Author: Flip van der Enden

The Smile – Bending Hectic

Wat de reden ook moge zijn voor Thom Yorke en Jonny Greenwood om zich af te splitsen van Radiohead, het is in ieder geval geen muzikale. Bending Hectic is het meest Radiohead-eske nummer van The Smile to nu toe, en ook zeker niet het eerste dat best op een album van de hoofdband had gepast.

Acht minuten duurt het epos, verdeeld in een stemmig eerste en een corpulent tweede deel. De twee delen zijn aan elkaar verbonden met een orkestraal intermezzo dat sterk doet denken aan het slot van A Day In The Life van The Beatles.

Het nummer is niet nieuw nieuw, The Smile debuteerde Bending Hectic vorig jaar tijdens hun optreden op het Montreux Jazz Festival. Als introductie zei Thom toen dat ze het nummer een half uur voor het optreden hadden geschreven. De opname vond uiteindelijk begin dit jaar plaats in de Abbey Road studio o.l.v. Radiohead veteraan Sam Petts Davis.

BIG SPECIAL – THIS HERE AIN”T WATER 

Geen wonder dat BIG SPECIAL hun naam in hoofdletters schrijft. Alles aan BIG SPECIAL is groots, hun sound, hun ambitie en niet op de laatste plaats de hitpotentie van THIS HERE AIN”T WATER.

BIG SPECIAL is een duo, Joe Hicklin zingt, rapt en schrijft de teksten, Callum Molonet drumt en tekent voor de muziek. De stijl van BIG SPECIAL heeft elementen van zowel rap als postpunk en een typisch Britse ‘working class’ ethos. Naaste verwanten zijn Sleaford Mods en Fontaines D.C. Hicklin zingt uit volle, getatoeëerde borst met het vuur en de overtuiging van een blues of gospelzanger. Of hij dit een optreden lang volhoudt valt te bezien, maar is van later zorg.

Het duo komt uit het deel van Engeland dat The Black Country wordt genoemd, een steenkoolrijk en al vroeg geïndustrialiseerde gebied tussen Birmingham en Wolverhampton. In april verscheen in eigen beheer een eerste EP, maar die is weer terug getrokken, waarschijnlijk voor een herlancering met meer tam tam door een ‘echte’ platenmaatschappij. Nu staan er twee songs online, het eveneens niet te versmaden SHITHOUSE en met misschien net even betere THIS HERE AIN”T WATER. Op basis van die twee nummers durven we de bewering aan dat BIG SPECIAL wel eens heel BIG kan gaan worden.

Devendra Banhart – Twin

Twin is niet de spetterende comeback die we hadden gehoopt van Devendra Banhart. Maar na een aanvankelijk teleurstelling blijkt er toch genoeg te genieten van de eerste release van de muzikale mysticus in dit decennium.

Collega singer-songwriter Cate Le Bon produceerde de nocturnale synthesizer ballade die wel iets weg heeft van (de latere) Roxy Music. Heel veel gebeurt er niet in Twins en wat er gebeurt wordt vaak herhaald. Dat repetitieve blijkt echter -zeker na een paar draaibeurten- een hypnotiserend effect te hebben. De opvolger van Banhart’s mooie Ma album heet Flying Wig en moet in september gaan uitkomen.

Eind november, de 28ste om precies te zijn staat hij in de Paradiso.

Bumble B. Boy – Engelbert the Fool I

‘Mijn muziek is een mix tussen kindermuziek en weird post-punk’, zo omschrijft Bumble B. Boy de klankwaterval die onder de titel Engelbert the Fool I aan te klikken is op de diverse streamingsdiensten.

Bumble B.Boy is de artiestennaam van Tom Harden, een Australisch ex-pat die is neergestreken in Nijmegen. Of zijn Engelbert the Fool I  een kinderliedje is of post-punk is kan je een boom opzetten, weird is het zeker. De bezongen Engelbert is een empathische hofnar die probeert een beetje begrip te kweken voor een tirannieke koning. De tekst zal allegorisch zijn. Je stelt je een bullebak voor als de minister voor onderwijs of de voorzitter van de eerste kamer. Of gewoon Trump.

Het relaas van Engelbert is een aanrader voor mensen die wel een beetje van muzikale gekkigheid houden zoals fans van Gruppo Sportivo en/of Frank Zappa.

De Staat – Take Root

De Staat maakte indruk op Best Kept Secret met maar liefst drie shows op drie achtereenvolgende dagen en in drie verschillende locaties.

De organisatie van het festival stelde De Staat in staat om het concept van hun jongste album, Red/Yellow/Blue naar de bühne over te hevelen. Iedere show had dus een andere tint. Dat de kleuren soms in elkaar overliepen mag de pret niet drukken. Take Root is De Staat standje blue of bleu, want melancholiek en wat trager van tempo dan de boze (rood) of feestelijke (geel) nummers.

Maar in welke mood De Staat ook verkeert, de band blijft uit duizenden herkenbaar. Als op één na laatste track van het tri color album is Take Root nog wat onderbelicht gebleven’. Zonde want het is een op alle fronten – klankkleur, melodie en uitvoering- geslaagd nummer dat derhalve veel meer aandacht verdiend. Bij deze.

PJ Harvey – Inside The Old I Dying

Het is geen makkelijke muziek die PJ Harvey tegenwoordig maakt. De bluesy alt-rock waarmee ze zo’n 25 jaar geleden haar naam vestigde heeft plaatsgemaakt voor impressionistische luistermuziek waarin woorden nevengeschikt zijn aan melodie en sfeer aan compositie.

Wat niet is veranderd is de intensiteit van haar songs. Inside The Old I Dying, het titelnummer van haar nieuwe album begint als een introverte folksong en eindigt als een soort mantra. Dat effect wordt bereikt door hypnotiserende herhaling van de tekst. Die tekst doet net als de productie en melodie oud-Engels aan, mystiek en Shakespeare-iaans. Geen makkelijk nummer dus, wel weer uitermate boeiend. Op 7 juli volgt het album.

Op 6 & 7 oktober staat PJ in de Paradiso.

Deeper – Build A Bridge

Deeper ligt op schema. De band uit Chicago legde met hun debuutalbum een lokale bodem voor hun succes. Album twee bracht nationale aandacht. Met album drie hoopt de band de grens over te gaan. Daarbij krijgen ze hulp van het prestigieuze Sub-Pop label.

Build A Bridge is de geslaagde eerste smaakmaker van het Careful! album dat in oktober moet gaan uitkomen. Het is dat we al verklapt hebben dat Deeper uit The Windy City komt anders zou je hebben gezworen dat het New Yorkers waren.  Build A Bridge heeft namelijk die typische Big Apple hectiek die we kennen van de bands als Talking Heads, The Strokes en The Feelies. Die laatsten komen weliswaar New Jersey, maar dat is maar één brug verwijderd van de stad.

Onderdeel van het veroveringsplan van Deeper is een intercontinentale tournee. Die brengt de band op 4 november naar de bovenzaal van onze Paradiso.

Sprints – Adore Adore Adore

Het Ierse Sprints presenteert zich op nieuwe single Adore Adore Adore als een no nonsense punkrockband met het accent op sense.

Frontvrouw Karla Chubbs is boos en verdrietig over de nog steeds ongelijke behandeling van mannen en vrouwen. Zelfs in de muziekwereld wordt je als vrouw geacht een rol te spelen, te voldoen aan een achterlijk en achterhaald ideaalbeeld. Terwijl ze feitelijk gewoon one of the boys is. Daar ergert ze zich dus blauw aan zingt ze over in Adore Adore Adore.

Tim Knol – To The Darkness

Tim Knol heeft een nieuwe compagnon, die toeval of niet net als zijn doorbraakhit Sam heet, Sam Verbeek.

Tim leerde de muzikant/producer kennen via zijn protegé Bob Uit Zuid.  Blijkbaar had hij de singles die Sam had gemaakt als Fungo Bat voor hun gezamenlijke label Excelsior even gemist. Net als zijn blauwe maandag bij 45Acidbabies en zijn producties voor Mazey Haze.

To The Darkness laat horen dat de heren het beste in elkander naar boven halen. De song was niet veel meer dan een vaag ideetje toen Tim het aan Sam liet horen. Die reageerde met ‘ga jij maar even aan de tekst werken’. Toen Tim terug kwam had Sam een vrijwel volledige backingtrack gefabriceerd.

Deze opus moderandi – van vrijwel niets tot een bijzonder iets – beviel Tim zo goed dat ze zo samen een heel album hebben opgenomen. De titel van Tim’s 9e is Long Live My Friends. In augustus komt-ie uit.

Ben Howard – Life In The Time

Het woord fan komt van fanatiek en fanatiek kun je de fans van Ben Howard wel noemen. Lees de commentaren op Youtube en je zult zien dat Ben bij veel mensen een grenzeloze bewondering oproept. Dat hij het daar soms best moeilijk mee heeft weten we omdat hij in het verleden tijdens concerten regelmatig weigerde om zijn hits te spelen. Voordeel van die adoratie is dat zijn fans alles vreten wat hij uitspookt.

Ben Howard maakte naam met donkere folksongs, die vaak een eigen logica volgden. Op zijn vrijdag verschenen nieuwe album, Is It? flirt de singer-songwriter met pop. Single 3, Life In The Time is een mooi voorbeeld van Ben nieuwe stijl, de instrumentatie is half elektronisch en er is een duidelijk onderscheid tussen couplet en refrein. Ook zijn manier van zingen lijkt wat luchtiger ook al zal de kenner nog steeds stilistische sporen van herkennen beroemde voorgangers Nick Drake en John Martyn.

Tekstueel gaat hij nog wel de diepte in. Zo zou Life In The Time volgens de schrijver gaan over het bijleggen van geschillen, over sluipende vervreemding  en in heuvels begraven vrienden (!?).

Ben Howard speelt 19 en 20 juni in Carré, 21 juni in Philharmonie in Haarlem en staat op 30 juni op Rock Werchter en 2 juli op Down The Rabbit Hole.