Author: Flip van der Enden

Dry Cleaning – Bug Eggs

Het is niet altijd duidelijk waarom het ene nummer wel en het ander nummer op het uiteindelijke album belandt. Neem Bug Eggs van Dry Cleaning. De song had makkelijk op het New Long Leg album gepast, er staan tenslotte maar 10 liedjes op en ook qua stijl past het prima. Wat tekst betreft kan het niet buiten de Dry Cleaning boot vallen, want voor Florence Shaw is geen onderwerp te dol.

Het goede nieuws is dat Bug Eggs niet in een virtuele la is verdwenen, maar apart als single is uitgekomen. Florence behandelt een niet onbekend thema -de voor en nadelen van volwassen worden- op de haar gebruikelijke onorthodoxe wijze. De gitaarsolo laat ook niets te wensen over. Kortom niets wat ons belet om Insecteneitjes van Stomerij een tijdje te laten meedraaien op onze speellijst. 

Bones Owens – Keep It Close

Er is iets vreemds aan de hand met Keep It Close van Bones Owens. Bones is een blues zanger/gitarist en een goede ook! Toch doet zijn single eerder aan Oasis denken dan aan, zeg The Black Keys. Het zal de nasale snier in zijn stem zijn die de geest oproept van Liam Gallagher.

Je bent misschien geneigd zijn te denken dat iedere overeenkomst tussen de branieschoppers uit Manchester en de op het platteland van Missouri geboren en getogen bluesman berust op louter toeval. Maar als je weet dat Bones voordat hij voor zichzelf begon er al een halve loopbaan op had zitten als songschrijver en sessie-gitarist voor breed scala aan artiesten waaronder  Bon Jovi, Mikky Echo en rapper Yelawolf dan is de conclusie misschien dat toeval niet bestaat en hij gewoon fan is.

Na een EP in 2017 verscheen dit jaar zijn eerst echte album. Bones speelt in de moderne blues opstelling d.w.z. gitaar en drums. Net als Black Keys en White Stripes dus. Hun aanhangers wordt aangeraden Bones Owens zeker eens te checken. En die van Oasis dus ook.

Myrwood – Berlin Boundaries

Cinema Electronic Noir, zo omschrijft de Amsterdamse Myrwood haar muziek. Misschien moeten we dat even uitpakken. Cinematic verwijst naar de beeldende kwaliteiten van haar songs, electronic naar de sound en noir naar de sfeer. En naar Myrwood zelf immer in het zwart gekleed gaat. 

Drie woorden kunnen veel zeggen, maar er is nog wel meer te vertellen over Mirthe ‘Myrwood’ van Merwijk. Zij verruilde een benauwend bestaan in Amsterdam voor het avontuurlijke Berlijn om tot de ontdekking te komen dat ook het leven daar niet geheel  onbezorgd is. Haar ervaringen verwerkte ze in een nieuwe bundel songs die ze opnam in Brussel met producer Michiel De Maeseneer, die eerder o.a. Wende, Balthazar en Sylvia Kreutz hielp hun artistieke draai te vinden.

Het smeulende Berlin Bounderies staat op Myrwood‘s debuutalbum, City Soundscape dat aanstaande vrijdag het stadslicht zal zien.

Teen Jesus & The Jean Teasers – AHHHH

Teen Jesus & The Jean Teasers -niet te verwarren met de roemruchte New Yorks no wave band Teenage Jesus & The Jerks- is een Australisch meidenkwartet dat een glimlach om ieder mond tovert met AHHHH. De nieuwe single van de meiden is zo’n liedje dat al sinds punkjaar 1977 rond zoemt wachtend op iemand die het uit de lucht zou plukken. Dat waren dus Anna, Scarlett, Jaidi en Neve uit Canberra.

Die laatste heet van Boxtel van achteren wat duidt op Neerlands bloed. Maar dit terzijde. AHHHH is de vijfde en makkelijk beste single van Teen Jesus & The Jean Teasers. Het is tevens hun debuut voor Domestic La La, het label van mentor en Violent Soho gitarist James Tidwell.

Melin Melyn – Dewin Dwl

In welke taal zingt Melin Melyn? Is het Duits, Deens of koeterwaals? Polyglotten, Engelandvaarders en taalkundigen zullen in bandnaam en songtitel waarschijnlijk wel het Welsh herkennen, een Keltische taal die zelfs in Wales nog maar door zo’n zeventeen procent van de bevolking wordt gesproken.

Wil je een wereldhit scoren kan je beter niet in het Welsh zingen. Daar trekt het vijftal uit Cardiff zich dus niks van aan. Dewin Dwl, Silly Wizzard in het Engels maakt sowieso duidelijk dat we hier van doen hebben met een lekker eigenwijze band.

Dewin Dwl is een strand ballad met surfgitaar, toefjes toeter en super sterke gitaarsolo waar iemand doodleuk doorheen praat. De van een later dit jaar te verschijnen EP getrokken single zou je uit volle borst willen meezingen, maar ja, hij is in het Welsh he?

Altın Gün – Kısasa kısas

Het Yol-album is nog geen half jaar oud of deze week is er al weer een nieuw album verschenen van Altin Gün.

Ãlem is echter niet zo maar een album, de plaat zal alleen op Bandcamp verkrijgbaar zijn, tegen betaling. Alleen single Kisasa Kisas staat op Spotify etc. De opbrengst van het nieuwe album is bestemd voor Earth Today, een ecologische organisatie die Altin Gün een warm hart toedraagt.

Bijzonder ook is dat Kisasa Kisas een eigen nummer is. Daarmee wijkt de band af van hun beproefde methode; het coveren van Turkse tracks uit het rijke verleden. Chef musique van team Gün, Jasper Verhulst is wat in vaktermen een cratedigger heet. Hij struint wereldwijd platenzaken af op zoek naar half of geheel vergeten Anatolische pop en rock. En aangezien er in de loop der tijden heel wat afgerockt is in het voormalige Ottomaanse rijk is er aan geschikt repertoire geen gebrek. Maar nu dus even niet.

Met Kisasa Kisas begeeft Altin Gün zich ook muzikaal op een nieuw pad. Het hoofdinstrument is een synthesizer en het ritme van de nieuwe single is naar reggae neigende disco, of andersom. Dansbaar is en blijft het wel wat de Altin Günners doen. Misschien zullen sommige die-hard fans wat moeite hebben met de nieuwe richting, bedenk dan het is voor een goed doel.

Prince of Lilies – The Year I Broke

Prince Of Lilies laat (g)ouden tijden herleven met The Year I Broke. Gooi de hele grunge scene op een hoop, doe er wat Thin Lizzy en Hüsker Dü en voor de goede orde iets moderners als Kings Of Leon bij en je krijgt The Year I Broke.

Niemand minder dan Steve Albini liet de meters in het rood lopen en zag dat het goed was. Steve wie? Horen we de jongere lezers vragen. Mister Albini is een Amerikaanse filmmaker/producer uit de VS, die een punk ethiek nastreeft in geluid en gedrag. Op zijn staat van dienst prijken namen als Pixies, Nirvana, PJ Harvey maar vooral heel veel minder bekende goden, want Albini hekelt de muziekindustrie. Kortom de perfecte producer voor een partij bevlogen gitaarlawaai als The Year I Broke. (dat niet niet lijkt op Hunger Strike).

The Year I Broke is single 3 van Prince Of Lilies. Later dit jaar verschijnt Vent, het debuutalbum van The Prinsjes dat ze in slechts twee dagen op analoge tape hebben geslingerd.

The KVB – World On Fire  

De vraag die zich opwerpt bij het luisteren van de nieuwe single van The KVB is; wat is er gebeurd met Nicholas Woods en Kat Day? Zijn ze verhuisd van donker Manchester naar een zonnig oord, zijn ze van hun geloof gevallen, hebben ze het geluk gevonden? We kennen The KVB als fabrikanten van duistere electro, een vervolg op de industriële synthipop zoals die in de late jaren zeventig met name in Noord industrie Engelse steden werd geproduceerd.

Coldwave was de term voor de warmteloze muziek van Nick en Kat. Niet meer dus. Beweren dat World On Fire menig feestje zal opluisteren is overdreven, maar vergeleken bij ouder werk is de nieuwe single van The KVB bijna gezellig.

Als we World On Fire determineren constateren we dat het refrein nogal doet denken aan dat van I Predict A Riot van Kaiser Chiefs en de gitaarpartij lijkt op die van She’s A Woman van The Beatles. Heel andere koek dus dan Joy Division en Dead Can Dance, maar minstens zo lekker.

Honeymoan – False Idols

Onze Zuid-Afrikaanse vrienden van Honeymoan komen verassend en sterk uit de hoek met het speels en funky False Idols. Daarmee laat de band -wellicht ten overvloede- horen dat ze niet voor een gat te vangen zijn. Steeds meer bands weigeren om zich vast te pinnen op één bepaalde stijl of sound. En dat is een goede ontwikkeling.

Funky als in dansbaar is de band rond Allison Stewart altijd al geweest, maar False Idols is wat venijniger, wat plageriger dan bijvoorbeeld ‘We’ en/of ‘Sweating Gold’. Spannender ook met zijn oververhitte gitaren, spacy effecten en een Allison die bijna buiten adem klinkt.

False Idols komt van Honeymoan EP 3, die ze Palace hebben genoemd. 18 augustus komt hij uit.

Regressive Left – Cream Militia

Electro punks worden ze genoemd de dame en twee heren van Regressive Left. Dat punk is wat vergezocht, of maak daar post punk van, maar dat van die electro klopt als een bus.

Dat maar vooral de zang van Simon Tyrie maakt dat Cream Militia ontzettend 80’s klinkt, denk Soft Cell, Bauhaus, Heaven 17. De ‘dark side’, zeg maar van de eerste golf new wave bands.  Cream Militia –pas hun derde single- komt met een onweerstaanbare beat en een urgentie die maakt dat je oplet zodra de eerste klanken te horen zijn.

Uiteraard struikelt de Brits pers bijkans over zichzelf met het roepen van superlatieven, maar er broeit iets in Regressive Left dat wel eens zou kunnen uitgroeien tot een uitslaande brand.