Author: Flip van der Enden

Baba Stiltz – Rodeo

Baba Stilz scoorde vorig jaar een aardig Graadmeter hitje met Running To Chad. We vergeleken de stijl van de tot indie-rocker omgeschoolde dj/producer toen met JJ Cale. Ook op zijn nieuwe single toont de Zweed zich een meester in het maken van superieure laid back muziek.

Baba rockt op Rodeo alsof hij alle tijd van de wereld heeft. Je ziet hem zo zitten op zijn schommelstoel met een strohalm in zijn mond en zijn laptop op schoot. Want Rodeo mag dan wel vol zitten met analoge instrumenten, de dichte mix heeft een digitale afdronk. Na twee minuten houdt Baba op met croonen en laat hij zijn gitaren aan het woord. Het kabbelende karakter van Rodeo contrasteert met een tekst over angsten en lusten.

Rodeo is de wegvoorbereider van een nieuwe EP van mister Stiltz waarvan we wel de titel, Journals, maar nog niet de releasedatum weten.

The Murlocs – Bittersweet Demons

Bittersweet Demons is het titelnummer van een album waarop een band te horen is die -misschien wel tegen wil en dank – volwassen is geworden. The Murlocs begon ooit als hobby van Ambrose Kenny-Smith naast zijn hoofdband King Gizzard & The Lizard Wizard. Bij hen moet Ambrose goed opletten anders mist hij een maatwisseling, een nieuw akkoordenschema of een onverwachte modulatie. Met zijn bijband maakt, of beter dus maakte hij simpele garagerock, muziek die hij zonder veel nadenken kan spelen, onder invloed van wat dan ook. 

Op het nieuwe album zijn de teksten persoonlijker en is de stemming beschouwender. Niet altijd natuurlijk. Het eerder op single verschenen Francesco is bar-rock van de bovenste plank. Maar The Murlocs blijkt nu ook een nuchtere kant te hebben,  meer te zijn geworden dan een hobbybandje. En zoals Bittersweet Demons laat horen is dat goed nieuws.

Amen Dunes & Sleaford Mods – Feel Nothing

Een nieuw label, een nieuwe single. Na 3 jaar niks pakt Amen Dunes, de draad weer op. Even ter opfrissing van het geheugen. Amen Dunes is een rockact van het experimentele soort uit NYC. Op het podium staan een paar mensen, maar in de studio is Damon McMahon heer en meester.

Dat nieuwe label is Sub Pop, dat als start-up furore maakte door Nirvana te tekenen en sindsdien de gemoederen bezig houdt met acts als Fleet Foxes, Beach House en Rolling Blackout Coastal Fever.

De lat ligt dus vrij hoog. Niet alleen vanwege het nieuwe prestigieuze thuis, maar ook op basis van in het verleden behaalde successen van Amen Dunes. Daarnaast schept de medewerking van Sleaford Mods verwachtingen. Om met die laatsten te beginnen.

Nadrukkelijk aanwezig zijn ze niet. Feel Nothing heeft niks van de opgefoktheid waar het duo uit Nottingham om bekend staat. De synthesizers worden wel bespeeld door Andrew Fearn en aan het einde steekt ook Jason Williams nog even zijn hand op, maar om nou te zeggen dat het duo nou echt zijn stempel op Feel Nothing, nee.  De nieuwe single van Amen Dunes speelt zich grotendeels af op bekend terrein, alleen het einde wijkt af, dat doet nog het meest denken aan Happy Mondays, tijdens een van hun minder nuchtere fases. Goed om aan te horen is het wel.

Parquet Courts – Plant Life

Je zult Plant Life van Parquet Courts tevergeefs zoeken op Spotify etc. De band, of een of andere marketingmanager heeft bedacht dat het leuk zou zijn als het nummer alleen fysiek uitkomt. En dan nog gelimiteerd ook. Zo maak je geen vrienden, of nieuwe fans.Vreemd je kunt toch een gelimiteer 12″ uitbrengen en het nummer ook online zetten?

Graag hadden we gezegd, ja doei het is 2021, we maken zelf uit hoe we onze muziek consumeren. Probleem is echter dat Plant Life echt een toptrack is. Tien minuten voetjes van de vloer, of je wilt of niet. Blijkbaar vindt het label dat ook, want ze hebben wel wavjes rondgestuurd aan radiostations om toch enige ruchtbaarheid te geven aan het feit dat de band weer aan staat.

Het origineel van Plant Life zou veertig minuten duren. Uit die spontane superjam heeft producer Rodaidh McDonald zo’n tien minuten gedistilleerd, geïnspireerd door het New Yorkse clubleven (lees ecstacy) is het verhaal.

Op de b-kant van de 12” staan twee remixen van de a-kant. De oplage is 2000 exemplaren voor de hele wereld. Ren dus nu meteen naar je platenboer. Eind oktober komt het nieuwe album uit van Parquet Courts, A Sympathy For Life. Het is ze geraden dat Plant Life daar ook op komt.

DZ Deathrays – Kerosine.

Waarschuwing: Explosie gevaar! Kerosine, de nieuwe single van het Australische punk plus trio, DZ Deathrays rockt als de brandweer. Zanger/gitarist Shane Parsons zingt lekker nasaal in de beste Kurt Cobain-traditie. Ook zijn makkers maken flink geraas met als resultaat een nummer dat zowel degelijk als avontuurlijk is. Kerosine gaat er over dat ‘je je met je eiguh moet bemoeien’. Geen slechte raad dus.

De muzikale molotovcocktail is prima reclame voor het nieuwe album dat sinds vrijdag in de (digitale) winkel ligt. Positive Rising Part 2 is de opvolger van het twee jaar oude Positive Rising Part1.

Gang Of Youths – the angel of 8th ave.

Niet alleen de titel van the angel of 8th ave. van Gang Of Youths is Springsteen-iaans. Ook de song zelf roept associaties op met de oude Boss. Naast invloeden van Bruce zullen de geoefende oren ook de invloed horen van Joy Division/New Order en dan met name van bassist Peter Hook. Gang Of Youths maakt geen geheim van hun bronnen, en waarom zouden ze.

Sinds we hier voor het laatst de naam Gang Of Youths dropten (en de band op Pinkpop stond) is er het een en ander gebeurd. Thuis in kangoeroe-land is The Gang door gestoten naar de eredivisie. Daar willen ze graag blijven, vandaar dat ze ruim de tijd genomen om aan de opvolger van doorbraakalbum ‘Go Farther In Lightness’ (2017) te sleutelen.

Ondertussen heeft gangleader Dave Le’aupepe de liefde van zijn leven gevonden. Het probleem dat zij in Londen woont heeft hij opgelost door haar achterna te reizen. Zijn band is hem trouw gevolgd. Op de gitarist na, die kreeg heimwee en is weer terug gegaan. Zij vervanger is overgelopen van Noah & The Whale.

Het uitstekende angel of 8th ave. is de eerste single van het nieuwe, nog naamloze album van Gangs Of Youths dat naar verwachting na de zomer ten doop zal worden gehouden.

Phobophobes – Moustache Mike

Jamie Taylor, de zanger en gitarist van Phobophobes uit Londen-Zuid heeft een stemgeluid dat beter past bij een man op leeftijd met een rokershoest en een drankprobleem dan bij een olijk ogende twintiger.

Moustache Mike is een nummer van het nieuwe, tweede album van de zeskoppige band, Modern Medicine geheten. Ook Phobophobes roert in de post-punk vijver, maar lijkt in weinig op de collega’s. Jamie zingt gewoon, klinkt ook niet bozig of ironisch of politiek geëngageerd. Hij is eerder een verhalenverteller.

Moustache Mike is geïnspireerd door Baby Jane Holzer, een van de figuren uit de entourage van kunstenaar en Velvet Underground producent Andy Warhol. Je kunt Moustache Mike dan ook zien als een verre neef van Lou Reed’s Walk On The Wild Side.

Op hun nieuwe album toont Phobophobes zich opvallend veelzijdig. De rode lijn is die mooie, warme wereldwijze stem van de frontman.

Gang of Youths – the angel of 8th ave. 

Niet alleen de titel van the angel of 8th ave. van Gang Of Youths is Springsteeniaans. Ook de song zelf roept associaties op met The Boss in een van zijn tekstrijke periodes. Toch is eerder sprake van eerbetoon of invloed dan imitatie. Het is lang geleden dat Bruce (op plaat) zo’n drive had als Gang Of Youths op hun nieuwe single.

Sinds we hier de naam Gang Of Youths voor het laatst lieten vallen (en hun optreden op Pinkpop) is de band thuis in Australië toegetreden tot de eredivisie. Die positie willen ze graag prolongeren, dus heeft de band ruim de tijd genomen om aan de opvolger van doorbraakalbum Go Farther In Lightness (2017) te werken.

Leider van de Gang Of Youths, zanger/gitarist is Dave Le’aupepe is al vanaf zijn 10e met muziek bezig, sinds 2012 runt hij Gang Of Youth.

Met het eerste voorproefje van het nog titelloze derde album introduceert de band hun nieuwe gitarist, de van Noah & The Whale overgelopen Tom Hobden. De Gang is onlangs naar Londen verhuisd, Dave achterna. Zijn nieuwe vlam woont in Engeland. Daar gaat de single ook over, liefde en verandering van omgeving.

Het album schijnt klaar te zijn, maar er is nog geen releasedatum geprikt. 

 

Sungaze – Body in the Mirror

De scheidslijnen tussen shoegaze en dreampop zijn in de loop der decennia steeds vager geworden. Reden voor het Amerikaans Sungaze om de boel op één hoop te gooien en zich aan de m/v te brengen als dreamgaze band.

Het gezelschap uit Ohio wordt aan gevoerd door het liefdekoppel Ian Hilvert en Ivory Snow. De laatste naam lijkt een pseudoniem, maar het zijn Amerikanen dus zeker weten doe je het niet.

Sungaze maakte eerder een album waarvan de songs dienstdoen als vingeroefeningen voor Body In The Mirror. De nieuwe door Ivory gezongen single rekt zich rustig uit tot net over de vijf minuten grens. Als een onweersbui zie je de gitaarsolo aan het einde al van ver aankomen, maar hij is er niet minder welkom om. Het is allemaal een keer eerder gedaan, maar zelden met zwier.

Sungaze album 2 heet This Dream. De releasedatum is 13 augustus.

LUMP – We Cannot Resist

Laura’s LUMP is een vreemd beest, een electro-act die niet direct op de dansspieren mikt. Niet dat het makkelijk stilzitten is bij een nummer als We Cannot Resist, maar Laura Marling is van huis uit een singer-songwriter, tekstgericht dus, en dat hoor je. De lyrics van LUMP songs zijn dan ook meer dan een stel loze kreten. Met We Cannot Resist eet het duo dus van twee walletjes, en dat smaakt uitstekend. De muziek is minimaal op het monotone af, maar de sounds zijn warm en rond net als Laura’s franjeloze zang.

LUMP album II, Animal kont eind juli uit.