Author: Flip van der Enden

Gaz Coombes – Don’t Say It’s Over

Ook Supergrass was van de partij bij het eerbetoon aan overleden Foo Fighters drummer, Taylor Hawkins. De band was een van zijn favorieten, vandaar.

Verwacht van Supergrass echter geen nieuwe muziek. Daarvoor heeft Gaz Coombes het te druk met zijn solo-carrière. Don’t Say It’s Over komt van zijn vierde album, Turn The Car Around dat voor begin volgend jaar staat. De nieuwe single is een bevlogen ballad inclusief een sterke solo, die best wel wat langer had mogen duren. Verder geen klachten.

Wat opvalt is dat Gaz nu een ander pad bewandelt dan hij met zijn band deed. Met Supergrass zette hij de boel graag op stelten, solo toont hij zich een dromer er romanticus. Voeg de twee kanten van zijn persoonlijkheid samen en je hebt de ware Gaz Coombes.

Suede – Turn Off Your Brain and Yell

Het gaat altijd anders dan je denkt. Die levenswijsheid wordt weer een bevestigd nu Suede net geen dertig jaar na hun debuut met een album komt dat vriend en vijand verbaasd doet staan. Niet Blur of Oasis heeft de Britpop zonder veel kleerscheuren overleefd, maar de band van Brett Anderson!

Hij is samen met bassist Matt Osman het enige nog oorspronkelijke bandlid. De anderen zijn vast van de partij sinds de wederopstanding van Suede in 2010, na een hiaat van een jaartje of zeven.

Opvallend aan het succes van het nieuwe album van de band uit Londen is dat het misschien wel hun hardste of anders wel meest punky release tot nu toe is. Anderson noemt Autofiction, ‘nasty, brutish and short’. Dat laatste is niet helemaal waar, want de tien songs hebben een gemiddelde speelduur van vier minuten. Turn Off Your Brain and Yell duurt zelfs bijna zes.

De nog niet op single verschenen slottrack heeft alles wat de negende van Suede zo sterk maakt; episch gitaarwerk, een ritmesectie die beukt alsof ze door de producer onder schot worden gehouden en een Anderson die klinkt alsof hij uit de bron van de eeuwige jeugd heeft gedronken. Op 8 oktober staat  Suede in de Melkweg. Kaarten zijn inmiddels net zo schaars als moslims in de PVV.

Alvvays – Very Online Guy

Het is nu wel duidelijk dat Alvvays op hun nieuwe album op de psychedelische tour is. De band heeft altijd al iets dromerigs gehad, maar  Very Online Guy is gedrenkt in het soort echo-o-o-o die we lang niet meer hebben gehoord. Het nummer klinkt sowieso zo retro als vloeistofdia’s en visnetten aan het plafond.

Directe inspiratie voor de vierde amuse van het aanstaande derde album Alvvays lijkt bandbaas Molly Rankin in de Franse Yé Yé te hebben gezocht. Dat lijkt misschien ver gezocht, maar de band komt uit een deel van Canada dat grenst aan (het Franstalige) Quebec.

Blue Rev wordt op 7 oktober losgelaten, dat is vijf jaar en een maand na Antisocialites en acht jaar en vijf maanden na hun debuut.

Johnny Stranger – The Art Of Saying Goodbye

Johnny Stranger is een band, maar ook weer niet helemaal. Zonder Peter Anthony zou het namelijk angstig stil blijven. Anthony zingt, schrijft de songs, speelt gitaar en geeft algehele leiding aan de wisselende groep muzikanten.

Topmuzikanten mogen we wel zeggen, want Johnny Stranger maakt best wel ingewikkelde muziek; jazzy prog rock met een metal randje. Of zo iets.

Op The Art Of Saying Goodbye treffen we Johnny is een melancholy mood. Het tempo ligt net even te hoog en het volume is net even te hard om van een ballad te kunnen spreken, maar de stemming is mineur. Logisch als er afscheid moet worden genomen.

Het is niet helemaal duidelijk of The Art Of Saying Goodbye op een album gaat komen of dat het onderdeel is van een EP. Het is in ieder geval het vierde nieuwe nummer dat de band uit Boston sinds juni heeft uitgebracht.

Broken Bells – Love On The Run

We hebben een paar singles van Broken Bells overgeslagen, want niet heel bijzonder, maar Love On The Run willen we je toch niet onthouden. Er zullen mensen zijn die dit geen indie vinden en ze hebben geen ongelijk.

Love On The Run is gelikte softpop met dameskoortjes, blazers, violen, de hele mikmak, muziek waar weinigen zich een buil aan zullen vallen. Maar wat is hij lekker! Er is dit jaar nog geen nummer verschenen waarop het zo lekker wegdromen is.

Dat gevoel lijken Danger Mouse en James Mercer zelf ook te hebben, want ze kabbelen heerlijk zeven minuten door. De laatste drie worden ingenomen door een gitaarsolo die doet denken aan Dave Gilmour in zijn glorietijd. De liefde voor muziek stroomt er van af, en eigenlijk is dat ook indie. 

The Murder Capital – A Thousand Lives  

The Murder Capital deed een veni, vidi vici op de Lowlands dit jaar. Met slechts één album in de pocket wist de Ierse band de vroege adopters te staven in hun overtuiging dat we hier te maken hebben met een van de beste nieuwe bands van dit decennium, en de toevallige passanten te overtuigen van hun potentie. 

Het is opvallend hoe snel James McGovern en zijn mates een eigen geluid hebben ontwikkeld. The Murder Captital is en blijft een post-punk band, maar rekt de stijl met wel aan alle kanten op. Zoals te horen op vorige single Only Good Things en het fonkelnieuwe, A Thousand Lives.

‘A Thousand Lives With You Is Not Enough‘ croont McGovern in dit fraai opgetuigde herfstbalad waarin we aan het slot zelfs een harp herkennen! Jullie zijn aan zet Idles en Fontaines DC! 

Het lang verwachte tweede album van The Murder Capital –hun debuut is alweer drie jaar oud- heet Gigi’s Recovery en staat voor 20 januari. Een paar weken later, op 14 februari komt The Murder Captital naar de Paradiso voor een optreden in de grote zaal. Bestel NU je kaarten anders vis je achter het net.

Miss Grit – Like You

Miss Grit rijmt op misfit en dat lijkt geen toeval. Mensen die niet in een opgemaakt maatschappelijk bedje passen, vervreemding en afstandelijkheid zijn de onderwerpen waar Miss Grit a.k.a. Margaret Sohn vaak over zingt. Als bi-raciaal (ze is half Koreaans) en non binair Amerikaans staatsburger mogen we haar gerust een ervaringsdeskundige noemen.

De basisingrediënten van Like You zijn een funky bas, een scheurende gitaar en een zachte zangpartij die zowel zoel als koel is. Muziek om stiekem met jezelf op te dansen. Like You is het debuut van Miss Grit op het befaamde Mute label dat popgeschiedenis schreef met acts Nick Cave, Depeche Mode en Moby.

Josephine Odhil – Familiars

Josephine Odhil werkt langzaam maar zeker naar een album toe. Dat is goed nieuws, want hoe langer we in de hogere sferen van haar sprookjespop kunnen verkeren hoe beter het is.

Met het betoverende Familiars laat de voormalige frontvrouw van The Mysterons je de boze buitenwereld vergeten.  al is het maar voor even.

Vier liedjes heeft Josephine Odhil nu, de een nog magischer dan de ander. Nog een stuk of acht en het album is klaar. Tot het zover is haar songs gewoon even op repeat zetten.

White Lung – Date Night

Long time, no hear. Dat mag je wel zeggen na 8 jaar stilte. Toch kunnen we niet spreken van een comeback, want na de release van hun vijfde album later dit jaar houdt de Canadese punkband, White Lung het definitief voor gezien. Totdat het bloed weer begint te kruipen waar het niet gaan kan, natuurlijk.

White Lung houdt niet op te bestaan vanwege de spreekwoordelijke muzikale meningsverschillen, maar omdat frontvrouw Mish Barker-Way nieuwe prioriteiten heeft. Zij is sinds de release van het Paradise album in 2016 is mama geworden. Twee keer zelfs.

White Lung gaat er uit met een knal. Date Night rockt aan alle kanten; aangedikte gitaren en opgevoerde drums begeleiden een tekst van de jonge moeder over een date met een dronken god in L.A. Of zo.  

The Orielles – The Room

De naam The Orielles klinkt als die van een 50’s doo wop of een 60’s girl group, maar het gaat hier om rocktrio uit Halifax U.K. The Room is het eerste nummer dat we oppikken van The Orielles.  Volgens wiki beoefend de band een genre dat space rock wordt genoemd. Als dat je aan Spiritualized doet denken, zit je in de goede richting.

De meeste space op A Room wordt ingenomen door Esmé Hand-Halford. Zij zingt en speelt bas, dit laatste vrij virtuoos. Nu we toch aan het voorstellen zijn, haar zus Sidonie ‘Sid’  Hand-Halford speelt drums en Henry Wade gitaar. De dubbele namen van de zusjes doen een goede komaf vermoeden, het hoge speelniveau een muzikale opleiding.

The Room komt van het derde album van The Orioles, Tableau dat nog voor het einde van het jaar zal verschijnen op het Heavenly label. Dat maakt The Orielles tot labelmaatjes van in onze kringen zeker niet onbekende acts als Baxter Dury, Mattiel en Working Men’s Club.