Author: Flip van der Enden

The Bug Club – Going Down

Je kunt je kont niet keren of er is alweer een nieuwe single van The Bug Club! Niet dat dat erg is. Integendeel. Zeker niet als de liedjes zo lekker en leuk zijn als Going Down.

Misschien is leuk niet de beste omschrijving van een nummer dat gaat over ten onder gaan, maar The Bug Club is gelukkig geen band die zich zelf al te serieus neemt. Going Down staat net als andere recente singles, waaronder It’s Art op het vers verschenen tweede album van de band uit Wales, Green Dream In F#. Het nummer heeft dezelfde ‘naïeve’, ongepolijste studentenrocksound als het oudere werk met de aantekening dat bassiste Tilly Harris dit keer Sam Willmett ook vocaal bijstaat.

Mazey Haze – The Weight Of The Weekend

Mazey Haze heeft zo lang gewacht met het uitbrengen van een nieuwe single dat het misschien goed is om even ons geheugen op te frissen.

Mazey Haze, echte naam Nadine Apeldoorn is een droompopsinger-songwriter met een serie uitstekende singles op haar C.V. Een jaar na overzichts-EP, Always Dancing meldt ze zich voor een nieuwe ronde met het wederom zeer geslaagde The Weight Of The Weekend.

Mazey’s semi-onschuldige meisjesstem komt uit de speakers gehuld in een nevel van echo die als het een geur was geweest naar patchouli zou hebben geroken. Met zonneshotjes als dit komen we de winter wel door hoor! Je kunt Mazey Haze gaan zien als support-act van Feng Suave in Parijs, Berlijn en Londen. Nu maar hopen dat ze haar daar niet houden.

Declan Welsh and The Decadent West – Mercy

Een kleine vier maanden na hun Impermanency EP zijn Declan Welsh and The Decadent West alweer terug aan het front met een fonkelnieuwe single die beter is dan we hadden durven hopen.

Ook Mercy is een song met een boodschap zij het dit keer geen politieke maar een persoonlijke. Het nummer gaat over afkicken en afstand nemen , van drank en drugs, maar ook van social media en schadelijke relaties. Als song is Mercy een stuk minder prekerig dan oud Breekijzer en GM hit Inpermanency en dat bevalt goed. Ook de productie is frisser en fantasievoller. Dat laatste mogen we volledig op het conto schrijven van Gianluca Bucellati, een up and coming producer die ook goede daden heeft verricht voor o.a. Arlo Parks, Biig Pig en Easy Life. 

Loupe – ICFAT

Echt rijk en beroemd gaat Loupe waarschijnlijk wel nooit worden. Daarvoor zijn hun droompopsongs te eerlijk en te fragiel, maar wat ze doen doen ze zo langzamerhand beter dan wie dan ook.

De Amsterdamse band bracht vorige week hun tweede EP uit, Spring ’19 met naast de eerder dit jaar verschenen singles ook een drietal nieuwe nummers waaronder het spooky, spannende en intrigerende ICFAT. Er wordt door Annemarie, Lana en Jasmine op een zeer hoog niveau gemusiceerd, maar het is vooral het fantasievolle arrangement dat de aandacht trekt. Dat en de zang van Julia die tegelijk breekbaar en stoer kan klinken. 

Dat Loupe live minstens zo weet te boeien als op plaat kan je zien/horen op de registratie die ze op initiatief van TivoliVredenburg maakten voor hun 48h concertserie. Je vindt hem hieronder.

Robin Kester – Fries and Ice Cream

Geen kwaad woord over de productiecapaciteiten van Robin Kester en Marlien Dorleijn, maar het is de coating die co-producer Ali Chant (Yard Act, PJ Harvey, Aldous Huxley) heeft aangebracht op Fries and Ice Cream die haar nieuwe single vleugels geeft.

Met Fries and Ice Cream dwaalt ze steeds verder af van het platgetreden singer-songwriter pad en begeeft ze zich op het terrein van de sferische popmuziek, songs waar vorm en inhoud perfect in balans zijn zonder aan melodie in te boeten. Doe je zelf een plezier en geniet van de nieuwe Kester in een prikkelarme omgeving onder het genoegen van een (zelf in te vullen).  

Cowboyy – Gmaps

Die praat-zang stijl waarmee bands als Dry Cleaning, Yard Act en Fontaines DC furore maakten, kennen we nu wel. Je moet van goede huize komen om daar nog iets interessants mee te doen. Enter Cowboyy!

Wat het debuterende kwartet uit Zuid Engeland doet, is niet zo zeer nieuw, maar anders genoeg om positief op te vallen. De woordvoerder van het stel steekt zijn verhaal af in een moordend tempo. Hij is net zo rap van tong als een veilingmeester in Storage Wars. Ondertussen maakt de band er een vrolijk zooitje van met countrygitaren, math-rockovergangen en punkakkoorden. Na 2 minuten Gmaps alweer voorbij en ben je verkocht.

Sorry – Closer

Het moet nu wel duidelijk zijn dat wij fan zijn van Sorry. Closer is het achtste nummer dat we oppikken van de band van Asha Lorenz en Louis O’Bryen.

Sorry staat op het begin deze maand verschenen tweede album van het averechtse popkwartet uit Noord Londen. ‘Anywhere But Here’ is zo’n zeldzaam album waarop geen enkel slecht nummer staat.

Net als alle andere Sorry songs is Closer een groeidiamantje. Het nummer begint als een briesje en eindigt als storm. Tussen A en B trekt er weer zo’n typisch Sorry landschap aan je voorbij; vol unheimische details die niet noodzakelijk afkomstig zijn van een muziekinstrument. Of uit de keel van Asha.  

Todd Rundgren, Thomas Dolby – I’m Not Your Dog

Vaak vallen samenwerkingen van Grote Namen nogal tegen, maar die van Todd (74) en Thomas (63) dus niet. Rundgren roert zich nog regelmatig, maar van Dolby hebben we veel te lang niks meer vernomen. Tenminste aan het platenfront. Wiki weet dat de inmiddels 63 jarige synth-poppionier tegenwoordig als Professor of Arts leiding geeft aan de bachelor opleiding Music For Media aan de John Hopkins universiteit in Baltimore.

De (tijdelijke?) terugkeer van Dolby aan het muziekfront kwam tot stand op verzoek van Rundgren die een heel blik beroemde collega’s heeft opengetrokken voor zijn nieuwe album, Space Force waaronder River’s Cuomo van Weezer, Adrian Belew van King Crimson en Talking Heads en Neil Finn van Crowded House. Naast deze veteranen is ook jong grut als Alfie Templeman en The Lemon Twigs van de partij. Todd vroeg zijn collega’s of ze nog ergens een nummer hadden liggen dat ze nooit naar bevrediging hadden kunnen voltooien. Dat verzoek bleek dus niet aan doveman’s oren gericht. Dolby kwam meteen met I’m Not Your Dog  aanzetten. Het resultaat van de joint venture van Todd Rundgren en Thomas Dolby is zo geslaagd dat we hopen dat het niet bij dit ene nummer blijft.   

Sprints – Literary Mind

Sprints featuring Karla Chubb schiet weer met scherp met Literary Mind, single nummer 11 van de postpunkers uit Dublin. Nu de praat-zangstijl van de recente postpunk golf zijn glans wel heeft verloren laat Karla horen ook gewoon (goed) te kunnen zingen.

Wel weer grappig dat ze dat doet in een song die over literatuur gaat, een literaire geest eigenlijk. Of eigenlijk niet. Het werkelijke onderwerp van de songs is verliefd worden op iemand van je eigen geslacht en daar enorm happy van te worden. De persoon in kwestie heeft een literary mind, dat wel. En een literary look. Wat dat precies is vermeldt het verhaal niet. Waarschijnlijk draagt ze een bril.

Nu de band toch aan het herijken is, hebben ze gelijk maar gevraagd aan W.H. Lung en Tom Sharkett of ze een remix wilden maken van Literary Mind. Er is derhalve nu dus ook een dansversie van het nummer beschikbaar met een lekker elektrische beat. 

Soul Blind – Tribe

Over een maandje verschijnt het album debuut van Soul Blind en dat is een feestje waard, Niet dat de mannen uit Hudson Valey, NY nou van die fuifnummers zijn, integendeel eigenlijk, maar je begrijpt wat we bedoelen.

Soul Blind houdt zich op aan het heavy deel van het rockspectrum. En dan specifiek dat deel dat zijn harses niet alleen gebruikt om te headbangen, hoewel Tribe zich daar uitstekend voor leent

Met zijn start-stop passages en treiterige zang doet derde aanjager van het debuutalbum wel aan Nirvana denken, maar dan een slag trager en 3 x zo heavy. Alles aan Tribe schreeuwt liveband, maar het zal nog wel even duren voordat Soul Blind onze kant op komt. Voorlopig zullen we het dus met de plaatopnamen moeten doen, wat gelukkig geen straf is.