Author: Flip van der Enden

Glyders – Super Glyde

Het even geduurd maar we hebben een opvolger gevonden voor ex IJsbreker, Stone Shadow van GLYDERS.

Het is het het openingsnummer van het nieuwe album van het rockende echtpaar uit Chicago, Super Glyde. De song bestaat uit drie delen, twee eigenlijk; de instrumentale opening en het eveneens zangloze slot zijn min of meer eender. Het gaat dan ook vooral om het middenstuk dat wel gezongen wordt en dat swingt a la JJ Cale, maar dan overgoten met een psychedelisch sausje en opgediend op een bedje van garagerock. Forever zo heet het jongste album van GLYDERS, die best wel weer eens langs mogen wippen.

Westside Cowboy – Can’t See

En weer schiet Westside Cowboy met scherp.

De tweede single van de tweede EP van de band uit Manchester is een kort en een inderdaad krachtig gitaarliedje. Om zowel aan hun Britse als Amerikaanse invloeden een plek te geven wordt de sound van Westside Cowboy hier en daar wel Britainicana genoemd. EP So Much Country Till We Get There volgt half januari. In die zelfde maand staat Westside Cowboy samen met Geese in Paradiso. Het dubbelconcert is al lang en breed uitverkocht, maar er is een wachtlijst.

Hen Ogledd – Scales will fall

Met zijn rituele ritme, primitieve begeleiding en mystieke samenzang had Scales will fall van Hen Ogledd goed gepast in Vikings of een andere TV serie die zich afspeelt in de vroege middeleeuwen.

De half rappende zangeres (bard rap noemen ze het zelf) en de avantgardistische trompetsolo die halverwege het 8 minuten durende nummer opduikt, moeten we voor het gemak dan maar even wegdenken. Dit klinkt misschien wat laatdunkend, maar een bijzonderder en ook misschien wel beter en intrigerender nummer dan Scales will fall ga je dit jaar niet meer horen. En misschien volgend jaar ook niet. De band, kunstenaarscollectief eigenlijk heet dus Hen Ogledd. Dat is de oude Bretonse (Keltische) naam voor de grensstreek tussen Noord Engeland en Schotland. Begin volgend jaar verschijnt het derde album van de band die de term Britpop (Britton pop) een geheel nieuwe inhoud geeft.

Robber Robber – Talkback

Een raar plaatje dat Talkback van Robber Robber en dat is een compliment.

Het nummer duurt maar twee minuten, maar er gebeurt van alles. Officieel zal Robber Robber wel onder de postpunk vallen, maar de band heeft een eigen, excentrieke opvatting van het genre, die ver  verwijderd is van de nieuwe noiserock en die varianten waarin gepraat wordt ipv gezongen. Het tempo van Talkback ligt hoog, toch wordt er niet gejaagd. De zangeres laat zich door niets of niemand van haar apropos brengen. Ook niet door de plotselinge break die niet had misstaan in een nummer van een math-rockband. Ondertussen speelt de gitarist speelt een solo dwars door het hele nummer heen. Zoals gezegd, een raar maar vooral bijzonder plaatje en zo hebben we ze graag.

Anne Paceo & Laura Cahen – L’écume

Ze is ooit begonnen als jazzdrummer, maar inmiddels is Anne Paceo een allrounder die zich niet zomaar in een hokje laat stoppen. Alleen al het feit dat ze eerder dit jaar in de Graadmeter stond geeft aan hoe breed ze bezig is.

De meest recente release van de gelauwerde Parisienne is het album Atlantis.  Daarvoor schreef ze alle nummers en sommige zingt ze ook zelf. Ook staan er een aantal samenwerkingen op het album waaronder een met Laura Cahen, een singer-songwriter met zo’n karakteristieke Franse zuchtmeisjes zangstijl. Hun duet Tant qui’l de l’eau kwam opvallend hoog in de Graadmeter. De samenwerking tussen de drummer-componist en de zangeres krijgt nu een vervolg met de single L’écume (schuim). Het is een remake van een track van Anne’s Atlantic album. De nieuwe versie is, zeg maar ontjazzed. En niet onbelangrijk er zit nu analoge synth-solo in de chanson, een die net zo sfeerbepalend is als die in hun Pinguin hit. Misschien moeten de dames eens overwegen om samen een heel album te maken.

Bleech 9:3 – Jacky

In de week dat debuutsingle Ceiling doorschuift naar de hoogste sport van De Graadmeter roepen we de nieuwe single van Bleech 9:3 uit tot Breekijzer!

Omdat het een ijzersterk nummer is natuurlijk, maar ook omdat Jacky een paar tandjes steviger is dan zijn voorganger. En ook wat minder toegankelijk misschien. Maar als je door de krakende gitaren heen luistert, hoor je een rocksong waarvoor Dave Grohl een moord zou doen. Bij wijze van spreken dan. Het zou eigenlijk helemaal geen slecht idee zijn voor Foo Fighters om Jacky eens een keer te tackelen. Ook omdat het nummer over verslaving en verlies gaat, iets waar Dave wel over kan meepraten. Het zou ook leuk zijn ook voor de portemonnee van de Ierse Bleech boys. Maar dit dus geheel terzijde.

The Lemon Twigs – I’ve Got A Broken Heart

Het IJsbreker keurmerk reserveren we meestal voor acts die aan het begin van hun carrière staan. Ook al zijn The Lemon Twigs niet zo succesvol als je misschien zou denken (krap 100k streamers p/m maar op Spotify), een beginnende band kun je ze toch niet noemen.

Toch hebben de wijze heren (kuch kuch) van de muziekredactie besloten om de nieuwe single van de broertjes uit te roepen tot nieuwe IJsbreker. Om The Lemon Twigs verder vooruit te helpen in de vaart der muzikale volkeren, maar vooral omdat nieuwe single I’ve Got A Broken Heart zo’n aanstekelijk liedje is. Het is overigens niet de eerste keer dat we de gebroeders D’Addario op het Pinguin schild hijsen. Negen jaar geleden hadden ze een IJsbreker met These Words, een track van hun debuutalbum.

De nieuwe single van de Twins klinkt als The Beatles zouden hebben geklonken als hun wieg niet in Liverpool maar in L.A had gestaan. Power pop meets sunshine pop, een onweerstaanbare combinatie. Daarnaast is het enthousiasme waarmee Brian en Michael spelen en zingen bijna besmettelijk. De b-kant mag er trouwens ook zijn. Voor de fans dus van The Beatles, The Byrds, The Beach Boys, The Mama’s & Papa’s & Yorick van Norden.

Fat, Evil Children – The Weight

De bandnaam, Fat, Evil Children is op zijn zachts gezegd opmerkelijk. De vier muzikanten zijn namelijk geen kinderen meer, niet dik en naar we hopen ook niet slecht van inborst.

De band met die rare naam komt uit Californië en maakt mooie muziek. Dat doen ze al een tijdje, maar voor ons is The Weight een eerste kennismaking. The Weight is een eigen nummer en dus geen cover van de gelijknamige evergreen van The Band. Stilistisch zit het nummer er overigens niet zover van af. Ook Fat, Evil Children maakt een soort Americana met akoestische gitaren en meerstemmige zang. De zang verraadt dat we hier met een jonge band te maken hebben Vooralsnog horen we geen sporen van whiskey of tabak op de stembanden. Maar daar wordt aangewerkt. In de clip zien we ze zuipen en in The Weight dat over de ondraaglijke lichtheid van het bestaan lijkt te gaan verzucht de zanger op een gegeven moment, ‘I Got Nothing To Do Or Smoke’. De nieuwe EP heet Can’t Stop en is nu uit.

Surfbort – Lucky

Surfbort is een rock ‘n’ roll band met punk attitude uit Brooklyn, New York. Echt succesvol zijn ze nog niet, maar het geld dat ze binnenharken lijken ze te besteden bij de lokale tattoo shop.

Surfbort grasduint in 60 jaar pophistorie, vooral in de eerste, zeg dertig jaar vinden ze veel van hun gading. Denk aan genres als rockabilly, garage en glamrock. Hun mix presenteren ze met een lekker ranzig randje. Bandbazin Dani Miller schreef Lucky om de spoken in haar hoofd te verjagen. Hopelijk helpt het nummer ook anderen om uit hun dip te komen. Lucky is het eerste liedje van het nieuwe album van Surfbort. De plaat gaat Reality Star heten en komt op 6 maart uit. Het is niet uit te sluiten dat de band naar Europa komt voor een tour. Dat zou namelijk niet de eerste keer zijn.

Marlon Magnée, La Femme – Nuage Gris

Het is niet helemaal helder of Marlon Magnée nu solo is of dat hij nog met een been in La Femme zit.

Beiden namen staan vermeld als uitvoerende van Nuage Gris (grijze wolk). Het zal een marketingtool zijn. Iedereen kent La Femme, misschien weet niet iedereen hoe de motor van die band heet. Marlon Magnée dus. Nieuwe single Nuage Gris is een rockabilly track, maar dan a la Française. Heel veel meer valt er niet over te zeggen. Behalve dan dat het een lokkertje is voor Marlon’s debuut als solist. Albumtitel noch releasedatum zijn bekend. De naam van de producer wel. Die heet Renaud Letang en zou je kunnen kennen van zijn bemoeienissen met o.a. Feist, Peaches et Manu Chao.