Author: Flip van der Enden

Merce Lemon – Crow

Het zal je inmiddels niet ontgaan zijn dat wij een zwak hebben voor niet al te strak gespeelde, rudimentair opgenomen en ook wat luie Americana. Muziek zeg maar waarin de geest rondwaart van de oude Young.

Vertegenwoordigers van wat we ook wel sloppy country noemen zijn o.a. MJ Lenderman, diens (voormalige band?) Wednesday, Florry en HC McEntire. Ook Merce Lemon past goed in dit rijtje. De zangeres-gitarist die eerder dit jaar al goede sier maakte Will You Do me A Kindness en Backyard Lover komt wederom zeer sterk uit de hoek met Crow. Haar nieuwe single is weer zo’n galant en  weemoedig nummer waarin de gitaar inspringt als woorden te kort schieten. Crow komt net als eerder genoemde titels op het nieuwe album van Miss Lemon uit Pittsburg P.A. ‘Watch Me Drive Them Dogs Wild’ verwachten we eind van de maand.

SPRINTS – Feast

Karla en de boys laten er geen gras over groeien. Begin dit jaar verscheen het debuutalbum van de Ierse neo punk band (de term post punk stuit op steeds meer bezwaren).

Met de release van Feast worden de contouren van een tweede album van Sprints zichtbaar. Hun eerste met nieuwe gitarist Zac Stephenson. Verwacht geen grote veranderingen. Sprints rockt er weer stevig op los in een song die steeds intenser wordt. Karla’s tekst gaat over seks en romantiek in relatie met vraatzucht, consumptie en lust binnen een context van Iers katholicisme en nationalisme. Of zoiets. Dat album laat overigens nog wel even op zich wachten, maar je kunt Sprints al wel binnenkort gaan zien. Op 23/11 in de Paradiso en/of 7/12  op het Zeitgeist Festival in Nijmegen.

Fit – July

Het Utrechtse Fit is een band van weinig woorden. De bandnaam is al zo bondig als maar kan en ook hun songtitels bestaan uit slechts één enkel woord.

Fit debuteerde eind juni met Cash. De opvolger verscheen eerder deze maand en heet July. Fit is van de sprokkelrock. Er is geen genre wat veilig is voor ze: punk, new wave, hip hop en zo’n beetje alles soorten rock horen we terug in de liedjes van de (ex) studenten van de Herman Brood Academie. De twee tot nu toe verschenen songs laten horen dat het vijftal  goed heeft opgelet en trouw hun huiswerk gedaan.  July klopt als de bekende bus, loopt als een trein en swingt als een boerenkar op een landweg. Fit is ook live goed bezig, raadpleeg fit-band.nl voor plaatsen en data.

LINKIN PARK – Heavy Is The Crown

De wederopstanding van LINKIN PARK is niet onopgemerkt gebleven, maar waarschijnlijk niet zo als de band had gehoopt.

De opvolger van Chester Bennington, Emily Armstrong heeft in het verleden rare dingen gezegd, haar ingefluisterd door haar Scientology geloof/overtuiging. Daarop liet de familie van Chesterton weten niet blij te zijn met haar benoeming en er ook niet in gekend te zijn. Een beetje controverse kan echter geen kwaad bij een band als LINKIN PARK. De streams van de nieuwe songs lopen weer in de vertrouwde miljoenen. En wegens de grote vraag naar kaarten komen er steeds meer concerten bij.

Het comeback album van de vernieuwde raprock-forrrrmatie heet From Zero en verschijnt zo’n 7 jaar na One More Light en evenzovele jaren na Chesterton’s zelfmoord. Stilistisch is er nauwelijks iets veranderd of het zou moeten zijn dat LINKIN PARK anno nu nog vetter en harder klinkt, letterlijk dan, dan voorheen. Heavy Is The Crown kan niet anders dan gaan over de zware klus die Emily heeft om in de schoenen van haar illustere voorganger te treden. Op plaat redt ze het wel. Hoe ze zich live staande houdt zal duidelijk worden als het circus in ons land neerstrijkt. Daar is vooralsnog geen sprake van. Het dichtstbijzijnde optreden van LINKIN PARK is op 3 november in Parijs.

Bryan’s Magic Tears – Stream Roller

Als je Stream Roller hoort zou je zweren dat Bryan’s Magic Tears uit Manchester komt en een dezer dagen hun 35 jarig jubileum viert.

Mais Non De band draait ‘slechts’ een jaartje of tien mee en stamt uit Paris. Het vijftal maakte een beetje naam in Frankrijk als shoegaze-band. Maar net nu de schoenenstaarders weer en vogue zijn gooien ze het over een heel andere boeg. Stream Roller klinkt als een mix van Stone Roses en The Smiths met extra percussie. Ook goed. Heel goed zelfs. Dit zou wel eens de song kunnen zijn die Bryan’s Magic Tears na drie disques naar een hoger plan tilt.

The Cure – Alone

Zeikerds zullen zeggen ‘hebben we daar nou 16 jaar op moeten wachten?’ Nieuwe Cure single, Alone is namelijk een typisch Cure nummer; somber en gedragen in een stijl die we kennen van Disintegration.

Maar je moet voor de gein de reacties eens checken op Youtube. Dan zie je hoe belangrijk de band voor heel veel mensen is. Er wordt gehuild en gevierd, gezongen en god op de blote knieën bedankt. Voor hen is The Cure geen band maar bijkant een religie en Alone een orgiastische ervaring van dik zes minuten. Wat opvalt aan Alone is dat de tijd geen vat lijkt te krijgen op Robert Smith. Op zijn stem dan, hij klinkt niet anders dan 40 jaar geleden terwijl hij pensioengerechtigde leeftijd met rasse schreden nadert.

Nu de single eindelijk uit is, is het wachten op Songs Of A Lost World, het dus al heel lang verwachte 14e album van de levende legendes. 1 november is D-Day. Een weekje Ziggo zou helemaal mooi zijn. Helaas ‘no shows currently anounced’ staat er op https://www.thecure.com.

The Murder Capital – Can’t Pretend To Know

Houdt die post-punk rage dan nooit op?! Nou nee, nog even niet. Niet zolang bands als The Murder Capital nog iets te vertellen hebben.

En dat hebben ze getuige nieuwe single Can’t Pretend To Know. Net als collega Grian Chatten van Fontaines DC heeft TMC zanger James McGovern zo zijn eigen opvatting over zuiver zingen, maar dat geeft alleen maar karakter aan de nieuwe single, net als die gitaren die alle hoeken en gaten vullen.

Can’t Pretend To Know is een meer dan bemoedigende opzet naar de release van album numero drie van de Dubliners. Voor de opname van het nog titelloze album is de band naar L.A. getogen alwaar John Congleton studio houdt. Hem kennen we als producer van o.a. het vorige album van St Vincent, Angle Olsen, Polyphonic Spree. En The Murder Capital.

Sports Team – Condensation

I’m In Love (Subaru), de vorige single van Sports Team leek wel een cover van Spanday Ballet of een andere foute band uit de 80’s.

Laten we het op een poging tot humor houden. Op Condensation horen we in ieder geval weer die geinige eigenwijze branieband van songs als M5 en Here’s The Thing. Met zijn blazerssectie en bonkige ritme doet de tweede single van het tweede album van de band uit London vooral aan de Stones denken, seventies Stones. Dat Condensation meer een eerbetoon dan een imitatie schrijven we toe aan de karakteristieke stem van Rob Sknaggs en het ietwat absurde Oo- ah-ah-ee-yeah refrein. Het Boys These Days wordt verwacht op 28 februari.

Bon Iver – SPEYSIDE

De experimenteer drift van Justin Vernon op de meest recente albums van Bon Iver viel niet bij iedereen in goede aarde.

Bon Iver maakte naam met organische, onbespoten muziek, die was geconcipieerd in de afgelegen bossen van Wisconsin. Dus toen Vernon kwam aanzetten met auto-tune en andere moderniteiten was het voor velen even slikken. Zij kunnen gerust zijn, de nieuwe Bon Iver single is weer helemaal biologisch. Op SPEYSIDE horen we niet veel meer dan een akoestische gitaar, een viola en Vernon die de blues heeft. Simpel maar o zo doeltreffend.

SPEYSIDE komt op een EP, SABLE geheten die op 18 oktober uitkomt.