Author: Flip van der Enden

The Great Communicators – Candle

Na een tijd op drift te zijn geweest hebben The Great Communicators nu hun draai weer gevonden. Er waren wat strubbelingen op het personele en label-front, maar met komst van een nieuwe sparringpartner voor voorman Arend Dijkstra is de band weer op volle oorlogssterkte. De nieuwe Great Communicator is Linda van Leeuwen. Linda kennen we als drummer van Bombay (Show Pig), stille kracht achter Sue The Night en zangeres in het orkest van Thijs Boontjes. Hoezo veelzijdig?  

The Great Communicators werden een paar jaar geleden ingehaald als Het Volgende Grote Ding van de Nederlandse indie-scene. Candle laat horen dat uitstel geen afstel hoeft te betekenen.

Een rotsvaste beat en een lekker gitaarloopje vormen het decor van een muzikale krachtmeting die eindigt in harmonie. 

The Clockworks – Enough Is Never Enough

De (post/neo) punk golf is nog lang niet ten einde. Er komen steeds weer nieuwe bands bovendrijven terwijl het succes van aanstichters als Fontaines D.C. en The Murder Capital etc nog meer muzikanten zal inspireren maatschappelijk commentaar te leveren in puntige gitaarsongs.

The Clockworks komen uit het Ierse Galway. De band heeft dit jaar al vier singles uitgebracht. Songs met aansprekende titel als Can I Speak With The Manager? en The Future Is Not What It Was. De titel van hun nieuwe single, Enough Is Never Enough doet denken aan James Bond, maar dat zal door het woord Enough komen.

De openingsfrase van Enough Is Never Enough luidt; ‘It Was A Tuesday and It Was Bleak’. Wat volgt is een verhaal over de verworpenen der aarde, bezien vanuit verschillend perspectief. Wat zanger-tekstdichter James McGregor misschien mist in zangtechniek compenseert hij ruimschoots met taalvaardigheid.

The Clockworks zitten op het nieuwe label van Alan McGee, een Schotse muziekondernemer die in de geschiedenisboeken staat vermeldt als ontdekker van o.a. The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine en Oasis.

Altin Gün – Ordunun Dereleri

Voor hun nieuwe single is Altin Gün weer diep in de nalatenschap gedoken van de Anatolische rockscene van de vorige eeuw. Dit keer heeft de band een nummer afgestoft dat zou oud is dat niemand meer weet wie de componist is. Een zogenaamde traditional.

Op de streamingsdiensten staan dan ook tientallen versies van Ordunun Dereleri. Maar geen een die klinkt als de interpretatie van de Amsterdammers. Altin Gün heeft zich het volksliedje toegeëigend door het in een retro elektronisch jasje te steken, een gedurfd maar geslaagd experiment. Ordunun Dereleri is ook het bewijs dat de werkzaamheden zijn begonnen aan wat album 3 gaat worden van Altin Gün. Werktitel is Yol.

Ella Grace – I Wonder 

Ella Grace Denton is een meid met een missie; de wereld een betere plek maken voor iedereen en voor vrouwen in het bijzonder. Ella is reislustig. Ze doet verslag van haar avonturen, aangevuld met meningen en mijmeringen op de diverse social media. Op Instagram zijn er ruim 175.000 mensen die haar volgen. Je zou Ella een influencer kunnen noemen, maar dan op het spirituele vlak.

Ondertussen maakt ze ook muziek, mooie muziek. I Wonder gaat over de liefde. Ella droomde van huisje boompje beestje te gaan met haar in Australische geliefde. Maar corona gooide roet in het eten. De fysieke afstand werd een emotionele kloof. Wat rest is weemoed en verdriet.

Het zijdezachte en honingzoete I Wonder biedt troost.  De begeleiding is minimaal, maar modern. Ella zingt zacht en sensueel. Haar stem vult het stereobeeld. Dat er onder het gladde oppervlak nog wel wat onverwerkte emoties sluimeren blijkt uit de korte, maar krachtige gitaarsolo. Die stopt voor de climax is bereikt.

Bijzondere plaat van een bijzonder mens.

Popwarmer: Alfie Templeman – Shady

Eigenlijk hadden we Alfie Templeman al naar Pinguin Pop doorverwezen, maar nieuwe single Shady (Popwarmer op Pop deze week) is zo aanstekelijk dat we het niet kunnen laten hem ook op Pinguin Indie te gaan draaien.

Er zit ook net genoeg gitaar in Shady om niet al te zeer uit de toon te vallen. Met zijn 17 jaar mogen we Alfie wel een wonderkind noemen. Terwijl het gros van zijn tijdgenoten zit te gamen speelt Alfie gitaar en schrijft hij liedjes. 15 was hij toen hij zijn eerste nummer online zette. 16 toen hij zijn debuutalbum uitbracht. Begin dit jaar verscheen een EP en daarna nog twee nieuwe singles.

Zat Alfie in het begin in zijn eentje te pielen, tegenwoordig kan hij een beroep doen op een team geestverwanten. Voor Shady riep hij bijvoorbeeld de hulp in van Tom McFarland van de band Jungle. Samen brouwden ze een nummer dat je deze bizarre tijden voor heel even (2.55) doet vergeten.

Within Temptation – The Purge

Je zou denken dan Within Temptation na 23 jaar heel hard aan de weg timmeren wel enige tekenen van sleetsheid zou vertonen. Absoluut niet dus. Nieuwe single The Purge laat horen dat het heilige vuur in de band nog onverminderd fel brandt.

Ook maakt The Purge duidelijk wie ook al weer de symfonische metal op de kaart heeft gezet. Heel vaak gaan anderen met de eer strijken, maar Within Temptation wordt internationaal erkent als pioniers van het genre. Een uitpuilende prijzenkast en paspoorten vol stempels vormen het tastbare bewijs van de mondiale erkenning.

Normaal betekent een nieuwe single ook een nieuw album. Maar nu even niet. Liever dan te wachten tot ze een heel album bij elkaar hebben geschreven, waar al snel een paar jaar overheen gaat, serveert men de nieuwe muziek nu in single porties. The Purge is de tweede, eerder dit jaar verscheen Entertain You. Over de volgende single wil de band nog niks kwijt. Zo blijft er toch nog iets om naar uit te kijken. 

Caro – Closet Lunatic

Caro‘s Closet Lunatic is een sluiphit. De single kwam drie jaar geleden uit en is onlangs zonder noemenswaardige promotie de mijlpaal van een miljoen aantal plays gepasseerd op Spotify.

Caro heeft nog meer singles uitgebracht. Die doen het ook helemaal niet slecht. Maar Closet Lunatic is de hit. Dat beseft de band nu ook. Dus hebben ze een radiovriendelijke edit uitgebracht met een gekuiste tekst en een kortere speelduur met als gevolg dat je Closet Lunatic overal opduiken. Ook hier in Pinguin-landia. Uiteraard draaien wij de lange versie.

Caro komt uit Leeds, Engeland. Het trio maakt intelligente indie met een flinke scheut elektronica. Je hoort wel gitaren in Closet Lunatic, maar die zijn meestal zo vervormd dat ze klinken als een synthesizer. Mede door de synthetische sound en hoge stemgeluid van frontman Adam Pardey plaatsen we Caro in dezelfde hoek als Alt-J en Django Django. De fraaie samenzang en ruwe randjes bezorgen de band een eigen geluid.

Op 4 december verschijnt Caro’s debuutalbum, Burrows. Een release die zeer zeker niet onopgemerkt zal blijven.

Oscar Lang – Antidote To Being Bored

Oscar Lang is pas 20. Toch bracht hij eerder dit jaar al zijn derde album uit en staat er alweer een nieuwe EP op stapel. De kwantiteit van Lang’s output gaat gelukkig niet ten koste van de kwaliteit. Ook zijn zijn songs opvallend gevarieerd.

Nieuwe single Antidote To Being Bored heeft een klassieke Britpop geur. De gebroeders Gallagher zouden er hun neus niet voor ophalen. De tekst gaat over liefde ten tijde van Corona. Oscar’s vaccin tegen verveling is zijn vriendin.

De  jonge Brit denkt vooruit. Hij heeft Antidote To Being Bored geschreven op stadion-formaat, groots en meeslepend. Het is niet ondenkbaar dat hij -als de coronacrisis voorbij is- zo succesvol is, dat hij stadions kan vullen. Hij is alvast begonnen met het schrijven van passend repertoire.  

Antidote To Being Bored, het titelnummer van zijn nieuwe EP -die op vier december uitkomt- is zijn eerste, geslaagde poging.

Fleur – La Tribu Des Trompettes

Fleur is de nom de plume van Floor Elman. Fleur maakt Franstalige popmuziek in een stijl die in de popencyclopedie staat vermeld onder de Y van Yé Yé.

De naam is een verfransing van Yeah, het woord dat The Beatles zo’n zevenentwintig keer zingen in She Loves You. Yé Yé stamt dus uit de jaren zestig. De naïeve stijl werd meestal, maar niet exclusief beoefend door meisjes. Yé Yé was consumptiepop bij uitstek, maar heeft de tand des tijds wonderwel doorstaan. Bekende namen in het genre zijn Francoise Hardy, France Gall en Jacqueline Taïeb. De roemruchte Serge Gainsbourg was een van de belangrijkste leveranciers van liedjes.

Fleur heeft haar debuutalbum gemaakt met Dave von Raven en Arjen Spies van The Kik, twee heren die zijn gespecialiseerd in jaren zestig muziek, met name de (zo goed als) drugs-loze periode van voor 1966. Fleur‘s songs klinken tres authentiek, maar zijn zeker geen pastiches, laat staan parodieën. De nummers getuigen van liefde voor muziek en de periode, die zich in geval van onze favoriet La Tribu Des Trompettes ook niet beperkt tot Frankrijk.  Je hoort ook de invloed van Joe Meek, een Britse producer die al vroeg in de jaren zestig in de weer was met elektronische instrumenten. De venijnige gitaarsolo in La Tribu Des Trompettes is weer van alle tijden.  

Retro heeft zelden zo tijdloos geklonken.

Sophia Kennedy – Orange Tic Tac

Sophia Kennedy is een Duits-Amerikaanse multi-instrumentaliste. Sophia is is gespecialiseerd in het maken van ongrijpbare plaatjes, een mix van pop electronica en jazz.

Avant pop is de term ze zelf hanteert. Avant wordt meestal gevolgd door het woord garde en niet door pop. Als er iets niet avant garde is dan is het wel pop.  Op Orange Tic Tac valt het avant dan ook wel mee.

Sophie’s nieuwe single is een zwierige track me een productie die zowel spacey als spooky is. Sophie heeft een krachtige stem, maar houdt zich in. Het ritme wiegt als een wals, maar net als je je laat meevoeren houdt het nummer onverwachts op. Balen, want je had nog wel even door willen wiegen.

Orange Tic Tac, dat overigens echt schijnt te bestaan is het eerste nummer van wat de opvolger moet gaan worden van Sophie’s langspeel debuut uit  2017.