Author: Gijs Vervliet

Live Review: Godspeed You! Black Emperor @ Paard, Den Haag
17 maart 2025
Tekst: Willem Kamps

Het Canadese gezelschap Godspeed You! Black Emperor was afgelopen maandag voor één concert in Nederland, alvorens door te reizen naar Kopenhagen en later nog verder Noordwaarts. Een band kun je deze acht post-rockers eigenlijk niet noemen, eerder een ensemble. Het is met drie gitaristen, twee slagwerkers, twee bassisten en een violiste immers niet bepaald de traditionele bandbezetting.

Het rockensemble trapte klokslag 21 uur af met Hope Drone. Het is alsof je de drone monotoon hoort zoemen, terwijl de muzikanten één voor één opkomen en hun instrument oppakken: eerst de bassist op contrabas, dan de violiste en zo verder. Zo wordt ook het stuk gespeeld, telkens een instrument erbij waarbij langzamerhand de eerste muur van geluid wordt opgebouwd. Gestaalde hoop als afweer tegen dat vreselijke oorlogsattribuut.

Godspeed You! Black Emperor – post-rock? Waarom niet neoklassiek? – maakt volgens een van de oprichters, gitarist en zelfbenoemd anarchist Efrim Menuck, noise met een politieke lading. Dat laatste onderstreept door de achtergrondprojecties. Een ongeoefende luisteraar, een niets vermoedende passant, zou het als lawaai kunnen omschrijven, maar er gebeurt zo ontzettend veel moois in elk stuk. Hoogtepunt vond ik Babys in a Thundercloud, een van de vier stukken die zij speelden van het laatste, met een prachtig aan Morricone denkend thema.

De soundscapes zijn als een coulisselandschap, waarbij steeds een onderdeel wordt uitgelicht. Dan weer de viool, dan de bas of de gitaren die in de mix naar voren komen, terwijl alles, als bij minimal music, wordt herhaald maar voortdurend ook iets verschuift, lichtjes wijzigt. Het zoemt, het zwelt aan, het zindert. Je kan er op sommige momenten bijna tegenaan hangen, of beter, volledig in opgaan door het geweldige zaalgeluid met veel reverb. Geen piep, geen kraak niks en, ongekend, een muisstil publiek.

Daarom heel jammer dat bij Fire at Static Alley een malloot uit de zaal de muzikanten lastigvalt. De security is snel ter plaatse om die mafkees af te voeren, maar even lijkt de magie gebroken. De Canadezen laten zich echter niet verstoren en pakken de draad op alsof er niets is gebeurd. Zo spelen ze in totaal bijna één uur en drie kwartier, tot aan het bloedstollende slot. Vervolgens verlaten één voor één de muzikanten het podium onderwijl de muziek minutenlang door echoot in een loop. Zo komt er een uitgesteld eind aan een verbluffend mooi concert.