Author: Flip van der Enden

King Nun – Golden Age

King Nun is een wild om zich heen rockende jongensclub uit Londen. Vlak voor corona kwam hun debuutalbum uit. Daarna werd het stil op het platenfront. Tot april van dit jaar toen de boys terugkwamen met het overtuigende Selfish.

Het was de eerste van nu drie singles die zijn verschenen in opmaat van hun langverwachte tweede album. King Nun krijgt soms wel een het grunge etiket opgeplakt, maar de band is wel wat meer dan het Engelse antwoord op Nirvana of een Pearl Jam epigoon. Een turboversie van Black Sabbath komt dichter in de buurt. Nieuwste single Golden Age is een adrenaline bommetje van zo’n tweeënhalve minuut met een riff van gewapend beton.

Lamb wordt de titel van King Nun album 2, eind september komt hij beschikbaar.

Big Thief – Vampire Empire

Sinds hun optreden op Best Kept Secret vorig jaar en eerder in Paradiso geniet Big Thief hier een welhaast een mythische status. Een van de songs die live een onuitwisbare indruk maken is Vampire Empire, dat nog op geen enkel album staat.

Dat lijkt ook niet te gaan gebeuren. Wel is er nu een live-versie verschenen, eerder dit jaar opgenomen in Spanje. Wie Big Thief nooit aan het werk heeft gezien staat een verassing te wachten. Op plaat kan de band vrij intens klinken, maar gaan de meters zelden in het rood. Arianne Lenker zingt indringend, maar ook meestal ook wat ingetogen. Op Vampire Empire laat ze alle reserves varen en zingt ze vanuit haar tenen. Dat doet ze over een beat die herinnert aan het geïnspireerde primitivisme van de vroege Velvet Underground.

Op 20 oktober komt Vampire Empire ook uit op single met op de b-kant een andere live-favoriet, Born For Loving You.

Snõõper – Running

Snõõper komt uit Nashville en telt tussen de twee en zeven leden. Aanstichters zijn zangeres/visual artist Blair Tramel en gitarist Connor Cummings.

In 2020 bracht Snõõper in eigen beheer een EP uit waarvan maar één nummer langer duurde dan twee minuten, Running. Inderdaad Snõõper is van de punk, een dansbare ADHD variant, die egg punk of Devo-core wordt genoemd. De band heeft Running opnieuw opgenomen voor hun officiële debuutalbum. Dat is vorige week uitgekomen op Third Man Records, het label van Jack White. Nu zonder grauwsluier.

Wederom is Running het langste nummer. De nieuwe versie klokt een riante vijf minuten, zo’n 5x langer dan de meeste andere liedjes op het Super Snõõper album.

Niks mis met de clip van Running, maar als je echt wilt weten wat Snõõper veroorzaakt als ze op het publiek worden losgelaten, moet je op Youtube even hun recente concertregistratie checken. Je ziet dan een waanzinnig strakke band tekeer gaan alsof morgen de wereld vergaat. Hun optredens duren maar een half uurtje, langer zou onverantwoordelijk zijn. Ze sluiten af met Running. Het bleef nog lang onrustig in Nashville.

The Düsseldorf Düsterboys – Sommer

Alles aan Sommer van Düsseldorf Düsterboys schreeuwt one hit wonder, maar dat maakt het nummer niet minder spaß.

Sommer is alles wat je van een zomerhit mag verwachten, een sprankelend liedje dat uitnodigt tot meezingen, meefluiten en dansen, dit alles in een gestoken in een indiepopjasje.

Humor hebben die Herren ook. Die komen namelijk niet uit Düsseldorf maar uit Essen. Dat van die one hit wonder is trouwens niet helemaal waar. De boys hebben al twee albums uit en zijn zum Hause niet onbekend meer. Hun Teneriffa en Kaffee aus der Küche zijn zelfs serieuze hits. Maar voor ons….

Nation Of Language – Weak In Your Light

Weak In Your Light is niet nieuw nieuw, maar te goed om niet alsnog op te pikken, zeker niet na de triomfen die Nation Of Language onlangs vierde op Best Kept Secret.

Wij spitsten onze oren voor het eerst in 2020. In dat jaar pikten we de eerste op van nu in totaal 8 nummers van het New Yorkse trio, dat ook geen vreemde is in de Graadmeter. De muziek van Nation Of language is zo retro als de neto, voor de volle pond afgeleid van de synthi-pop, new wave van de vroege jaren 80.

Toch klinken hun songs fris en overtuigend alsof ze hun sound zelf net bij toeval hebben ontdekt. Het scheelt natuurlijk dat de boys en girl van de band nog geen eens in de embryonale fase verkeerden toen wegbereiders als Martin Gore, Gary Numan en Phil Oakly de blauwdruk bedachten van hun tijdloos gebleken stijl.

Weak In Your Light verscheen eerst in april als single en een week of twee geleden opnieuw, maar nu als de b-kant van een remix door de Britse producer Daniel Avery.

Kiki Rockwell – Burn Your Village

Als je tegen Maria Joaquina Kein Rockwell zegt dat ze een heks is, zegt ze waarschijnlijk, ja dat klopt. Burn Your Village is een duister lied met een welhaast middeleeuws instrumentarium. Het woord heksenkring dringt zich op. Of seance.

De clip van Burn Your Village is een kostuumdrama waarin vrouwen na het uitvoeren van duistere rituelen en uit naam van de Moedergodin hun mannen verbannen. Een priester kijkt met lede ogen toe.

Kiki Rockwell komt uit Auckland, Nieuw Zeeland. Haar werk – zelfgeschreven en geproduceerd- staat verzameld op een mini-album, Rituals On The Bank Of A Familiar Rive; 9 tracks in totaal, prequals en sequals van Burn The Village dat als subtitel Same Old Energy Part II heeft.

Fans – en dat zijn er al heel wat- zien in miss Rockwell een voorvechter van vrouwenrechten, of zo als een zich als Wicca (aanhanger van een neoheidense natuurreligie) identificerende fan het verwoordt ‘een vertolkster van zuivere, onversneden feministische woede’.  Betreden op eigen risico.

The Bones of J.R. Jones – Heaven Help Me

Heaven Help Me van The Bones Of J.R. Jones is bluesy, maar geen blues, folky maar geen folk. Wat dan wel is de vraag. Laten we het voorlopig maar even op rootsy houden.

Het refrein-loze Heaven Help Me is in feite een deurdenderende drone, verwant aan de endless boogie van de vermaarde John Lee Hooker, vandaar ook dat bluesy.

The Bones Of J.R.Jones is de artiestennaam van Jonathon Linaberry, een voormalige punkrocker die zo’n tien jaar geleden het muzikale roer rigoureus omgooide en muziek is gaan maken met wortels in het diepe zuiden van de V.S, gospel, blues, country, dat werk.

De teller staat nu op vijf redelijk succesvolle albums met een zesde in de grondverf. Slow Lightning Everywhere, dat in oktober moet gaan uitkomen is zijn eerste in vijf jaar en laat -afgaande op Heaven Help Me- een wat meer eigen en ook elektrischer geluid horen.

Op 8 november komt The Bones of J.R. Jones zich persoonlijk voorstellen middels een optreden in de bovenzaal van de Paradiso.

Mark Lohmann – Kattenbak

Mark Lohmann is de voorman van Moon Moon Moon. Maakt hij met zijn band Engelstalige muziek, onder eigen naam zingt hij in zijn moerstaal.

Kattenbak is een mooi, klein, fraai gedetailleerd liedje (met meisjeskoortje) over Mark’s neiging dingen te verstoppen om er later door verrast te worden. Muzikaal verschilt Kattenbak nog geen eens zo heel veel van de muziek die Mark met Moon Moon Moon maakt, op de taal na dan.

We willen absoluut niet stoken in een goed huwelijk, maar juist die taal geeft Kattenbak een eigenheid die de songs van Moon x 3 ook wel hebben, maar soms, zeg maar wat dieper verstopt zit.

Junodream – The Beach

Junodream maakt geen geheim van hun bronmateriaal. In hun spotify-bio noemen ze Pink Floyd, Spiritualized en het Franse Air als reden om zelf ook muziek te gaan maken. Daar zou je Radiohead aan toe kunnen voegen, maar welke eigentijdse band is niet door hen beïnvloed?

The Beach is het 14e nummer dat het Britse vijftal uitbrengt sinds hun debuutsingle uit 2018. Op de vroege songs klinkt Junodream als een Air coverband met eigen nummers. Op The Beach doen ze eerder ‘denken aan’ dan dat ze nou exact op iets of iemand lijken. Onveranderd is de dromerige toon van hun songs en de hoofdrol die de gitaar speelt in hun muziek.

Say Sue Me – Mind is Light

Er zijn momenteel weinig genres populairder dan K-pop, vederlichte muziek van vaak veelkoppige boybands en schaarsgeklede girlgroups uit Zuid-Korea. Maar het land heeft ook op muzikaal vlak wel wat meer te bieden dan amusementsacts die uit de koker rollen van reclame en modellenbureau’s.

Dat maakt Say Sue Me wel duidelijk met Mind Is Light, een in gitaar gedrenkte naar shoegaze neigende indierocksong van een mooie drieënhalve minuut. Het kwartet uit Busan staat onder leiding van Sumi Choi. Zij schreef de tekst over rust zoeken, maar niet altijd vinden in de bergen buiten de stad.

Say Sue Me dat volgend jaar haar tweede lustrum viert staat aan de vooravond van een Amerikaanse tournee. Zou fijn zijn als de band ook eens onze kant opkomt. Een festival als Left Of The Dial zou een prima plek zijn voor een nadere kennismaking of London Calling. Een klein clubtoertje is ook goed.