Tag: Wet Leg

Paramore, Wet Leg – C’est Comme Ça

De remix, de remake en de cover hebben er een zusje bij gekregen, de rework. Het is een nieuwe manier om een oud nummer nieuw leven in te blazen.  De rework zit tussen de remake en de cover in. De opdrachtgever is meestal de oorspronkelijke artiest of in sommige gevallen hun nabestaanden. Die nodigen een bevriende of bewonderde act uit om een bestaand nummer te  reviseren. Alles mag eigenlijk als het oude nummer nog maar een beetje herkenbaar blijft.

Een zeer geslaagde rework, beter dan het origineel zelfs is die van Paramore‘s C’est Comme Ça door Wet Leg.  Moeilijk zal de klus niet zijn geweest. Als je de oorspronkelijke versie hoort lijkt het wel alsof Haley en de boys het nummer hebben geschreven met Wet Leg in het achterhoofd.  

C’est Comme Ça (re:Wet Leg) staat op Re: This Why, een complete rework van Paramore’s comeback album, This Is Why dat begin dit jaar uitkwam. Opvallend is dat Paramore niet heeft gekozen voor grote namen, maar voor jonger en hipper volk zoals daar zijn Julien Baker van boygenius, Romy van The xx en DOMi & JD BECK en Wet Leg dus. Meiden die vroeger waarschijnlijk wel fan waren van Paramore.

Lowlands 2022 kent louter winnaars

Wanneer je niet beter zou weten, zou je zeker zijn dat Patagonia dé act van het weekend is op Lowlands 2022. Om de 15 meter kom je immers iemand tegen die groot Patagonia op zijn of haar shirt heeft staan. Maar Patagonia is geen band, hoewel het wél een uitstekende bandnaam zou zíjn. Evenals Puma, Reebok en Diadora. Het T-shirt is wederom het populairste kledingstuk tijdens een heerlijk zonnig Lowlands, waar zo min mogelijk kleding het devies lijkt en dat het zonder écht grote namen doet deze editie. Ja, wie heeft financieel geen jasje uitgedaan de laatste jaren? Begrip wint het van onbegrip en het festival is dan ook stijver dan stijf uitverkocht. Drie muziekdagen, opnieuw zonder wanklanken. Liefde, vrede en harmonie. 
Tekst: Pieter Visscher
Afgelopen weekeinde stal Wet Leg al de show op het Duitse Haldern Pop en het succes breidt zich in gestaag tempo uit; ook Lowlands gaat voor de bijl. Het optreden is speels, overtuigend en met de enorme hit Chaise Longue krijgt de glorieuze zegetocht nog meer cachet. Het is wachten op heg ‘altijd lastige’ tweede album. Benieuwd wat er nog meer in het verschiet ligt.
Balthazar is België’s hoop in bange dagen en stelt geen seconde teleur in de Alpha. Er is een hoop volk afgekomen op onze zuiderburen, die hun set geweldig weten op te bouwen. Net wanneer je denkt: ik zou nou weleens willen dansen, word je op je wenken bediend. Het met veel elektronica aangeklede Fever is een van de pareltjes die het publiek van voor naar achter in beweging krijgt. Als er al een troonopvolger van dEUS gaat komen (waar blijft de nieuwe plaat?) dan kunt u de naam Balthazar al noteren. België’s hoop, nogmaals, in bange dagen. Net als Meskerem Mees, die nochtans schittert door afwezigheid in Biddinghuizen.
Sam Fenders ster is óngekend snel gerezen nadat zijn debuutalbum verschijnt. Teaser van die plaat is het fantastische Play God. Er volgen veel meer hits en de wereld ligt plots aan Fenders voeten. Paar jaar terug nog stond ie in de Charlie. Nog wat bleu en onervaren. Maar wat is het al goed. In de grote Bravo meer bravoure en de fucks vliegen ons om de oren. Samuel L. Jackson staat niet in het publiek, maar wat zou hij trots zijn geweest. Sam Fender is niet meer de ingetogen jongen van weleer. Laten we er maar snel aan wennen. Fender schakelt razendsnel van ingetogen naar hard en heeft teksten met inhoud. Over moeilijke relaties, die met z’n vader bijvoorbeeld. Van de stemproblematiek, waardoor hij Sziget liet schieten, horen we niets meer. Zuiverheid troef. Hij vertelt maar weer eens over zijn liefde voor Bruce Springsteen. We geloven je, Sam.
Living in stereo is het nieuwe motto van danceformatie Jungle, die we al eerder aan het werk hebben gezien in de Flevopolder. Overtuigend, toen, en ook nu weer is het zieltjes winnen voor de mannen. Dry Your Tears is zo’n publieksfavoriet die je maar wil blijven horen. Veel songs van de nieuwe plaat komen voorbij. What D’You Know About Me is een van de prijsnummers. Jungle maakt andermaal een onuitwisbare indruk. Dikke 8.
Het maakt niet uit wat voor weer het is. Liam Gallagher heeft altijd en eeuwig die lange regenjas aan op het podium. Paar jaar terug op Pinkpop ook, toen de gevoelstemperatuur de 40 graden aantikte. Liam is duidelijk een zweter. Moet in Engeland wel de sauna’s platlopen. Prima. Hij heeft na het uiteenvallen van Oasis meerdere soloplaten het licht doen zien en geen van alle zijn ze al te overtuigend. Sowieso geen hits. Die heeft hij, gedeeltelijk, natuurlijk wel geschreven met zijn getalenteerdere broer. Liam maakt er dankbaar gebruik van. Wat een geluid wordt er geproduceerd door de volle Alpha. Wonderwall, dat weet je, laat alle kelen schallen. Champagne Supernova blijft een afsluiter om je vingers bij af te likken. Noel speelt ‘m ook. Liam leunt op Oasis en werkelijk geen haan die ernaar kraait. Integendeel. Komen, zien en overwinnen.
Eefje de Visser heeft met haar laatste show een state of the art-voorstelling neergezet die haar bijzondere liedjes van nog veel meer kleur voorzien. De Visser maakt op haar laatste album Bitterzoet (2020) veel meer dan in het verleden gebruik van elektronica en dat komt haar geluid alleen maar ten goede. Ze speelt ook de wat ‘kleinere’ liedjes en alles valt in de smaak. Is Eefje de Visser het beste wat de Nederlandstalige muziek te bieden heeft momenteel? Samen met Wende vormt ze de voorhoede. De Visser en Snijders zouden samen eens wat op plaat moeten zetten. Magischer gaat het niet worden. Toekomstmuziek?
Wie achter in de Bravo staat bij Altin Gün ervaart een zalige frisse bries. Het is bloedheet op de Lowlandszaterdag, nadat de vrijdag iets minder warm was. Wel lekker en een heerlijke bui in de middag. Daar waren we aan toe. Zoals een uurtje Altin Gün er ook altijd ingaat. De Nederlandse band met Turkse roots mag over populariteit niet klagen in de lekker volle Bravo, waar ook aan de achterkant en zijkanten veel Lowlandspubliek te vinden is. De band laat met een uitgekiende set van hun Turkse, wat psychedelische indiepoprock, waaronder bewerkte Turkse traditionals horen waar al die populariteit aan te danken is. Er wordt volop gedanst.
“Piet! Dit moet je horen! Goldband! Het nieuwe Goede Doel!”, appte vriendin Marieke Jonk een poos terug. Dat enthousiasme maakt dan natuurlijk nieuwsgierig. Inmiddels snap ik de link. We horen gitaaarsolo’s die van Sander van Herk zouden kunnen zijn. De teksten zijn Nederlandstalig en gevat. Maar Goldband, allemaal voormalig stukadoors, komt niet uit Utrecht, maar uit rockcity nummer 1 Den Haag. Dat hoor je aan alles. Dat zie je ook in het publiek. Haagse vlaggen, shirts van ADO Den Haag, beelden van Haagse supporters. Goldband is muzikaal wat in de jaren 80 blijven hangen en dat is heerlijk. Overheerlijk. Aan deze act klopt eigenlijk alles. Tot de verkleedpartijen aan toe. Moshpits wisselen elkaar in hoog tempo af. Goldband heeft het in zich die jarentachtigpopulariteit van Het Goede Doel, Toontje Lager en zelfs Doe Maar te gaan benaderen. Tekstueel zijn de verwijzingen sowieso niet van de lucht, ook aan stadsgenoten Klein Orkest van Harrie Jekkers. Geregeld schaamteloos. De band zorgt voor het grootste gekkenhuis van het weekend. Zelfs nog groter dan tijdens een prima optreden van Opposites. In een uitzinnige Alpha. Rock Werchter en Pukkelpop gingen al voor de bijl dit jaar. Nu is het de beurt aan Lowlands. Goldband wordt zonder énige twijfel de grootse band van Nederland. Champagne!
Max Colombie zit duidelijk beter in zijn vel dan ooit na allerlei mentale worstelingen die hem niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Hij is daar open over. Angsten en depressies. Hij heeft inmiddels een goede psychiater die hem bijstaat. Dat werpt z’n vruchten zichtbaar en hoorbaar af. Oscar and the Wolf, zijn geesteskind verkeert ook in een geweldige vorm. Het geluid in in de Alpha is hard, spatzuiver en zelfs meedogenloos af en toe. Colombie is emotioneel, zichtbaar flink geraakt door alle enthousiasme. Zijn stem slaat ervan over wanneer hij erover begint. Hij lacht breeduit en veelvuldig, alsof hij wil zeggen: kijk mij nu eens, plots in de vorm van m’n leven. Halverwege de zaterdagavond is het dansen geblazen in de Alpha. Iedereen beweegt op de elektropop van de Belgen, die veel meer richting rock gaat. Overstuurde gitaren, beukende synths. Het is in your face en zwaar overtuigend. Oscar and the Wolf is terug en hoe. Een van de opwindendste acts van het zonovergoten weekeinde in de polder. Hup Max hup!
Opwindend. Dat had Arctic Monkeys ook kunnen zijn, op hetzelfde hoofdpodium. Maar de Britten hebben er of niet zoveel zin in, of ze willen juist eens iets geks doen als headliner in de Alpha. Dat gekke is: een uur lang vrijwel alleen wat rustiger, ingetogen nummers spelen. Dat kan wel een keer, tijdens een kleine clubshow ergens op deze planeet, of in Carré, maar níet zaterdagavond laat, voor 30.000 mensen, die zin hebben uit hun plaat te gaan. Alex Turner praat wat lijziger dan anders, zo lijkt het. Is het een jointje geweest? De paddenstoelen waarnaar Sam Fender vroeg tijdens zijn show? Geen idee. Daarnaast is het geluid ronduit kut. Blikkerige drums, gitaren die verwaaien. Wat is er tijdens de soundcheck gebeurd? Heeft die überhaupt plaatsgevonden? Gedurende het concert wordt het wat beter, gelukkig. De stroperigheid blijft evenwel. Brianstorm, vrijwel direct in de set, en in de toegift nog even (het onvermijdelijke, obligate zelfs) I Bet You Look Good On The Dancefloor weten het optreden, waar de facto muzikaal eigenlijk weinig aan mankeert, niet te redden. Veel van de aanwezigen zijn dan allang ergens anders heen gelopen. Voor een lekker pittig broodje langs de Surinamer of een fijne curry in het Indiase restaurant. Heb je uren later nog steeds heel veel plezier van. In tegenstelling tot het lethargische uurtje Arctic Monkeys. Niet meer doen, Alex.
David Keenan heeft een mooie band meegenomen naar de sfeervolle Lima, waar het relaxed is zo aan het begin van opnieuw een zonovergoten middag. Met name de voorgrondzangeres trekt de aandacht, terwijl Keenan er bijna net zo gesoigneerd bij loopt als Alex Turner een dag eerder; strak in het pak. Dat dan weer wel. Keenan brengt zijn liedjes over hartenleed en relatieperikelen met veel overtuiging en klasse. Zijn geweldige stem pakt de hoofdrol. Belangrijkste Ierse singer-songwriter van het moment. Dikke 8.
Fever 333, in de Heineken, heeft in de loop der jaren goed geluisterd naar Rage Against The Machine. Iets wat je het Amerikaanse trio niet zult horen ontkennen. Het is een show vol furie die de toeschouwer bij de strot probeert te pakken. Teksten minstens zo geëngageerd als die van RATM en passievol gebracht door zanger Jason Aalon Butler, die qua uiterlijk aan Goldie doet denken en vocaal wat wegheeft van Dizzee Rascal. Dat hoge, maar Butler is hartstikke boos. Op de wereld. Op alles en iedereen. Furieus over onderdrukking van minderheden, discriminatie en noem maar op. Fever 333 is een mengsel van hardcore, punk en hiphop. Wildste band van het weekend? Niet overdreven goed, of overtuigend, absoluut niet, maar wel lekker stevig. Voor in de Heineken staaat een man met een T-shirt van Fever 333 te zwaaien. Kijk eens wat ík heb, terwijl tijdens de show geen cliché uit de weg wordt gegaan. We zien het maar door de vingers. Terwijl we er niet aan ontkomen iets te zeggen over de152 tatoeages op Butlers bovenlijf. We hebben ze nageteld. De gele sokken zijn van de Lidl. Maakt het toch af. We noteren al met al een 6-.
Nadat Bab L’ Bluz eerder op de dag al een Afrikaans geluid laat horen in de Lima – de Frans-Marokkaanse formatie met sexy geklede blikvangster Yousra Mansour – mag Mdou Moctar het een paar uur later laten horen op hetzelfde podium. De zogenaamde woestijnrock van de band uit Niger is hard en overtuigend en raakt geregeld aan Led Zeppelin. Jimi Hendrix horen we ook. De tent wordt op zeer overtuigende wijze platgespeeld door Mahamadou Souleymane en zijn band. Hij die uit pure armoede zijn allereerste gitaar eigenhandig maakt en zichzelf muzikant laat worden. Groot fan wordt van Led Zeppelin. En kijk eens waar ze nu staan met z’n vieren?  Jawel, op fucking Lowlands! En er ligt nog veel meer in het verschiet. Echt, veel meer. Lang leve Mdou Moctar.
Nadat Lewis Capaldi al zijn grote hits heeft uitgesmeerd over het publiek bij de Alpha en hij allerhande gênante details heeft gedeeld over zijn tomeloze luiheid, zeker tijdens lockdowns en ander coronagedonder, kleine ballen (!) en dito piemel (!) is het de beurt aan Stromae. Van hem weten we dat ook hij flink heeft geworsteld met zijn geestelijke gesteldheid. Inmiddels ziet de Belg het licht weer aan de horizon en die blijdschap vertaalt hij richting het podium. Een 160-koppig klassiek orkest uit Groningen moet ervoor wijken (wordt volgend jaar allemaal ingehaald) maar dan heb je ook wat. De podiumpresentatie is strak en doet sterk aan die van Kraftwerk denken. Past goed bij het overwegend elektronische geluid van Stromae, dat óngelooflijk goed is gesoundcheckt. In tegenstelling tot dat van Arctic Monkeys, een etmaal eerder. Stromae, Franstalig van origine, spreekt de enorme massa voor en naast de Alpha zowel in gebrekkig Nederlands als in het Engels toe. Je ziet hem en z’n band genieten van alle enthousiasme. De show is tot in de puntjes verzorgd. De visuals achter en naast het podium zijn meer dan complementair aan de muzikale klasse die we horen. “Lowlands, are you happy?” Dat lijdt geen twijfel. Er wordt hard meegezongen met hits als Papaoutai, dat vrolijk lijkt en ís, maar handelt over de dood van Stromaes vader. Vermoord in 1994, tijdens de oorlog in Rwanda. Papa, waar ben je? Ook publieksfavoriet Tous Les Mêmes en Formidable laat de Belg niet liggen. In de toegift wordt tijdens Alors On Danse het laatste zweet uit de vermoeide lijven gedanst. Stromae toont zich een waardig afsluiter van een festival dat weer populairder lijkt dan ooit. Lowlands 2022 kent louter winnaars.
Foto’s van vrijdag, zaterdag en zondag.

Wet Leg – Wet Leg

Wet Leg – Wet Leg (Domino Records)

Al even uit, dit album, maar nog onbesproken en dat kan dus niet. Het gaat om het titelloze debuut van Wet Leg, dat we voor het gemak toch maar even Wet Leg noemen. De single Chaise Longue kwam vorig jaar al uit en we zijn nog aan het nabeven, want wat een explosie van luistergenot was dat ineens.

Wet Leg, wat niet staat voor nat been, maar een heel andere betekenis heeft (zoek maar op) bestaat uit de dames Rhian Teasedale en Hester Chambers. Ze wonen op het heerlijke Isle of Wight in Engeland en zijn al een jaar of drie actief. Wie zag de band in de Utrechtse EKKO? Dat was genieten natuurlijk.

Hoewel nog wel wat bleu op het podium, was wel duidelijk dat de band uit het juiste rockhout gesneden is. Ga daar maar eens goed voor staan of zitten in Biddinghuizen binnenkort, want ze staan op Lowlands. In de India waarschijnlijk, hoewel het ook zomaar eens de Bravo kan zijn, want de ster van Wet Leg rijst snel. Uit Oh No: “You’re so woke, diet coke…” Tekstueel dat werk. Ik bedoel maar.

Heeft dus niet alleen te maken met het ook op Pinguin Radio vollédig grijsgedraaide Chaise Longue, maar ook met al die andere indierockliedjes die er op Wet Leg te vinden zijn. Twaalf maar liefst en ze groeien, niet allemaal, oké, per draaibeurt. Probeer maar eens. Pieter Visscher

 

 

Wet Leg – Ur Mum

Wet Leg flikt het hem weer. We dachten na vier liedjes wel een tijdje zonder Rhian en Hester te kunnen, maar voor Ur Mum vallen we weer als een blok. De nieuwste single van de dames is een vrij funky nummer, een dikke zeven dat vanwege een geniale 10 seconden durende gil toch een negen blijkt te zijn.

Het is absurd hoe snel is gegaan met het duo van het eiland Wight. Zo snel dat hun succes dat er sprake leek van een hype, maar door nummers als het door Dan Carey geproduceerde Ur Mum bewijst de band echt enorm verschrikkelijk goed en bijzonder te zijn. Album volgt over twee weken.

In de tweede helft van mei is Wet Leg te zien in Rotown (de 20ste), Paradiso (London Calling 20-21ste) en Ekko (26ste). In november staat Wet Leg ook nog in de Vera (5e) en de 11e van de 11e wederom in de Paradiso maar dan als hoofdact.

Wet Leg – Angelica

Een maandje voor de release van hun debuutalbum op 8 april laat Wet Leg nog even een laatste teasertje los. Angelica opent met een gitaar die wel iets wegheeft van een sitar. Dat intro zet de toon voor een stevig rockend nummer met meer dan een vleugje psychedelica.

Angelica is zo anders, minder ongepolijst vooral, dan de vier eerder verschenen songs dat je de neiging hebt even te checken of het inderdaad wel Hester Chambers en Rhian Teasdale zijn waar je naar luistert. Ja dus.

Het rauwe randje van Angelica komt waarschijnlijk omdat het nummer niet in een studio is opgenomen, maar bij Hester thuis in de woonkamer. Het geeft maar weer eens aan dat de enige regels die Wet Leg volgt hun eigen regels zijn. En zo hoort het.

Wet Leg – Too Late Now

Sommige acts doen er jaren over om voet aan de grond te krijgen, anderen hebben genoeg aan een paar singles om de gemoederen te verhitten. Neem Wet Leg. Het Britse damesduo trok meteen al de aandacht met debuutsingle  (en IJsbreker)  Chaise Longue, wisten die vast te houden met opvolger Wet Dream en klimmen nog een paar treetjes hoger op de succesladder met nieuwe single Too Late Now. Voor 2021 had nog nooit iemand gehoord van Hester Chambers en Rhian Teasdale, behalve dan hun familie natuurlijk en waarschijnlijk wel wat medemuzikanten op het eiland Wight.

Maar voor de rest van de muziekwereld komt Wet Leg uit de lucht vallen. Het succes heeft het duo helemaal aan henzelf te danken; aan hun persoonlijkheden, hun opwekkende muziek en rare, maar rake teksten. Zo zijn er wel meer kan je zeggen, waarom breekt Wet Leg wel meteen door en bijvoorbeeld Dry Cleaning niet of minder snel? Dat zijn de ondoorgrondelijke wegen van de muziekindustrie waar de wetten der logica en rechtvaardigheid niet gelden.  

Too Late Now is een door een bas aangeslingerde woordenvolle rocksong over de ruwe ontdekking geen kind meer te zijn. Anders dan Chaise Longue en Wet Dream, maar makkelijk herkenbaar als een nummer van Wet Leg.

Hun debuutalbum verschijnt in april. Ruim daarvoor is de wereldtour al begonnen. Van eerder genoemde optredens op Eurosonic en in Ekko lijkt geen sprake meer te zijn. De nieuwe data in NL zijn 19 mei in Doornroosje, 20 met In Rotown en 21 mei op London Calling in Paradiso. Voor onze Belgische luisteraars/lezers op 15 mei staat Wet Leg in La Botanique. Dit alles onder het gebruikelijke voorbehoud.

Wet Leg – Wet Dream

Het is wat overdreven te stellen dat Wet Leg zichzelf heeft overtroffen met single twee, dus laten we volstaan met de constatering dat Wet Dream een uitstekende opvolger is van Chaise Longue. Al is het maar omdat het een compleet ander nummer is.

Waar Chaise Longue gedreven en monotoon is – zeg maar post punk- is Wet Dream open en vrolijk. Als Hester Chambers en Rhian Teasdale hadden gezegd dat Wet Dream een cover is van een onbekend B-kantje van Shocking Blue had je ze meteen geloofd.

Opvallend ook is dat Wet Dream een productie is van post-punk specialist Dan Cary (Black Midi, Fontaines DC). Van hem verwacht je eerder een Chaise Longue deel twee i.p.v. een straaltje muzikale zonneschijn. Als je naar de tekst luistert van Wet Dream hoor je dat we ook hier te maken hebben met de geestige geesten achter Chaise Longue met zijn suggestieve en surrealistische tekst over divans en beboterde toast. Ook Wet Dream, dat gaat over een droom van een van de exen van Rhian zit vol grappige dubbelzinnigheden en Freudiaanse verwijzingen. Op naar het album.

Wet Leg – Chaise Longue

Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn. Chaise Longue, de debuutsingle van Wet Leg is nog nat, zo nieuw is hij. Wat het damesdubbel van (uit?) het Isle Of Wight er toe heeft bewogen hun beestje Wet Leg te noemen is onduidelijk. Een ‘wet leg’ is iets technisch, heeft te maken met afvoer en expansievaten.

Wat wel helemaal helder is is dat Rhian Teasedale en Hester Chambers een eerste klap uitdelen die nog lang zal na beven. Er zijn maar weinig bands die zo vol zelfvertrouwen en met zo’n duidelijk uitgekristalliseerde stijl ten tonele treden. In Engeland hebben ze het al over de ‘the best new band on the planet’. Maar daar overdrijven ze graag en zijn ze ook niet gespeend van enig chauvinisme. Toch, een beter debuut dan Chaise Longue hebben ook wij dit jaar nog niet gehoord.

Wet Leg hoort tot het leger ‘girls with guitars’ dat langzaam maar zeker de indie wereld aan het veroveren is. Chaise Longue heeft wel iets post-punkerigs, maar is vrolijker en gekker vooral dan die term doet vermoeden.

Een chaise longue is overigens wat wij een divan noemen, zo’n ligbank waarop psychoanalisten vragen hun patiënten plaats te nemen. Als de opvolger van Chaise Longue net zo goed wordt dan zouden de Britten wel eens gelijk kunnen hebben en is Wet Leg inderdaad de beste nieuwe band op de planeet.