Author: Flip van der Enden

Year Of The Cobra – War Drop

Nieuwe Year Of The Cobra single War Drop is een perfect plaatje voor Pinguin On The Rocks; te heavy voor Pinguin Indie, maar niet heavy genoeg voor de afdeling Aardschok.

Year Of The Cobra is een duo, een echtpaar zelfs uit Seattle, de geboortegrond van grunge. Die invloed hoor je een in War Drop, maar dan de meest donkere variant. Zelf spreken zangeres/bassist/toetsenist Amy Tung Barrysmith en drummer Jon Barrysmith van ‘melodic doom’. War Drop is de eerste single van de derde langspeler van Year Of The Cobra. Het naar de band genoemde album verschijnt op de laatste dag van februari in 2025.

Disgusting Sisters – Killing It

Mansplainers, betweters en de leslezers krijgen een veeg uit de pan van Disgusting Sisters. Het Frans-Brits duo debuteert op Dan Carey’s Speedy Wunderground label met Killing It, een no wave achtig en dus dansbaar popliedje.

Het betreft hier echte zusjes. Julianne en Josephine Hopkins presenteren zichzelf afwisselend als ‘cunty pop rock band’ en ‘Gucci Beavis and Butt Head’. De zingende zusjes zijn pas sinds maart dit jaar actief, maar goed bezig om zoveel mogelijk veelvlieguren te maken. A happy few heeft de dames eerder dit jaar mogen meemaken op het Rotterdamse Left Of The Dial festival. Hopelijk komen ze snel wederom.

Hey, nothing – Sick Dogs

Hey, nothing is een indie-duo uit de Amerikaanse staat Georgia. Tyler Mabry en Harlow Phillips spelen al sinds high school samen.

Niet dat dat lang geleden is, want ze zijn nog maar net 20.  Uit hun voornamen kan je het moeilijk opmaken, maar Tyler is een zij en Harlow een hij. Ze zien er geen van beiden uit als popsterren. Tyler kampt met overgewicht, Harlow kan daarentegen wel een paar pondjes gebruiken. Zingen doen ze allebei net als gitaarspelen en componeren. Hey, nothing bracht vorig jaar een eerste album uit dat prima werd ontvangen.

Een terugkerend thema in de teksten van het duo is kwetsbaarheid, daarom valt in recensies van hun album en optredens regelmatig het woord emo. Dat wil niet zeggen dat Hey, nothing deprimerende muziek maakt. Er wordt uitbundig gerockt op nieuwe single Sick Dogs met zowel akoestische als elektrische gitaren. Ook live weet het duo -gesteund door een ritmesectie- van wanten. Zie clip elders op deze pagina. Dus de volgende keer als iemand Hey, nothing roept misschien toch even omkijken.

DOPE LEMON – Golden Wolf

Na een korte reünie met zus Julia pikt Angus Stone de draad weer op van zijn dubbelleven als DOPE LEMON.

Golden Wolf, de eerste single van wat hopelijk een nieuw (vijfde) album wordt van Stone’s alter ego is een zacht, maar nadrukkelijk rockende song met een beschouwende tekst over het hiernamaals en wat je eventueel mee zou willen nemen daarnaar toe. Om de een of andere reden denkt Angus aan een Golden Wolf. De nieuwe single van DOPE LEMON lijkt overigens niet niet op The War On Drugs.

Good Morning – Soft Rock Band

Hoewel geen hardrockband is Good Morning zeker ook geen soft rockband. De technisch juiste benaming van het door het Australische duo beoefende genre is slacker-rock. Softrock is wat landgenoten als The Little River Band maakten. Er zullen weinig tot geen fans van die band zijn die een grofkorrelige song als Soft Rock Band weten weten te waarderen.

Liam Parsons en Stefan Blair houden er wel van om hun fans op het verkeerde been te zetten. Hun eerder dit jaar verschenen, zesde album van Good Morning, een dubbelaar heet Seven. En ondanks de bandnaam maken ze eerder nacht dan dagmuziek. Soft Rock Band is losgelaten om reclame te maken voor de release van alweer een nieuwe langspeler, hun zevende dus en de tweede dit jaar, The Accident. In lekker luie en lekker lange (8 minuut plus) Soft Rock Band maakt de zanger op gelaten toon de balans op van zijn leven.

‘Oh and once I was a Christian, but I prayed it away
And I guess that I was straight once, right before I was gay’.

 

Marathon – Out Of Depth

Nieuwe Marathon single, Out Of Depth begint als een ietwat bozige postpunkrock track, so far niks nieuws.

Maar na tweeënhalve minuut wordt er overgeschakeld naar een andere stijl, een die je misschien nog wel het best kan omschrijven als psychedelisch. En zo blijft het tot het plotselinge en ook wat snelle slot. Psychedelische punk is dat een ding?  Van ons had Out Of Depth trouwens nog wel even mogen doorgaan. Maar nummers van zes zeven, minuten zijn mogelijk toch net iets te gortig voor een band met een punk attitude.

Benieuwd wat de Amsterdammers nog meer voor verrassingen voor ons in petto hebben op hun debuutalbum. Ze geven wel alvast antwoord op de 3 TO KNOW. En, in april weten we muzikaal meer.

Father John Misty – Josh Tillman and the Accidental Dose

Josh Tillman and the Accidental Dose is misschien wel het sterkste nummer van het nieuwe album van Josh Tillman a.k.a. Father John Misty. En dat zegt wel wat, want Mahashmashana kent weing zwakke plekken.

Zoals de titel van Father John Misty‘s nieuwste single al suggereert, is de tekst autobiografisch. Hij bezingt die keer dat zijn alter ego per ongeluk een dosis LSD (acid) consumeerde. Tenminste dat menen we te kunnen opmaken uit de tekst. Ook omdat er halogene middelen in het spel zijn is Tillman’s verhaal alles behalve eenduidig. Een psychedelische track is Josh Tillman and the Accidental Dose dan weer niet, op een paar dingetjes na; de spacey gitaar, maar vooral de onheilspellende cello’s die na eerst een paar keer te hebben ingebroken uiteindelijk het hele nummer kapen. Boeiend van begin tot eind.

Michael Kiwanuka – Lowdown parts i & ii

Michael Kiwanuka is een hybride artiest. Het is verleidelijk om hem onder het kopje singer-songwriter in te delen, maar dan doe je onrecht aan zijn soul, pop en rock-kanten.

Op Lowdown laat de muzikale Brit horen ook een psychedelische inborst te hebben, met name het instrumentale deel ii had makkelijk van Pink Floyd kunnen zijn. Of iets preciezer van voormalig Floyd gitarist David Gilmour. Michael’s zang doet daarentegen weer een beetje denken aan Damon Albarn van Blur. Kortom met Michael Kiwanuka kan je alle kanten op, maar altijd de goede. Lowdown parts i & ii staan als twee losse delen op het door Danger Mouse (Gnarls Barkley/Broken Bells) en Inflo (Sault) geproduceerde Small Changes album. Wij hebben ze aan elkaar geplakt voor optimaal effect.

Concerten: 24/2 Amare/Den Haag. 26/2 AFAS/Amsterdam

Fleur – Fille Sauvage

Bij de vorige single van Fleur constateerden we al een omslag, van fluistermeisje naar rockchick. Die ontwikkeling wordt op haar nieuwe album doorgezet.

De voertaal is en blijft Frans, maar de muzikale stijl is Angelsaksisch. File Sauvage (wilde meid) is het titelnummer van disque numero trois van Floor ‘Fleur‘ Henkelman. Werkte Fleur op haar vorige albums met leden van The Kik, meesters in de pastiche, haar nieuwe album maakte ze met Mark Ten Hoor die componeerde en produceerde. Mark uit Meppel heeft een punkverleden en dat hoor je, maar zijn muzikale hart ligt in de sixties en dat hoor je nog veel meer. Samen hebben Fleur en Mark een sterk album gemaakt waarvan het titelnummer een uitstekend uithangbord is.

Mercury – Swarm The Hive Mind

Mercury is het alter ego van de 22 jarige Maddie Kerr uit Tennessee.

Maddie maakt wat we voor het gemak maar heksenrock zullen noemen; spannende en spooky gitaarmuziek met zang die betoverend maar ook bezwerend kan klinken. Stel je een stevige Bjork voor, een hardere Kate Bush of een grungy Mazzy Star. Niet dat Mercury al te veel op haar illustere voorgangers lijkt. Voor een startende act is ze opvallend oorspronkelijk en veelzijdig. Er staan nu acht songs online.  Die laten een stijgende lijn horen wat volume betreft met als voorlopig hoogtepunt het overtuigende Swarm The Hive Mind.