Daar hebben we ‘indie sad boys’ LEAP weer. Die typering hebben we niet zelf bedacht, maar onderschrijven we wel.
Want hoewel LEAP meestal stevig uit de touwen komt, hebben bijna al hun songs een droefgeestige ondertoon. Zo ook het heldhaftige Over & Out dat met zijn dikke galm en waaierende gitaren wel aan oude new wave helden als U2 en Simple Minds doet denken. Over & Out is de vijfde Breekijzer van het Britse LEAP (ja ons is fan) dat nog steeds albumloos door het leven gaat.
Greet Death is een Amerikaanse rockband uit de orde van de doomgazers en familie van de shoegaze-achtigen.
Het vijftal brengt binnenkort hun derde album uit, hun eerste in zes jaar. De langspeler heet Die In Love (27/6) en verschijnt op het Deathwish label. Country Girl is uitverkoren om het releasepad te effenen. Over de single zegt zangeres Harper Boythari: (it’s) a song that tackles “identity, alienation, and detachment. It’s like trying to solve a murder mystery and finding out you were the killer the whole time”.
Country Girl is een van de meer optimistische songs op het album dat verder titels telt als Emptiness Is Everywhere, Small Town Cemetery en Love Me When You Leave. Het leven van jongeren in ‘small town U.S.A’. (Davisburg-Michigan) gaat duidelijk niet over rozen. Al ver voordat Trump begon met de afbraak van de laatste restanten van het sociale vangnet was het al kommer en kwel op veel plaatsen: werkeloosheid, drugs, misdaad etc. De vijf leden van Greet Death -wat je zou kunnen vertalen als memento mori/gedenk te sterven- boffen dat ze een uitlaatklep hebben in de band en de droom misschien ooit nog eens te kunnen doorbreken. Die droom zou met het nieuwe album best wel eens een stuk dichterbij kunnen komen. Greet Death is dus een serieuze band, maar ook een serieus goede band. Met Country Girl als bewijs.
Enige ambitie kan het Amerikaanse Racing Mount Pleasant niet worden ontzegd. De band volgt haar in 2022 verschenen debuutalbum op met een single van precies zeven minuten.
Voor de zekerheid hebben ze er ook een singleknip van vrijgegeven, maar wij gaan natuurlijk voor de hele enchilada. Er zijn zeven bandleden, boys & girls die zo te zien nog vrij jong zijn allemaal. Ze kennen elkander van de universiteit van Michigan. Je zou kunnen zeggen dat Call It Easy hun debuutsingle is, want dat eerste album kwam eerst uit onder de naam Kingfisher. Nu staat de plaat echter online onder de nieuwe naam. En dan de muziek; die is jazzy, want met blazers (saxsolo!), proggy, want best ingewikkeld, meerstemmig gezongen en behoorlijk meeslepend. De ambitieuze compositie en het hoge spelniveau doen vermoeden dat die uni best wel eens het conservatorium van Michigan zou kunnen zijn.
Hotline TNT is een New Yorkse gitaarband die twee jaar geleden IJsbreker scoorde met het shoegazerige Protocol.
Julia’s War is meer fuzzy powerpop. Beide nummers verhalen van de avonturen op het amoureuze pad van bandleider Will Anderson. Spoiler: veel succes heeft hij niet. In beide songs draait het ook om de gitaren. Die kunnen uitdrukken waar Will vocaal niet bij kan. Op vorige releases was Hotline TNT alleen in naam een band. Het nieuwe album nam Will wel op met begeleiders en dat geeft toch een dikkere sound. Dat nieuwe album heet Raspberry Moon en komt 20 juni uit op Third Man Rcords, het label van Jack White.
Concerten: 5 november Vera, Groningen / 6 november Toekomstmuziek, Amsterdam
Onze nieuwe favoriete band uit New York roert zich weer!
Ook op nieuwe single When toont Slow Fiction zich een waardig erfgenaam van Lou en Patti en al die andere bohemien rockers die muziek maakten zoals die alleen in de ‘seven boroughs’ kan worden gebrouwen; opgefokte naar uitlaatgassen riekende gitaarmuziek met lekker snauwende zang. En genoeg haken en ogen om je bij je lurven te grijpen en niet meer los te laten. Producer van dit groezelige meesterwerkje is Dan Carey, die de band selecteerde voor zijn Speedy Wunderground singlesclub.
Nu de lente een paar maanden vroeger is begonnen dan normaal komen wij nu ook maar alvast met een tune die het verdient een dikke zomerhit te worden.
Kokoroko is een Afrobeatband uit Londen met blazers, gitaar, bubbelbas en een zwoel zingende zangeres. Single Sweetie is ronduit onweerstaanbaar. Het tempo ligt lekker laag dus het is meer heupwiegen dan echt los gaan op de tropische beats. Sweetie is vooruitgestuurd om tamtam te maken voor het nieuwe album van Kokoroko (Tuff Times Never Last (11/7)). En voor het concert dat de band op 30 april gaat geven in de Paradiso.
Global Charming is een postpunkband, maar zeker niet de zoveelste.
De praatzang van Online Store is wat hoekig, maar de backing – bas, gitaren en drums – lijkt wel van elastiek. Dat maakt dat Global Charming wel iets weg heeft van bands als The Feelies, Talking Heads en andere intellectuele wavebands die rond 1980 dansvloeren vulden. Global Charming komt uit Amsterdam en bestaat uit vier muzikanten die ook over de grens op een luisterend oor kunnen rekenen.
Vaste luisteraars kennen onze interesse voor exotische indie. Nou we hebben er weer een!
Kurayamisaka is een jonge soort van shoegazeband uit het verre Japan. Veel vertellen over het vijftal kunnen we helaas nog niet. Om (ver)taaltechnische redenen, maar ook omdat kurayamisaka nog vrij onbekend is. Het vijftal komt uit Tokyo en is actief sinds 2021. De band telt drie gitaristen die zich alle drie goed roeren op sekisie inko. De zang is zoals we die kennen van Japanse zangeressen wat iel, maar rocken kunnen ze als de beste! Kurayamisaka is dan ook meer dan een novelty-act of geinig tussendoortje. En waar zingen ze over?Sekisei inko betekent grasparkiet.
Vampire Boyfriend is de debuutsingle van de gelijknamige band.
Vampire Boyfriend komt uit Rotterdam en wordt aangejaagd door Janine van Osta. Je kunt haar kennen als sidekick van Broeder Dieleman en van haar vorige project Saint Helena Dove. Janine zingt over een vaag vriendje dat een fout vriendje bleek te zijn. De stijl van Vampire Boyfriend is prettig ongrijpbaar; dromerig maar ook een beetje droevig, retro maar niet ouderwets, poppy maar niet te. Een dikke bas en een surfende gitaar geven het nummer een eigen signatuur. File under veelbelovend.
Het is toch al weer bijna een half jaar geleden dat we iets vernomen van Australische toverballenband King Gizzard & The Lizard Wizard. Hoog tijd voor iets nieuws dus.
Nieuwe single Deadstick laat horen dat de band weer een nieuwe richting is opgeslagen; die van de soul. Nou ja een soort soul, de variant die eind jaren zestig werd geïntroduceerd door bands als Chicago (Transit Authority), Blood, Sweat & Tears en Electric Flag ofwel rockbands met blazers. Het rijkelijk gevulde Deadstick swingt als een op hol geslagen trein. Band en blazers lijken elkaar te hebben uitgedaagd: wie het eerste bij het eind is krijgt een kopje paddothee. Het is net geen uitputtingsslag geworden. Deadstick is de term voor wanneer een propellervliegtuig er midvlucht mee ophoudt en een crash onvermijdelijk lijkt.
Deadstick komt op album nr 27 van King Gizzard & The Lizard Wizard, Phantom Island, een restjesplaat gevuld met tien tracks die afvielen voor het Flight b741 album.
