Na Rotterdam, Amsterdam en Den Haag spoelt er nu ook een (post)punkgolf over Utrecht!
Een van de aanstichters is het vijfkoppige Apeshit dat ongeveer precies na de release van hun debuut EP met een nieuwe single komt. Die riekt naar zweet en bier en ongeremd plezier. Vergeleken met stad en soortgenoten als Bowl en No Brains is Apeshit wat meer retro dan de eerste, maar niet zo hardcore als de laatste en daarmee een goede troef van de centraal Nederlandse punkscene.
Aan de bandnaam kan je zien dat de leden van Descartes A Kant hebben gestudeerd, filosofie waarschijnlijk.
Wat je niet kunt aflezen aan de bandnaam is dat ze uit Mexico komen. Muzikaal maar ook visueel is het kwartet nauw verwant aan the Tubes en Devo, bands met een goed ontwikkeld gevoel voor show en presentatie. Descartes A Kant heeft vier leden; twee vrouwen en twee mannen. De zangeres heet Sandrushka Petrova wat eerder Russisch dan Mexicaans klinkt, maar dit terzijde. Graceless komt van hun eind vorig jaar verschenen, vierde langspeler. After Destruction is een space opera. Het album daarvoor is een productie van de pas overleden punk estheet Steve Albini. Dit om aan te geven hoe ongrijpbaar Descartes A Kant is.
Descartes A Kant bestaat al een tijdje. Ondanks vier albums waarvan de eerste in 2006 verscheen en de meest recente eind vorig jaar is de verlangde en verdiende doorbraak uitgebleven. Helemaal onbekend is het viertal ook weer niet. Ze traden vorig jaar nog op in Doornroosje. Om Descartes A Kant echt op waarde te schatten, moet je ze hebben gezien. Dus raden we je aan om naar Youtube te gaan en de kleurrijke clip van Graceless te bekijken. Of van een van de andere van een video voorzien tracks van hun jongste album. Er zal een heelal voor je open gaan.
Footballhead uit Chicago maakt goede sier met een potente mix van gitaargenres die hun wortels hebben in de roemruchte 90’s.
De band rond Ryan Nolen bracht begin maart hun eerste album uit, maar is zoals nieuwe single Your Ghost laat horen nu al weer een stap verder. In principe maakt Footballhead serieuze muziek met teksten over vervreemding en verlatingsangst, maar de band is niet alleen maar emo. Er moet tenslotte ook worden gerockt en dat ze dat doen ze op Your Ghost dus beter fan ooit.
Call A Doctor is het titelnummer van het debuutalbum van Girl and Girl, een band die we al een tijd lang door je strot proberen te duwen. Deze nog een dan houden we er mee op. Voorlopig.
Call A Doctor is een maf nummer van een rare band. Niet dat hun muziek zo afwijkt van de indienorm. De rariteit zit hem in de stem van de zanger. Die is zingt met een vibrato die je mooi vind of heel erg niet. De bibberatie valt in Call The Doctor overigens wel mee, toch hoor je meteen dat Kai James aan het woord is. Thema van het nummer, van het hele album eigenlijk is de geestelijke nood waarin James soms verkeert. Die nood is bij tijd en wijle zo hoog dat professionele hulp vereist is, ofwel Call The Doctor. Dit klinkt zwaarder dan het feitelijk is, of beter dan het wordt gepresenteerd. Er zit zeker een gekte in de songs van Girl an Girl maar ook een levenslust die de band anders maakt dan anderen en beter dan de meeste. Daarom dus nog maar een nummertje.
Niet heel lang na het krachtige Beech is er alweer een nieuwe single van Tramhaus, de primus inter pares van de nationale postpunkscene.
Once Again lijkt minder explosief dan Beech, maar dat is maar schijn blijkt na een paar minuten als het tempo wordt opgeschroefd, de gitaren aanzwellen en woordvoerder Luka Jansen alsnog uit de band springt. Ook het tweede voorproefje van het in het najaar verwachte debuutalbum van Tramhaus smaakt dus naar meer.
Toen de wederopstanding van de aartsvader aller neder-indie bands werd aangekondigd werd er bij gezegd dat er misschien ook nieuwe muziek in het vat zat. Dat was een teasertje, want Daryll zou Ann niet zijn als de band schaamteloos zou teren op oude roem.
Dat zou hun eer te na zijn geweest. Dus zal Daryll-Ann tijdens hun comeback tour in het najaar naast evergreens als Stay, Surely Justice en Summerdaze ook nieuw werk spelen. De hamvraag is natuurlijk; ‘en is het wat, die nieuwe Daryll-Ann?’ Het antwoord is een volmondig ja. A note about time klinkt gretig, hongerig, urgent. Zo heeft de band nog maar zelden geklonken sinds hun debuutalbum uit ’95. In later werk zat een berusting, een wereldwijsheid die hier wordt weggeduwd door een nu of nooit gevoel. Niet dat Daryll-Ann nu plots op de hardrock toer is, maar er wordt wel flink gerockt en met verve. De reünie van Daryll-Ann blijkt niet alleen leuk, maar ook nodig. Voor alle betrokkenen.
Eerst maar even over dat paard. Een Hesperien Death Horse lijkt een verzinsel van Johnny Stranger zelf, een mix van Griekse mythologie en Oud testamentische voorspellingen.
De goede verstaander weet dat we in metal sferen verzeild zijn geraakt. Niet de hersenloze ‘knallen en gaan’ categorie, maar de symfonische dan wel progressieve variant. Johny Stranger komt uit L.A. en wordt aangevoerd door Peter Anthony die zich genoodzaakt zag een doorstart te maken nadat het personeel van zijn vorige band was gaan muiten. Het heeft even geduurd, een jaar of tien, maar uiteindelijk is hij gesterkt uit de strijd gekomen. Er is weer een nieuw album in aantocht van het vernieuwde en verbeterde Johnny Stranger. Het apocalyptische Hesperien Death Horse is daar een enthousiasmerende voorbode van.
Ray Fuego is een rapper met een punkhart. Of andersom dat kan ook. Rappen doet hij onder eigen naam. Punken doet hij met de Ploegendienst.
Met die band rockt Ray nu ruim een jaar of zes en niet zonder gevolgen. Hun opruiende songs bereiken een steeds breder publiek, en dat zal in deze tijden van onheil en ongenoegen alleen maar toenemen. Punk gedijt nou eenmaal het beste als de maatschappij in brand staat. Zoals elke NL-talige act van de 21ste eeuw is Ploegendienst of wel schatplichtig of gewoon fan van Spinvis. Een samenwerking stond hoog op de verlanglijst en heeft nu zijn beslag gekregen in de gezamenlijke single Interessant. Die precies klinkt zoals je je hem voorstelt, Spinvis goes punk. Of Ploegendienst goes Spinvis dat kan ook.
Nick Cave & The Bad Seeds maken voornamelijk ballads de laatste jaren, gedragen serieuze liederen over leed en lijden. Wie weet wat hem in zijn leven is overkomen weet waarom.
Al maakt Cave introverte muziek met gematigde tempo’s. Je zult hem niet snel horen op zenders als Sky en Q. Daarvoor is zijn muziek te ‘uneasy listening’, te weinig vrijblijvend. Dat neemt niet weg dat mensen die zijn meest recente releases, Wild God en nieuwe single Frogs ietwat kitscherig vinden geen ongelijk hebben. Naast aanzwellende pianotonen horen we ook koren en andere bombastische instrumenten die de songs een bijna Wagneriaans karakter geven. Dat is niet aan iedereen besteedt en al helemaal niet aan degenen die zich Nick Cave herinneren als punk en podiumbeest. Zij zijn dus gewaarschuwd. Maar wie niet vies is van een beetje pathetiek kan dus zijn/haar/hen hart ophalen. Album Wild God staat voor 30/8/24.
Als we zeggen dat Nice Biscuit een vrouwelijke versie is van King Gizzard weet je eigenlijk al voldoende. Maar gelukkig er is wel wat meer te vertellen over de makers van Rain.
Bijvoorbeeld dat ze uit Brisbane komen, in 2018 een eerste album uitbrachten en dat we in 2019 het nummer Goodbye Luya van ze hebben gedraaid. Of dat ze vernoemd zijn naar een kokoskaakje. En ze hebben dus dames in de gelederen, twee zelfs. Billie en Grace zingen samen en tegelijk het stevige edoch trippy Rain. De song gaat over de gevolgen van klimaatsverandering in Australië. Met name in de streek waar zij vandaan komen. Daar heeft het in 2022 wekenlang geregend waardoor grote delen van Brisbane onder water kwamen te staan. Dat plus de gigantische bush fires die de regio teisteren zou reden genoeg moeten zijn voor de autoriteiten om in actie te komen, zou je denken. Dat dacht Nice Biscuit dus ook. Maar er gebeurde nada waarna ze Rain schreven, als -zeg maar- ecologische protestsong. Check ook eene een live clip van Nice Biscuit. Ze mogen dan wel klinken als King Gizzard. Lijken doen ze er helemaal niet op, dankzij die dames dus.
