Author: Flip van der Enden

Alex Cameron – Sara Jo

Alex Cameron houdt zich op in het grijze gebied tussen Top 40 en Graadmeter. Een keer slechts wist hij langs onze zeer strenge ballotagecommissie te sluipen. Dat was 3 jaar geleden alweer met Studmuffin96. Daar zit zo’n onweerstaanbare gitaarpartij in dat we niet anders konden dan het licht op groen zetten.

Sara Jo kan door de beugel vanwege een zeer sterk refrein, maar ook de accordeon en de saxofoonsolo leveren extra punten op. Sax, accordeon, niet erg indie dus. Toch verwachten we weinig klachten. Cameron houdt het dit keer klein en smaakvol.

Alex Cameron is een 22 jarige zanger-componist-verhalen verteller uit Sydney. Hij is ‘ontdekt’ door Foxygen tijdens een optreden in Parijs en mag o.a. Mac DeMarco, Unknown Mortal Orchestra en Angel Olsen tot zijn fans rekenen. Dankij een paar co-writes op de laatste albums van The Killers is hij niet geheel onbemiddeld meer. Maar zoals vaker bij muzikanten die hoog in aanzien staan bij collega’s houdt het qua eigen succes nog niet echt over. Wie weet brengt Sara Jo hem geluk. Aan ons zal het deze keer niet liggen.

Prima Queen – Chew My Cheeks

Altijd interessant om te zien wat het googelen van een nieuwe bandnaam oplevert. Bij Prima Queen komt je bijvoorbeeld uit bij een Fins vrachtschip van die naam. Het is te huur. Zet je er Facebook achter of de titel van hun nieuwe single, Chew My Cheeks en je komt terecht bij een Brits/Amerikaans duo dat is gelieerd aan het in onze contreien zeker niet onbekende  The Big Moon.

Zij produceerden Chew My Cheeks en brachten de single uit op hun nieuwe label, Nice Swan Recordings. Het door Louise McPhail en Kristin McFadden geschreven en gezongen nummer gaat over een ongezonde fascinatie voor een niet nader benoemd persoon. Het maniakale aspect van de tekst komt naar voren in het laatste deel van het nummer wanneer de twang-gitaar gezelschap krijg van een instrument dat klinkt als een boze bij. Chew My Cheeks is pas de derde single van Prima Queen dat daarom gerust veelbelovend mag worden genoemd. 

Band of Horses – In Need Of Repair

De beste roots/Americana muziek heeft een kwaliteit die wel ‘High and Lonesome’ wordt genoemd, iets ongrijpbaars dat de ziel raakt. De eerste en volgens velen nog steeds de beste ‘high and lonesome’  zanger was Hank Williams, vertolker van songs waarbij zelfs de stoerste cowboy het moeilijk droog kon houden.

Ook Band Of Horses weet soms de ‘high and lonesome’ snaar te raken, in The Funeral, in There’s A Ghost en ook (een beetje) in nieuwe single In Need Of Repair. Op de momenten dat de stem van Benjamin Britten de hoogte ingaat begint ook de band te stijgen en komt de extase nabij.

In Need Of Repair is Band Of Horses op zijn best dus, een tijdloze countryrockballad met de meerwaarde van Britten’s bijzondere stem.

Na Crutch is In Need Of Repair de tweede wegbereider van het nieuwe BOH album, Thing Are Great (ja ja).

Black Country, New Road – Concorde

In de jaren zeventig deed het fenomeen conceptalbum zijn intrede, twee plaatkanten met songs die gezamenlijk een verhaal vertelden. Black Country New Road maakt conceptsongs, zoals nieuwe single Concorde.

Tussen intro (rustig) en outro (groots en meeslepend) verandert de band meermalen van tempo en teneur. Het nummer gaat over een man(?) met een tumor (?) die zijn leven vergelijkt met een Concorde (?), het Frans-Britse supersonische vliegtuig dat na een ramp waarbij meer dan honderd mensen om het leven kwamen uit de lucht is genomen.

Black Country New Road wordt ook steeds beter in wat ze doen. Kwamen sommige songs op hun debuutalbum nog wat chaotisch over, op Concorde kent iedereen zijn/haar plek. De meest voor de hand liggende vergelijking is met Arcade Fire, maar BCNR is ook erg Engels. Mede door zijn akoestische karakter past Concorde ook in de Britse folkrock traditie van bands als Fairport Convention en Pentangle.

Je zou Black Country New Roads kunnen afdoen met de dooddoener ‘interessant’, maar dan vergeet je de rol van zanger Isaac Wood die met zijn donker getinte en expressieve stem zorgt voor diepgang en emotie. Het nieuwe album, Ants From Up There wordt op 4 februari verwacht.

Big Thief – Time Escaping

Met de release van Time Escaping is de stand van de dit jaar verschenen nieuwe liedjes van Big Thief op vijf gekomen. Dat is precies een kwart van het aantal songs op nieuwe album, ‘Dragon New Warm Mountain I Believe In You’ dat voor 11 februari staat.

Geen idee waar de albumtitel op slaat, maar intrigerend is hij wel. Dat geldt ook voor de nieuwe single die wordt gedragen door een instrument dat ergens tussen een Afrikaanse duimpiano en een Caribische steeldrum lijkt in te zitten. Iets heel anders dus dan de intieme gitaren die doorgaans de muzikale omlijsting vormen van de stem van Adrianne Lenker. Waarover ze zingt is geheel onduidelijk. Grote kans dat ze het zelf ook niet precies weet.  Van de tekst van Time Escaping kan alleen maar worden gezegd dat hij rijmt, en zelfs dat niet altijd. Intrigerend plaatje van een band die blijft boeien.

Wet Leg – Too Late Now

Sommige acts doen er jaren over om voet aan de grond te krijgen, anderen hebben genoeg aan een paar singles om de gemoederen te verhitten. Neem Wet Leg. Het Britse damesduo trok meteen al de aandacht met debuutsingle  (en IJsbreker)  Chaise Longue, wisten die vast te houden met opvolger Wet Dream en klimmen nog een paar treetjes hoger op de succesladder met nieuwe single Too Late Now. Voor 2021 had nog nooit iemand gehoord van Hester Chambers en Rhian Teasdale, behalve dan hun familie natuurlijk en waarschijnlijk wel wat medemuzikanten op het eiland Wight.

Maar voor de rest van de muziekwereld komt Wet Leg uit de lucht vallen. Het succes heeft het duo helemaal aan henzelf te danken; aan hun persoonlijkheden, hun opwekkende muziek en rare, maar rake teksten. Zo zijn er wel meer kan je zeggen, waarom breekt Wet Leg wel meteen door en bijvoorbeeld Dry Cleaning niet of minder snel? Dat zijn de ondoorgrondelijke wegen van de muziekindustrie waar de wetten der logica en rechtvaardigheid niet gelden.  

Too Late Now is een door een bas aangeslingerde woordenvolle rocksong over de ruwe ontdekking geen kind meer te zijn. Anders dan Chaise Longue en Wet Dream, maar makkelijk herkenbaar als een nummer van Wet Leg.

Hun debuutalbum verschijnt in april. Ruim daarvoor is de wereldtour al begonnen. Van eerder genoemde optredens op Eurosonic en in Ekko lijkt geen sprake meer te zijn. De nieuwe data in NL zijn 19 mei in Doornroosje, 20 met In Rotown en 21 mei op London Calling in Paradiso. Voor onze Belgische luisteraars/lezers op 15 mei staat Wet Leg in La Botanique. Dit alles onder het gebruikelijke voorbehoud.

Snow Coats – Anyway

Snow Coats wordt wel aan de m/v gebracht als indie folkband. Dat folk label komt waarschijnlijk omdat er soms een mandoline opduikt in hun songs. In onze oren klinkt de club uit Doetinchem/Arnhem meer als een indie popband, pop met de p van power.

Nieuwe single Anyway is gedreven en geconcentreerd, stevig zonder hard te zijn en weer met een glansrol voor Anouk van der Kamp die haar stem niet hoeft te verheffen om de aandacht te trekken. Wat Snow Coats doet is niet nieuw, maar wel fris en eigenwijs en vrij verslavend. En van die mandoline geen spoor dit keer.

Failure – Submarines

Je band Failure noemen is vragen om moeilijkheden. Of juist heel stoer. In geval van de club uit L.A. is het een beetje van alle twee. Ze ogen en klinken als van die gasten die je niet naast wilt hebben wonen, of in de straat of zelfs maar in de buurt. Geheel gespeend van succes is Failure zeker niet, maar rijk zijn ze na dik dertig jaar rammelen zeker niet. Failure is in zware rockkringen vooral bekend als de band waar Troy Van Leeuwen ooit in is begonnen. Hij van Queens Of The Stone Age en A Perfect Circle.

De carrière van Failure is er een van horten en stoten. De eerste versie van de band begon in 1990 en hield het zeven jaar vol. De oogst; 3 albums. De tweede incarnatie is nu ook zeven jaar onderweg. Oogst; 2 albums. Met een 3e op til.

Nieuwe single, Submarines klinkt precies zoals je verwacht van een stel veteranen die de grunge nog aan den lijve hebben meegemaakt: riffs van gesmolten lood, bitterzoete koortjes en een zanger met een stem als schuurpapier. Geen solo’s of andere uitwassen, 3.44 min. ingehouden emotie. Submarine gaat over weer boven komen na lange tijd onder ‘water’ te hebben gezeten. Een allegorie dus, waarschijnlijk geschreven toen het meeste leed geleden leek. Voor de vierde deltagolf dus.

Het nieuwe album volgt begin maart volgende jaar en zal waarschijnlijk weer geen klapper worden, maar wel in zeer goede aarde vallen bij fans, en liefhebbers van zomprock, ruimterock en sluipmetal.

Mattiel – Jeff Goldblum

Met nieuwe single, Jeff Goldblum begeeft Mattiel zich in het goede gezelschap van o.a. Gorillaz, Lady Gaga, Madness en tig anderen acts die een liedje hebben geschreven over  een beroemde filmster.

Spelen in blockbuster films is overigens maar een van de activiteiten van Jeff Goldblum. Hij is ook nog regisseur, baas van een jazzband en presentator van een eigen show op Disney+ waar hij zijn licht laat schijnen over zaken van belang als Tattoos, koffie en vuurwerk. Kortom een man die wel een ode verdient.

Maar sorry, Jeff, Het nummer gaat helemaal niet over jou, maar over een lookalike. Ingeklemd tussen twee gitaarmuurtjes zingt Mattiel Brown hoe ze als een blok viel voor een gast die er uitzag als een jongere Jeff Goldblum. Het lekker gruizige rockliedje is de eerste single van het derde album van het duo. De plaat gaat Georgia Gothics heten. De albumtitel is ook een soort van ode, aan de muziekscene van de home state van Mattiel, die tal van acts heeft voortgebracht waaraan een soort positieve gekte kleeft, denk aan R.E.M., Outkast of van recenter datum The Black Lips, en Mattiel natuurlijk.

 

Socks;SportsSocks – just killing (time)

Socks;SportsSocks afficheert zich als ambient punks. Dat is wat een Neerlandicus een oxymoron noemt, twee woorden die elkaar tegenspreken. Ambient is melodie-loze achtergrondmuziek. Punk is recht voor je raap, luid en brutaal.

En toch begrijp je wat de Socks;SportsSocks bedoelen als je hun nieuwe single just killing (time) hoort. Het nummer begint redelijk relaxt, maar -je raadt het al- zo blijft het niet. Dat relaxte zit hem in de stem. De zanger van het Rotterdamse vijftal fluistert bijna, maar ergens halverwege knapt er iets bij hem en tegen het einde is hij rijp voor een dwangbuis. Dan is ook de rest van de band van de kook geraakt en in plaats van de tijd lijken ze elkaar te willen killen. Een raar, plaatje dat just killing (time), maar ook raak plaatje. En niet hun eerste.