Author: Flip van der Enden

Robin Kester – Leave Now

Met haar rookkleurige timbre zou Robin Kester van het voorlezen van de bijsluiter van een Corona zelftest nog een opwindende gebeurtenis weten te maken. Gelukkig kan ze ook mooie songs schrijven, zoals Leave Now dat de spanning heeft van een ingehouden onweer en doet verlangen naar meer.

Sinds haar vorig jaar verschenen Maxi EP/mini-album, This Is Not A Democracy werkt Robin op het productionele vlak nauw samen met onze man van Moss, Marien Dorleijn. Dit team werd voor de opname van Leave Now versterkt met Ali Chant, die ook mixwerk verricht voor o.a. Yard Act en Aldous Harding. De mastering werd toevertrouwd aan de door Sharon van Etten en Angel Olsen gewaardeerde Joe Lambert. Kosten noch moeite dus, maar welbesteed.

Wodan Boys – Slam It Like Djokovic

Door zijn rap van tongriem gesneden zanger heeft Wodan Boys op nieuwe single, Slam It Like Djokovic wel iets weg van Urban Dance Squad. Dit gezegd hebbend, het naar een sketch van Koot & Bie genoemde kwartet is op de eerste en laatste plaats een rockband.

Vorige jaar debuteerden de boys met een ijzersterke EP. Nu gaan ze daar glanzend overheen met een nieuwe verzameling songs die ze eenvoudig EP 2 hebben genoemd. Wodan Boys is van de tomeloze rock, maar hoe onstuimig de band ook klinkt, ze vliegen nergens uit de bocht. Het op alle vlakken hoge niveau van Slam It Like Djokovic doet enige ervaring vermoeden. En dat klopt. Wodan Boys is opgebloeid op de resten van Sister Dance Revolution en Taymir, twee bands die ooit een roze toekomst werd toegedicht. Wat toen niet lukte zou nu wel eens kunnen gaan gebeuren. Als Wodan Boys al zo overtuigend klinkt op ‘plaat’ zullen ze live helemaal een verpletterende indruk maken, net als toendertijd UDS.

P.S. De Djokovic uit de titel is die Corona-ontkennende tennisser die Australië niet in mocht.

 

Fontaines D.C. – Skinty Fia

De derde en waarschijnlijk laatste single voor de release op 22 april van Fontaines DC is het titelnummer. Net als eerder verschenen singles Jackie Down The Line en I Love You is Skinta Fia minder gespannen, beschouwender zelfs dan de assertieve postpunk waarmee de de band naam maakte.

Een mogelijke verklaring van dit temperen der tempi en emoties kan heimwee zijn. Om dichter bij het vuur te zitten heeft de band hometown Dublin ingeruild voor metropool Londen. Vanaf die afstand kijken ze nu met weemoed naar hun groene eiland.

Skinta Fia is oud Iers voor de teloorgang -verdoemenis is de letterlijke vertaling- van het Ierse reuzenhert. Nu is de Megaloceros Giganteus al zo’n 11.000 jaar uitgestorven dus we hebben het hier over symboliek. Waar de mannen zich zorgen over maken is voor het vervagen, het veranderen van de Ierse cultuur. En dan bedoelen ze waarschijnlijk niet Riverdance. Of juist wel.

Psychedelic Porn Crumpets – Bob Holiday

Toegegeven Bob Holiday klinkt op het eerste gehoor wat ongemakkelijk, maar niet alles hoeft altijd maar meteen makkelijk behapbaar te zijn. Als je eenmaal door de zure appel heen bent, wordt je beloond met een fier en overtuigend riffrocknummer van de paddorockers uit Perth.

In 2014 begonnen als epigoon van King Gizzard is inmiddels is wel duidelijk dat Psychedelic Porn Crumpets op eigen benen staat. En stevig ook. Op vallend is dat de band steeds luider lijkt te worden. Op oudere songs was het prettig wiegen op Bob Holiday is mosh pit materiaal.

Bob Holiday en de drie andere recente releases zijn allemaal voorproefjes van het nieuwe album van PPC. Hun vijfde alweer. Album heet Night Gnomes en komt 22 april al uit. Horen en zien kan je The Crumpets op 13 augustus in Tivoli, Utrecht.

Together Pangea – What It’s Like

Nieuwe Together Pangea single schreeuw Beatles. Je zou kunnen denken dat het toeval is dat What It’s Like klinkt als The Beatles 64/65 maar als je de solo hoort die rechtstreeks citeert uit My Sweet Lord van Beatle George dan weet je zeker dat hier fans aan het werk zijn.

Een nieuw album van Together Pangea lijkt er even niet in te zitten. De release van What It’s Like valt samen met de aankondiging van een nieuwe wereldtour. Die brengt de band op 14 juni naar het Utrechtse Ekko en de 15e naar de Effenaar te Tilburg. Belgische fans kunnen de 16e terecht in de Kavka in Antwerpen. 26 juni is TP weer in het land voor een optreden in Amsterdamse Bos. Daar zal de band te zien zijn als support act van Jimmy Eat World.

Good Morning – Misery

De a-kant van nieuwe Good Morning single is een wat landerige countrysong. Niks mis mee, maar niet zo goed als de b-kant. Dat is namelijk een juweeltje. Ook hier ligt het tempo laag en is de zang zomers loom, maar wat Misery bijzonder maakt, zijn zaken die je niet zo heel vaak hoort in een eigentijdse popsong, blazers en een banjo! En net als je denkt nu wordt het toch wel wat gezapig, trekt de band even flink aan de teugels!

Good Morning uit Melbourne is gespecialiseerd in traag stromende liedjes met een lichte country tic. Vanwege onze tegenovergestelde klimaten -als het in Australië zomer is is het hier winter- is in onze optiek de timing van hun releases wat ongelukkig. Een nummer als Misery lijkt gemaakt  voor lange zoele zomeravonden en verliest vast iets van zijn magie in onze kille lente. Maar zelfs bij de centrale verwarming blijft er nog genoeg te genieten over.

Jane Weaver – Oblique Fantasy

De Britse Jane Weaver heeft in het verleden bewezen de juiste balans te hebben gevonden tussen experimenteel en toegankelijk. Een erg groot publiek heeft ze er (nog) niet mee bereikt, maar wel een trouwe schare fans waarvan een groot deel zich bevindt onder onze vaste luistervinken. Die zullen zeker niet teleurgesteld zijn als ze Misery horen.

Jane’s nieuwe single heeft zo’n beetje alles wat haar zo bijzonder maakt, een perfecte mix van snaren en electronica, zwoele zang en een instrumentale coda die je doet opveren. Disco is niet het woord, maar dansen is zeker mogelijk.

Miss Weaver nam haar nieuwe single op in de befaamde Abbey Road Studio met de zeer gewaarde Dan Carey (Fontaines DC/Black Midi/Lewsberg) als producer. Het was de eerste keer dat Dan ergens anders werkte dan in zijn thuisstudio, maar ja wie zegt er nee tegen de kans om in Abbey Road te kunnen werken? Blijkbaar was hij in zijn nopjes met het resultaat, want Oblique Fantasy is verschenen als 40ste single op zijn überhippe Speedy Wunderground label.

Sports Team – R Entertainment

Sports Team is goed op gang in R Entertainment. Met deze nieuwe single kondigen de Cambridge alumni de komst aan van hun tweede album. Titel en releasedatum zijn al bekend; Gulp! En 22 juli. Voor het zover is zullen er nog wel meer singles verschijnen. Als die net goed zijn als R Entertainment gaat Sports Team het hoge niveau van de eersteling makkelijk halen.

Grote veranderingen zijn er niet of het moet zijn dat de band wat serieuzer is geworden. R Entertainment is een straf rockend nummer met een pakkende riff en een tekst waarin frontman Rob Knaggs zich beklaagd over wat vroeger wel de vertrossing van de maatschappij werd genoemd, alles moet gezellig of spraakmakend zijn. De eigentijdse term is clickbait.

Peter McPoland – Come Around

Peter McPoland is een 22 jarige singer-songrocker uit Texas. Hij brengt sinds 2018 met een ijzeren regelmaat songs uit, bij elkaar al ruim voldoende voor een album, maar een echt album, een coherente collectie songs moet hij nog maken.

Dat zou wel iets voor hem zijn want, de tekst staat centraal in zijn composities. McPoland noemt o.a. Bob Dylan en de ‘late great’ John Prine als mannen die hem op het muzikale spoor zetten. Je zou Peter McPoland in het Americana hokje kunnen stoppen, maar dan puilt het wel uit. 

De meeste Americana valt, is redelijk gezapige beschouwende muziek. Niet die van de jonge Peter.  Het gaat wat ver om hem een opgewonden standje te noemen, maar in een song als Come Around klinkt hij alsof de politie hem op de hielen zit. Het nummer begint in draf en eindigt in galop. ‘If I Ever Die, I Would Die Loving You For The Rest Of My Lief’ schreeuwt hij uit tegen het einde. Ondertussen kan de band kan hem maar net bijhouden. Noem het Americana + wat hij doet. Plus pit.

 

Saliva – Revelation Man

Je zou toch denken dat een band die maandelijks ruim tweeënhalf miljoen luisteraars trek makkelijk te googelen zou zijn. Maar dus niet als je je band Saliva heet , en al helemaal niet als je een nummer maakt dat aan de bijbel refereert. Maar als je het mondwater en het boek der openbaringen (3:16-18 WE) bent gepasseerd * valt er nog genoeg te vinden over, Revelation Man, de nieuwe single van de lawaaipapegaaien uit Memphis die sinds 1996 de buurt onveilig maken met hun gepassioneerde brulmetal.

Van een metalband kan je veel verwachten, hel en verdoemenis, blauwe plekken en gehoorverlies, maar geen vernieuwing. De beste metalbands houden zich bij hun leest.  Zo ook Saliva dat wel steeds beter wordt in wat ze doen, qua vorm en inhoud. Revelation Man klinkt als een heel klokkenspel, en wie na twee keer horen niet luidkeels meebrult heeft te vaak vooraan gestaan bij Saliva of een vergelijkbaar betonorkest. Over een nieuw album is nog niks bekend, maar dat zal waarschijnlijk niet heel lang meer op zich laten wachten. het laatste is alweer 4 jaar oud.

*Grappig is ook de entry over ‘what does the bible say about saliva’ (mondwater niet de band 😉