Author: Flip van der Enden

Jane Weaver – Revolution Of Super Visions

Jane Weaver staat alweer zo’n vijftien jaar garant voor eigenzinnige, niet zelden onvoorspelbare, maar immer boeiende muziek. Erg bekend is ze er niet mee geworden, maar de fans die ze heeft, raakt ze nooit meer kwijt.

Onze kennismaking met de Engelse alleskunner was twee geleden met het nummer The Architect, dat maandenlang door de Graadmeter heeft gezworven.

Revolution Of Super Visions is een new waverig nummer met een Afro beat a la Taling Heads. Het instrumentarium is weer grotendeels elektronisch. Jane’s zang is, zeker in de refreinen flink poppy en brengt Prince in herinnering.

Jane’s teksten zitten net zo vol ideeën als haar composities. In Revolution Of Super Visions spreekt ze de hoop uit dat het eens een keer afgelopen is met dat macho gedrag van sommige wereldleiders (talking tot you Tump).  Jane’s nieuwe album gaat Flock heten en staat voor 5 maart.

MorMor – Don’t Cry

Fans van MorMor (Seth Nyquist) weten dat het enige dat ze van hun held kunnen verwachten het onverwachte is. De Canadese omnivoor scoorde met een stel hoog gezongen ballads. Maar hij heeft ook een paar Prince achtige rockers op zijn conto en aantal nummers waar geen enkel etiket op blijft plakken.

Nieuwe single Don’t Cry is weer anders. Mormor‘s tiende single is ‘not a love song’ zingt hij, maar wat dan wel? Met zijn gefluisterde zang en mistige koortjes is Don’t Cry best wel spooky. Een snelle beat contrasteert met de trage zanglijn. Die wordt vlak voor het slot onderbroken door een stem die uit een diepe put lijkt te komen. Of uit een paralel universum. Zoals gezegd een spooky, nummer maar wel weer erg goed. 

Banji – Listen

In den beginne was er Radio Eliza. Om nooit opgehelderde redenen hield die band na vier singles op te bestaan. Het zelfde gold voor PALMSY dat deels uit de zelfde bandleden bestond en er al na één EP mee nokte. 

Uit de as beider bands is nu Banji gerezen. Laten we hopen dat Banji wel een lang leven beschoren is. Debuutsingle Listen belooft namelijk nogal wat.

Listen is een grabbelton aan stijlen en geluiden. In aanleg is Banji een gitaarband, maar er wordt ook geflirt met rap, pop en r&b. Ook wat songstructuur betreft denkt Banji buiten de box.

Nu maar hopen dat ze lang genoeg bij elkaar blijven voor een album. Of drie.

Stereotypical Working Class – Soon I Will

Stereotypical Working Class is een metal-achtige band uit het Franse Lyon. De eerste steen werd gelegd in 1999, maar het heeft de nodige mutaties geduurd voordat de band de huidige sterkte bereikte.

We schrijven metal-achtige omdat de band hard rockt, maar niet extreem. Zoals je uit de naam kunt opmaken gaan hun teksten ook niet over bloemetjes en bijtjes en ook niet  over doem en verderfenis. De band heeft een sociaal geweten, en het hart op de juiste plek.

Vanwege de taalbarrière -ons Frans is pas comme il faut- kunnen we niet vertellen waarom de band er zes jaar over hun nieuwe album heeft gedaan. Wel weten we dat dat nieuwe album Célestepol heet en vorige week is uitgekomen. Célestepol is album numero sept van Murdock, Christophe, Martin en Bertrand. 

Coach Party – Really OK On My Own

Als iemand zegt dat hij, of in geval van Coach Party zij het best wel rooit in zijn eentje, weet je dat het meestal niet zo is. De zogenaamd zorgeloze dame in kwestie is Jess Eastwood. Ze is de aanvoerster van Coach Party, een circa twee jaar oude band van het eiland Wight.

Coach Party maakt vrolijk stemmende pretpop naar model van de pre-disco Blondie en met een Brits accent. Fuzzy indie is hun eigen omschrijving.

Really OK On My Own is een van de sterkere staaltjes van de half vrouwelijke en half mannelijke band, die nu zo’n nummertje of tien uithebben. Waaronder een cover van Clairo’s Bags. Coach Party staat onder contract bij Chess Club Records van Juliette Jackson van Te Big Moon. Daarmee verkeert de band in het goede gezelschap van o.a. Phoebe Green, Sundera Karma en Alfie Templeman.

Personal Trainer – Politics

De nieuwe, vijfde single van Personal Trainer begint met een basloopje dat sterk doet denken aan Under Pressure, de muzikale flirt van Queen en David Bowie.

Terwijl de bas lekker doorloopt, neemt de rest van de band een afslag naar bekender terrein, dat van de gecontroleerde chaos. Langzaam duiken er steeds meer instrumenten op in de mix. Ook de koortjes worden met smaak en beleid geïntroduceerd. De uitkomst is een supersterke single, die zeker tegen het einde aan prime time Herman Brood doet denken.

Politics is in alle opzichten een stap voorwaarts voor Personal Trainer. Een beter nummer, betere productie en een uitstekende performance. Wilde de band in vorige nummers nog wel eens als een kluit pupillen met zijn allen achter de bal aan rennen. Nu is er sprake van een prima spelverdeling.

De gezelligheidsclub voor loslopend talent uit de Amsterdams ondergrondse  heeft de potentie om door te dringen tot de eredivisie. Misschien moet aanvoerder Willem Smit (Canshaker Pi) eens vaste contract gaan overwegen.

Foo Fighters – Shame Shame

Foo Fighters is terug van maar heel even weggeweest. Hun laatste album is weliswaar dik drie jaar oud. Maar in de tussentijd heeft de band de fans verwend met een hele serie archiefopnamen.

In februari volgend jaar verschijnt het negende studio album van de band van Dave Grohl. De plaat gaat Medicine At Midnight heten en is volgens Dave anders dan de voorgangers, donkerder vooral.

Shame Shame laat horen wat hij bedoelt. De nieuwe single is spannend, hypnotisch. Een beetje funky ook met een hortende drumpartij die het hele nummer door gaat. Een bescheiden bas en staccato strijkers zorgen voor wat kleuring. Verder blijft het vrij leeg. Pas halverwege het nummer slaan de gitaren aan. Aan Dave’s stem herken je de Foo Fighters. Zijn uithalen doen denken aan zijn oude baas.

Het klopt dus wel wat Dave zegt Shame Shame is duister en zeker geen herhaling van zetten. Dat is goed om te horen, letterlijk en figuurlijk.

DeWolff – Yes You Do

Terwijl veel bands thuis zitten te kniezen en niet weten hoe ze het hoofd boven water kunnen houden in deze tijd van lockdown en quarantaine beleeft DeWolff zo ongeveer hun beste seizoen tot nu toe. En dat terwijl de band dit jaar toch alweer dertien tien kaarsjes in hun verjaardagstaart mag steken!

Hun succes van DeWolff is het gevolg van een mix van hard werken, nooit bij de pakken neerzitten en het lot zijn gang laten gaan. Zo kan het gebeuren dat het succesvolste album van de band hun meest recente is. Dat  ook nog eens voor een appel en een ei is opgenomen!

‘This Is DeWolff’s new album it was recorded on the road for less than $ 50″, staat er niet zonder trots op de cover van Tascam Tapes, dat met It Ain’t Easy ook nog eens een van hun grootste hits tot nu toe opleverde. Zo easy kan het gaan.

Op nieuwe single Yes I Do treffen we het Limburgse trio weer op standje (southern) rock. Op een stevig bed van drums en orgel zingt snarenwonder Pablo van de Poel zijn geliefde toe. Waar woorden te kort schieten laat hij zijn gitaar gieren. Orgelman Robin Piso mag  ook even alle registers opentrekken. Onderwijl houdt de onverstoorbare Luka van de Poel de maat en zijn partners in toom.

Op Yes You Do kreeg DeWolff een beetje hulp van vriendin Judy Blank en vriend Ian Peres (Ex Wolfmother). Het is de eerste single van het nog te voltooien nieuwe album, Wolfpack. Waarschijnlijk heeft Yes You Do wel iets meer gekost dan 50 ballen, maar het was het dubbel en dwars waard. 

Pale Honey – Some Time, Alone

Veel meer dan bas, gitaar en drums hoor je niet op Some Time, Alone, de nieuwe single van het Zweedse Pale Honey. En de stem van Tuva Lodmark natuurlijk.

Maar het is genoeg om een track te bouwen, die tot aan de laatste kale beats spannend blijft. Trokken Tuva en Nelly Daltrey tot voor kort altijd samen op. Tegenwoordig mag ook Anders Lagerfors zich een Pale Honey noemen. Multi-instrumentalist Lagerfors is de producer van Some Time, Alone dat ook het titelnummer is van het nieuwe, derde Pale Honey album dat vrijdag is verschenen. 

DIRK. – Toulouse

Een nieuwe single van Dirk kan je er altijd goed bijhebben. Zo ook het aanstekelijk Toulouse, een goed gevulde losse pols rocktrack van het soort waar het Vlaamse gezelschap in excelleert.

Mede door de nasale uithalen van Jelle Denturck doet Toulouse wel wat Nirvana-achtig aan. Wat natuurlijk niet verkeerd is. Toulouse gaat niet over de gelijknamig Zuid-Franse stad en ook niet over het zo geheten karakter uit Disney’s Aristocats. Het betreft hier een speling op het Engelse werkwoord To Lose. Snapte?

De nieuwe Dirk single is een voorbode van het tweede album van de band dat al op 20 november het zonlicht zal zien en Cracks In Common Sense gaat heten.