Author: Gijs Vervliet

De Mexicaanse hardrockband The Warning werd in 2013 opgericht door de zussen Villareal Vélez: Daniela (gitaar, zang), Paulina (drums, zang) en Alejandra (basgitaar). Inmiddels bracht het trio vier studioalbums uit, waarvan het meest recente, Keep Me Fed, vorig jaar verscheen. De band speelde al op grote festivals als Wacken Open Air en Pol’and’Rock, en staat nu voor het eerst op Pinkpop. Vlak voor hun optreden in de tent sprak ik, Martien Koolen, met Dany, Pau en Ale. Dit is wat ze te vertellen hadden…

Jullie eerste keer op Pinkpop. Zijn jullie zenuwachtig?
Pau: “Nee, niet zenuwachtig, juist enthousiast!”

Wat zijn jullie verwachtingen van deze eerste show hier?
Pau: “We hebben veel over dit festival gehoord, en het is ook de allerlaatste show van onze Europese tour. Dus we zijn gewoon heel blij dat we op zo’n mooie locatie mogen afsluiten. Tot nu toe was alles geweldig, dus we hopen op een energiek publiek!”

Hoe stel je een setlist samen voor een festival als dit?
Dany: “Eh, we proberen eigenlijk altijd van alles een beetje te doen, zeker vandaag. Onze muziek bestrijkt verschillende stijlen, dus we gaan zowel zware nummers als wat lichtere spelen. Hopelijk zit er voor iedereen iets bij!”
Pau: “En natuurlijk willen we ons nieuwste album promoten, dus er staan ook veel nummers van Keep Me Fed op de setlist.”

Zijn er nummers die jullie ‘moeten’ spelen – echte publieksfavorieten?
Pau: “Oh ja, zeker. Er zijn nummers die veel interactie met het publiek opleveren, die móét je gewoon spelen. Die horen erbij.”

Zijn er nog nummers van het laatste album die jullie nog niet live gespeeld hebben?
Dany: “Nee hoor, we hebben ze allemaal al live gedaan.”

Kunnen jullie iets vertellen over jullie schrijfproces? Hoe ontstaan de nummers?
Pau: “Dat verschilt eigenlijk steeds. De muziek komt meestal eerst, en daarna pas de teksten. Soms krijg je een idee tijdens een tour en probeer je iets uit. Het hangt er vooral vanaf wanneer we tijd hebben om met z’n drieën te gaan zitten en echt te werken aan iets nieuws.”

Wie komt er meestal met de ideeën voor nieuwe nummers?
Dany: “We doen alles met z’n drieën. Het is altijd teamwork.”

Jullie begonnen als drie zussen die samen thuis muziek maakten. Hoe is dat uitgegroeid tot een volwaardige rockband?
Pau: “Door keihard werken. We doen dit nu al bijna elf jaar, en daarvoor hebben we eindeloos geoefend. We leerden elkaar écht kennen, niet alleen als zussen, maar ook als bandleden — op én naast het podium.”
Dany: “We touren nu al vier jaar vrijwel onafgebroken. Dat maakt je automatisch een betere muzikant én een hechtere band. Het is keihard werken, maar ook dankzij ons geweldige team is dit allemaal mogelijk geworden.”

Hoe zouden jullie je sound omschrijven voor iemand die The Warning nog nooit gehoord heeft?
Dany: “Oeeeeh… heel energiek, krachtig en vooral authentiek — muziek recht uit ons hart en onze ziel.”

Jullie zingen in het Engels. Waarom niet in het Spaans?
Pau: “We hebben nooit echt gepland om Spaans te zingen. Er zat geen businessplan achter of zo. We zijn gewoon begonnen met schrijven, en Engels is nu eenmaal de standaardtaal in de rockmuziek. Dus het ging vanzelf.”

Is er een verschil tussen jullie Mexicaanse fans en jullie Europese publiek?
Dany: “Zeker. Elke cultuur is anders, elk land heeft een eigen identiteit. En we vinden het juist mooi om dat te ervaren. Tijdens een show voel je dat — de energie is in elk land nét even anders. Het is prachtig om te zien hoe elk publiek op zijn eigen manier reageert.”

Hoe houden jullie de creatieve controle in balans met de verwachtingen van platenmaatschappijen, managers en fans?
Pau: “Iedereen die met ons werkt, wil het beste voor de band. We hebben ook veel creatieve vrijheid. Ons hele team voelt als een grote familie.”
Dany: “Er is eigenlijk geen externe druk. De druk komt van onszelf. Wij willen beter worden, doorgroeien, en het volgende niveau bereiken — en ons team steunt dat.”

Wat betekent succes voor jullie?
Pau: “Ooooh… succes betekent voor mij dat we precies dit kunnen doen: de wereld rondreizen, onze eigen muziek schrijven, optreden en mensen raken met onze songs. En natuurlijk: dat je hiervan je beroep kunt maken.”

Als vrouwelijke rockband — hebben jullie obstakels of vooroordelen ervaren in deze mannenwereld?
Pau: “Ja, vaak…”

Stoort of frustreert dat jullie?
Pau: “Zeker. Wij vinden dat muziek voor iedereen moet zijn. We hebben gelukkig door de jaren heen ook veel positieve veranderingen gezien. Het is voor ons belangrijk om daar deel van uit te maken. Bij elk optreden proberen we stereotypen te doorbreken. We geven alles op het podium om te laten zien: muziek is voor iedereen. Hopelijk krijgen in de toekomst nog veel meer vrouwen de kans om muziek te maken en te delen. Wij zijn er in ieder geval al!”

Waar zijn jullie tot nu toe het meest trots op?
Dany: “Ooooh… op elkaar, en op ons hele team. We hebben echt keihard gewerkt om te komen waar we nu zijn. En nu staan we op zo’n ongelofelijk festival te doen wat we het allerliefste doen. Ik ben elke dag trots op ons — op wat we met z’n allen bereikt hebben.”

Hoe belangrijk zijn de songteksten voor jullie?
Pau: “Ooo, supergoede vraag. De muziek heeft natuurlijk z’n eigen kracht, maar de teksten zijn óók belangrijk. Ik zing ze met hart en ziel.”

Vinden jullie het belangrijk dat het publiek de teksten begrijpt of zich erin herkent?
Dany: “Niet per se begrijpen, maar wel voelen. We willen dat mensen er hun eigen betekenis aan kunnen geven — dat een nummer iets voor ze wordt, wat ze op hún manier kunnen gebruiken.”

Wat is de langetermijndoelstelling van The Warning?
Pau: “Overal spelen. We willen terug blijven komen naar festivals en hopelijk ooit zelf headliner worden. Dat is onze ambitie — en ook die van ons hele team.”
Dany: “Muziek maken waar mensen van kunnen genieten, dat is het belangrijkste.”

Laatste vraag: stel ik zou in The Warning spelen — wat natuurlijk vrij onwaarschijnlijk is als man — en jullie waren de muziekjournalist, wat zou dan jullie slotvraag zijn?
Pau/Dany (allebei enthousiast): “Ooooooo wow… eh…”
Pau: “Laat me denken… waar stond jouw bed in de tourbus?”

En het antwoord?
Pau: “Zo ver mogelijk van het toilet vandaan — oh mijn God…!”

Bedankt dames, en veel plezier op het podium.
—Martien Koolen