Author: Flip van der Enden

Goose – Give It Time

Goose (dus niet Geese) is vooral een liveband, maar soms slaat de vonk ook over in de studio. Zoals op nieuwe single Give It Time, een ruim zes minuten durende exercitie die net zo typisch Amerikaans is als cowboyhoeden en pickuptrucks.

Give It Time begint als yachtrocksong transformeert dan in een southernrockjam en een jazzy meezinger om te eindigen met een drumsolo. Serieus. Het spreekt voor zich dat er op een hoog niveau wordt gemusiceerd. Deze Goose komt niet uit België maar uit de Amerikaanse staat Connecticut en is toe aan album vier. Dat heet Everything Must Go en wordt eind april losgelaten. Plannen voor een trip naar Europa bestaan helaas (nog) niet.

The Veils – Mortal Wound

Finn Andrews zit in de ballad-mode op het nieuwe album van zijn band The Veils, en dat staat hem goed.

Hij heeft de perfecte stem voor het beschouwende levenslied. Maar daar vertellen we in ieder geval de fans niets nieuws mee. Die van Nick Cave moeten ook even opletten, want de raakvlaken tussen beide tegenvoeters zijn groter dan de verschillen. Mortal Wound is de derde single van het nieuwe album van de Brits-Nieuwzeelandse band, Asphodels dat inmiddels overal te streamen is. The Veils gaven vorige maand hier maar liefst vijf concerten. Die waren zo snel uitverkocht dat het logisch is dat de band in het najaar nog een rondje Holland doet. (zei hij hoopvol).

PS: op Youtube staan diverse Nederlandse fanvideo’s van o.a. Mortal Wound.

Wilson A. – Way Out

‘Who The Fuck Is Wilson.A?’ staat er in de bandbio op Spotify.

Een band uit Haarlem weten we te vertellen, die een meer dan verdienstelijke nieuwe single aflevert met Way Out. Wilson A. afficheert zich als garagerockband en dat is verstandig, want daarmee kan je alle kanten op. De gekozen richting van Way Out is die van de postpunk, tenminste de gescandeerde zang is een veelgebruikt stijlmiddel in dat genre, maar Way Out heeft ook voor postpunk atypische elementen als humor en positieve energie om nog maar te zwijgen over de vrolijke koortjes. Kortom niet voor een gat te vangen dat of die Wilson A. En zo hebben we ze graag.

J Mascis – Breathe

Waarom zou J Mascis naast het succesvolle Dinosaur Jr ook nog de behoefte voelen om soloplaten te maken? Nieuwe single Breathe geeft het antwoord.

Met band plugt J in, solo speelt hij akoestisch. Je hoort wel meteen dat het J Mascis is, kan ook moeilijk anders met zo’n stem. Breathe is geen eigen compositie, maar een cover van een nummer van The Cure. Dat je het misschien niet herkent komt omdat het oorspronkelijk een b-kantje is, van Catch. Dat moet je wel weten, want J heeft het nummer volledig naar eigen hand gezet: het kenmerk van een goede cover. Heel lang geleden, in 1989 coverde hij met Dinosaur Jr Just Like Heaven van The Cure tot groot genoegen van Robert Smith die net zo’n fan van is Dinosaur Jr als J. Mascis van The Cure. Het is niet bekend of er meer in het vat zit of dat deze single gewoon een smakelijk tussendoortje is.

Black Country, New Road – Besties

De grote vraag die boven Black Country, New Road hangt na het (tijdelijke) verlof van artistiek leider Isaac Wood is ‘hoe nu verder’?

Live heeft de band al ruimschoots bewezen ook zonder Wood te functioneren. Nu de eerste single zonder hem uit is kunnen we constateren dat ook deze horde glansrijk is genomen. Misschien was de rol van Woods toch niet zo groot als gedacht en is het de som der muzikanten die Black Country, New Road tot zo’n succesvol collectief maakt. Want succesvol zijn ze. Ook nieuwe single Besties schurkt na nog geen week tegen de miljoen plays aan. De grootste verandering is dat Georgia Ellery nu zingt. Haar heldere stem geeft de barokke pop van de band een nieuwe flair. De open productie van Jim Ford (Arctic Monkeys/Blur/Gorillaz) zorgt voor een lichtere toon zonder geweld te doen aan de complexiteit die Black Country, New Road oude en nieuw stijl eigen is. Dit alles schenkt vertrouwen in album drie van de band uit Cambridge. Dat heet Forever Howlong en komt op 4 april uit.

Op 12 oktober komt Black Country, New Road naar Paradiso en 28ste naar Ancien Belgique.

hey, nothing – 33º

Emo-folkduo hey, nothing overtreft de toch zeker niet laag gespannen verwachtingen met 33º, hun derde topsingle op rij!

Het schaars geïnstrumenteerde en langzaam opbouwende nummer gaat over een jongen die uit het lood geslagen is door de scheiding van zijn ouders, een eeuwig actueel en voor velen herkenbaar onderwerp. De indringende tekst wordt versterkt door het geluid van ruzie op de achtergrond.

Het mag Tyler Mabry en Harlow Phillips op meerdere fronten voor de wind gaan als non binair persoon zal Harlow zeker te maken krijgen met de anti LBGTQ politiek van Trump c.s. Maar we hebben hier te maken met een strijdbaar duo dat niet meer te stoppen lijkt en zeker een (muzikale) lans zal breken voor mensen zoals zij.

Papa Roach – Even If It Kills Me

Papa Roach is ouder maar lijdt – getuige nieuwe single Even If It Kills Me– nog niet aan haarverlies. Na ruim 30 jaar klinkt de band nog steeds alsof de wereld aan de rand van de afgrond staat.

Al moeten we rekening houden met de mogelijkheid dat de band juist vindt dat het de laatste tijd juist weer de goede kant opgaat. Hun vorige single is een duet met Trump fan Carrie Underwood. Maar laten we ons op de muziek concentreren. Die is dus weer ouderwets goed, een nog immer potente cocktail van diverse metalsoorten met een wolkje EDM. Even If It Kills Me lijkt geen nieuw album in te luiden, maar bedoeld als aankondiging van een nieuwe wereldtournee. Helaas is het concert in Nederland al geweest (4/2). Volgend jaar beter.

quickly, quickly – Enything

Graham Jonson alias quickly, quickly komt van ver. Hij begon als tiener op Soundcloud en maakte naam met jazzy instrumentals en lo-fi hip hop tracks.

Bijna tien jaar later produceert hij een intrigerend soort popmuziek dat in de verte wel aan Beck doet denken. Nieuwe single Enything (sic) is een gelaagde en smaakvolle song vol onverwachte wendingen, knappe koortjes en een arsenaal aan gekke geluidjes. Jonson, die werkt vanuit Portland, Oregon is een producer-artiest die duidelijk meer in sounds denkt dan in tekst of melodie. Als quickly, quickly heeft hij nogal wat uitgebracht sinds 2016, maar als zeg maar ‘indie zanger’ is hij pas aan zijn tweede album toe.

Grandmas House – Slaughterhouse 

Vrouwenkwartet Grandmas House uit Bristol ontwikkelt zich razendsnel. Op oudere singles klinkt de band (trio toen nog) als een stel punky rauwdouwers dat het vooral moest hebben van hun agressieve attitude.

Op nieuwe single Slaughterhouse horen we een band die haar emoties weet te doseren en kanaliseren in een gestroomlijnde song. Dit met behoud van de oude energie. Poëtisch zijn ze ook. De tekst van Slaughterhouse is geïnspireerd door strofe uit een gedicht van de Amerikaanse dichter Richard Siken. Die luidt, ‘I’ll Be Your Slaughterhouse, Your Killing Floor, Your Morgue and Final Resting’. Ietwat morbide inderdaad, maar dat heb je met (voormalige) punks. Grandmas House is zeer geschikt om niet te zeggen een must voor fans van bands als Porridge Radio, HotWax en Lambrini Girls.

Nieuwe EP, Anything For You volgt op 11 april.

Nagasaki Swim – The Next Moment

Binnenkort verschijnt het derde album van Nagasaki Swim, een band uit Rotterdam met als muzikaal middelpunt zanger-componist Jasper Boogaard.

Attentie-track, The Next Moment begint spannend en duister, een beetje Lou Reed achtig zelfs, maar de hoge stem van Boogaard en een folky piano zorgen voor verlichting. Dat derde album van Nagasaki Swim gaat The View From Up Here heten en komt op 7 maart uit bij Excelsior.