Author: Flip van der Enden

Geese – 100 Horses

Ook deze Geese single komt met de waarschuwing dat hij alleen geschikt is voor avontuurlijke luisteraars.

Geese houdt zich namelijk niet aan muzikale conventies als tonaliteit, timing en compositie. Desondanks heeft de Amerikaanse band opvallend veel luisteraars. 100 Horses is derde single van het derde album van de band uit New York. De eerste Taxes draaien we met mondjesmaat, de tweede Trinidad hebben we wijselijk overgeslagen. Met 100 Horses willen we het toch weer proberen. De nieuwe single lijkt bedoeld om op te dansen. Je zou het zelfs funky kunnen noemen. Dan moet je niet denken aan James Brown maar aan de neurotische dansmuziek van No Wavers als The Contortions, de Britse pillenrock van Primal Scream of de meer recente postrock van Black Midi. Dit om je een indruk te geven, maar Geese gaat vooral zijn eigen gang. Album 3 heet Getting Killed en komt uit op 26/9.

Concert: Paradiso 17 maart 2026

Claw Boys Claw – Daydream

Op Daydream treffen we de Claw Boys in een ietwat meditatieve bui.

Een ballad willen we de derde single van het afscheidsalbum niet noemen, maar het tempo ligt lager dan gemiddeld bij de Amsterdams noise-rockers. Daydream is zelfs een beetje hippie-achtig. In die zin dat de tekst geïnspireerd lijkt door een psychedelische ervaring. De surfgitaar geeft Daydream een zomerse afdronk. Fly, het allerlaatste album ooit van Claw Boys Claw komt volgende week uit. De band doet nog een paar optredens o.a. op Appelpop  en dan valt het doek definitief voor een van de beste bands die ooit uit Hollandse aarde zijn ontsproten.

Sir Chloe – Kiss

Niet dat je vorige singles van Sir Chloe moet vergeten, maar met Kiss overtreft ze zichzelf!

Kiss is een neo-noise song met Sir Chloe, a.k.a. Dana Foote op haar femme fataalst. De gruizige begeleiding loopt in de pas met haar sardonische zang. Haar boodschap laat niets aan duidelijkheid te wensen over, I Don’t Want Love I Want Revenge! snauwt ze. Op haar debuutalbum kon Sir Chloe al flink uithalen, op opvolger ‘Swallow Like A Knife’ maakt ze al helemaal van haar hart geen moordkuil. De dame heeft duidelijk wat rekeningen te vereffenen. Je zou haar een happy lovelife toewensen, maar nu nog even niet.

Pynch – How You Love Someone

Een ezel stoot zich over het algemeen…., maar een Pinguin dus wel. Na de genadeloos geflopte IJsbreker van Pynch, Post-Punk/New-Wave proberen we het gewoon nog een keer! How You Love Someone lijkt niet zo op zijn voorganger, dat scheelt.

Met zijn jingle-jangle gitaren heeft de nieuwe Pynch single zelfs wel iets van The Smiths. Instrumentaal is er ook meer te beleven dan op de voorganger: de beat is strak en dansbaar, er zijn gitaar en synthesizer solo’s en er is een helder refrein. Het effect op de stem zal misschien niet iedereen bekoren, maar zorgt wel voor sfeer. Net als bij Post-Punk/New-Wave is de tekst van How You Love Someone belangrijk. Die is dit keer meer filosofisch dan ironisch. ‘Is liefde genoeg voor een goede relatie? dat is de vraag waar Pynch zich hier overbuigt. De Britse band schreef en produceerde hun nieuwe album zelf. ‘Beautiful Noise’ verschijnt begin oktober ook nog eens op hun eigen label. Hoe indie wil je het hebben?

Bright Eyes – Dyslexic Palindrome

Na het grappige 1st World Blues komt Bright Eyes nu met een song die meer ligt in de lijn van de band zoals we die al zolang kennen en waarderen.

Dyslexic Palindrome, een duet van Conor Oberst met Alynda Segar van Hurray For The Riff Raff is een Americana ballad, inclusief pedal steel over het onvermogen bepaalde gevoelens onder woorden te brengen. Denken we. Beide nieuwe nummers komen eind deze maand op een EP, of mini album, want 8 nummers. Die heet Kids Table.

zZz – Hey Hey

zZz is terug van toch al gauw zo’n tien jaar weggeweest.

Hey Hey is een leuke, dopey single vol retro orgel, in galmbad gedompelde zang en een beat waar een mens vrolijk van wordt. Wilde het duo in het verleden nog wel eens gejaagd en duister overkomen, Hey Hey is een onvervalst feestnummer. En het blijft niet bij deze ene single. Er ligt een album in het verschiet met de veelbelovende titel Konnichiwa* – Gutemorgen- Money Money. Als het een beetje meezit gaan Björn en Daan ook weer touren.

*goedemorgen in het Japans.

Spoon – Guess I’m Falling In Love

Best wel onverwachts zijn er deze week twee nieuwe nummers verschenen van Spoon.

Guess I’m Falling In Love lijkt de b-kant te zijn van Chateau Blues, maar wij vinden het de betere track. Beide song zijn bedoeld voor het nieuwe album dat de Texanen momenteel aan het opnemen zijn. Iemand had echter het heldere idee om ze gewoon alvast vrij te geven, want waarom niet? Guess I’m Falling In Love is klassieke Spoon; een spannende krautrock-beat, een metalic gitaarriff en fijne, doorleefde zang van Britt Daniels. De organische productie van van de band zelf met Justin Meldal-Johnsen, die we ook kennen van zijn arbeid met o.a. Nine Inch Nails, St Vincent en Wolf Alice. Over dat nieuwe Spoon album is nog niet meer bekend dan dat het hun elfde wordt.

Anna von Hauswolff, Iggy Pop – The Whole Woman

Anna Michaela Ebba Electra von Hauswolff is een Zweedse zangeres/componist/instrumentalist die in bepaalde kringen bekendheid geniet als maakster van een vijftal albums in een stijl die wel ‘neoclassical darkwave’ wordt genoemd.

Ze zingt haar theatrale liederen met een stem waarvan je moet houden. Het heeft dus diverse redenen dat je Anna hier nog nooit eerder hebt gehoord. Maar nu ze Iggy Pop, een verklaard fan van de Zweedse sirene, heeft weten te strikken voor een duet-achtige song willen we toch eens een poging wagen. The Whole Woman klinkt alsof het is opgenomen in een Gotische kathedraal. Of beter in de graftombe van een Gotische kathedraal. Die donkere galm past perfect bij Iggy doorleefde stem. Iggy’s krassende bas vormt een mooi contrast met Anna’s meisjes sopraan. Het tempo van The Whole Woman is dat van een dodenmars. De instrumentatie bestaat uit een omfloerste trom, een gedempt kerkorgel en wat dolende strijkers. Meer vorm dan inhoud misschien, maar best bijzonder om een paar keer te horen. Anna’s 6e heet ICONOCLASTS en kan je tegemoet zien op 31 oktober.

The Beths – Straight Line Was A Lie

Het leven valt Beths zangeres en tekstschrijver Elizabeth Stokes soms zwaar. Veel van haar songs gaan daarover.

Soms hoor je aan het tempo en de melodie van de songs al dat de tekst serieus is. Maar Beth schrijft ook nummers die je als luisteraar op het verkeerde been zetten. Straight Line Was A Lie is er zo een, oppervlakkig gezien is het een en al vrolijkheid, frisse vrouwenpowerpop gebracht met positieve energie door de band uit Nieuw Zeeland. Maar kras je een beetje in de toplaag dan ontdek je al gauw dat er iets wringt. Beth zou graag willen dat er iets van het succes van haar band door zou druppelen in haar persoonlijke leven. Het is een variatie https://www.facebook.com/thebethsnzop het idee dat geld niet gelukkig maakt, succes dus ook niet. Uit de optimistische melodie zou je kunnen opmaken dat ze de hoop nog niet helemaal heeft opgegeven.

Sir Chloe – Kiss

Kiss is het derde liedje van het nieuwe album van Sir Chloe dat we oppikken.

En hoewel Forgiving en Passenger best okay zijn verbleken ze bij Kiss. En wel hierom. Kiss is een neo-grunge song met Sir Chloe, de nom de plume van Dana Foote op haar vamp-erigst. De gruizige begeleiding loopt in de pas met haar sarcastische zang. De boodschap van Kiss laat weinig aan duidelijkheid te wensen over, I Don’t Want Love I Want Revenge! Op haar debuutalbum kon Sir Chloe al scherp uit de hoek komen, op ‘Swallow Like A Knife’ gaan alle remmen los. Ze heeft duidelijk een appeltje of twee te schillen. Je zou haar een happy liefdesleven toewensen, maar nu nog even niet.