Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Paulusma – Somehow, Anyhow (Excelsior Recordings/V2)
Het vijfde album van Jelle Paulusma, ooit naast Anne Soldaat frontman in de geweldige gitaarband Daryll-Ann, liet weliswaar even op zich wachten, maar Somehow Anyhow is zijn beste plaat tot nu toe.
Tekst Gijsbert Kamer, 21 maart 2019
Het grootste verschil met zijn vorige plaat Pulling Weeds (2014) is dat Paulusma alles niet meer zo laat verwaaien. Er zit veel meer scherpte in de liedjes, terwijl eerdere platen wel eens te schetsmatig bleven. lees meer
Strand of Oaks – Eraserland (Dead Oceans/Konkurrent)
Het kan toeval zijn, maar sinds Timothy Showalter (van origine uit de staat Indiana) in Philadelphia is neergestreken, is zijn Strand of Oaks een beetje verschoven richting The War On Drugs, ook uit ‘Philly’.
Tekst Menno Pot, 28 maart 2019
Op de albums Heal (2014) en Hard Love (2017) viel Strand of Oaks nog als ‘indierock’ te kwalificeren, maar op Eraserland vouwt het geluid zich open en trekt Showalter het land in, nadenkend over het leven, met de muzikale spanwijdte van Springsteen en Petty, met galm, folkinvloed en toetsenbatterij. lees meer
Andrew Bird – My Finest Work Yet (Loma Vista/Universal)
‘Mijn beste werk tot dusver’, het is me nogal een albumtitel voor een man die sinds 1996 vijftien studioalbums maakte, waaronder veel prachtige: rijk gearrangeerde kamerpop à la Sufjan Stevens, rudimentaire kampvuurfolk, instrumentale avant-garde met staccato viool. Bij de Amerikaan Andrew Bird (45) kan het veel kanten op.
Tekst Menno Pot, 28
My Finest Work Yet mag dan niet zijn allerbeste werk bevatten, het is wel een prachtig en vooral ook verrassend album. Zo poppy en melodieus hebben we Bird lang niet gehoord. Hoor hem zingen (en fluiten) als een nachtegaal in Sisyphus en Bloodless. Hij gooit op deze plaat de vocale registers open als nooit tevoren, bij vlagen haast als Father John Misty. lees meer
Nilüfer Yanya – Miss Universe (ATO Records/PIAS)
Muziek maken doet ze al sinds haar 6de en haar doorbraak wordt al een jaar of twee aangekondigd, maar over één drempel kwam het half-Turkse talent Nilüfer Yanya (23) uit Londen maar moeizaam heen: ze was onzeker over haar stem en durfde amper haar liedjes te zingen.
Tekst Menno Pot, 28 maart 2019
Haar debuut Miss Universe laat horen hoe mal die twijfel was. Haar stem is een wapen: veelzijdig en sterk in verschillende registers, vrouwelijk maar met jongensachtige branie. Juist die stem is de rode draad op haar bruisende, urban popalbum. lees meer
Weval – The Weight (Kompakt/NEWS)
De debuutplaat van Weval in 2016 was prachtig, zeker. Maar de opvolger richt zich nog net wat hoger op in de wondere wereld van de elektronische muziek.
Tekst Robert van Gijssel, 7 maart 2019
Flume – Hi This Is Flume (Future Classic)
Een bewonderenswaardige keuze, van Flume. De Australische producer werd in 2016 een grote danceman, met het redelijk toegankelijke album Skin. Hij won er een Grammy mee en werd gevraagd als (gast)producer voor bijvoorbeeld rapper Vince Staples. Maar op Hi This Is Flume laat hij het popgevoel varen. Vanaf de track Ecdysis horen we metalige en wreed tegen elkaar in zagende synthesizers en software, naast slepende en overstuurde hiphopbeats. Je hebt soms het idee recht in het moederbord van Flume’s computers te kijken: iets menselijks is hem vreemd.
Tekst Robert van Gijssel, 28 maart 2019
Toch komen er parels van elektronische muziekkunst voorbij. Dreamtime is een verzameling bliependje en klikkende soundbites, die samen toch een wonderlijk melodieus geheel vormen. En bij de remix van Is it Cold in the Water (van zangeres en producer Sophie) bevriest de tijd. De tingelende en ijzige synthesizergeluidjes klateren uit de speakers als een waterval van stalen splinters, en daarna schudden verknipte en zenuwslopende ritmes ons ruw door elkaar. Die mengeling van sprookjesachtig mooie elektronica, brute beats en driftig machinaal experiment maakt Flume bijzonder en het aandachtig beluisteren waard.
La Dispute – Panorama (Epitaph)
De spanning in de harde muziek is de laatste jaren te vinden in de hardcore, en dan vooral de zich artistiek doorontwikkelende hardcore. Er is leven na al te brute schreeuwerigheid en emotionele woede-uitbarstingen, en dat realiseren bands als het Belgische Amenra en (bijvoorbeeld) de Amerikaanse herrieband Daughters zich bijzonder goed.
Tekst Robert van Gijssel, 21 maart 2019
La Dispute uit Grand Rapids in de Amerikaanse staat Michigan, heeft al lang geleden koers gezet naar een uniek ‘post-hardcore’-geluid. Op de laatste plaat Panorama klinkt de zeer bedachtzame gitaarmuziek van de band prachtig, zeker als zanger Jordan Dreyer er zijn hartverscheurende teksten tegenaan gooit. lees meer
The Fire Harvest – Open Water (Snowstar/Subroutine)
Een indringende, melancholieke indierockstem als die van Will Oldham (Bonnie ‘Prince’ Billy) of Jason Molina (Songs:Ohia) hebben we in Nederland ook. Hij behoort toe aan Gerben Houwer en is te horen op de platen van diens Utrechtse band The Fire Harvest, die al meer dan vijftien jaar bestaat, maar met albums opnemen geen haast heeft.
Tekst Menno Pot, 7 maart 2019
Open Water is het derde. De acht nummers bevinden zich ergens tussen country noir en de desolate geluidsbouwwerken van de post-rock. Ze dringen weer iets dieper binnen dan die op de ook al zo sterke voorganger Singing, Dancing, Drinking (2016).
Een song als Not Going To Work laat horen wat The Fire Harvest zo goed maakt: slepende, emotioneel geladen rock, live opgenomen, tegelijk losjes en hecht klinkend, een beetje als Crazy Horse, met stilte tussen de de gruizige gitaarakkoorden. Nicolai Adolfs rolt er een prachtige, struikelende Neil Young-solo over uit.
The Great Dying – Bloody Noses & Roses (Dial Back Sound/Sonic Rendezvous)
Wat heeft Will Griffith de avond voordat hij de studio in ging gedaan? Zijn stem klinkt als die van een lid van Vindicat na een introductieweek: schor en rafelig. Maar wat kan hij er op Bloody Noses & Roses lekker knauwende americana mee zingen.
Tekst Robert van Gijssel, 7 maart 2019
Het album schiet een beetje heen en weer tussen punk en country. Op Lips and Pistols en 100 MPH klinkt The Great Dying als The Replacements: de gitaren zijn hard en de knoppen van de versterkers staan naar rechts. Maar The Great Dying verrast vooral in de met tragiek omgeven ballads. In Magnolia en Nobody Arrivesis de raspende stem van Griffith doeltreffend als hij zingt over zijn gebroken hart: ‘You fall strongly in love with another lie.’ Een treurlied met rauwe randjes. En daarvan zijn er meer te vinden op dit mooie rootsrockplaatje.
Steve Earle – Guy (New West/PIAS)
Tekst Robert van Gijssel, 28 maart 2019
Drie jaar geleden overleed Clark, en op het album Guy eert Earle zijn mentor en inspiratiebron – zoals hij tien jaar eerder al een plaat opnam met Van Zandt-covers. Earle doet een niet al te eigenwijze greep uit het repertoire. Klassieke songs als The Last Gunfighter Ballad en L.A. Freeway blijven keurig intact, want Earle zoekt in zijn vertolking de nabijheid van de meester. Earle en zijn band The Dukes begeleiden het werk van Clark met respect, en dus violen en pedalsteelgitaren. lees meer
Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – maart 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Clubtour: BIG Bazzookas In Nederland