Live Foto Review: Slowdive @ Effenaar, Eindhoven
30 maart 2025
door: Noa Acar
De avond in de Effenaar begon met Drab Majesty, een act die perfect aanvoelde als voorprogramma. Hun mix van new wave, ambient en shoegaze-achtige lagen paste naadloos bij wat komen ging. De sfeer was vanaf het begin gelaagd, mysterieus, en bovenal uitnodigend. Het gaf het publiek de ruimte om langzaam de sfeer in te glijden — en het paste perfect bij de wereld waar Slowdive ons later mee naartoe zou nemen.
Toen Slowdive het podium opkwam, viel de zaal stil op een manier die je niet vaak meemaakt. Er werd geluisterd. Shanty, de opener van hun laatste plaat Everything Is Alive, zette direct de toon.
Wat meteen opviel was de samenstelling van het publiek. Niet alleen mensen die de jaren ’90 actief hebben meegemaakt, maar ook opvallend veel twintigers en tieners die nog niet geboren waren toen Souvlaki uitkwam. Ouders met kinderen, vriendengroepen van verschillende generaties – het voelde alsof Slowdive een brug slaat over de tijd heen. Er hing een rustige, respectvolle sfeer – iedereen leek echt te willen luisteren. Geen telefoons in de lucht, geen fluisterende stemmen, alleen een gedeelde concentratie.
Shoegaze mag dan ooit zijn afgedaan als muziek voor verlegen types die naar hun schoenen staarden, tegenwoordig is het genre uitgegroeid tot een internationaal gerespecteerde stroming. Vooral in Amerika, waar het als dream pop herboren werd, heeft het een nieuwe generatie aangesproken. En dat was hier duidelijk voelbaar.
De setlist was een mooie mix van oud en nieuw werk. Kisses, No Longer Making Time en Star Roving kwamen live goed tot hun recht, met warme klanken en een rustige, sterke opbouw. Daarnaast was er genoeg ruimte voor oudere nummers, die nog steeds even raak waren. Sugar for the Pill sprong eruit als een van de hoogtepunten van de avond – dromerig en melancholisch, zonder zwaar te worden. Zo’n nummer dat je even helemaal stil maakt.
De bandleden zelf straalden kalmte uit. Geen overdreven show, maar ook zeker geen statisch optreden. Rachel Goswell bewoog subtiel mee met de muziek, bassist Nick Chaplin was zichtbaar in zijn element, en het geheel ademde een zelfverzekerde rust. Ze hoeven zich niet meer te bewijzen – en juist daardoor doen ze dat wél. Slowdive liet deze avond zien dat het verleden niet in de weg hoeft te staan. Ze zijn gegroeid, vernieuwd, en worden – terecht – op handen gedragen door oude én nieuwe fans.
