Author: Flip van der Enden

The Amazons – Pitch Black

The Amazons lijdt aan het first album syndroom. The Amazons (2017) was een groot succes. Helaas lukte het de band niet meer dat succes te evenaren met de twee daaropvolgende langspelers.

Opgeven staat echter niet in hun woordenboek. Enne….afgaand op nieuwe single Pitch Black mogen we die verlate, verlangde en dik verdiende comeback misschien toch niet helemaal uitsluiten. The Amazons houden niet van toeters en bellen, ‘what you see is what you get’. In geval van nieuwe single Pitch Black is dat een tijdloze rocksong, beetje Stones -achtig misschien wel met zijn rauwe gitaren en opjuttende meiden(?)koortjes. Luchtgitaristen komen ruim aan hun trekken en ook is er mogelijkheid tot headbangers. De superpower van The Amazons is zanger-gitarist Matt Thompson. Die zingt weer alsof zijn leven en dat van zijn familie er van afhangt. Over een half jaar weten we of het lot The Amazons gunstig gezind is. Op 9 mei verschijnt 21st Century Fiction, het vierde album..

overpass – Be Good To Yourself

Overpass is een beginnende band uit de Britse Midlands. Je zou ze degelijk kunnen noemen of ietwat ouderwets, maar dan ga je voorbij aan de neus voor krachtige melodieën die het viertal etaleert. Op hun tot nu toe verschenen singles en EP’s wordt met flair en overtuiging gemusiceerd in een stijl die tussen grunge en Britpop inhangt.

Zoals nieuwe single Be Good To Yourself en het recente Like No Other laten horen is overpass niet vies van een beetje bombast. Maar alles wijst er op dat talent en ambitie in evenwicht zijn, We gaan dus waarschijnlijk nog wel het een een en ander horen van overpass.

Getdown Services – Dog Dribble

We hebben een keer eerder een nummer van Getdown Services opgepikt (I Got Views). Dat was geen groot succes in de Graadmeter. Maar dat is natuurlijk geen reden om het niet nog eens te proberen

Het kan je smaak niet zijn wat de mannen brouwen, maar slecht is anders. Getdown Services is een duo uit Bristol, dat we eerder vergeleken met Sleaford Mods. Het gaat hier dus om een postpunk-achtige, maar wel een met een ruime opvatting van het genre. Zo is nieuwe single Dog Dribble een soort disco. Het nummer doet denken aan ZZ Top ten tijde van Gimme All Your Loving en Sharp Dressed Man. Dat komt omdat de muziek van de Britten net als die van de Texanen gebaseerd is op boogie, boogie woogie.

Waar Dog Dribble over gaat is onduidelijk, de tekst is zo cryptisch dat je je kunt afvragen of Ben Sadler en Josh Law zelf wel weten waar ze over reppen. Maar het klinkt als een klok en swingt als de neten. De kers op de taart is de (gitaar?)solo. Op 14 november volgt een nieuwe EP. In januari staat Getdown Services in de Paradiso! En dat belooft wat na de weergaloze optredens op Misty Fields en Left Of The Dial.

LCD Soundsystem – x-ray eyes

En plots is er dan een nieuwe single van LCD Soundsystem. In de bijsluiter van x-ray eyes belooft James Murphy dat er een nieuw album in aantocht is, wanneer durft hij nog niet te zeggen, maar er wordt aan gewerkt.

X-ray eyes klinkt als de soundtrack van een oude videogame, een heel oude video game. We vragen ons af of we het nummer ook zouden draaien als het niet van LCD was geweest. Er is weinig ontwikkeling, is niet echt dansbaar en de tekst heeft weinig om het lijf. Hypnotisch is het wel en de geluidjes zijn geinig, dus misschien is het gewoon een kwestie van even wennen. X-ray eyes maakt in ieder geval wel benieuwd naar het nieuwe album van de James Murphy gang.

La Sécurité – Détour

La Sécurité is een drie vrouwen en twee mannen tellend art-punk collectief uit Montreal. De band boerde niet slecht, maar kwam in een stroomversnelling toen een van hun tracks opdook in de Netflix-serie Emily In Paris.

Nieuwe single Détour is een beweeglijk, eigengereid en minimalistisch nummer.  Een beetje zoals The B52’s ze placht te maken toen ze nog op Planet Claire vertoefden. De Franse taal geeft de song elan, de fraaie gitaren maken Le Détour tot wel iets meer dan een novelty song.

Sean Thompson’s Weird Ears – Riding In The Van

Sean Thompson mag dan rare oren hebben, doof is hij in ieder geval niet. Je zou de zanger-gitarist uit Nashville een ‘musician’s musician’ kunnen noemen. Echt beroemd zal hij wel nooit worden, maar door collega’s wordt hij op handen gedragen.

Riding In The Van laat horen waarom. Thompson’s jongste single is luie rockballad met een inventieve gitaarsolo die bijna de helft van het nummer in beslag neemt. Zang en sound zijn behoorlijk psychedelisch. Op Riding In The Van valt het wel mee, maar doorgaans zit er ook een (cosmic) country luchtje aan Sean’s songs. De goede man is tenslotte niet voor niets geboren en getogen in Nashville.

Album, Head In The Sound, het tweede van Sean Thompson’s Weird Ears volgt begin volgend jaar.

Wishy – Planet Popstar

Wishy weigert zich vast te pinnen op een bepaalde stijl. De band schakelt zonder moeite over van poppy songs naar donkere band-jams.

Planet Popstar valt ondanks de titel in de laatste categorie. De track, die niet op het nog vrij recente Triple Seven album staat komt uit de koker van Kevin Krauter. De meer poppy songs zijn vaak van Nina Pitchkikes, het vrouwelijke lid van de vijf leden tellende band, die onlangs nog in het land was. Planet Popstar stamt van de zelfde sessies als het jongste album, maar haalde dus de eindselectie niet. Waarom is een raadsel.

Cosmo Sheldrake – Song of the Cedars (feat. Los Cedros Cloud Forest)

Als je het fijne ervan wil weten moet je zelf even googelen, maar in het kort komt het hier op neer. De Britse alleskunner Cosmo Sheldrake heeft een song gemaakt samen met Los Cedros Cloud Forest. Dat is geen band of andersoortige act, maar een bos, een nevelwoud om precies te zijn in Equador.

Een natuurreservaat opvoeren als wetmatige mede-eigenaar van een geluidsopname moet de rechtszekerheid van het bedreigde woud versterken. Tenminste dat is de bedoeling. Een behartigenswaardig initiatief dat we van harte toejuichen en graag steunen. Maar dat is niet de hoofdreden dat we Songs of The Cedars draaien. Dat doen we simpelweg omdat het een prachtig nummer is. Je hoort niet veel meer dan een tribale trom, tjirpende vogels, ademende woudreuzen en de gestapelde stem van Cosmo Sheldrake, maar wat een wonderschoon nummer is Song of the Cedars. Een heel album zou helemaal mooi zijn.

https://www.cosmosheldrake.com/mothrecords

https://www.theguardian.com/world/2024/oct/25/legal-bid-for-ecuador-forest-to-be-recognised-as-song-co-creator

King Gizzard & The Lizard Wizard – Phantom Island

En weer gooit King King Gizzard & The Lizard Wizard het roer om! Vrij rigoureus dit keer zelfs. Als je niet zou weten dat de mannen van Sense, Gamma Knife en Shanghai achter Phantom Island zitten, zou je het misschien niet eens horen.

Tenminste niet meteen. Phantom Island begint met piano en violen gevolgd door blazers. Pas als het tempo omhoog gaat en de zang begint komt er iets van herkenning. Maar met zijn symfonische opzet en jazzy arrangement blijft het een a-typisch nummer, zelfs voor een band die van variatie haar handelsmerk heeft gemaakt.

Goed is het natuurlijk weer wel, beetje neurotisch tegen het eind, maar dat went vast. Het meest recente album van de Australische veelplegers is alweer drie maanden oud. Hoog tijd dus voor een nieuwe. Wat en wanneer is nog niet bekend, wel weten we dat King Gizzard & The Lizard King weer uitgebreid op tournee gaat. En ze nemen een dirigent mee om de nieuwe songs in volle glorie uit te kunnen voeren. De orkesten charteren ze waar ze spelen. In Nederland zou bijvoorbeeld het Metropool orkest een optie kunnen zijn. Het is nog steeds niet saai in het King Gizzard kamp.

Ada Oda – Sotto la Conchiglia

Hee leuk, een indie-band uit Italië! Dat dachten we toen we het aanstekelijke Sotto la Conchiglia hoorden van Ada Oda.

De werkelijkheid is wat gecompliceerder. De band komt namelijk uit Brussel. De connectie met Italië is dat de vader van zangeres Victoria Barracato uit Sicilië komt. En ze maken dus Italiaans-talige muziek. Of het de taal is of de maffe liedjes -waarschijnlijk een combinatie van beiden-, maar Ada Oda klinkt fris en origineel. Hun debuutalbum uit 2022 hebben we gemist, maar we zijn blij dat nieuwe single Sotto la Conchiglia wel op onze radar is verschenen. Het ritme lijkt wel van elastiek en de zang is zowel sexy als brutaal. Meng The B52’s met Mano Chao, gooi er wat Italiaanse kruiden bij en je krijgt Ada Oda. Zo aanstekelijk hoor je ze maar zelden.