Author: Flip van der Enden

Yan Wagner – Parfum

Als we het hebben over synthipop kijken we altijd naar de U.K. terwijl de wortels van het genre in Duitsland liggen (Kraftwerk) en er rond 1980 ook in Frankrijk heel erg verdienstelijk met synthesizers werd gepield. De voorvaders van Daft Punk, Air en Justice heten Taxi Girl, Ellie & Jacno en Telex.

Op zijn nieuwe single Parfum laat Yan Wagner die goede oude tijd herleven. De synths zijn analoog, de violen synthetisch en de beat komt uit een primitief doosje. Het zal de matige zomer van 2021 zijn, het verlangen naar ‘temps perdu’ of gewoon de charmes van de Fransman, maar we vallen als een bloque voor Yan’s Parfum.

Parfum staat op het derde album van Yan Wagner uit Parijs, de eerste waarvan de meeste chansons in het Frans zijn gezongen. Qua sound is Parfum redelijk representatief voor het Couleur Chaos album, met dit verschil dat op de andere songs de invloed van de Britse synthi-poppers (Depeche Mode) overheerst.

Yard Act – The Overload

Na 3 singles is de Yard Act formule wel duidelijk, op een licht opgefokte post-punk productie met extra porties gitaar doet James Smith een verslag van zijn observaties, opinies en ervaringen verhaal. Zijn toon is veelal ironisch. The Overload past in dit patroon, maar ook weer niet. De laatste wegbereider tevens titeltrack van het debuutalbum van Yard Act is de meest melodieuze van het stel en heeft een radiovriendelijk refrein.   

Verteller-tekstdichter Smith ontpopt zich steeds meer als een columnist die zich onder ‘de mensen’ begeeft om te horen wat er zoal leeft. De tekst voor The Overload schreef hij na een middagje kroeghangen luisterend naar de gesprekken om hem heen. Zijn conclusie is filosofisch, ‘dankij ons vermogen om compromissen te sluiten kunnen we naast elkaar bestaan’. De (fictionele) verteller is de niet door zelftwijfel belastte Graham die we nog kennen van The Fixer Upper. 

Silverbacks – Wear My Medals

Het Ierse Silverbacks is na jaren van zaaien nu zover om te gaan oogsten. De belangrijkste verandering is dat ze op nieuwe single Wear My Medals Emma Hanlon naar voren hebben geschoven om de zang voor haar rekening te nemen.

Met alle respect voor meneer O’Kelly die dat eerder deed, met Emma aan kop onderscheidt Silverbacks zich van alle ander bands die in de post-punk vijver pissen. Ze lijkt de band wel vleugels te geven. Net als ouder werk is de nieuwe single gespannen en vurig, maar haar stem licht op tegen de donkere sound. Dat maakt van Wear My Medals een geslaagd en voor herhaling vatbaar experiment.  

Maida Rose – Within

Er wordt wat afgedroomd de laatste tijd. Jammer dat Sigmund Freud en Carl Jung het niet hebben mogen meemaken. De droomduiders zouden gesmuld hebben van de populariteit, maar ook van de diversiteit van dreampop.

De droompopvariant van Maida Rose is lichtvoetig en zachtaardig. Nieuwe single Within dwarrelt als een wit veertje door de blauwe lucht. Helaas doemt er aan de einder een donkere wolk op. De ware blijkt een rare en gevallen voor een ander. Vandaar de weemoedige klank in het oorstrelende stemgeluid van miss Rose.

Roos Meijer en Javier de Leeuw hebben in alle rust aan hun stijl en sound geschaafd en geslepen tot ze de huidige vorm van perfectie hadden bereikt. Dat, maar ook de zinnelijke productie van collega droompopper, Lieke van Heusinkveld -zelf actief als la loye- verklaren de grensoverschrijdende kwaliteit van deze pas derde single van Maida Rose.

Toverberg – As Far As You Will Go

Lars & the Magic Mountain is dood lang leve Toverberg! De eerste is net als de tweede een project Lars Kroon, een man die als voormalig bassist van o.a. Go Back To The Zoo en St Tropez heeft bewezen wel wat in zijn mars te hebben. Veelzijdig is hij ook. Met GBTTZ speelde hij potige indie, met StT stond hij op standje punk terwijl hij met The Magic Mountain een spacepop beoefende, een term die hij zelf in het leven heeft geroepen.

Het is wat ingewikkeld om precies te bepalen welke nummers onder de vlag van Lars & The Magic Mountain tot stand zijn gekomen en wat typische Toverberg tracks zijn.  Lars heeft namelijk met terugwerkende kracht alle Magic Mountain nummers onder de Toverberg vlag geschaard.

Toch lijkt Lars zijn bandnaam niet zomaar te hebben vertaald/veranderd. De vier Toverberg liedjes die dit jaar zijn verschenen hebben die typische, intieme sfeer die je alleen hoort op soloalbums in de ware zin des woord’s. (Vrijwel) alles wat je hoort is gespeeld, gezongen, geschreven en geproduceerd door één persoon. In dit geval Lars dus. Daarmee voegt hij zich in het illustere gezelschap van Paul McCartney, Todd Rundgren en Prince.

Naar onze smaak is  As Far As You Will Go met zijn relaxte melodie, sfeervolle aankleding (een steelguitar!) en kleefrefrein de sterkste van het kwartet nieuwe nummers.

Bij onze vrienden van The Daily Indie lazen we dat het (debuut?) album van Toverberg klaar is en dat Lars de plaat persoonlijk aan de man komt brengen. Hou die concertagenda in de gaten.

Eddie Vedder – Long Way

Eddie heeft het maar druk. Net klaar met de lancering van zijn dochter en de soundtrack van de nieuwe Sean Penn film komt bij nu met een heuse solosingle! Feitelijk is Long Way Eddie’s eerste volwaardige solonummer. Hij heeft weliswaar al twee Pearl Jam loze albums op zijn naam staan, maar de eerste was een soundtrack en de tweede, man met ukelele. Leuk voor de fans, maar niet veel meer dan dat.

Long Way is een solide rocksong, zo Amerikaans als pickup trucks en cowboyhoeden. Het is dat je de stem herkent anders zou je aan niets kunnen horen dat de zanger een verleden in heeft de grunge. De stijl van  Long Way is wat in vaktermen heart land rock heet, muziek voor in de kroeg en in de auto, denk aan Bruce, maar denk vooral aan Tom Petty.

Long Way is de eerste track van Eddie’s nieuwe album Earthling, dat hij maakte met  hitproducer Andrew Watt. Die laat zich doorgaans vooral in met artiesten van zijn eigen leeftijd zoals Lana Del Rey, Justin Bieber en Sam Smith, maar voor een gelauwerde rocker als Eddie maakte hij graag een uitzondering. De keuze van de producer geeft wel de ambitie van de artiest aan. Eddie wil hits, maar zoals Long Way laat horen niet ten kosten van zijn (geloof)waardigheid.

Good Morning – Country 

Terwijl we toch ons best doen om wat er ‘down under’ gebeurt op indie gebied goed in de gaten te houden was Good Morning toch door de mazen van ons net geglipt. Nieuwe single Country laat horen dat we wel wat hebben gemist.

Het duo uit Melbourne is behoorlijk beroemd geworden in eigen land met het soort lome rock dat in de popencyclopedie als slacker vermeld staat. Denk Courtney Barnett, denk Mac DeMarco. Nieuwe single Country lijkt te duiden op een koerswisseling. Hard tekeer gaan Stefan Blair en Liam Parsons nog steeds niet, maar zowel het volume als het het adrenaline peil zijn ietsje opgeschroefd.

Het nummer begint met een repetitief gitaarpatroon. Pas na anderhalve minuut valt de zang in. De gitaristen laten zich daardoor niet van de wijs brengen en gaan onverdroten door met hun breiwerk. Vlak voordat vrij letterlijk de stekker er uit wordt getrokken duikt en nog een extra gitaar op die iets van een solo speelt. Country is een geknakt liefdesliedje. De prijszin is ‘the only thing about missing you is that I don’t miss you at all’.

Country is de eerste single van het nieuwe (5e!) album van Good Morning, Barnyard. De band heeft de plaat opgenomen in slechts vijf dagen in The Loft, de studio van Wilco in de Amerikaanse stad Denver. Wanneer Barnyard precies uitkomt is nog niet bekend, maar je kunt er op vertrouwen dat we de release niet zullen missen.

LOSER – Skyward

Dat er in Australië meer te halen valt dan hippy trippy stuff maakt het Melbournse LOSER spic en span met nieuwe single Skyward. Met hun debuutalbum kraakte de band de binnenlandse rockmarkt, met All The Rage, hun vers verschenen nieuwe album is de rest van de wereld aan de beurt.

LOSER is hard, snoeihard zelfs bij tijd en wijle, maar nooit lomp of hersenloos. De band geeft als referentie zowel Weezer als Oasis op. Dat is (gelukkig) niet te horen. Ons doen tracks als Skyward eerder aan old school grunge denken, maar dan gespeeld met de energie van de nineties metal mannen. Retro, maar niet ouderwets. Eigenlijk kan iedereen wel iets van zijn/haar gading vinden in de muziek van LOSER op voorwaarde dat tempo en volume geen bezwaar zijn.

Pierre Daven-Keller – Dakota Jim 3 (feat Barbara Carlotti)

Dakota Jim 3 van de Franse filmcomponist Pierre Daven-Keller en zuchtmeisje Barbara Carlotti is een onverbloemde ode aan de grootmeester van de Gallische pop, Serge Gainsbourg. Denk ‘Je T’Aime Moi Non Plus’, maar dan(bijna) zonder seks. Pierre speelt de rol van Serge, Barbara die van Jane Birkin.

De 3 achter de songtitel betekent dat dit de 3e versie is van Dakota Jim. Nummer 1 is instrumentaal, de 2e gezongen/gehijgd door madame Carlotti alleen. Een hit gaat dit never en nooit worden, maar een stukje ‘musique exotique’ tussen het gebruikelijk indie-geweld leek ons wel zo amusant pour la varieté.

Enne mocht je Dakota Jim 3 toch leuker vinden dan gewoon geinig, zowel Pierre als Barbara hebben nog veel meer zwoele klanken in de aanbieding.

My Morning Jacket – Regularly Scheduled Programming

Het eerste nieuwe nummer van My Morning Jacket in vijf jaar biedt geen nieuwe inzichten, geluiden of invloeden. Of het moest zijn dat de synths de gitaren ietwat naar de achtergrond hebben verschoven. Een probleem is dat niet, want Regularly Scheduled Programming heeft alles wat de band uit Kentucky zo bijzonder maakt. De nieuwe single is weer zo’n statige country symfonie die gestaag toewerkt naar een episch einde.

Regularly Scheduled Programming is de eerste vrijgegeven vrucht van een tweetal opnamesessies die MMJ in L.A. heeft gehouden met zanger Jim James als producer en waaruit een nieuw album zal worden samengesteld. De naar de band genoemde langspeler moet ergens in oktober uit gaan komen.