BLUAI slooft zich een beetje uit op Ceiling Stars. De drie dames zingen de sterren van het plafond!
Wie nog twijfelde over kunst en kunnen van Talbut, Smets & Govaert zal zijn of haar hoed moeten verorberen zo prachtig en trefzeker wordt hier gezongen, solo en in harmonie. Ceiling Stars zou geen officiële single zijn, maar dat is natuurlijk geen reden om het niet te gaan draaien. Ga ze zien T,S&G als en wanneer je kan.
Nu Tame Impala definitief naar de mainstream is overgelopen is het aan bands als King Gizzard, Babe Rainbow en Pond om de Australische paddopop vaandel te verdedigen.
Dat doen ze met verve. Pond bestaat uit muzikanten die door Kevin Parker worden gebeld als die plannen heeft om te gaan toeren met Tame Impala. Sinds Parker met andere dingen bezig lijkt dan muziek hebben de mannen alle tijd om met Pond dingen te doen. Vandaar dat de band al negen albums uit heeft met een mogelijk tiende op stapel Nieuwe single Neon Silver is Pond op zijn psychedelische best met in de instrumentale break een eigentijds vleugje shoegaze.
The Feminine Urge begint met een citaat van Be My Baby, het beroemde drumintro van misschien wel het beste girl-group nummer ooit.
Verschil is wel dat The Crystals aan de leiband liepen van roemruchte producer Phil Spector en de meiden van The Last Dinner Party het allemaal zelf bedenken. Even leek TLDP te mooi om waar te zijn, maar nu het album er is kunnen we niet anders dan concluderen dat The Last Dinner Party een blijvertje zal blijken. Sommigen zullen de band een te hoog ABBA gehalte vinden hebben, Oor heeft het over musical liedjes. Maar dat zijn smaakdingen, die niets afdoen aan de kwaliteit van de songs. The Feminine Urge heeft alles heeft wat TLDP zo goed maakt, schwung, stijl en sexappeal. En ze kennen dus hun klassiekers.
Lo Moon is eigenlijk een Tears For Fears kloon. Daar maken ze ook helemaal geen geheim van.
Op Youtube staat een waarheidsgetrouwe versie van Everybody Rules the World met ‘special guest’ Curt Smith. Er zijn slechtere voorbeelden denkbaar zullen we maar zeggen. Nieuwe single Connecticut klinkt zelfs meer als Tears For Fears dan het nog immer actieve Tears For Fears zelf! Ondertussen werkt Lo Moon aan een nieuwe langspeler. Daarvan staan nu drie songs online. Wat ons betreft is Connecticut de uitschieter.
‘I Wish You Way More Than Luck’, is de titel van het derde album van de band uit L.A dat op 5 april uitkomt.
Bob Uit Zuid is Bob Dijkshoorn zoon van Nico en vriend van Tim Knol die hem bij Excelsior heeft geïntroduceerd.
Bob rapt. Dat doet hij in platter Amsterdams dan gangbaar is in Amsterdam Zuid. Over Volvo‘s daarentegen struikel je in het rijkste deel van onze hoofdstad. Wat de rol is van Personal Trainer is niet helemaal duidelijk. We horen meer blazers dan gitaren. Volvo is dus rap en geen rock, maar wel lekker en weer eens iets anders dan postpunk etc.
De trots van Salland roert zich weer. Vier jaar is Tricklebolt uit de running geweest, maar de band is terug met Little Bitty.
De comebacksingle is een geinig rockend en rollend nummer met een hoofdrol voor de drummer. Die wordt dan ook met naam en toenaam vermeld, vanwege zijn grote rol maar ook omdat hij inmiddels een beroemdheid is, zeker in Oost Nederland. We hebben het over Rens Ottink, voormalig tambour bij PAUW (wat zou er met Brian gebeurd zijn?) en erelid van het Britse Temples. Naast Rens verdient ook de man achter het sixties orgeltje speciale vermelding, eigenlijk verkeert de hele band in topvorm. Little Bitty is de eerste single van het derde album van Tricklebolt. ‘Honey From The Sky’ komt op 19 april uit. Voor tourdata verwijzen we je graag naar Tricklebolt.nl
Eerder kropen Bart en Danique in de huid van Serge Gainsbourg en Jane Birkin, nu lijkt Donna Blue bezit genomen te hebben van de astrale lichamen van Lee Hazelwood en Nancy Sinatra.
De zang, het rollenspel en niet op de laatste plaats die lekker lage ‘twang’ gitaar; het zijn stuk voor stuk authentiek klinkende elementen die van Aphrodite een zeer geslaagde exercitie maken. De nieuwe Donna Blue single zal bij boomers herinneringen oproepen aan die goede oude tijd* en latere generaties op het spoor zetten van een bijzonder duo dat het verdiend herontdekt te worden. Wat zal de volgende missie worden van de Donna Blue’s; Sonny & Cher? The Carpenters? Saskia & Serge?
Eerst even iets over de titel. Fugue is Engels voor fuga, het Latijnse woord voor vluchten en in de muziek de benaming van composities waarin meerstemmigheid (contrapunt) en herhaling een hoofdrol spelen. De fuga’s van Bach zijn wereldberoemd.
Aan herhaling en meerstemmigheid geen gebrek in Fugue van Squid. Onze poporen horen echter invloeden niet zozeer van Bach, maar van Byrne, David Byrne van Talking Heads. Alhoewel een nieuwe release is Fugue geen nieuw nummer. Het is een zogenaamde ‘outtake’ van de sessies voor het vorig jaar verschenen tweede album van Squid. Maar in plaats van op dat album is de song in de prullenbak verdwenen, bin in het Engels. Vandaar de subtitel. Een verstandige medewerker heeft Fugue daar dus weer uit opgevist en online gezet. Fan zullen hem/haar dankbaar zijn.
Greyborn komt uit Limoges, een middelgrote stad in het bij Nederlandse vakantiegangers niet onbekende departement Haute-Vienne.
Ze zijn maar met zijn drieën, maar dat weerhoudt hen er niet van een puist lawaai te produceren waar je Vous tegen zegt. Niet uniek, maar wel opvallend is dat de drummer zingt. A THOUSAND DREAMS AWAY is een donker getinte, strak gespeelde track met een tekst waarin Théo zijn ex bezweert dat zij (of hij) zich geen zorgen over hem hoeft te maken. Ja ja. Greyborn komt eigenlijk nog maar net kijken. De band heeft nog maar zeven songs online. Niet veel maar genoeg om een positief oordeel over Greyborn te vellen.
Hoe hij het nummer heeft ontdekt is een raadsel, maar Simon Le Bon -hij van Duran Duran- is laaiend enthousiast over Ivory van Oh Hazar. Hij heeft het nummer gedraaid in zijn radioshow.
Dat Le Bon Oh Hazar heeft omarmd wisten we nog niet toen we City Lines, de nieuwste single, kozen als nieuwe IJsbreker, maar het is altijd leuk om je vermoeden bevestigd te zien door iemand die er verstand van heeft.
City Lines, pas de derde single van de band uit Nijmegen laat horen waar het enthousiasme op is gebaseerd. Centraal staat de stem van Imke Loeffen. Haar expressieve zang vormt het cement van een compositie die blijft bewegen. De band flirt met prog-rock en zelfs jazz, maar blijft uiteindelijk binnen de indie-grenzen. De man die een en ander in welluidende banen heeft geleid is producer Simon Akkermans (Binkbeat/New Cool Collective/Bombay e.v.a.)
