Author: Flip van der Enden

Ramkot – Heart Shaped Minds

Festivals zijn tegenwoordig zo vol geprogrammeerd dat je soms door de bands het bos niet meer ziet. Zo stond Ramkot op Pinkpop 23 (last minute vervanger van Disturbed), maar moest het daarom qua aandacht afleggen tegen de gevestigde namen en het popsmaldeel dat dit jaar domineerde.

Met lekker smerige boogie sound deed de Belgische band denken aan de hoogtijdagen van het Limburgse festival toen gitaren nog de boventoon voerden en je naar het zuiden afreisde om ontdekkingen te doen. Dat Ramkot er in ging als de spreekwoordelijke jenever bij een ouderling bewijzen de beelden.

De band speelde voornamelijk nummers van hun eerder dit jaar verschenen debuutalbum In Between Borderlines, waaronder uiteraard nieuwe single, Heart Shaped Minds dat in de studioversie als extra attractie een sexy dameskoortje heeft. Dat was er op Pinkpop niet bij. Dat ze helemaal werden niet gemist zegt wel iets over de kracht van Ramkot als live-act. Ga ze daarom zien, bijvoorbeeld de 30ste op Down The Rabbit Hole, later dit jaar in Bergen Op Zoom, Groningen, Den Haag of Maastricht of gewoon nu op Youtube.

Night Beats – Nightmare

Nightmare van Night Beats begint al goed met een lekker lang intro waarop de gitarist zijn wah-wah pedaal niet spaart. Wat volgt is een broeierige, licht funky in galm gedrenkte track die eindigt zoals hij begon met een zweterige gitaarsolo.

Night Beats is het speeltje van de uit Texas afkomstige, maar in L.A. residerende Danny Lee Blackwell. Dan is al een tijdje bezig, al een album of vier, maar weet zijn kunst nog steeds te verfijnen. In geval van Nightmare en de twee andere voorlopers op het nieuwe Night Beats album door de psych factor op te schroeven middels langere solo’s en meer effecten op zijn stem. Rajan, zo heet het nieuwe album op 14 juli komt-ie uit.

Slowdive – Kisses

Slowdive is terug! Dat waren ze eigenlijk al. In 2017 brachten de shoegaze-legendes na ruim 20 jaar weer een nieuw album uit, maar daar is nu dan dus eindelijk een opvolger van aangekondigd.

En ze gaan weer spelen! Sinds de jaren 90, de gouden eeuw van de shoegaze is de populariteit van het genre, en diverse subgenres alleen maar toegenomen. Met het zacht golvende Kisses laat Slowdive horen hoe de ouden ook alweer zongen. Neil Halstead neemt het vocale voortouw, maar krijgt al snel gezelschap van Rachel Goswell. De gitaarsolo had wel wat langer mogen zijn, dat geldt eigenlijk voor het hele nummer. Aan de andere kant is dat aangewakkerde verlangen juist een van de sterke punten van de eerste vrucht van de tweede wederopstanding van Slowdive.

Everything Alive komt op 1 september uit. Tour volgt in het najaar.

Fake A Smile – Appetite

Over Appetite kunnen we kort zijn, dat is het nummer tenslotte ook, 1 minuut 48.

Het openingsnummer van de Shoot Me To The Moon EP van Fake A Smile is powerpop van het puurste soort, denk mid periode Beatles, Big Star of vroege Cheap Trick. Fake A Smile, genoemd naar een song van de band Sticky Fingers is een Brits trio dat in 2021 een eerste single uitbracht en half juni genoemde debuut EP. We zouden het niet draaien als de andere nummers niks waren, maar Appetite is wel onze favoriet. Goed dat de band de verleiding heeft weerstaan om er nog een paar minuten aan vast te plakken. Dat zou de explosieve kracht die het nummer nu heeft, hebben ondermijnd. Nu is het precies goed. Sterker nog nu is het perfect!

Divorce – Birds

Heartworms, bar italia, Sorry en nu Divorce, er is een nieuwe lichting bands in de UK die zich niks aan lijkt te trekken van huidige trends en stromingen. En ook niet van elkaar. Het zijn gitaarbands dat wel, maar het is zeker geen recht toe recht aan rock of indie wat ze maken. Ook hebben ze vaak meerdere vocalisten, man en vrouw. Maar daarmee zijn de overeenkomsten wel op.

Het uit Nottingham afkomstige Divorce bracht met Birds een vijfde single uit. Op de vorige vier was nog wel te horen dat de band uit de alt country/grunge hoek komt, maar met zijn gedeelde leadzang en barokke opbouw volgt Birds een heel ander spoor. Dat suggereert dat Divorce nog volop in ontwikkeling is, maar nu is al duidelijk dat welke richting Adam, Felix, Kasper en Tiger ook opgaan het zeker de moeite waard zal zijn om ze te volgen. Well done.

Slaughter Beach, Dog – Strange Weather

Al is de bandnaam een mond vol, Slaughter Beach, Dog draait feitelijk maar om één man, Jacob Ewald. Dat Jake zijn band eigenlijk niet nodig heeft blijkt uit de fraaie solo-uitvoering van Strange Weather die op Youtube staat. Toch doet hij er verstandig aan om de band in de buurt te houden. De bandversie van Strange Weather is namelijk nog net even beter.

Slaughter Beach, Dog maakt typisch Amerikaanse – lees rootsy- luistermuziek, veelal langzame om niet te zeggen luie liedjes van het soort die je eerder zou verwachten van een band uit het zuiden of zuid westen van de V.S. dan uit Philadelphia, een stad die vooral bekend staat om zijn r&b scene.

Minstens zo belangrijk als de muziek zijn de teksten. Strange Weather dat de titel deelt met een roman van de Japanse schrijfster Hiromi Kawakami gaat volgens Ewald over vluchtgedrag in het algemeen en van jezelf in het bijzonder.  De nieuwe single lijkt een voorbode van een nieuw album. Dat wordt dan nummer 5 van Slaughter Beach, Dog dat actief is sinds 2016.

Popwarmer: Picture Parlour – Norwegian Wood

Je moet maar durven om een nummer uit te brengen met de zelfde titel als een van de mooiste Beatle liedjes. Lef heeft Katherine Parlour, frontvrouw van het Britse Picture Parlour dus wel, een dijk van een stem ook, en met hun debuutsingle ook nog eens een potentiële hit in handen.

De losse delen van Norwegian Wood heb je wel eens eerder gehoord. Katherine’stem heeft op deze power ballad het timbre en de vibrato van Stevie Nicks, de gitaarfill ruikt naar Teen Spirit en ook de solo is alles behalve verrassend. De som der delen is echter een groots geheel.  een veel belovend begin.

Bombay Bicycle Club – My Big Day

Bombay Bicycle Club heeft zijn wilde haren verloren, drie van de vier leden hebben nog zo maar weinig haar dat ze hun hoofd maar helemaal kaal hebben geschoren, maar gelukkig nog niet hun streken.

Nieuwe single My Big Day herinnert ons er aan dat het kwartet uit Londen een  eigen plek heeft veroverd in het indielandschap met slimme, cliché arme en toch toegankelijke songs. My Big Day ligt in het verlengde van het oudere werk, maar onderscheidt zich middels een extra laagje elektronica.

My Big Day is de titeltrack van BBC album 6 dat wederom werd geproduceerd door zanger/gitarist Jack Steadman, en contributies bevat van o.a. Damon Albarn en Nilüfer Yanya. Nu we toch met namen aan het strooien zijn, de mix van My Big Day is van van zijn werk voor MGMT en HAIM bekende Davi Fridman en de clip is geregisseerd door Jon Higgs van Everything Everything en Kit Monteith van Foals.

Het album verschijnt op 20 oktober. BBC staat op 27 en 28 november in de Melkweg.

Julia Jacklin – Shivers

‘I’ve Been Contemplating Suicide’, het zijn de eerste woorden van Shiver, de nieuwe single van Julia Jacklin. Ze schreef het nummer niet zelf al had dat makkelijk gekund. Ook haar eigen songs gaan vaak over de diepere zielenroerselen die een denkend mens kunnen treffen.

De nieuwe single van de Australische singer-songwriter is een cover van een nummer dat Rowland S. Howard schreef voor The Boys Next Door, een punkband waaruit niet veel later The Birthday party zou ontstaan, de band van de weledele Nick Cave. Howard schreef Shivers toen hij 16 was, Cave 21 toen hij het zong.

Shivers is iets van een standard geworden in punk/indie kringen met coverversies van o.a. Divine Fits, een supergroep met o.a. Britt Daniels van Spoon en Sam Brown van New Bomb Turks. Ook Courtney Barnes nam een versie op met Jack White als producer. Shivers is overigens niet zo dramatisch als de beginzin doet vermoeden. Wat Julia in de song aantrok was de puberale pathetiek van de tekst die om die reden ook wel iets grappigs heeft.

Het was een van de eerste songs die ze leerde spelen op gitaar en heeft jarenlang op haar setlist gestaan. Haar nieuwe interpretatie heeft een vol bandarrangement dan niet niet lijkt op Sweet Jane van the Velvets en Be My Baby van The Ronettes/Phil Spector.

LEAP – Exit Signs

LEAP is de nieuwe band van Jack Balfour Scott die eerder de kust onveilig maakte met The Mispers. Die band is nooit echt van de grond gekomen, voor LEAP lijkt er een zonniger toekomst weggelegd.

De band opereert in de schemerzone tussen indie en de wat hardere rock. Net zo belangrijk als de alom aanwezige gitaren is Scott’s lenige en expressieve zang, die op nieuwe single Exit Signs wel wat aan die van Bono doet denken, met die aantekening dat Scott veel makkelijker bij de hoge noten kan.

Exit Signs is het 10e nummer van LEAP. Zet ze in een playlist en je hebt een album. Aan de lege speellijst van de band menen we te mogen opmaken dat ze druk bezig zijn met de opname van een officieel debuutalbum. Maar dat kan ook wishful thing zijn. Dat de naam LEAP nog wel vaker langs zal komen is dat niet.