Binnenkort verschijnt het derde album van Nagasaki Swim, een band uit Rotterdam met als muzikaal middelpunt zanger-componist Jasper Boogaard.
Attentie-track, The Next Moment begint spannend en duister, een beetje Lou Reed achtig zelfs, maar de hoge stem van Boogaard en een folky piano zorgen voor verlichting. Dat derde album van Nagasaki Swim gaat The View From Up Here heten en komt op 7 maart uit bij Excelsior.
Wie hoopte op een terugkeer van Anneke van Giersbergen naar haar ruigere rock-roots zal misschien even teleurgesteld zijn.
Wie gewoon van muziek houdt, wacht een geweldige nieuwe single. Zo’n nummer dat je niet anders kan dan een paar keer achter elkaar draaien om zeker te weten dat je niet gek bent. La van Giersbergen heeft dus echt een droom van een single afgeleverd. One More Nanosecond is een door de diva zelf geschreven en geproduceerd levenslustig lijflied met een vleugje (latere) Abba en een heleboel eigentijdse Anneke.
En voor de rockers onder u. Er is enige soelaas in de grommende gitaren die af en toe opduiken in het verder voornamelijk akoestische nummer. EP is in de maak, toernee in aantocht.
De vorige single van Momma, Ohio All The Time, een oud IJsbreker nog wel, was geen succes. Tenminste niet bij ons.
We denken dat de band met I Want You (Fever) hier wel goede zaken kan doen. Ondertitel (Fever) is waarschijnlijk bedoeld om duidelijk te maken dat het hier niet gaat om een cover van de gelijknamige Beatles song (of die van Bob Dylan) maar om een eigen compositie van de twee meiden van Momma, Etta Friedman en Allegra Weingarten. I Want You (Fever) is hip en actueel in die zin dat we zachte vrouwen stemmen horen in een bed van stevige gitaren. Wat I Want You (Fever) boven het maaiveld doet uitstijgen is de fraaie klank van het geheel en een refrein dat langer blijft hangen dan gebruikelijk.
Afterpartees uit het Limburgse Horst heeft al zo’n veertien jaar op de teller staan. Nieuwe single Higher Places klinkt eerder als het werk van een stel gretige jonge honden dan dat van een veteranenclub. De liefde voor de muziek spat er vanaf en laat de luisteraar beseffen dat rozen misschien wel verwelken en schepen vergaan, maar dat Afterpartees waarschijnlijk wel altijd zal blijven bestaan. Het Britpopperige Higher Places is de titeltrack van een nieuwe EP die nog geen releasedatum heeft.
Wet Faces & Ugly, de nieuwe single van Mood Bored is als een veenbrand. Hij begint traag en ondergronds, maar ontwikkelt al ras zich tot een vuurzee die nog maar nauwelijks te blussen is.
Met deze misschien wat vergezochte metafoor willen we alleen maar aangeven dat ook de nieuwste single van de alumni van de Tilburger Rock Academie er weer wezen mag. Dat is drie rake singles op rij (zes eigenlijk). Veel aandacht gaat momenteel naar Hiqpy en zeker niet onterecht, maar als het gaat om Nederlandse shoegaze met een female touch mag Mood Bored zeker niet worden vergeten.
Nieuwe EP: Too Much 28/2
Shows: 2/3 Paradiso, Amsterdam.14/3 Mezz, Breda. 29/3 V11, Rotterdam.
Greer tekende vijf jaar geleden bij luxe punklabel Epitaph dat een paar sterke singles en tweetal even goed EP’s uitbracht, maar nog geen album.
Hopelijk gaat dat dit jaar wel gebeuren. De nieuwe single van de band uit Orange County, California, Had Enough smaakt namelijk naar meer, meer, meer. Het opbeurende Had Enough heeft een opvallende oorsprong en een bijzonder onderwerp. Inspiratie haalde de band bij The Eagles, bij het nummer Chug All Night om precies te zijn. En ze zingen over de stress van een huisdier bij de eerste ontmoeting met de nieuwe eigenaar. Producer van gitaarvolle Had Enough is de van zijn werk met o.a. Beck, Elliott Smith en Kurt Vile bekende Rob Schnapf. Over dat nieuwe album is overigens nog niks bekend.
Sam is Sam op nieuwe single Arm’s Length, de derde alweer van zijn binnenkort te verschijnen langspeler People Watching.
Ook Arm’s Length is weer een productie van het team waarin naast Sam en band ook Adam ‘The war On Drugs’ Granduciel deel van uitmaakt. Met Sam is Sam bedoelen we natuurlijk dat Arm’s Length weer een typisch Sam Fender nummer is; een met gitaren doorspekte mid tempo rocksong naar Amerikaans (lees Bruce Springsteen) model. De tekst is voornamelijk herhaling (Do You Have To Know Me?) wat het oorwurmkarakter van de song aanmerkelijk versterkt.
Om een of andere reden hebben we altijd afstand gehouden van Vundabar, een band met een inmiddels indrukwekkende staat van dienst, zes albums en meerder EP’s en singles.
De stijl van de band uit Boston is een mix van punk met surf en math-rock. Niks mis mee dus. Vundabar heeft zelfs een hit van formaat op hun naam staan. Alien Blues zit ruim boven de 600 miljoen plays! Hoe dan ook Spades is pas het tweede liedje dat we oppikken van het trio. De nieuwe single is zoals hierboven omschreven een mix van verschillende genres. Spades kan op het eerste gehoor wat overdonderen met zijn vele tempowisselingen, maar die wennen. Wat komt bovendrijven is een grungy gitaarsong over angst voor verandering. Vundabar neemt lekker de tijd om hun punt te maken, bijna zes minuten duurt Spades, dat een voorkoper is van album zeven, Surgery and Pleasure (7/3).
‘Ik wist niet dat Kristen Stewart kon zingen!’. Dat kan ze ook niet, of dat doet ze in ieder geval niet op Who Laughs Last, de nieuwe single van Lord Huron.
De actrice heeft hier de rol van verteller of voice over om de juiste term te gebruiken. Met haar aangename timbre verhaalt ze van een lange nachtelijk autorit, vlucht eigenlijk. Van wie of wat wordt niet helemaal duidelijk, maar we vermoeden dat er liefde in het spel is. Bandbaas Ben Schneider horen we in de refreinen. De muziek is typisch Lord Huron; groots en redelijk meeslepend. We wisten overigens wel dat Kristen van muziek houdt. Ze is te zien in video’s van o.a. Interpol en The Stones en heeft zelf clips geregisseerd van Chvrches en boygenius.
Show: 14/9 in Utrecht. 16/9 Brussel.
Een aantal acts die er uitsprongen tijdens ESNS, Big Special, Ugly en Getdown Services stonden al op onze radar (en in de GM;). Maar er waren er natuurlijk ook een paar die ook voor ons nieuw waren. Of zoals in geval van damesduo The Pill nog onvoldoende indruk hadden gemaakt.
In zo’n geval kunnen (live)beelden helpen. Dus mocht je de nieuwe single van Lily Hutchings en Charlotte Massey van het eiland Wight wat licht en springerig vinden, zoek ze dan even op op Youtube. De eilandgenoten van Wet Leg zitten aan de poppy kant van het postpunkspectrum. Ze zingen/declameren hun vaak grappige teksten unisono, ofwel ze zingen samen zonder harmonie. Mullet kan een soort vis zijn (harder) of matje betekenen, als in haarstijl. Dat laatste is het geval in Money Mullet, een anti matje song die om die reden waarschijnlijk niet aan zal slaan in sommige delen van Den Haag.
Het nog albumloze The Pill staat op 18 april op Motel Mozaïque, maar zal waarschijnlijk komen de maanden nog wel vaker in ons land te zien zijn.
