Author: Flip van der Enden

Lime Garden – Clockwork

Corona is de schuld van veel ellende in de muziekwereld, maar zoals JC ooit opmerkte, ‘heb elk nadeel ook zijn voordeel’. Zo kreeg Lime Garden, een meidenkwartet uit het Britse Brighton net een beetje de smaak van het live spelen te pakken, konden ze de boel weer afbreken. Het voordeel van de gedwongen thuisvlijt is dat ze nu makkelijk een uurtje kunnen vullen met alleen maar sterke tracks, die ze ook nog eens kundig en overtuigend kunnen uitvoeren. Oefening baart kunst enzo.

Die progressie hoor je in de vijf liedjes die de band tot nu toe heeft uitgebracht. De eerste drie zijn leuk en aardig, de laatste twee respectievelijk goed en geweldig. Wat je ook kunt horen is dat Chloe, Annabel, Leila en Tippi hun eigen geluid hebben ontwikkeld. In reviews wordt Lime Garden o.a. vergeleken met St Vincent, Black Honey en War Paint. Het enige wat je daaruit kunt opmaken is dat ze een zangeres hebben. Genoemde dames zouden in hun handjes knijpen al ze een nummer als Clockwork hadden geschreven.  

Dazy – Invisible Thing

In de oertijd van de popmuziek duurden nummers zelden langer dan twee minuten. In de hippietijd kwam daar verandering in en duurden songs soms wel een hele plaatkant.De punks kwamen daar tegen in opstand en brachten de gemiddelde songlengte terug naar een minuutje of drie. Dat werden er vier, soms vijf in de daarop volgende decennia, maar -dankzij Tik Tok- komt de limiet van twee minuten weer in zicht. En waarom niet? Feitelijk duren veel nummers maar anderhalve minuut, en bestaat de rest uit herhaling.

Invisible Thing van Dazy klokt een krappe anderhalve minuut. Het lijkt echter veel langer, want er gebeurt van alles; de gitaren zoemen om je hoofd als een zwerm wespen, de zanger is maar net te horen boven het geweld van de ritmesectie. Tegen de tijd dat je je veiligheidsriemen om hebt is het alweer voorbij. Op het debuutalbum van de band/man Dazy lijkt een eenmansproject van James Goodson) uit Richmond Virginia staan nog 22! gelijksoortige adrenaline verhogende fuzzrocksongs.

 

 

 

NOBRO – Better Each Day

Wie geen goed humeur krijgt van Better Each Day, de nieuwe single van NOBRO kan beter even de GGZ gaan bellen. De song begint met een gospel-achtig dameskoor inclusief orgel, maar na een minuutje komt de punk uit de mouw waarna er op de tafel gedanst mag worden. De meest gezongen zin is ‘Get The Fuck Out Of Here’, om politieke redenen heeft men echter gekozen voor het neutralere Better Each Day als songtitel.

NOBRO betekent no brothers, we hebben hier dan ook van doen met een meidenband. We hebben op zang en bas Kathryn McCaughy, op drums Sara Dion, op gitaar Karolane Carbonneau en op keys en percussie Lisandre Bourdages. Ze komen uit Montreal, Canada. Vandaar die welluidende Franse achternamen. Een album is er nog niet, wel een handvol vergelijkbare oppeppertjes. 

Black Country, New Road – Chaos Space Marine

Als een band 7 koppen telt, weet je dat ze het niet voor het geld doen, maar voor de muziek. Hoe groter de band, des te dunner de spoeling. De geluiden die de harten van Black Country New Road sneller laten kloppen zijn van het theatrale soort, denk Bowie, Roxy Music denk vooral Arcade Fire.

Isaac, Tyler, Lewis, Georgia, Mat, Charlie en Luke zijn koud drie jaar bij elkaar en nu al ver gevorderd met de voorbereidingen voor hun tweede album. Mogelijk gemaakt door Corona zeg maar. Maar ook door een overvloed aan inspiratie. De werktitel van de opvolger van is ‘Ants From Up There’, en de beoogde release datum 4 februari 2022.

Single 1 van album 2, Chaos Space Marine komt in eerste instantie wat chaotisch over -er gebeurt nogal veel in de 3 ½ minuut die het nummer duurt- maar na een paar keer luisteren blijkt alles toch een plek te hebben. Sax en violins bepalen de sfeer van het nummer, dat mede door de vele breaks en talrijke tempowisselingen veel wegheeft van een liedje uit een musical. De tekst voedt dat vermoeden. De Chaos Space Marine uit de titel is een moegestreden marinier die Engeland verlaat en zee kiest op zoek naar..?. Dat is dus de vraag. Billie Eilish wordt ook nog genoemd. Boeiend plaatje van een boeiende band.

 

Phoebe Green – So Grown Up

Phoebe Green begint zo’n beetje een vaste klant te worden. So Grown Up is het derde nummer dat we van haar oppikken. Net als de twee voorgangers Reinvent en IDK is So Grown Up weer zo’n slim popliedje dat in de handen van een minder getalenteerd persoon plat had kunnen worden. Nu horen we een mooi mozaïek van lage gitaar en hoge synthesizer lijnen, Een kordate drummer zorgt voor cohesie en de roodharige Miss Green voor de finesse.

Zoals de titel al laat doorschemeren gaat So Grown Up over de horten en stoten van het volwassen worden. Misschien wel de mooiste van de vele mooie tekstregels is deze, ‘Will They Want Me When My Innocense Runs Out”. Een nadenkertje met een beat.

Yorick van Norden – Empty Words

Yorick van Norden is zo druk met zijn missie om Nederland een goede muzieksmaak bij te brengen dat zijn eigen carrière er soms bij in lijkt te schieten. Met Anne Soldaat trok hij volle zalen met hun Unsung Heroes project, met o.a Tim Knol, Pablo van DeWollf en Janne Schra herdacht hij The Summer Of Love in het theater, met Judy Blank ging hij de boer op met een sterke ode aan de bard der barden, Bob Dylan. Enz, etc.

Ondertussen is Yorick ook de man geworden die je moet bellen als er een luxe rerelease aan zit te komen van The Beach Boys, The Beatles of een andere bekende of obscure band van ver voor zijn geboorte. Zo vliegt de tijd en is het alweer ruim drie jaar geleden dat hij een eigen ei uitbroedde. Maar de opvolger van het The Jester is in zicht. Het eerste voorproefje is nu voor handen en heet Empty Words.

Op zijn nieuwe single laat Yorick zijn innerlijke Beatle de vrije loop. Of zijn innerlijke Travelling Wilbury. Met zijn George Harrison gitaar en Tom Petty-eske zang doet Empty Words nog het meest aan hen denken. Bang voor een proces aan zijn broek hoeft Yorick niet te zijn. Hij citeert en refereert, maar imiteert nergens. Empty Words is een goed begin van een nieuw project dat Yorick weer brengt waar hij thuis hoort in het clubcircuit. Maar nu dus met eigen werk. 

Pip Blom – Different Tune

Jammer dat er niet meer zoveel papieren muziekbladen zijn anders zou Pip Blom nu zo ongeveer aan haar/hun tiende plakboek toe zijn. Van Amerikaanse hobby blogs tot en met Sir Elton John allemaal steken ze de loftrompet over ‘onze’ Pip. Gelukkig laat/laten ze zich niet van de wijs brengen door al veren in haar/hun derrière en rockt/rocken ze gewoon door op haar/hun unieke manier.

Different Tune is anders in die zin dat het tempo iets lager ligt dan we van haar/hen zijn gewend. Dat is in lijn met de stemming, Pip is in mineur, want de liefde enzo. De band doet ook een stapje terug zodat niets de zang in de weg zit. Different Tune is welgeteld de vijfde voorloper van album twee van de Pips, dat gaat Welcome Break heten en volgt op 12 november.

Band of Horses – Crutch

En weer terug! Vijf jaar geleden ging het licht uit bij Band Of Horses. Maar in februari verschijnt dan eindelijk de opvolger van Why Are You OK. Album nummer zes gaat Things Are Great (21/1) heten. Hoezo ironische titel?

Van de oorspronkelijke club die in 2004 van start ging is alleen Ben Bridwell nog over. Band Of Horses is dan ook zijn kindje. Op het nieuwe album nog meer dan ooit. Bridwell schreef niet alleen alle songs, hij had ook een hand in de productie. En het is natuurlijk zijn stem die de sound bepaald. Al had Crutch ook een nummer van neo-Americana collega’s My Morning Jacket kunnen zijn.

De komst van twee nieuwe muzikanten in de opstelling heeft de band geen kwaad gedaan. Crutch klinkt hongerig en energiek. De titel is een woordspeling, ‘I’ve Got A Crutch On You’ zingt Ben. Daarmee wil hij zeggen dat hij niet alleen gek is op zijn geliefde, maar ook afhankelijk, zoals een iemand die slecht ter been is afhankelijk is van krukken. Of zij blij is met de beeldspraak kan je je afvragen.

Johnny Marr – Receiver

Johnny Marr is de laatste tijd in het nieuws omdat hij het een gotspe vindt dat Rick Astley aan de haal gaat met nummers van The Smiths. Begeleid door The Blossoms toert Astley momenteel door de UK met een show waarin ze alleen maar nummers van The Smiths zingen, composities dus van Morrissey en Marr. Voor Johnny Marr is Astley artistiek gezien de vijand. Hij voelt dus echt ge-rick rolled. Uiteraard vindt Morrissey het allemaal prachtig. Als die iets kan doen om zijn oude maat dwars te zitten zal hij het niet nalaten.

Hopelijk krijgt Marr’s nieuwe EP net zoveel aandacht als zijn tirades tegen de in zijn optiek heiligschennis van de zanger van ‘Never Gonna Give You Up’. Het prijsnummer van de Fever Dream Pt 1 EP is Receiver, een grootstedelijke rocksong met lekker veel gitaarwerk van de misschien wel beste gitarist van de new wave generatie. Dat Pt 1 duidt er op dat er meer nieuwe muziek van Johnny Marr in de pijplijn zit.

Misschien moet Rick Astley eens een van Marr’s nieuwe composities coveren. Wie weet krijgt hij dan eindelijk weer eens een hit. Of zou Marr dat ook niet zien zitten?

The Bug Club – My Baby Loves Rock & Roll Music  

‘Naïeve of zondagskunst is een vorm van beeldende kunst, meestal schilderkunst die gekarakteriseerd wordt door de naïeve en soms kinderlijke manier waarop het onderwerp wordt uitgebeeld’, weet Wiki. Wat The Bug Club uitvreet is een vorm van naïeve popmuziek. Wiki vertelt verder dat naïeve kunst ook wat techniek betreft kinderlijk kan overkomen. Dat geldt dan weer niet voor The Bug Club. Het meisje en de twee jongens spelen als de beste. Wat ze doen is dan ook een keuze en niet het gevolg van onvermogen. The Bug Club wegzetten als een stel amateurs is niet begrijpen wat de essentie is van hun kunst.

The Bug Club heeft een aantal illustere voorgangers, The Velvet Underground en hun grootste fan Jonathan Richman’s Modern Lovers zijn de bekendste. The Bug Club heeft afgelopen jaar vijf nummers uitgebracht, allemaal volgens het zelfde procedé; vetarme coupletten, klevend refrein, dikke gitaarsolo en klaar. Met een speelduur van 2.37 is My Baby Loves Rock & Roll Music hun langste liedje tot nu toe. En hun beste.