft van Ultimate Painting, James Hoare, nam voor de breuk, in zijn thuisstudio in Londen, het titelloze derde album van Amsterdamse collega’s Naive Set op, dat donderdag werd gepresenteerd en nog mooier is dan voorganger Dragon (2015).

Naive Set is een multinationaal gezelschap (Nederlands-Duits met een Amerikaanse spil, Mikey Casalaina) dat ontdekt en aanbeden zou moeten worden door iedereen die houdt van The Clean, Real Estate, The Feelies en Ultimate Painting dus.

Naive Set klinkt alsof de band zachtjes aan doet voor de buren: drummer, bassist, gitaristen, zangers, iedereen houdt zich in, iedereen is lief, maar in al die beheerste onnadrukkelijkheid ontvouwen zich de mooiste liedjes die de band schreef: So Far So Gone, Easy Jesus, Feminine Ending, maar proef de overige acht vooral ook.

Yo La TengoYo La Tengo – There’s a Riot Going On (Matador/Beggars)
Nee, het betreft hier geen herschepping van het electrosoul-meesterwerk van Sly & The Family Stone uit 1971. Yo La Tengo, het al sinds de jaren tachtig actieve indie-trio uit Newark, heeft zich net als Sly Stone destijds wel degelijk door de donkere tijden laten inspireren, maar alles klinkt zo ingetogen, verstild zelfs, dat de titel There’s A Riot Going On de ironie voorbij lijkt.

Door: Gijsbert Kamer 29 maart 2018 lees meer

Lucy DacusLucy Dacus – Historian (Matador/Beggars)
Al een paar weken uit, maar te mooi om te negeren: Historian, tweede album van de 23-jarige singer-songwriter Lucy Dacus uit Richmond, Virginia. Ze schrijft bloedmooie, wat gedragen liedjes, met een zangstem zo achteloos warm en soepel als die van Aimee Mann, ooit.

Door: Menno Pot 22 maart 2018

Je zou ze daardoor bijna als ingetogen omschrijven, de tien liedjes op Historian, maar veel ervan zijn dat helemaal niet: erachter verrijst vaak een aardige muur van indierock, maar die wordt geneutraliseerd door de warme, wollen deken van melancholie die ze eroverheen drapeert.

Lucy Dacus hoort tot een generatie jonge, belangwekkende Amerikaanse vrouwen waartoe ook Courtney Marie Andrews, Anna Burch, Phoebe Bridgers en Dacus’ goede vriendin Julien Baker horen. ‘Down under’ staan ze ook op: Julia Jacklin, Nadia Reid en meer. In de gaten houden. Lucy Dacus komt op 4 mei naar de Sugar Factory, in Amsterdam.

Claw Boys ClawClaw Boys Claw – It’s Not Me, The Horse Is Not Me Part 1 (Butler/Bertus)
Wie 35 jaar geleden bij het verschijnen van hun debuutalbum Shocking Shades Of…. niet alleen had voorspeld dat Claw Boys Claw nu nog actief zou zijn, maar ook dat de Amsterdamse gitaarband in 2018 een van zijn beste platen zou uitbrengen, zou vooral door voorman Peter te Bos hard zijn uitgelachen.

Door: Gijsbert Kamer 15 maart 2018

Toch is het wonderlijk getitelde album It’s Not Me,The Horse Is Not Me/Part 1 een van de beste platen van de ooit als Nederlandse garage-goden onthaalde band. De schreeuwerige garagerock heeft Claw Boys Claw nooit helemaal achter zich gelaten, maar zanger Peter te Bos kan – zo weten we zeker sinds de hit Rosie (1992) – ook gewoon mooi zingen.

En het is die combinatie van absurdistisch kabaal en puntige pop die Claw Boys Claw nu ook weer zo bijzonder maakt. Samen met het enige andere originele bandlid, gitarist John Cameron, heeft Te Bos een dertiental nummers gecomponeerd die een muzikale tocht maken van klein en lieflijk (Waiting For The Sun) via pubrock (Suck Up The Mountain) en psychedelisch dreinen (In A While) naar een slepende Nick Cave-blues (Fade) tot slot.

Heel fijne rock-‘n-rollplaat van een band die nog net zo vitaal klinkt als ruim drie decennnia geleden.

The ExThe Ex – 27 Passports (Records/Konkurrent)
Een week geleden kreeg Claw Boys Claw op deze plek terechte lof: 35 jaar bezig en nog altijd vitaal. Maar dan The Ex, al 39 jaar het even eerbiedwaardige als ontembare geweten van de Nederlandse underground.

Door: Menno Pot 22 maart 2018

Ze maakten de laatste jaren platen met Getatchew Mekurya en improvisatievrienden Brass Unbound, maar het nieuwe 27 Passports is toch vooral de opvolger van Catch My Shoe (2011): een ‘echte’ Ex-plaat, met z’n vieren, geen vrienden over de vloer, tien gierende en stuiptrekkende Ex-granaten, voortgejaagd door de drilboorgitaar van Terrie Hessels. Die van Andy Moor en Arnold de Boer (frontman sedert 2009) cirkelen er als straaljagers omheen.

De Boer kneedde een gedicht van de Friese dichter Tsjêbbe Hettinga tot het ongrijpbare Piecemeal. Zodra drumster Kat zingt, is er prompt iets van een folksensatie (Birth). Het regent intrigerende zinnen (‘Soon all cities will have the same roundabouts/ Soon all cities will have the same accidents’), deinend op rondtollende drumpatronen en tektonische lagen van gitaar, hypnotiserend in hun repetitieve waanzin.

The Ex heeft met 27 Passports een van zijn beste platen gemaakt, een album zinderend van avontuur en zeggingskracht.

A.A.L (Against All Logic)A.A.L. (Against All Logic) – 2012-2017 (Other People)
Nicolas Jaar was in zijn laatste platen niet bepaald het zonnetje in huis. De Chileens-Amerikaanse producer maakte twee jaar geleden een bedachtzame en wat duistere plaat genaamd Sirens, en ook uit zijn project Darkside waaide erg introspectieve en een beetje sombere, cinematografische elektronische muziek.

Door: Robert van Gijssel 8 maart 2018 lees meer

Death AlleyDeath Alley – Superbia (Century Media/Sony)
De Amsterdamse band Death Alley trekt al een paar jaar een spoor van brandend rubber door het clubcircuit, binnen én buiten Nederland. Live is Death Alley een niet te missen rock-act, zo’n band waarbij je jezelf weer eens in een ouderwetse ‘mosh pit’ wilt storten.

Door: Robert van Gijssel 29 maart 2018

Op plaat doet Death Alley geen kansloze poging om die rauwe podiumenergie te benaderen. De band grijpt in de studio eerder de kans wat verdieping te zoeken, in uitgesponnen rockliedjes die op de nieuwe plaat Superbia vooral ook de muzikaliteit van de mannen onderstrepen.

We kunnen de komende clubtour hier weer hard met het hoofd tegenaan bonken
Ze tappen wel uit hetzelfde vaatje. Death Alley rockt retro, in rauwe en spetterende riffs uit de protopunk van The Stooges. Maar daar doorheen gieren ook de kettingzagen van Hawkwind en Motörhead, en natuurlijk de mystieke gitaartjes van de Eindhovense band The Devil’s Blood, die gitarist Oeds Beydals van die band naar Death Alley heeft getransporteerd. Het openingsnummer Daemon heeft zo’n schitterend occult sfeertje, dat ook schemert in die andere mooie Nederlandse rockband Dool.

In de langwerpige nummers mag Beydals uitwijden, en zijn spel verveelt geen seconde. De riffs in bijvoorbeeld het slotnummer The Sewage zijn acrobatisch en opwindend, en vooral avontuurlijk: knap hoe je een diep in de traditie gravend rocknummer toch zo vrij van rock-clichés kunt houden. En daar draagt ook de ritmesectie aan bij, de nieuwe bassist Sander Bus lijkt al als een sticker op drummer Uno Bruniusson geplakt te zitten: ze spelen strak en compact.

In de wat kortere, scheurende rockliedjes als Headlights in the Dark schittert zanger Douwe Truijens, met zijn lekker ijle, raspende rockstem die je rechtstreeks de psychedelische hemel van de jaren zeventig binnenzingt. Wat een topnummer, en wat kunnen we daar bij de komende clubtour weer hard met het hoofd tegenaan bonken.

 

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – februari 2018

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

 

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – maart 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

De Kroniek der betere Popmuziek

Door Robert van Gijssel

In tijden van hiphopmanie, ‘exportprijzen’ voor dj’s en een naderend faillissement voor instrumentenfabriek Gibson, is het wel fijn zo nu en dan toch nog eens tegen stronteigenwijze gitaarmuziek aan te lopen. Muziek zonder grote commerciële ambities maar met het hart op de goede plaats en dus het liefst een paar gitaren die dwars tegen de muzikale modes insteken.

De plaat Microshift van de Britse band Hookworms zet de oren vanaf track nummer één op scherp. Nummers als Negative Space en Boxing Day klinken als een lijstverbinding tussen Duitse krautrock uit de jaren zeventig en dance van de Britse band Underworld, en tóch stelen de gitaren de show. De muziek golft voorbij in een fijn hypnotiserende cadans, en de hoge, ijle vocalen van frontman Matthew Johnson doen soms een beetje denken aan die van zanger James Mercer van The Shins. En dat is een aanbeveling. De gitaren trekken op met de synthesizers en tekenen mooi melodieuze en licht psychedelische lijnen uit.  Een hoopgevend prachtplaatje, dat in de Britse krant The Guardian een maximale sterrenscore kreeg toebedeeld.

Het album met de wat sarcastische titel What a Time to be Alive van de Amerikaanse indierockband Superchunkstemt net zo optimistisch, al is de lading hier venijnig en maatschappijkritisch. De liedjes zijn kort en strak maar zitten ook al zo mooi in elkaar, van kop tot staart, met enerverende boosheidsrefreintjes waarbij je even met je vuist in de lucht wilt pompen. ‘Meesterlijke, verslavende powerpop’, schreef de recensent in de Volkskrant. ‘Zoals die eigenlijk veel te weinig komt bovendrijven.’

Maar gelukkig, er steekt nog een eigengereid Brits gitaarbandje het hoofd om de hoek van de afspeellijsten en – vooruit – de platenzaak. De Marmozets uit Bingley, West Yorkshire, mengen hardcore met Britse gitaarrock en zangeres Becca Macintyre weet op de tweede plaat Knowing What You Know Now precies het midden te vinden tussen boze schreeuwzang uit de hardcore en de metal en superaanstekelijke pop. Luister maar naar de van pure opwinding uit elkaar knappende nummers Major System Error en Play. En begrijp waarom ook deze Marmozets het pessimisme over de toekomst van de puntige gitaarmuziek doen verwaaien. Over vier maanden staan de Marmozets op Pinkpop, we zijn er klaar voor.

Verder: We konden de afgelopen weken natuurlijk toch niet om Kendrick Lamar heen. Hij gaf een hooggewaardeerd concert in de Amsterdamse Ziggo Dome en cureerde ook nog even een fijne ‘soundtrack’ bij de superheldenblockbuster Black Panther, met muziek geïnspireerd op die film. Luister ook naar de aangrijpende en belangwekkende plaat Rifles and Rosary Beads van de Amerikaanse rootszangeres Mary Gauthier, een plaat die zij schreef met oorlogsveteranen.

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Beluister dit alles en meer, in de Volkskrant Radio-podcast op Pinguin radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Black Panther – The Album (Interscope/Universal)
Everything Is Recorded – Everything Is Recorded by Richard Russell (XL Records/Beggars)
Hookworms – Microshift (Domino/V2)
AWKWARD i – Kyd (Excelsior/V2)
U.S. Girls – In A poem Unlimited (4AD/Beggars)
Superchunk – What A Time To Be Alive (Merge/Konkurrent)
Fischerspooner – Sir (Ultra Music/Sony)
Mary Gauthier – Rifles And Rosary Beads (Proper Records/ Bertus)
Marmozets – Knowing What You Know Now (Roadrunner/Warner)
Rolo Tomassi – Time Will Die And Love Will Bury It (Holy Roar/ Bertus).

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie maart 2018

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

 

de Volkskrant

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

Door: Robert Van Gijssel 14 februari 2018

Lamar is de superheld van de Amerikaanse hiphop; alomtegenwoordig en bovendien een kunstenaar van groot maatschappelijk belang. De analyses van Lamar over de zwarte identiteit en cultuur zouden zonder aanpassing al onder de film Black Panther passen.

Dat Lamar tijd had zich in een ambitieus soundtrackproject te storten, is wel weer een sterk staaltje. Lamar bracht vorig jaar zijn meesterwerk Damn uit, won daarna zo’n beetje alle muziekprijzen, trad op in awardshows en ging op een tournee langs de grootste muziekzalen ter wereld.

Toch klinkt de soundtack niet als een haastklus. Integendeel: de plaat is een weldadig geproduceerd pretpakket van de zwarte muziek, waarin Lamar scheert over de continenten, vanuit Amerika via de Caraïben richting Afrika. Lamar laat een artiestenoptocht voorbijkomen: van rapper Vince Staples tot zangers als The Weeknd, James Blake en SZA.

Black Panther The Album is een ‘gecureerde soundtrack’, hetgeen betekent dat slechts een enkel nummer is terug te horen in de film. De plaat dient vooral als muzikaal uithangbord voor de film, maar in de nummers wordt wel steeds verwezen naar verhaallijnen uit Black Panther. Bij de funky liefdesraps van The Ways bijvoorbeeld, een van de leukste tracks van de plaat, zingt gastzanger Swae Lee (de helft van hiphopduo Rae Sremmurd): ‘Power girl, power girl, If I had you, I’d travel light years for you.’

Lamar heeft de plaat niet volgestopt met tribaal Afrikaans drumwerk uit het fictieve land Wakanda – dat was ook wat te gemakkelijk geweest. De verwijzingen naar antieke Afrikaanse muziek zijn subtiel verstopt; slechts hier en daar een mystieke flard percussie. Maar in het topnummer Seasons graaft Lamar diepe Afrikaanse roots uit, met een sterk refrein in het Zoeloe en een tokkelende duimpiano.

Het spannendst is Black Panther The Album als Lamar in een filmrol stapt en stiekem toch zichzelf blijft. In King’s Dead schuift hij in het hoofd van Killmonger, de aartsvijand van Black Panther, en misschien wel van ons allemaal: ‘Fuck integrity, fuck your pedigree, fuck your feelings, fuck your culture, fuck your moral, fuck your family, fuck your tribe.’ En in de hit Pray For Me, met een heerlijk gezongen r&b-refreintje van The Weeknd, rapt Lamar zich recht naar de ziel van Black Panther: ‘I fight the world, I fight you, I fight myself. I fight God, just tell me how many burdens left.’

Everything Is RecordedEverything Is Recorded – Everything Is Recorded by Richard Russell (XL Records/Beggars)
Richard Russell kennen we vooral als de platenbaas van Adele, The Prodigy en Jack White. Maar zelf heeft hij ook ambities als muzikant en producer. Hij haalde in 2010 Gil Scott-Heron en een paar jaar later Bobby Womack naar zijn label en produceerde hun beste platen in jaren.

Door: Gijsbert Kamer 16 februari 2018

Een ernstige ziekte bracht Russell een paar jaar geleden ertoe een stap terug te doen bij zijn platenmaatschappij en zelf muziek te gaan maken. Hij bouwde een studio waarin hij elke vrijdag open huis hield. Van Damon Albarn tot Kamasi Washington kwamen ze langs. Russell nam alles op en stelde er een ijzersterk album uit samen. Everything is Recorded is een staalkaart van Britse urban stijlen. Techno, soul, reggaedub en gospel vloeien samen tot een wonderlijke mix, waaraan Russell rake samples toevoegt. Zo lopen de soulvolle vocalen van Sampha in Close But Not Quite prachtig over in de gesampelde stem van Curtis Mayfield. Ook samples van reggaezanger Keith Hudson en Grace Jones krijgen van Russell een prominente plek.

Everything is Recorded volgt zo de lijn die begin jaren negentig begon bij de baanbrekende albums van Soul II Soul en Massive Attack en later werd voortgezet door Damon Albarns Gorillaz.

Albarns vriend Richard Russell maakt met Everything is Recorded een lome, soulvolle dubversie van de meer uitbundige Gorillaz-pop. Fraai.

HookwormsHookworms – Microshift (Domino/V2)
De belangwekkendste nieuwe plaat op het Domino-label is niet de nieuwe Franz Ferdinand, maar Microshift van Hookworms. Een ironische albumtitel, want de stilistische verschuiving die de band uit Leeds op dit derde album maakt, is bepaald niet aan de kleine kant.

Door: Menno Pot 9 februari 2018

Hookworms maakte altijd hypnotiserende, gruizige noiserock, met verwijzingen naar de shoegaze-band Spiritualized. Mooi, maar veel verder dan de kleine zalen reikte de horizon voor Hookworms niet.

Op Microshift gaat ineens het licht aan: lawaaigitaren eruit, synthesizers erin. Resultaat: meer kieren waar een frisse wind doorheen waait en meer focus op de liedjes en de uitstekende zangmelodieën (Negative Space, Shortcomings).

Het mooiste is: de hypnotiserende, repetitieve gekte (fijne krautrockgroove in Opener) is glorieus intact gebleven en je kunt er soms nog op dansen ook (Ullswater).

Zo is Hookworms plotseling een band geworden die lonkt naar een vrij breed indiepubliek. Meer popgevoel, zonder de kernwaarden in te leveren, het is een hoeraatje waard.

Awkward iAWKWARD i – Kyd (Excelsior/V2)
De laatste jaren maakte Djurre de Haan muziek voor films (De ontmaagding van Eva van End, Aanmodderfakker, Monk) en theater (Het verhaal van de getallen, Alleen op de wereld). Zijn pseudoniem Awkward I reserveert hij voor zijn popprojecten.

Door: Menno Pot 9 februari 2018

Op het derde AWKWARD i-album KYD moesten we ruim zes jaar wachten (de voorganger Everything on Wheels verscheen in 2011), maar het geduld betaalt zich uit.

De Haan beleefde vijf roerige jaren, waarin hij vader werd zonder dat hij er erg in had en zijn moeder een beroerte kreeg. Het leven zette een punt achter zijn jeugd, een constatering waarvan De Haan een montere, lucide muzikale vertaling meenam naar de wereld van AWKWARD i. Zijn mooiste, best klinkende en rijkst gearrangeerde album is het resultaat.

Hier en daar verraden de liedjes welke songschrijvers hij bewondert: in Road is Rock leent hij de dictie van Bill Callahan, The Shotgun Position roept associaties op met Ron Sexsmith. De Haan heeft een feilloos gevoel voor liedjes die niet de geijkte route nemen, maar parmantig hun eigen weg zoeken. Zoals de prachtsingle Milkshakes Funnelcakes, die je doet beseffen dat er zoiets als geamuseerde melancholie bestaat.

U.S. GirlsU.S. Girls – In A poem Unlimited (4AD/Beggars)
Meg Remy maakte als U.S. Girls al een handvol albums voordat ze in 2015 voorzichtig naam maakte met het album Half Free. Langzaam heeft Remy zich meer weten te ontdoen van een wat rammelend indie-geluid, wat nu met In A Poem Unlimited heeft geleid tot haar sterkste plaat.

U.S. Girls is weliswaar geen Amerikaanse meidengroep, maar een vanuit Canada opererende zangeres en componist, die zich laat begeleiden door muzikanten uit de jazz- en funkscene van Toronto.

Juist die volle, aan de beste jarentachtigfunk van Talking Heads refererende sound maakt In A Poem Unlimited zo’n verrassend meeslepend album. Niet iedereen zal even gecharmeerd zijn van de dunne, soms wat afgeknepen stem van Meg Remy, zoals niet iedereen van Björk houdt.

Maar de bewondering voor de liedjes en arrangementen is er niet minder om, terwijl de teksten ook nog eens echt ergens over gaan. Neem M.A.H. (Mad As Hell). Het lijkt even alsof ze zich boos maakt op een (ex-) vriend. Maar het is Obama op wie haar woede zich richt. Remy voelt zich bedrogen door de gewezen president, wat ze tot uiting brengt in een van de sterkste popsongs op dit fraaie album.

SuperchunkSuperchunk – What A Time To Be Alive (Merge/Konkurrent)
Ook de Amerikaanse gitaarband Superchunk maakt zich op zijn nieuwe plaat weer eens flink boos. De woede van voorman Mac McCaughan richt zich op de deerniswekkende situatie waarin zijn land zich bevindt.

Als McCaughan, die daarnaast ook de baas is van het indie-label Merge Records, kwaad wordt, dan komt daar de mooist denkbare venijnige gitaarpop uit voort.

Majesty Shredding (2010) was zo’n uitschieter in de discografie van Superchunk, dat al sinds 1990 platen uitbrengt.

Meesterlijke, verslavende powerpop, dit. Zoals die eigenlijk veel te weinig komt bovendrijven.

FischerspoonerFischerspooner – Sir (Ultra Music/Sony)
Het Amerikaanse electroduo Fischerspooner was de laatste jaren behoorlijk afgedreven van de muzikale modes. Begin deze eeuw paste de kunstzinnige en haast museale elektronische pop van componist Warren Fischer en videokunstenaar Casey Spooner leuk in een kleine electropop-revival, maar die trend is wel zo’n beetje voorbij. En de laatste tracks en platen van Fischerspooner waren zeker geen reden de revival nieuw leven in te blazen.

MarmozetsMarmozets – Knowing What You Know Now (Roadrunner/Warner)
Hun tweede plaat Knowing What You Know Now is wat laagdrempeliger dan de eerste, maar zangeres Becca Macintyre overtuigt aanstekelijk in de stampvolle popzaal De Helling in Utrecht.

De debuutplaat van de Britse band Marmozets werd vier jaar geleden onthaald als een nu eens echt vrolijk feestje voor de harde muziek. Marmozets, een schoolvriendenband uit Bingley, West Yorkshire, maakte op The Weird and Wonderful Marmozets (2014) ziedende hardcore gemengd met catchy Britpop. En dus explosief schreeuwerige maar opwindende punkpopmuziek, die ineens – en om onduidelijke redenen – ‘post-hardcore’ werd genoemd.

De net verschenen tweede plaat Knowing What You Know Now is wat laagdrempeliger dan de voorganger. Zangeres Becca Macintyre schreeuwt iets minder en zingt vooral hard, hoog en ‘schoon’. Dat doet ze nog wel met een zeer aanstekelijke overtuiging, blijkt in de popzaal De Helling in Utrecht, die te oordelen aan de opkomst toch net een slagje te klein is. De zaal is stampvol.

Marmozets heeft een behoorlijk fanatiek publiek aan zich gebonden, want de nummers van de nieuwe plaat worden stuk voor stuk meegebruld vanuit de rossende mosh pit voor het podium. De sfeer zit er lekker in als Marmozets bijvoorbeeld het stuiterende gitaarpopnummer Stay inzetten; jengelend gitaarriffje, messcherp gezongen punkrefrein en dan toch weer zo’n beukende ontlading in de finale, die de grond laat trillen als bij een donderende heavy metalshow.

Die gekke mix van opgewekte pop en extreme schreeuwmuziek maakt Marmozets onweerstaanbaar. Het nummer Major System Error, op plaat gewoon een leuk punkpopliedje, wordt live een kolkende bak herrie waarbij de twee gitaren toch mooi puntig tegen elkaar in blijven steken. De stem van Macintyre is lenig op het acrobatische af: in de hoge noten probeert ze de flessen in de bar aan scherven te zingen. Maar in sluitstuk Captivate You, het mooiste liedje van de debuutplaat, zingt ze toch ook ingehouden geëmotioneerd, waardoor het nummer echt even binnenkomt.

Rolo TomassiRolo Tomassi – Time Will Die And Love Will Bury It (Holy Roar/ Bertus)
Rolo Tomassi uit Sheffield is een sensationele hardcoreband die nog altijd een ‘geheimtip’ voor fijnproevers is: hooggewaardeerd in een kleine kring van gelijkgestemden. Tijd om daar uit te breken, moet de band rond de prachtzangeres Eva Spence hebben gedacht toen ze zich aan de vijfde studioplaat zetten.

De allesvernietigende, met mathematische precisie in elkaar getimmerde hardcore vol tempowisselingen, akkoordenacrobatiek en brullende schreeuwzang wordt op Time Will Die And Love Will Bury It steeds ingeleid met sprookjesachtige sfeerklanken en feeërieke vocalen van dezelfde Spence, die ook in de zuivere zangstand kan betoveren. Rolo Tomassi speelde altijd al met contrasten tussen hard en zacht, zuiver en goor, maar die dynamiek is hier tot hoge kunst verheven. Het nummer Aftermath is eigenlijk een beheerst indierockliedje – met wel loeistrakke drumpartijen – dat daarna overgaat in de bak metalherrie van Rituals. Maar nooit heb je het idee dat er maar wat aan effectbejag wordt gedaan.

Het mooie aan Rolo Tomassi is dat de band je aan de hand meeneemt door een set avontuurlijke liedjes met een verhaal, zonder rockclichés of opgelegde mooizingerij maar geschreven met de beste liedschrijfpen. Een topband, ga ze live zien op 1 april in het Patronaat in Haarlem.

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – februari 2018

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

 

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – februari 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

De Kroniek der betere Popmuziek

Tekst Robert van Gijssel

Het plaatjaar begint zoals gewoonlijk rustig; weinig grote popreleases in januari, maar pas op, veel parels links en rechts van de mainstream. Alsof we het jaar aarzelend begroeten met de bescheiden tokkelende pracht van het oer-instrument van de popmuziek. De gitaar.

Die speelt natuurlijk de hoofdrol in de country, folk en americana, die ons de afgelopen weken werkelijk om de oren vlogen. In rijke roots- en popgeschiedenis geaarde muziek uit, uiteraard, de Verenigde Staten. Maar ook uit Zweden. En Nederland.

Tim Knol trapt 2018 af met een plaat die het hele jaar op de draaitafel kan blijven liggen en het waarschijnlijk wel volhoudt tot in de eindejaarslijstjes – ja, die beginnen we maar vast weer in te vullen. Cut the Wire is een prachtige, beheerste songwritersplaat waarop de zoete stem van Knol kan schitteren en toch ook wat herinneringen ophalen aan het beste werk van Daryll Ann. Natuurlijk ook omdat Knol weer terzijde wordt gestaan door gitarist Anne Soldaat van die band.
De melodieën van gitaar en stem kringelen om elkaar heen, in het wel zeer toepasselijk getitelde Sweet Melodies. En in het bijna feeërieke nummer Weight of Clouds, dat zich al na een keer luisteren nestelt in een plekje vlak naast je hart. Wat een topplaat.

Uit de geboortegronden van de popmuziek, en dus de zuidelijke delen van de Verenigde Staten, komt de fris gedouchte countryjongen Tyler Childers tot ons met een vrij traditionalistische countryplaat genaamd Purgatory. Childers kan tot het kamp van de aloude ‘outlawcountry’ van Waylon Jennings en Willie Nelson worden gerekend, omdat hij scherp snijdende en lichtelijk onaangepaste country maakt, voorzien van nogal rebelse teksten. Het nummer Whitehouse Road bijvoorbeeld, een echte countryradiohit in wording, is een ode aan de cocaine en andere witte poeders, en dus het snelle leven op de linkerweghelft. De refreinen zijn stuk voor stuk meezingers en Purgatory is dus een echte feestplaat. Niet moeilijk doen, maar countryrocken.

Dat doet de Amerikaanse Ben Miller Band ook, op de volwassenwordingsplaat Choke Cherry Tree. Ben Miller is al jaren een rootsfestivalfavoriet omdat de shows van de band rond Ben Miller erg enerverend zijn. De band begon een beetje als novelty-act, met zelfgebouwde instrumenten en een basgitaar met een wastobbe als klankkast, maar op de nieuwe plaat bewijst Miller vooral een erg goede songwriter te zijn. De arrangementen zijn avontuurlijk, zeker als de band zich laat begeleiden door strijkers, in de nummers Lighthouse en Mississippi Cure. Een dwingende tip, deze Ben Miller Band. Luister zelf.

En pik dan ook even de verrassend goede rootspopplaat van de Zweedse zussen Klara en Johanna Söderberg alias First Aid Kit mee. En de uitmuntende en erg toegankelijke metalplaat Down Below van de ook al Zweedse band Tribulation, die begonnen is aan een grote internationale doorbraak.

Beluister dit alles en meer, in de Volkskrant Radio-podcast op Pinguin radio.

===> Lees hier alle recencies van:

Shame – Song of Praise, Ben Miller Band – Choke Cherry Tree, Kacy & Clayton – The Siren’s Song, Tyler Childers – Purgatory, Tim Knol – Cut the Wire, Case Mayfield – Egomaniac, First Aid Kid – Ruins, Robert Finley – Going Platinum, Tribulation – Down Below en Watain – Trident Wolf Eclipse.