Author: Flip van der Enden

The Bug Club – Quality Pints

Kleine bandjes worden groot. The Bug Club heeft een contract getekend bij het vermaarde SubPop label (Nirvana, Beach House/Weyes Blood) en viert deze mijlpaal met de release van weer zo’n hectisch edoch vrolijk nummertje van krap 2 minuten waar de band patent op heeft.

De vocale honneurs worden weer verdeeld tussen Sam en Tilly. Bierlied Quality Pints is ook de eerste release van de Club uit Wales na het vertrek van drummer Dan, die een agrarisch bestaan overweegt. Of er een nieuw album in de maak is, vertelt het verhaal niet. Voorlopig heeft The Bug Club haar handen vol aan een tournee die tot half november gaat duren en die dit keer helaas aan onze neus voorbij gaat.

HUNK – Blushing Over Nothing

HUNK is een nieuwe Nederlandse band, die opvallend sterk voor de dag komt met Blushing Over Nothing.

Je moet altijd rekening houden met de mogelijkheid dat de band debuteert met hun sterkste nummer. Maar dan nog. Die levendige muzikaliteit en zelfverzekerde zang zullen zeker ook volgende releases sieren. HUNK is van de (diet)  grunge pop zeggen ze zelf en benoemen oude bekenden als Wolf Alice en Cherry Glazer als soortgenoten. Maar HUNK staat meteen al vanaf het begin op eigen benen. Blushing Over Nothing doet wel denken aan WA en CG, maar lijkt er niet echt op. Frontvrouw Joan de Bruyn Kops heeft zo haar eigen vocale verleidingstechnieken en drummer/producer Guus van Zijl is een natuurtalent.  Om met Elvis te spreken ‘A Big Hunk o’ Love’ voor de Haarlemse nieuwkomers.

Bullion, Charlotte Adigéry – World_Train

World_Train (die underscore is geen typefout) is een track van het nieuwe album electro veteraan Nathan Jenkins, die zich voor zijn muzikale activiteiten de artiestennaam Bullion (edelmetaal) heeft aangemeten.

Het album heet Affection en klinkt nogal anders dan zijn twee voorgangers; organischer, poppier, radiovriendelijker ook. De muziek van Bullion’ klinkt nogal anders dan het gitaargeweld dat ons dagelijks menu bepaald. Het oude adagium dat verandering  van spijs doet eten indachtig, leek het ons een goed idee om World_Train te serveren als lekker tussendoortje. Het is een sterk ritmisch nummer op electro-basis, maar met geinige injecties van warme, akoestische instrumenten zoals een melodica, een (country)viool en exotische percussie. Naast Steve horen we ook de Belgische Charlotte Adigéry zingen. Het geheel zou je kunnen omschrijven als een elektronische square-dance. Raar plaatje dus, maar zoals gezegd leuk voor de afwisseling.

Hamish Hawk – Big Cat Tattoos

Hamish Hawk is een Schotse zanger en tekstdichter met bijna zes albums op zijn naam. Zijn ietwat theatrale stijl wordt gekleurd door zijn unieke timbre. Hamish is een bariton.

Een ander kenmerk zijn zijn teksten, qua inhoud, maar ook wat lengte betreft. Zijn voordrachten lopen daarom soms het gevaar wat langdradig of eentonig te worden. Maar in afgemeten doses -zoals een single- zijn ze goed te behappen. In Big Cat Tattoos leest Hamish iemand in niet mis te verstane bewoordingen de les. Muzikaal vertoont Big Cat tattoos overeenkomsten met de hectische indie van Franz Ferdinand en de neurotische rock van David Byrne, die weliswaar getogen is in de V.S., maar net als heer Hawk geboren in Edinburgh. Dat zesde Hamish Hawk album staat voor half augustus en gaat ‘A Firmer Hand’ heten.

The Waeve – City Lights

The Waeve is terug! Misschien wel voorgoed. Het recente optreden van Blur, de hoofdband van Waeve man Graham Coxton op Coachella was een fiasco. Er komt een film over de comeback tour van Blur, maar daarna is waarschijnlijk basta. Lang leve The Waeve dan maar.

Nieuwe single City Lights, wederom een gezamenlijke pennenvrucht van Coxton en zijn eega Rose Elinor Dougall mag dan geen hemelbestormende en bakens verzettende topsong zijn. Lekker is deze ode aan het stadsleven wel met zijn fijne gitaarsolo en opwinding wekkende saxsoli. Een wat minder gepolijste Roxy Music, daar doet The Waeve hier wel aan denken. City Lights is de eerste single van een nog te voltooien tweede album van de Coxonnetjes.

Alien Chicks – Steve Buscemi

Alien Chicks is een zes singles oude postpunktrio uit Londen. Ondanks de naam zit er maar één vrouw in de band en al helemaal geen aliens.

Nieuwe single Steve Buscemi is een net niet overkokende, moshpit ontlokkende song met opgefokte naar rap neigende leadzang. Andere kenmerken zijn een felle gitaarsolo en een amechtige sax in het outro. De single begon als grap, gaat helemaal niet over de acteur van Fargo en Reservoir Dogs, maar maakte live zoveel los dat er een serieuze song van hebben gemaakt. Medio juli komt de debuut EP van Alien Chicks uit. Die gaat uiteraard gepaard met een tournee, die de band (weer) in NL zal doen belanden.

1 september, Bruis Festival, Maastricht.

7 september, Misty Fields, Heusden.

5 oktober, Come As You Are, Eindhoven.

21 november, Cinetol, Amsterdam.

22 V11, Rotterdam.

Cold Cave – Shadow Dance

Stel je het meest duistere nummer voor van Joy Division/New Order en vermenigvuldig dat met de factor 10.

Zo klinkt Shadow Dance van Cold Cave. De perfecte soundtrack dus voor een dystopisch drama over het einde der dagen wanneer de beschaving op haar laatste benen loopt ten gevolge van …. vul zelf maar in. Het ergste is misschien wel dat je heden ten dage nog geen eens veel fantasie nodig hebt om een doemscenario te bedenken.

Cold wave is een subgenre zoals beoefend door JD/NO en andere early eighties bands die in het voetspoor traden van Kraftwerk. Cold Cave is een eigentijdse volgeling van de Duitse synthesizerpioniers. Achter de bandnaam gaat de Amerikaanse Wesley Eisold schuil.  Die is al sinds de jaren negentig druk met donkere en ontregelende bands in stijl variërend van hard core punk via grindcore tot dark annex cold wave. Cold Cave heeft zich lang koest gehouden, maar steekt nu dus weer de kop op. Dat is geen toeval.

Blaudzun – Shades

Blaudzun en Pinguin zijn de laatste jaren wat uit elkaar gegroeid. Wij hebben de post-punk en shoegaze omarmt. Blaudzun de pop.

Maar nieuwe Shades kan ons toch wel weer bekoren. ‘Waarom deze wel en de twee voorgangers niet?’ vroegen we ons af. Het zal zeker uitmaken dat de lente in de lucht zit, maar toen we de kleine lettertjes bestudeerden ontdekten we dat Johannes ‘Blaudzun‘ Sigmond Shades samen had geproduceerd met mister Moss, Marien Dorleijn. En dat verklaart een hoop, de fijne synth-lijntjes bijvoorbeeld en de subtiele 80’s sound die het nummer siert. Ook Shades is licht, maar leuk licht en dus een prima lenteplaatje. Hopelijk staan er op het nieuwe Blaudzun album meer co-producties van de man met de bril en de man met de oortjes.

Dat album , Blaudzun’s zevende heet Last Days en volgt op 18 oktober. De tour begint in februari 2025.

Orlando Weeks, Rhian Teasdale – Dig

Na een weekje proefdraaien bleek Dig van voormalig Maccabees frontman Orlando Weeks en Wet Leg aanvoerder Rhian Teasdale nog beter te zijn dan we al dachten. Dus hebben we hun duet maar tot IJsbreker gepromoveerd.

Orlando Weeks  is alweer een tijdje solo. Voor Rhian is dit duet een zeldzame buiten-bandse activiteit. Dig is de eerste single van het alweer vierde solo-album van Orlando die naast een muzikale ook een literaire carrière ambieert.  Het tempo van het door piano en gitaar gedomineerde Dig ligt hoog. Toch is het mede door de bijna fluisterende zang van Weeks een vrij relaxte track. Op het slot na dan. Album volgt begin juni op het Fiction label van ex Cure manager Chris Parry.

Girl and Girl – Oh Boy!

We hebben even getwijfeld of drie songs binnen korte tijd van Girl and Girl niet wat teveel van het goede is, maar konden toch geen weerstand bieden aan de charmes en ‘aparte’ zangkunsten van frontman Kai James.

Wat mede de doorslag gaf, is de ronduit fijne gitaarmelodie die Oh Boy! siert. De formule is bekend, jingle jangle garagerock met bibberzang en een onnavolgbare tekst over vreugde en verdriet. Na Oh Boy! Stoppen we voorlopig even met het adopteren van nieuwe nummers van de Australiërs. Tenzij er op  Call The Doctor (24/5) een nummer staat dat ons van gedachten doet veranderen 😉