Author: Flip van der Enden

Rubblebucket – Cherry Blossom

We hebben het hier eerder gezegd, gek is goed in de popmuziek. Gek mag je het New Yorkse Rubblebucket zeker wel noemen. Was ex IJsbreker Earth Worship al een raar plaatje, nieuwe single Cherry Blossom gaat daar eens dunnetjes nog overheen. De single zal dan waarschijnlijk ook minder aanslaan dan zijn voorganger, maar dat is natuurlijk geen reden om hem niet te gaan draaien.

Zoals bekend heeft Rubblebucket onlangs een doorstart gemaakt. De band wordt aangevoerd door een stelletje dat tot de ontdekking kwam dat als ze hun verkering uitmaken het met de band ook gedaan is. Details kennen we niet, maar ze zijn weer bij elkaar. In ieder geval de band.

Alex en Kalmia kennen elkaar van het conservatorium waar ze allebei jazz studeerden. Hij trompet, zij sax. Dat verklaart de aanwezigheid van blazers op hun songs, echt jazzy wordt het echter zelden. Ook niet op het door Kalmia bijna fluisterend gezongen Cherry Blossom dat klein en intiem begint, maar mede door die blazers een vrij uitbundig slot heeft. 

Cherry Blossom is single drie van album twee van de Bubblebuckets dat op 21 oktober verschijnt onder de titel Earth Worship.

Babe Rainbow – Inner Space

Waarom Australië zo’n relatief grote psychedelische rockscene heeft? Misschien wel omdat er ‘down under’ zo’n 20 tot 30 soorten ‘magic mushrooms’ gewoon in het wild voorkomen.

Tame Impala wordt wel gezien als de (aan)stichters van de Australische paddo-rock school. Tot de ijverigste leerlingen horen King Gizzard & Co en Babe Rainbow. King Gizzard veranderd zo’n beetje per album van stylo, Babe Rainbow houdt redelijk bij zijn leest.

Nieuwe single Inner Space sluit naadloos aan bij in het verleden behaalde successen als Peace Blossom Boogie, Zeitgeist en Something New. Weer een zo’n geestverruimende wegdroomtrack dus vol rare kronkels, onverwachte zijpaadjes en geluidseffecten die sinds Syd Barrett  ze bedacht in de gereedschapskist zitten van elke zichzelf respecterende  psych-rockband.

Mocht er een album volgen dan wordt dat het vijfde van de band uit surf city Byron Bay in New South Wales, het eerder dit jaar verschenen live album niet meegerekend.

Cassyette – September Rain

Cassyette is een nieuwe ster aan het vrouwelijk rock-firmament. Ze heeft een klein dozijn singles op haar kerfstok en een debuutalbum in het verschiet. Zelf noemt ze Sad Girl een mixtape. Dat geeft aan dat we hier met een rockchick te maken hebben die volledig bij de tijd is.

Wie Cassyette precies is weten we niet. Haar songs zijn vaak  (mede) geschreven door ene Olivia Cassy-Brooking, maar of dat haar echte naam is, durven we niet met zekerheid te zeggen. Belangrijk is het ook niet. Wat je moet weten van de Britse powervrouw is dat ze klinkt en oogt als een gothic cyberpunk met een hang naar emo. Het net op tijd verschenen September Rain zal er naar verwachting ook als zoete koek ingaan bij fans van Paramore, Evanescence en de meeste andere ‘female fronted’ rockbands. 

The Terrys – Situation 99

Het heeft even geduurd, maar de trots van Gerringong heeft nu ook onze kust bereikt.! Voor wie last heeft van een roestige geografische kennis. Gerringong is een stadje aan de kust van New South Wales, zo’n 130 km ten zuiden van Sydney.

We danken het bestaan van The Terrys aan Corona. De kern van de band doodde de tijd tijdens de eerste lockdown met lekker jammen in hun gezamenlijke trailer. Met zo’n bandnaam zou je misschien verwachten dat er meerdere Terrys in de opstelling staan, maar nee. De band is genoemd naar hun huisbaas, misschien in ruil voor een maand huur. Hij vond het in ieder geval prachtig.

Dat is nu twee jaar een iets meer dan een dozijn nummers geleden. Situation 99 is de allernieuwste en een mooi voorbeeld van de ‘kein geloel fussball speilen’ mentaliteit van de band. The Terrys beoefenen een stijl die je Oz-pop zou kunnen noemen, een Australisch antwoord op Britpop. D.w.z. compacte kop-staart songs gezongen in Australisch dialect en doorspekt met gitaarsolo’s waarin de kenners iets van een surfrock sound zullen herkennen.  

MICH – A Hassle

Het feit dat de leden van MICH allemaal een functie elders hebben wil niet zeggen dat het hoofdstedelijke kwintet een hobby of  bij-band is. Het zijn muzikanten die een diepe liefde delen voor muziek in het algemeen, en die van de jaren tachtig in het bijzonder. Dat bracht en houdt de band bij elkaar.

MICH begon met het maken van geslaagde replica’s, songs die ze zelf schreven, maar dicht bij de voorbeelden (lees The Cure) bleven. Dat is in de loop der vijf jaren van hun bestaan wel veranderd. Nog steeds serveren ze een cocktail, van postpunk, krautrock en shoegaze, maar nu met een krachtige eigen saus.

Op nieuwe single A Hassle neemt Sofie (Winterson) van Dijck het voortouw. De dromerige leadzang van deze telg uit een zeer muzikaal geslacht (broer Joost en zus Cato zitten in My Baby) kleurt mooi met de waaierende new wave gitaar. A Hassle voedt het vermoeden dat MICH album nr drie wel eens hun beste kan gaan worden.

Marathon – Age

Post punk uit de hoofdstad. Het zijn serieuze types die we hier aan het werk horen. We citeren de bio; ‘Marathon beweegt zich al enkele jaren door de Amsterdamse underground; ruim twee jaar aan opgekropte frustratie heeft de band naar de oppervlakte gedreven.’ Wat volgt is een lijst  ergernissen, die lang genoeg is om nog jaren op te teren.

Met debuutsingle Age legt het trio de lat meteen vrij hoog. Boze praatzang wordt afgewisseld met indringende gitaarpartijen. De sfeer is nachtelijk, een beetje gothic misschien.

Hoe geslaagd deze eerste opname van Kay, Lennart en Nina ook is, je hoort dat Marathon live pas echt in zijn element is. Goed nieuws dus dat de band een dezer maanden bij jou in de buurt te zien zal zijn onder de wimpel van de Popronde.

The Bobby Lees – Ma Likes To Drink

THE BOBBY LEES rocken je weer uit je sokken met het korte maar prachtige Ma Likes To Drink. Moeders houdt wel van een borreltje als tegenhanger van Ach vaderlief toe drink niet meer. Tenminste dat zou je denken.

De band uit Woodstock, New York heeft iets heel anders voor ogen. Volgens hen zou het nummer gaan over het verschil tussen bloot en naakt. Het eerste betekent ongekleed en is in principe de natuurlijke staat van de mens. Het tweede betekent ontkleed en maakt een mens kwetsbaar. Het maakt nieuwsgierig naar Ma’s gedrag als ze heeft gedronken.

Ma Likes To Drink is de 6e voorloper van het 3e album van THE BOBBY LEES Bellevue dat begin oktober uitkomt.

Elliott Dawson – Truman

De sax is in opmars in de indie-wereld. Let maar op en je hoort ineens opvallend veel toeters. Maar nog maar zelden zo prominent als op Truman van Elliot Dawson.

Zeg je sax dan zeg je al snel jazz. Dat is dan ook de muziek waar Dawson veel affiniteit mee heeft. Dat en het vage genre dat post rock genoemd wordt. Die combi resulteert op Hang Low, het officiële debuutalbum van de Nieuw Zeelander in een aantal tracks die goed zullen vallen bij de wat avontuurlijkere (lees jongere) North Sea Jazz bezoeker*.

Voor onze doeleinden gaan die net even te ver, maar het gedreven Truman is recht in de doelgroep; een soort alternatieve Careless Whisper. Truman is dus niet helemaal representatief voor het Hang Low album van de zanger, maar wel voor zijn veelzijdigheid.

*Ook geschikt voor fans van Jimi Tenor en James White.

Surf Curse – Self Portrait

Surf Curse rockt als een bezetene op nieuwe single, Self Portrait. Het bevlogen gitaarwerk; riff, solo’s en ritme onderstrepen een cryptisch poëtische tekst over hoop en tegenslag. ‘A self portrait gave me hope for today. Just like the rest I threw it away.’

Muzikaal doet de nieuwe single van Surf Curse wel denken aan oude Pixies of heel vroege Pumpkins, maar qua sfeer lijkt het Self Portrait van de band uit Reno Nevada misschien nog wel het meest op De Schreeuw van Edvard Munch.

Fleur – Le Capharnaüm

Om met de songtitel te beginnen, Capharnaüm was een Hebreeuwse nederzetting waar Jezus nog een tijd zou hebben gewoond. Om de een of andere reden heeft Le Capharnaüm in het Frans de bijbetekenis van chaos, zooitje gekregen. O.a. een restauranthouder in Bordeaux en een antiquair nabij Saint-Gervais vonden Capharnaüm wel een leuke naam voor hun nering. 

Lang verhaal kort; to de tekst van de nieuwe single van Fleur online komt hebben we geen idee waarover ze zingt. En misschien zelfs dan nog niet. Wat we wel weten is dat Fleur in haar element is in dit heerlijke neo-retro chansonneke waarin een swinging hammondorgel net niet de show steelt. Achter de schermen zijn heren van The Kick actief die hebben de diva in spe ‘une son des années soixante’ meegeven die bijna nog authentieker klinkt dan de oorspronkelijke Yé Yé sound. Chapeau!