Author: Flip van der Enden

FORD TRIO – HATSUDAI

Er blijken heel wat hondjes te zijn die fikkie heten, maar het FORD TRIO -of is het de FORD TRIO?- waar het ons omgaat is een popband uit Thailand.

Hun meeste songs zijn lieve thaistalige softpopliedjes. Nieuwe single HATSUDAI is echter van een heel ander hout gesneden. Het instrumentale HATSUDAI klinkt als een oud Dick Dale nummer, maar dan in een uitvoering van Khraungbin, soort van surf dus met een exotisch randje. Kasidid Tanaphichat haalt lekker uit op zijn elektrische gitaar, maar ook bassist Nattapon Innoo en drummer Smith Sakulkaew zetten hun beste beentje voor. Klaarblijkelijk hebben de heren onlangs in Japan gespeeld, want HATSUDAI is de naam van een wijk in Tokyo. Daar is ook de clip geschoten.

Enter Shikari – It Hurts

Au!, zo had de nieuwe single van Enter Shikari ook kunnen heten, maar de band heeft voor It Hurts gekozen.

Niet dat er veel keuze was, het nummer kwam tot zanger/toetsenist Lou Reynolds riff in een droom, refrein, couplet, tekst, de hele mik mak. Gelukkig kon hij zich de droom nog herinneren toen hij wakker werd ‘s nachts om 3 uur. Tot chagrijn van zijn vriendin deed hij het licht aan en zong It Hurts in zijn telefoon.

‘ s Ochtend bleek het best een aardig nummer, zo goed nummer eigenlijk dat het nu dienst doet als uithangbord voor het nieuwe album van de Shikari’s. Voor een droom heeft It Hurts een vrij coherente tekst met een simpele, maar belangrijke levensles, ‘je kunt niet meer dan je best doen’.

Voor Enter Shikari – dat vroeger nogal neurotisch uit de hoek kon komen is It Hurts een relatief rustig nummer. Er wordt stevig gemusiceerd, maar men blijft binnen de lijntjes. Album acht van de band uit St Albans luistert naar de titel A Kiss For The Whole World en komt op 23 april online. Voor de fans en de freaks zal het album ook als cd en op (gekleurd) vinyl verschijnen.

Geese – Cowboy Nudes

Wilden vorige nummers van Geese nog wel eens mank gaan aan de behoefte van de bandleden om te laten horen hoe goed ze wel niet kunnen spelen, op Cowboy Nudes staat alles in dienst van het liedje.

En wat voor liedje! Sterke spanningsboog, mooi arrangement, en een solide productie. Mocht er gemopperd worden over de nieuwe single van de boys uit Brooklyn dat zal dat komen door de ietwat oubollige stijl. Cowboy Nudes rockt op zijn ‘early seventies’ inclusief een achtergrondkoortje dat op de gospeltoer is. Denk Joe Cocker ten tijde van Mad Dog & English Men. Ook de percussie break hebben we deze eeuw nog niet vaak gehoord. Wat Cowboy Nudes toch zeer de moeite waard is is de positieve energie, die het nummer uitstraalt en het aanstekelijke spelplezier.

Blondshell – Joiner

Joiner is de 5e single van Blondshell in een half jaar tijd. Haar debuutsingle, Olympus was IJsbreker in juli vorig jaar. Bezige bijtjes daar houden we van.

Het debuutalbum van Blondshell is aanstaande en er is een Europese tour aangekondigd. Miss Sabrina Teitelbaum zoals ze in de burgerlijke stand geregistreerd staat is op 20 mei te bezoeken in de Paradiso tijdens de voorjaarseditie van London Calling en een dag later in Le Botanique (Witloof Bar) in Brussel. Het album is dan al ruim een maand uit.

Joiner is de meest poppy single van Blondshell tot nu toe. Haar zang doet hier wel denken aan Stevie Nicks. Poppy wil echter niet zeggen zoetsappig, daar waken de gitaren wel voor, en Blondshell zou Blondshell niet zijn als de tekst niet over haar gecompliceerde liefdesleven zou gaan.

slowthai – Selfish

Ook slowthai is zo’n hybride artiest die genres -punk en grime- die in stijl verschillen, maar qua attitude verwant zijn, laat samensmelten tot een eigen geluid.

Het is geen makkelijke kost die slowthai alias Tyron Frampton en zijn vaste partner in crime Kwes Darko ons voorschotelen, maar er is waardering voor hun typisch Britse straatstijl. Voor de productie van zijn nieuwe album, waarvan Selfish de tweede aandachtstrekker is, heeft slowthai de hier zeer gewaardeerde Dan Carey (Wet Leg/Fontaines DC) aangetrokken. Met hem achter het mengpaneel klinkt slowthai nog harder, beter, sneller en sterker dan hij al deed. Album 3 heet Ugly en wordt 3 maart los gelaten

Wings Of Desire – Runnin’

Wings Of Desire, vleugels van verlangen is een poëtische zij het enigszins ambitieuze bandnaam. Die past echter prima bij Runnin‘, de gedreven nieuwe single van het Britse duo.

James Taylor en Chloe Little laten zich inspireren door de sombermansrock van de laat 20ste eeuw; Bowie in zijn Berlijnse periode, Factory Records (Joy Division), Shoegaze, Krautrock, dat werk. Toch klinkt Runnin’ minder retro dan je op basis van hun invloeden zou verwachten. De pas tweede single van Wings of Desire heeft flair en stijl en laat ook een band horen die beslagen ten ijs komt. James en Chloe liepen zich warm in INHEAVEN, een band die helaas al na één veelbelovend album sneuvelde, maar dus een goede leerschool is gebleken.

Geese – Cowboy Nudes

Wilden vorige nummers van Geese nog wel eens mank gaan aan de behoefte van de bandleden om te laten horen hoe goed ze wel niet kunnen spelen, op Cowboy Nudes is alles in balans.

Goede song, sterk arrangement, solide productie. Mocht er kritiek komen op de nieuwe single van de band uit Brooklyn dat zal het gaan over de ietwat oubollige stijl. Cowboy Nudes rockt op zijn ‘early seventies’ inclusief een achtergrondkoortje dat op de gospeltoer is. Denk Joe Cocker ten tijde van Mad Dog & English Men. Ook de percussie break hebben we deze eeuw nog niet vaak gehoord. Wat Cowboy Nudes toch zeer de moeite waard is is de positieve energie, die het nummer uitstraalt en het bijna tastbare spelplezier.

Master Peace – Veronica

Master Peace is een rockende rapper of een rappende rocker. Aan reggae doet hij overigens ook. Het verschilt per track, maar wat hij ook doet, alles is overgoten met een punky attitude.

Zijn onorthodoxe mix van stijlen is maar half bewust. Als ADHD’er is hij meer een doener dan een denker. Op nieuwe single Veronica treffen we Master Peace op standje rock, de funky bas laat doorschijnen dat hij dus ook van andere markten thuis is.

Peace Okezie heeft een Nigeriaanse achtergrond. Hij groeide op in Zuid Oost Londen luisterend naar uiteenlopende acts als Nirvana en The Notorious B.I.G. Platen maken doet hij sinds 2018. Zijn output omvat een kleine 30 songs, die bij elkaar een dikke 3 honderd duizend luisteraars trekken. Dat zouden er waarschijnlijk meer zijn als hij een kant zou kiezen, rap (grime) of rock of reggae. Maar dat weigert hij dus en juist dat maakt hem bijzonder.

Master Peace komt op 24 maart mee met Nova Twins naar de Melkweg.

Alex Lahey – Good Time

Alex Lahey heeft jazz gestudeerd, maar dat is gelukkig niet te horen, noch in haar oudere werke en zeker niet in Good Time dat -als we toch een vergelijking mogen maken- nog het meest doet denken aan haar landgenoot Courtney Barnett.

De kleine Alex was gecharmeerd van de gitaar en de saxofoon, maar heeft uiteindelijk voor de gitaar gekozen. Er school een singer-songwriter in haar en met een sax in je mond is het moeilijk zingen. De inmiddels 30 jarige inwoonster Melbourne is toe aan haar derde langspeler. Op basis van vorige resultaten zijn de verwachtingen vrij hoog gespannen. Ze sleepte diverse Awards in de wacht en ook is ze geen vreemde meer in de hitlijsten. Alex schreef het vrolijk stemmende Good Time met Jacknife Lee. (o.a. U2 en Taylor Swift) die het nummer ook produceerde. De single is voorproefje drie van haar nieuwe album , The Answer is Always Yes (19/5).

snake eyes – 40 winks

Grit pop, die kenden we nog niet. Grit is het Engelse woord voor grind en zal in dit geval gruizig betekenen, zeg maar grunge. Maar dan op zijn Brits. Het etiket past prima op dat wat snake eyes te bieden heeft; poppy punk geserveerd met gruizige gitaren en gezongen met een plat Britse accent.

Snake eyes zijn 3 brutaaltjes uit Brighton. Two lads and a lady. Zonder afbreuk te willen doen aan het eerder verschenen handjevol singletjes en  album (mixtape zeggen ze zelf) mogen we 40 winks toch wel een flinke stap voorwaarts noemen. Nog niet eerder vielen alle elementen van hun sound zo goed op hun plaats. Gevalletje van oefening baart kunst.

40 winks gaat over de chronische slapeloosheid waar de frontman Jim Heffy aan lijdt. Best een serieus onderwerp. De zelf gefabriceerde clip van 40 winks is echter een en al vrolijkheid. Je ziet de zanger-gitarist genieten van een kopje kruidenthee terwijl hij in gevecht is met een pot pepers. Geinig, maar vooral erg goed.