Author: Flip van der Enden

Gretel Hänlyn – Today (Can’t Help But Cry)

Laten we het jaar met een hit beginnen. De eerste IJsbreker van het nieuwe jaar gaat op naam van de inmiddels niet meer onbekende Gretel Hänlyn.

Madeleine Haenlein -zoals ze volgens haar paspoort heet, kwam op de valreep van het oude jaar met een nieuwe single, die wel eens haar grote doorbraak zou kunnen betekenen. We houden wat slagen om de arm omdat Today (Can’t Help But Cry) geen inkoppertje is.

Ten eerste is daar Gretel’s aparte stemgeluid. Door een ernstig ongeluk zingt ze een paar octaven lager dan de meeste van haar seksegenoten. Ten tweede is Today een onconventioneel nummer dat het meer van de kracht van de uitvoering moet hebben dan van een conventionele songstructuur. Het is even zoeken naar een refrein.

De drive van de performance weerspiegelt de storm van emoties die opsteekt als wens en werkelijkheid met elkaar botsen en een relatie onherroepelijk ten einde loopt. Gretel bracht vorig jaar haar eerste album uit, maar lijkt nu al weer liedjes te verzamelen voor een opvolger. Ons hoor je niet klagen.

Slift – Unseen

Slift is een 8 jaar en drie albums oude spacerockband uit het Zuid-Franse Toulouse. Er zijn drie Slifts, de gebroeders Jean en Rémi Fossat en Canek Flores.

2022 eindigt goed voor de band, of 2023 begint hoopgevend, zo kun je het ook zeggen. Single Unseen is namelijk geselecteerd door het befaamde Sub Pop label uit Seattle voor release op 7” door hun prestigieuze singles-club. Dat is een grote stap voorwaarts voor het Franse powertrio.

Het is niet moeilijk te horen wat het label dat aan de wieg stond van de oorspronkelijk grunge golf in Slift ziet. Unseen is een zwaarlijvig, lekker  stroperige rocktrack met fantasievolle effecten en een beklijvend refrein. Je zou Unseen retro kunnen noemen, maar wij zeggen tijdloos. Benieuwd wat de toekomst gaat brengen voor les messieurs Jean, Rémi et Canek!

Vox Rea – Julia

Zusjes zijnde zingen Kate en Lauren Kurdyak samen op een manier die is voorbehouden aan nauwe bloedverwanten: het zogenaamde Everly’s of Bee Gees effect.

Die zang is een krachtig wapen, maar vlak ook de songs van Vox Rea niet uit. Met zijn sterke gitaarintro, plakrefrein en dwingende tempo komt Julia akelig dicht in de buurt van de perfecte popsong. De zusjes schreven Julia samen met twee steeds vastere compagnons, Kaitlyn Hansen-Boucher en Mitchell Schaumberg. Julia staat overigens niet op het eerder dit jaar verschenen album van het Canadese Vox Rea. Wel is er intussen een mooie akoestische versie online gekomen.

Funfact: Er is ook een connectie met Nederland. De merchandise van Vox Rea is mede ontworpen door Maud van Baar de Knegt. 

Magon – One Step At A Time

Magon is de band van en/of het alias van Alon Magen. Oorspronkelijk afkomstig uit Israel is Alon via Parijs in Costa Rica neergestreken. Niet bepaald het middelpunt der muziekindustrie, maar daar lijkt hij lak aan te hebben.

Vier album heeft hij op zijn naam staan waarvan er twee dit jaar zijn uitgekomen. Magon maakt gitaarmuziek in de stijl van Lou Reed, vrij rudimentaire songs waarin de tekst centraal staat. Die teksten kunnen over van alles gaan; Bijbelse figuren, exen, Maharishi Mahesh Yogi en wat dies meer zij. Eentonigheid weet Magon te vermijden door zijn zijn producties vol fraaie details te stoppen. One Step At A Time is de derde track van zijn nieuwste album, met de typerende titel Another Song, Another Day. Het is dus geen single maar zou het eigenlijk wel moeten zijn, want zo’n nummer is dat onder je huid kruipt. En ook nog eens representatief voor de niet geringe talenten van deze ruwe bolster, blanke pit artiest.

King Buffalo – Mammoth

De 52ste Breekijzer van het 22ste jaar van de 21ste eeuw na Christus is een relatief rustig spacerockwerkje van het Amerikaanse King Buffalo.

De band heeft de krappe opstelling van bas, drums, gitaar en zang, maar weet desondanks een imposante muur van geluid op te bouwen. Zo te horen heeft de gitarist ook een flinke partij pedalen tot zijn beschikking. En een goed adresje voor geestverruimende middelen. Mammoth is namelijk nogal psychedelisch. Zozeer zelfs dat King Buffalo die andere King, King Gizzard naar de troon steekt. Meer van dit soort wegdroomtracks staan op het in september losgelaten nieuwe album van de buffel koning, Regenerator en op de vijf eerder verschenen langspelers.

Two Blinks, I Love You – I Love You

De vanuit Liverpool opererende Liam Brown was tot voor kort actief als  Pizzagirl. Voor zijn nieuwste liedje heeft hij zich het alias van Two Blinks, I Love You aangemeten.

De reden van de naamsverandering wordt meteen duidelijk als je zijn oude werk plaats naast zijn nieuwe single. Als Pizzagirl maakt Liam excentrieke in galm gedrenkte elektropop, als Two Blinks, I Love You produceert hij iets minder excentrieke, maar niet minder eigenzinnige organische (f)luisterpop. De reden voor de verandering van spijs laat zich raden Liam is in love! Op een niet met naam genoemde persoon en op zijn gitaar waaruit hij prachtige klanken weet te ontlokken. Hopelijk beklijft de liefde en gaan we nog veel meer horen van Two Blinks, I Love You.

SOMOH – I Know You Care

SOMOH is de artiestennaam van de 20 jarige Sophie Mohan uit Londen. Waar ze het vandaag heeft weten we niet. Met slechts drie liedjes op haar conto is de informatiestroom nog wat mager, maar SOMOH klinkt alsof ze al jaren in ‘het vak’ zit.

Ze zingt haar zelf geschreven songs met opvallend veel zelfvertrouwen en ook wat compositie en tekst betreft krijg je nergens het idee met een dilettant te maken te hebben. I Know You Care begint akoestisch en breekbaar, maar eindigt krachtig en elektrisch. Drie liedjes pas en dan al op dit niveau, SOMOH zou wel eens een hele grote kunnen gaan worden.

Roofman – Rainbow Junkie

Thijs van der Meulen alias Roofman is zo’n artiest die veel zo niet alles meeheeft. Hij komt uit een muzikaal nest, een stad, Ermelo met een indietraditie (Daryll Ann) heeft een internationaal netwerk, weet zijn weg op verschillende instrumenten, is behept met een neus voor maat en melodie en gezegend met een klassieke popstem, die qua klank ergens tussen John & Paul inzit.

Thijs weigert vooralsnog om zich vast te pinnen op één stijl zodat je al zijn vijf singles moet beluisteren om een indruk te krijgen van plek in het popspectrum. Niet dat dat een straf is. Of het nu zijn zeven minuten lange ‘Neil Young meets The war On Drugs’ epos, Fly Off, Fall Down, het akoestische Slot Machine of zijn spannende bijna uitbundige nieuwe single Rainbow Junkie is. Mocht je behoefte hebben aan een rode lijn dan vind je die in de teksten. Daarin toont Thijs zich een ervaringsdeskundige op relationeel gebied. Die Roofman kunnen we er goed bijhebben.

Teenage Priest – Let It Pass

Wat een goede computer, een paar keyboards en een ruime slaapkamer al niet toe kunnen leiden. Teenage Priest, het alter ego van Taylor van Ginkel ( we vermoeden Diets bloed) uit zonnig Californië is het voorbeeld van een thuisvlijt artiest.

Het enige waar van Ginkel afhankelijk is, is elektriciteit, maar zo lang de stroom stroomt kan hij de ene toptrack na de andere produceren. Dat doet hij nu zo’n jaar of drie met steeds betere resultaten, commercieel en artistiek. We ontdekten Let It Pass op de playlist van David Dean Burkhart. Zijn Compact Cassette playlist is ‘the place to go’ voor iedereen die van verfijnde luistermuziek houdt, veelal gestoken in een elektronisch jasje en voorzien van ontspannen vocalen. Let it Pass is een perfect voorbeeld van de sound die Burkhart prefereert, maar ook van de stylo van Teenage Priest.

Let It Pass is het titelnummer van het begin deze maand uitgebrachte debuutalbum van Teenage Priest, met daarop nog acht soortgelijke muzikale smoothies.

The Veils – No Limit of Stars

Beroemd is The Veils nooit geworden, behalve in Nederland. Bij ons trok de Nieuw-Zeelandse band vollen zalen en verkochten hun albums heel behoorlijk. Goed nieuws dus voor de fans van de band van Finn Andrews dat er na bijna zeven jaar stilte een nieuw album op handen is.

Op 3 maart verschijnt de zesde langspeler van The Veils, And Out Of The Voice Came Love. De vooruitgestuurde singles beloven veel goeds. Vooral het nieuwe No Limit of Stars is vintage Veils, een mid tempo rocksong met een mooie balans tussen sfeer en compositie. Die sfeer wordt grotendeels bepaald door een smachtende gitaar, een klein orkest en de stem van Finn die nooit zal vervelen. De kracht van de compositie zit hem in het refrein dat oneindig herhaald kan worden zonder te vervelen. Kortom een typisch geval van welkom terug.