Author: Flip van der Enden

Warpaint – Ankhas

De contributie van Warpaint aan de soundtrack van The Buccaneers, het antwoord van Apple TV op Bridgerton is een mooi, moody nummer geproduceerd door een van de bandleden, Stella Mozgawa.

Zij trad ook op als uitvoerend producent van de soundtrack. De deelnemers moest aan twee voorwaarden voldoen, vrouw zijn, want de belangrijkste doelgroep van de serie en een nieuw nummer inleveren. Behalve Warpaint deden ook Bully, Lucius en Sharon van Etten een duit in het zakje. Wat een Ankhas is? Een van de namen van wat wij een levenskruis noemen. Ankh in de Egyptische mythologie,  waar het kruis symbool staat voor leven na de dood.

Solomon – Envelopes

Nieuwe Solomon single Envelopes heeft een hoog Editors gehalte, maar dat is alleen maar een voordeel. Want hoeveel liefhebbers zijn er niet van het gedragen ietwat donkere lied?

De eigenaar van de mooie sonore stem heet Koen de Witte. Koen is Solomon, maar Solomon is niet alleen Koen. Hij weet zich omringd door een uitgelezen clubje muzikanten waaronder toetsentovenaar Ido Ulmer. De standplaats van Solomon is Maastricht. Net als het begin dit jaar verschenen debuutalbum is ook Envelopes een productie van Christopher Elms (Bjork/Ben Howard/Alanis Morissette). Hij zorgde voor de international klank van Envelopes wat niet heel moeilijk moet zijn geweest gezien de hoge kwaliteit van het basismateriaal.

Quannnic, Orbiting Human Circus – Rummage

We gaan nog even door met het aanprijzen van quannnic. Dat doen we door een derde nummer uit zijn koker op onze playlist te zetten, een samenwerking dit keer met Julian Koster, voormalig medewerker van Neutral Milk Hotel, hier handelend als Orbiting Human Circus.

Wat zijn rol precies is is niet helemaal duidelijk, want Rummage klinkt puur quannnic; een introvert indierocknummer met dikke lagen gitaar en een meeslepende opbouw; van klein en akoestisch naar groots en elektrisch. Van folky naar all out shoegaze kun je ook zeggen. Rummage is een van de meerdere hoogtepunten op het nieuw quannnic album die zich met Stepdream definitief vestigt als een van de opvallendste talenten van dit tijdsbestek. Doe ons maar een tournee.

The Smile – Wall Of Eyes

Het lijkt wel op The Smile per nieuw nummer meer op Radiohead gaat lijken. Wat natuurlijk absoluut geen klacht is.

Wall Of Eyes begint zacht met een in zich zelf gekeerde Thom Yorke, maar groeit gaandeweg in kracht en volume. Tegen het einde krijgt het nummer iets unheimisch en lijkt het alsof er meerdere songs door elkaar lopen. Niet het makkelijkste nummer van The Smile dat ervoor lijkt te waken in herhaling te vallen. Er is meer goed nieuws. Wall of Eyes is het titelnummer van een nieuw album van het trio dat ook weer op tournee gaat. The Smile album II komt op al op 26 januari. Het optreden is op 15 maart in de AFAS in Amsterdam. De kaartverkoop is vandaag gestart.

Teeth Machine – Shiny

Een band met een saxofonist in de opstelling, daar zijn er niet zo veel van. Alleen al om die reden is Teeth Machine niet de zoveelste indieband onder aanvoering van een zangeres.

Die sax is trouwens niet het geluidsbepalende instrument van Teeth Machine dat is toch echt de elektrische gitaar. En de zangeres is niet de enige vrouw in de band die vijf leden heeft en woonachtig is in Londen. Shiny is het tweede nummer dat we van hen oppikken, eerder draaiden we Gumball, en pas hun vierde track in totaal. Ook in Shiny horen we zachte vrouwenzang met contrasterende, harde gitaren, maar de band maakt op geen moment de indruk in te haken op een trend. De vijf minuut plus durende nieuwe single kun je nog het best omschrijven als indie-artrock, een verre nazaat van de pre disco Roxy Music misschien wel. Het plan is om volgend jaar een EP of album uit te brengen, maar veel meer dan het voornemen is er nog niet.  We zullen er t.z.t. verslag van doen.

Terra Twin – Hanging Around

Terra Twin is een nieuwe naam voor ons, maar wel eentje die we gaan onthouden. Hanging Around is het zesde nummer van de band uit London, die ondanks de naam uit vier personen bestaat. Hun missie, staat te lezen op Spotify is ‘het laten samensmelten van Americana met indie.’ Dat is een wat vage omschrijving die iets duidelijker wordt als je hun muziek hoort. Die klinkt als The Band als die uit East Londen zou komen i.p.v. Canada, iets in die richting. (Voor wie echt diep wil graven, Hanging Around lijkt wel op countryrock pioniers Barefoot Jerry.)

Terra Twin zit duidelijk in een groeispurt. Nieuwe single Hanging Around is makkelijk hun beste nummer tot nu toe, wat compositie betreft, maar ook qua executie en productie. Dat komt niet helemaal op het conto van de band. Ze hebben een producer weten te strikken die het klappen van de zweep kent. James Dring werkte eerder voor Gorillaz, Self Esteem en Sorry. Hij gaf Hanging Around een warme sound passend bij de ietwat weemoedige sfeer van het nummer en het warme stemgeluid van bandbaas Maxim Baldry.

Donna Blue – Fantasy Girl

Hij is weer fijn, de nieuwe single van Danique van Kesteren en Bart van Dalen, gezamenlijk optrekkend als Donna Blue.

De ingrediënten waarmee Donna Blue hun smakelijke muziek bereid zijn nog steeds dezelfde; Frans-Italiaanse sixties pop en filmmuziek, Twin Peaks gitaren en Air bassen. Het duo wordt echter steeds beter in wat ze doen. Het zwoele, soepele en sexy Fantasy Girl is hun verleidelijkste creatie to nu toe. Het belooft wat voor het nieuwe album van Donna Blue, Into The Realms Of Love dat in maart volgend jaar uitkomt.

Buzzard Buzzard Buzzard – Therapy

Queen zonder bombast zo zou je Therapy,  de nieuwe single van Buzzard Buzzard Buzzard kunnen omschrijven. Of als minisymfonie voor bas, drums, orgel en gitaar, maak daar gitaren van.

De snarenplukkers hebben het druk dit keer. Het laatste deel van het zes minuten durende Therapy is een fel duel tussen de gitaristen, die elk een eigen stereokanaal opeisen. De zanger grijpt in voordat er slachtoffers vallen. De Buzzards zijn behoorlijk ambitieus deze ronde, maar maken het -zoals de clip laat zien- het live makkelijk waar. We kunnen slecht hopen dat Therapy een eerste aanzet is voor een tweede album van de band uit Cardiff.

junodream – Kitchen Sink Drama

Eind januari verschijnt dan toch eindelijk het langverwachte debuutalbum van junodream, ruim vijf jaar na hun eerste levensteken. Je kunt veel zeggen van de Britse spacerockband, maar niet dat ze scheutig zijn met releases. 2 EP’s en 3 singles tussen 2018 en 2021 toen 2 jaar niks en 3 singles dit jaar.

De magere oogst komt niet door gebrek aan inspiratie, maar is het gevolg van een zeer strenge kwaliteitscontrole. Junodream heeft (nog) geen label dat in hun nek hijgt en een eigen studio waar ze in alle rust kunnen werken. Onder die ideale omstandigheden ontstaan juweeltjes Kitchen Sink Drama, een nummer waarin invloeden van bands als Radiohead, Air en Spiritualized zijn verwerkt tot een vrij unieke sound. Het is serieuze muziek wat junodream maakt. Dansers zullen niet aan hun trekken komen, denkers des te meer.

Pools Of Colour gaat de eersteling van junodream heten, 26 januari komt hij uit.

Bar Italia – Worlds Greatest Emoter

Wie regelmatig naar Pinguin Indie luistert zal bekend zijn met de naam Bar Italia. Met Worlds Greatest Emoter crosst de Britse band nu ook over naar Pinguin On The Rocks. Wat de allernieuwste single van het trio geschikt maakt voor liefhebber van het wat zwaardere lied is de la gitaren die hier wordt opengetrokken. Dat en het het gruizige -lees grunge- karakter van het afwisselend door Jezmi Tarik en Sam(antha) Fenton gezongen World Greatest Emoter. Op de vraag wat een ’emoter’ is moeten we het antwoord schuldig blijven. Het is sowieso een raadsel waar het nummer over gaat. Maar het klinkt dus geweldig.