Tag: Working Men’s Club

Working Men’s Club – Ploys

Op single drie van het nieuwe album van Working Men’s Club mag worden gedanst. Kan niet niet worden gedanst zelfs, zo dwingend is de beat.

Zeg je Working Men’s Club dan zeg je retro-electro. Dit keer zijn Sydney Minksi-Sargeant & co op zoek gegaan naar de roots van hun roots; de muziek dus die acts als New Order, Pet Shop Boys en Human League op ideeën bracht. D.w.z. proto-electro uit de tijd dat hip hop nog een locale New Yorkse affaire was en house nog in zijn kinderschoenen stond.  Dat wordt dus balboekje mee als je op vrijdag 2 september naar de Club gaat kijken in het Amsterdamse Bitterzoet.

Working Men’s Club – Widow

Op Widow viert Working Men’s Club feest alsof het 1979 is. Waren op het debuutalbum van de arbeidersvereniging nog wel muzikanten van vleesch en bloed te horen, op Widow heersen de machines.

Toen acts als Gary Numan, Human League en Soft Cell met synthesizers in de weer waren produceerden ze het geluid van de toekomst. Nu zijn die zelfde synths zo retro als een telefoon met draaischijf. Maar daar houdt het erelid van Working Men’s Club, Sydney Minsky Sargeant dus van. hij is niet alleen.

Working Men’s Club – Widow

Op Widow viert Working Men’s Club feest alsof het 1979 is. Waren op het debuutalbum van de arbeidersvereniging nog wel muzikanten van vleesch en bloed te horen, op Widow heersen de machines.

Toen acts als Gary Numan, Human League en Soft Cell met synthesizers in de weer waren produceerden ze het geluid van de toekomst. Nu zijn die zelfde synths zo retro als een telefoon met draaischijf. Maar daar houdt het erelid van Working Men’s Club, Sydney Minsky Sargeant dus van. hij is niet alleen.

Working Men’s Club – X

Working Men’s Club kwam een tijd je terug met een elektronische remix annex herbewerking van hun debuutalbum. Dat voedde de verwachting dat de band de gitaren helemaal had afgezworen. Integendeel blijkt nu, want op X, de nieuwe single van de arbeidersvereniging zijn het de snaren en niet de toetsen die domineren. Een nieuw sound dus. Maar niet helemaal.

Voorzitter en erelid van de club, Sydney Minsky Sargent haalt zijn ideeën en inspiratie nog steeds voor een belangrijk deel uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. In geval van X betekent dat een industrieel aandoende track met ijzige keyboards, fel gitaarwerk en een stevige beat. Meer oude new wave dan post-punk, maar dus niet minder retro dan vorige exercities.

Working Men’s Club – Valleys

Working Men’s Club klinkt alsof het nog steeds 1979 is. Valleys had niet misstaan op een plaat van The Normal, Human League, New Order of een van de andere synhti-poppioniers. Hun productie klinkt iets voller, maar dat zal komen omdat de band waarschijnlijk werkt met plug-ins op hun laptop ipv van de oorspronkelijke, analoge synthesizers.

De new wave ontstond in een donkere periode in de Britse historie. Een tijd met veel werkeloosheid, stakingen en de dreiging van een atoomoorlog. De synthesizer bleek bij uitstek het instrument om de tijdsgeest te vangen. Er is sindsdien veel veranderd en verbeterd, maar met Corona aerosolen in de lucht, een snel opwarmende aarde en de opkomst van autoritaire regimes is er ook nu genoeg om je zorgen over te maken.

Blijkbaar vinden de millennials van Working Men’s Club dat er nog steeds geen geluid is dat beter past bij onzekere tijden dan dat van de goede oude synth. Je krijgt er zin van om te dansen, we kunnen niet wachten.

Working Men’s Club – John Cooper Clarke

John Cooper Clarke is een Britse dichter, die eind jaren 70 zijn eerste bundel uitbracht. Niet als boek maar op LP. Je kunt Clarke vergelijken met Jules Deelder, maar dan punk i.p.v. jazz.

Working Men’s Club eert de nu 71 jarige dichter met een nummer dat klinkt alsof het nog steeds 1979 is. John Cooper Clarke, de song had niet misstaan op een plaat van The Normal, Human League, New Order of een van de andere synhti-poppioniers. Hun productie klinkt iets voller, maar dat zal komen omdat de band waarschijnlijk werkt met plug-ins op hun laptop ipv van de oorspronkelijke, analoge synthesizers.

De new wave ontstond in een donkere periode in de Britse historie. Een tijd met veel werkeloosheid, stakingen en de dreiging van een atoomoorlog. De synthesizer bleek bij uitstek het instrument om de tijdsgeest te vangen. Er is sindsdien veel veranderd en verbeterd, maar met Corona aerosolen in de lucht, een snel opwarmende aarde en de opkomst van autoritaire regimes is er ook nu genoeg om je zorgen over te maken.

Blijkbaar vinden de millennials van Working Men’s Club dat er nog steeds geen geluid is dat beter past bij onzekere tijden dan dat van de goede oude synth.

Working Men’s Club – John Cooper Clarke

John Cooper Clarke is een Britse dichter, die eind jaren 70 zijn eerste bundel uitbracht. Niet als boek maar op LP. Je kunt Clarke vergelijken met Jules Deelder, maar dan punk i.p.v. jazz.

Working Men’s Club eert de nu 71 jarige dichter met een nummer dat klinkt alsof het nog steeds 1979 is. John Cooper Clarke, de song had niet misstaan op een plaat van The Normal, Human League, New Order of een van de andere synhti-poppioniers. Hun productie klinkt iets voller, maar dat zal komen omdat de band waarschijnlijk werkt met plug-ins op hun laptop ipv van de oorspronkelijke, analoge synthesizers.  

De new wave ontstond in een donkere periode in de Britse historie. Een tijd met veel werkeloosheid, stakingen en de dreiging van een atoomoorlog. De synthesizer bleek bij uitstek het instrument om de tijdsgeest te vangen. Er is sindsdien veel veranderd en verbeterd, maar met Corona aerosolen in de lucht, een snel opwarmende aarde en de opkomst van autoritaire regimes is er ook nu genoeg om je zorgen over te maken.

Blijkbaar vinden de millennials van Working Men’s Club dat er nog steeds geen geluid is dat beter past bij onzekere tijden dan dat van de goede oude synth.

Working Men’s Club – Teeth

Het is niet makkelijk in het bos dat ESNS heet om de bomen te onderscheiden, maar wie zoekt kon ook dit jaar zeker iets vinden.

Een van de ontdekkingen is Working Men’s Club, een ruwe diamant uit Engeland. De band rockt retro op een rafelige en rusteloze manier. Kenners zullen in hun songs invloeden herkennen van bands als The Velvet Underground, The Fall en in casu nieuwe single Teeth ook Alan Vega’s Suicide. Muziek uit de tijd dus dat hun (groot)ouders zo ongeveer de leeftijd hadden van de bandleden nu.

Working Men’s Club, ontstaan op een muziekopleiding in Manchester telt vier leden. Sydney Minsky-Sargeant, Mairead O’Connor (ex-Moonlandingz), Rob Graham (ex-Drenge) en Liam Ogburn. Teeth is de tweede single van de band en is behalve in de versie die wij draaien ook beschikbaar in een remix van de in elektronische kringen welbekende Anthony Naples. Album is in aantocht.