Author: Marcel van Gastel

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie september 2018

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

de Volkskrant

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Ariana GrandeAriana Grande – Sweetener (Universal)
Sinds de terreuraanslag vorig jaar in Manchester bij een concert van Ariana Grande, kijken we toch iets anders tegen de Amerikaanse zangeres aan. Ze nam op grootse wijze de regie in handen tijdens de herdenking van de slachtoffers een paar dagen na de aanslag en dwong zo ook de bewondering af van mensen die tot dan toe weinig ophadden met de tienerster.

Tekst Gijsbert Kamer

Op Sweetener, haar vierde album, verwijst de nu 25-jarige zangeres nauwelijks naar de ook voor haar traumatische aanslag. Alleen het laatste, sterke, en meest persoonlijke nummer Get Well Soon loopt door tot precies 5 minuten en 22 seconden, wat volgens diverse Grande-watchers op sociale media geen toeval kan zijn. Dit moet volgens hen een verwijzing zijn naar de datum van de aanslag: 22 mei.

Mogelijk. Zeker is dat met Get Well Soon een ijzersterk popalbum ten einde komt, waarop Grande veel beter, rustiger en meer ingehouden, zingt en waarop de liedjes veel meer kleur hebben dan op eerdere platen.

Dat komt ongetwijfeld door de hulp van Pharrell Williams, die bij de meerderheid van de liedjes betrokken is als componist en producer. Pharrell levert hier zijn beste werk in jaren. Met fijnzinnige percussie, synths en baslijnen in de juiste funk-stand en aandacht voor details. Het titelnummer, Borderline (let op de zoemende synths) en Succesfull behoren tot de mooiste liedjes in Grandes oeuvre. Jammer is hooguit dat Pharrell niet alle liedjes voor zijn rekening nam. Nummers als God Is a Woman en No Tears Left To Cry zitten vol met clichés waaraan Grande met de hulp van Pharrell juist zo knap ontsnapt.

Blood OrangeBlood Orange – Negro Swan (Domino / V2)
Dev Hynes maakte deze eeuw al springerige punkpop met Test Icicles, akoestische folk als Lightspeed Champion en komt nu met zijn vierde album als Blood Orange. Op Negro Swan koppelt hij opnieuw op sublieme wijze zwoele soul aan Prince-achtige funk, zoals we dat kennen van een D’Angelo of Frank Ocean.

Tekst Gijsbert Kamer

Broeierig, verleidelijk en toch geheimzinnig. Want het gaat de in New York woonachtige Brit er niet alleen om mooie liedjes te maken, hij is een man met een missie.

Negro Swan is een grote schreeuw om aandacht voor de onaangepasten en een smeekbede om begrip voor eenieder wiens verschijning afwijkt van wat voor normaal doorgaat. Hynes, zelf inmiddels een veelgevraagd componist en producer die al werkte met Solange, Kylie Minogue en FKA Twigs, schakelt de hulp in van onder meer rapper A$AP Rocky, Diddy en de transgender-activist Janet Mock. Je herkent de zacht knisperende beats onmiddellijk. Zoemende synths, jazzy piano’s en verknipte gitaarakkoorden vormen de bedding voor Hynes’ Curtis Mayfield-achtige falset. Hoe verleidelijk en zwoel de sound ook is, de teksten komen hard binnen. ‘My first kiss was the floor’, verwijst Hynes in Orlando naar zijn jeugd waarin hij continu in elkaar werd gemept. Op Negro Swan koppelt hij voortdurend herinneringen aan zijn moeilijke jeugd in Londense voorsteden als Dagenham en Ilford aan de steeds onverdraagzamer wordende Amerikaanse samenleving waarvan hij nu deel uitmaakt.

Negro Swan is een fijnzinnig opgebouwd, introvert klinkende plaat vol slepende melodieën. De warme, bijna zalvende sound staat echter haaks op de wanhopige roep om liefde en acceptatie die uit alle liedjes op dit vierde Blood Orange-album opklinkt. Dat maakt het geheel alleen maar intrigerender.

Travis ScottTravis Scott – Astroworld (Epic / Sony)
Voor de goede verstaander is het derde studioalbum van rapper Travis Scott een ode aan zijn thuisstad Houston: de titel Astroworldverwijst naar een plaatselijk pretpark dat in 1999 sloot, R.I.P. Screwis een saluut aan de invloedrijke DJ Screw (1971-2000) en overal op het album duiken lokale rappers op, zowel levende (Lil’ Keke, Don Toliver) als dode in samples (Fat Pat, Big Moe, Big Hawk).

Tekst Menno Pot

NothingNothing – Dance on the Blacktop (Relapse Records)
Het is goed om iets over de achtergrond van Nothing te weten. Zanger, gitarist en liedschrijver Domenic Palermo komt uit de nihilistische en nietsontziende Amerikaanse hardcoregemeenschap, en zat in een paar gruwelijk agressieve bands. Bij een vechtpartij tijdens een concert liep het uit de hand: Palermo stak een concertganger met een mes en belandde twee jaar in de gevangenis. Daar kwam hij tot het inzicht dat geweld en agressie geen uitweg bieden uit de zwartgalligheid van het leven.

Tekst Robert van Gijssel

Zijn nieuwe band Nothing heeft nog steeds een onheilspellende onderlaag van bas en gitaren, maar nu zoemen ze in trage mineurakkoorden, zoals die van de shoegaze-bands Slowdive en My Bloody Valentine. Het derde album, Dance on the Blacktop, is het pronkstuk: Palermo heeft uit de sombere droompop van de voorgangers echt een eigen stijl opgetrokken. Nummers als Zero Day, Blue Line Baby en Plastic Migraine lijken eerst wat mijmerende gitaarbeschouwingen, maar gaan na een paar draaibeurten toch aan je hart kleven. De refreinen zijn treurig maar ferm, vooral door die steeds zwaarder dreunende gitaren die de misantropische teksten kracht bij zetten. Een plaat om bij naar vallende blaadjes te kijken.

InterpolInterpol – Marauder (Matador / Beggars)
Het leek erop dat het New Yorkse Interpol het vertrek van bassist Carlos Dengler niet te boven zou komen. El Pintor (2014) het vijfde Interpol-album en het eerste zonder Dengler, was beslist niet slecht, maar het deed je wel afvragen hoe het nu verder moest.

Tekst Gijsbert Kamer

De urgentie van de eerste Interpol-platen ontbrak. Nooit was het de band gelukt weer net zo hard binnen te komen als met hun eerste twee albums Turn On The Bright Lights (2002) en Antics (2004).

Maar met een nieuwe producer (Dave Fridmann van onder meer Mercury Rev en de Flaming Lips) lukt het ineens wel. Er is aan het geluid nauwelijks iets veranderd. IJzige gitaren, donkere zang en in mineurakkoorden gedrenkte liedjes domineren. Maar Paul Banks zingt eindelijk weer alsof er echt iets op het spel staat. Oprecht getergd, in liedjes die sterker en vuriger lijken dan op de laatste Interpol-platen. En dan blijkt Interpol met een formule die sleets leek geworden toch weer te kunnen vlammen.

Neil & Liam FinnNeil & Liam Finn – Lightsleeper (PIAS)
Wat een goed idee, vader en zoon Finn die samen een plaat maken. Papa Neil, met dat knappe gevoel voor melodieuze liedjes waarmee hij Crowded House ooit tot grote hoogten bracht. En zoon Liam die op zijn platen meer het experiment zoekt, maar toch altijd weer bewijst eveneens te weten hoe je een goed liedje maakt.

Tekst Gijsbert Kamer

Samen maken ze met Lightsleeper een mooi, wat dromerig album. Puntige liedjes ontbreken, maar wie van de sfeer van Beach Boys-platen uit de vroege jaren zeventig houdt, moet dit album beluisteren.

Meet Me in the Air roept de betreurde Beach Boy Dennis Wilson in herinnering. Zo staan er meer van die wonderschone, mijmerende liedjes op de plaat. Vader en zoon wisselen elkaar steeds af als zanger, maar het hele album kent eenzelfde licht psychedelische sfeer. Aardig detail: tussen de namen van andere Finn-familieleden duikt ook die van Mick Fleetwood op als drummer bij een aantal nummers.

Israel NashIsrael Nash – Lifted (Loose Music)
De Texaan Israel Nash omschrijft zijn eigen muziek tegenwoordig als ‘hippie spiritual’. En dat zet hij dan ook maar op de hoes van zijn nieuwe plaat Lifted. Er zou eens verwarring kunnen ontstaan.

Tekst Robert van Gijssel

Want toen de zanger nog Israel Nash Gripka heette, op platen als Barn Doors and Concrete Floors uit 2011, maakte hij nog doorleefde maar basale countryliedjes: een man met een gitaar. Daarna, en vanaf de plaat Rain Plans uit 2013, liet Nash de haren wapperen. Goed nieuws voor de liefhebbers van vooral die hippie-Nash: Liftedis weer een betoverend mooi hippierootsplaatje, waarbij je haast gaat denken dat het ooit nog goed komt met de wereld. lees meer

77 7877:78 – Jellies (Heavenly / PIAS)
Vergeten bandje van tien, vijftien jaar geleden: The Bees van het Engelse eiland Wight, die een eigenwijs, zonnig brouwseltje van pop, indiefolk, sixties-psychedelica en soms een beetje reggae maakten. In Amerika bestond al een band met dezelfde naam en daarom moesten de Britten zich A Band Of Bees noemen.

Tekst Menno Pot 9 augustus 2018

Acht jaar na het laatste Bees-album duiken bandleden Aaron Fletcher en Tim Parkin op als 77:78. Jellies is van hetzelfde laken een pak als The Bees, wat uitstekend nieuws is. Lekkere blazers in Compass Pass, pittige sixtiespop-met-orgeltje in Chilli, zweterige dub in Papers – en her en der echo’s van een paar andere Britse dierbaren van rond 2000, Badly Drawn Boy en The Beta Band, bijvoorbeeld.

Jellies is een heerlijke neo-psychedelische popplaat voor een broeierige zomer waarin de hitte je af en toe naar het hoofd stijgt, maar kan desgewenst ook dienen ter eigenhandige verlenging van zo’n zomer.

Helena HauffHelena Hauff – Qualm (Ninja Tune / PIAS)
Omdat we nu eenmaal graag labels plakken op muziek, en zeker op de abstractere klanken uit de elektronische hoek, heet het werk van de Duitse dj en producer Helena Hauff tegenwoordig ‘neo-gothic’. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ondergetekende recensent drie jaar geleden, bij het debuut van Hauff genaamd Discreet Desires, ook al verwees naar de duistere en wat toverachtige  achtergronden van Hauffs productie. De sfeer op de opvolger Qualm, die een stuk mooier is dan de voorganger, is opnieuw spookachtig en kil. Maar de tracks zijn dieper doordacht, en komen soms tot leven bij fijne en zelfs menselijke melodietjes.

Tekst Robert van Gijssel

Het stijlkenmerk van Hauff is de vervorming van de ‘distortion’, die zij toepast op de bassdrums, toms en snaredrums van haar drumcomputer. De metertjes staan steeds in het rood, waardoor de beats rafelig en overstuurd en dus vrij angstaanjagend kunnen klinken. Met deze ritmische esthetiek verwijst Hauff naar de begintijd van de elektronische muziek; de ‘Electronic Body Music’ van bands als Nitzer Ebb én de edele techno uit Detroit, uit de jaren tachtig. Maar Hauff is op haar best als ze met de filterknopjes van haar acid-apparaat speelt, en haar nummers dus met subtiele bliepjes in elkaar steekt.

De tracks van Qualm zijn vrijwel allen live gespeeld in de studio-opstelling van Hauff. Daardoor klinkt een enkel nummer wat te veel als een jam-sessie: er is weinig ontwikkeling. Maar als Hauff wel aan nabehandeling lijkt te hebben gedaan, zoals in het geweldige Hyper-Intelligent Genetically Enriched Cyborg, wordt zo’n nummer ook bijzonder meeslepend dankzij steeds nieuwe, ijle synthesizermelodietjes waarbij je als luisteraar met de ogen dicht echt even op een kleine ruimtereis kunt gaan. Een prachtig, stilistisch en consistent dance-album, dat hoog gaat scoren op de elektronische jaarlijsten.

Nicki MinajNicki Minaj – Queen (Young Money / Cash Money Records)
De voortekenen voor het vierde album van Nicki Minaj waren niet best. De misschien wel beste vrouwelijke rapper van de laatste jaren raakte verwikkeld in onverkwikkelijke relletjes op sociale media en bracht een paar slappe tracks uit zoals Thought I Knew You met The Weeknd en Bed met Ariana Grande.

Tekst Gijsbert Kamer

En of het nu zo handig was om zich te verbinden met de wegens gewelds- en seksuele misdrijven in opspraak geraakte rapper 6ix9ine voor het nummer FEFE is ook maar de vraag.

Maar afgelopen weekend verscheen het album Queen en bleek dat je halverwege toch kunt vaststellen dat Nicki Minaj zichzelf op haar vierde album heeft overtroffen. lees meer

—

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – augustus 2018

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

 

Jonathan Wilson: “Deze shit is de dark side van het muzikantenbestaan.”

Of we de afspraak kunnen verplaatsen, van het Amstelhotel naar een airbnb-adres in Amsterdam-West. Duvelstoejager Jonathan Wilson (43) ondersteunt Roger Waters als zanger en gitarist tijdens de Us + Them tour, die in juni vier dagen de Ziggo Dome laat vollopen met Pink Floydfans. “Ik wilde even op mezelf zijn”, verklaart de muzikant, die oogt als een moderne hippie, zijn plotselinge verhuizing.

Tekst Popmagazine Heaven | Louis Nouws

De airbnb biedt het beeld van een muziekfanaat on the road. Een akoestische gitaar achteloos op de bank. Op het tafeltje ernaast speelt een opengeklapte Macbook via een bluetooth speaker muziek af van Scott Walker. Aan de laptop zijn een klein keyboard en een modulaire synthesizer gekoppeld, een PIN Electronis & Ramcur, die Jonathan Wilson op de kop heeft getikt in Berlijn. “Het is een remake van een synthesizer die Pink Floyd gebruikte tijdens de opnamen van The Dark Side Of The Moon. Toen Roger me vroeg voor de Us + Them tour ben ik ernaar op zoek gegaan om de speciale geluidsaffecten van dat album te kunnen herscheppen.”

Wilson heeft de synthesizer zelf ook toegepast op Rare Birds, zijn begin dit jaar verschenen soloalbum, en dat is nieuw. Want de Californische multi-instrumentalist, die vooral naam maakte als producer van albums van onder meer Dawes, Father John Misty, Conor Oberst, Roy Harper en Roger Waters, staat bij uitstek bekend om zijn voorliefde voor een warm analoog geluid waarin geen rol is weggelegd elektronische geluidsapparatuur. “De vergelijkingen met Crosby, Stills, Nash & Young en Dennis Wilson die me ten deel vielen bij mijn eerste twee solo-albums [Gentle Spirit (2011) en Fanfare (2013)-red.], waren vleiend, maar ik heb mezelf nooit gezien als de schatbewaarder van het jaren zeventig westkustgeluid. Ik woon inmiddels een kwart eeuw in LA, dus ik voel wel dat ik in een bepaalde traditie sta. Alleen al de omgeving doet wat met je. Maar als liefhebber van een doorwrocht en gelaagd geluid voel ik me net zo verwant met Engelsen als Trevor Horn, Peter Gabriel en Kate Bush.”

Big
‘Omdat we allemaal stroomafwaarts van Townes Van Zandt aan het vissen zijn, blijft er eigenlijk niets anders over dan het groot te maken’, schijft Jonathan Wilson in de documentatie die Rare Birds begeleidde. “Dat is vrij naar Arlo Guthrie, die zoiets zei over Bob Dylan. Ik zou willen dat ik een nummer als Pancho & Lefty zou kunnen schrijven, maar dat talent heb ik niet. Zulke catchy melodieën met poëtische teksten schrijven, is slechts weinigen gegeven, dus ik zoek het met mijn muziek in het domein van de overdaad. Sommige nummers op Rare Birds zijn opgebouwd uit 120 tot 150 tracks. want dat is mijn sterke punt. Ik kan dat heel goed organiseren. Het zit grotendeels gewoon in mijn hoofd, al prijs ik me gelukkig met een heel gestructureerd werkende engineer aan mijn zijde. Uiteindelijk ligt er natuurlijk wel een puzzel waar ik soms maanden mee bezig ben. Soms is dat heel meditatief, dan trek ik me helemaal terug om het te overdenken. Hoe passen alle stukjes in elkaar? Hoe wil ik het ten langen leste laten klinken?”

“Voor mij is het een enorm voordeel dat ik bijna alles zelf inspeel. Vaak komen de ideeën op tijdens het opnameproces. Ik stel me voor dat een chef-kok in de keuken ook zo aan de slag gaat met de ingrediënten. Je grijpt wat je nodig hebt, sommige bestanddelen zijn bekend, soms bedenk je iets nieuws of geef je het een speciale bewerking. Je hebt een gerecht voor ogen dat mensen versteld doet staan, dat als geheel overtuigt maar ook op onderdelen boeit. Ik werk overigens niet helemaal in mijn eentje, vaak krijg ik juist inspiratie door muzikanten die langskomen in mijn studio. Loving You, het nummer dat feitelijk het startpunt vormde voor Rare Birds, viel in zijn vorm na een paar spontane sessies met new age-zanger Laraaji.”

Ook de aanwezigheid van Roger Waters had grote invloed. De opnamen voor Waters’ Is This The Life We Really Want? en Rare Birds liepen grotendeels parallel. “In totaal zijn we zo’n anderhalf jaar met zijn album bezig geweest. Tussen die sessies door werkte ik aan eigen nummers. Vaak bleef alles precies zo opgesteld, dus het sonische pallet van onze albums kent een grote overlap. Ook heeft Roger geregeld naar nummers geluisterd die ik in hun ruwe versie voorspeelde op piano.”

Shit
Rare Birds is een 78 minuten durende muzikale reis langs oude en nieuwe paden van de psychedelische rock. Geen conceptalbum in strikte zin, maar als geheel bedoeld als “helende muziek”, dixit neohippie Jonathan Wilson. Voor sommigen is de sonische overdaad wat teveel – een Belgische recensent schreef dat er ‘een heel goeie plaat verborgen zit in Rare Birds’ ­–, maar daar heeft geluidsmagiër Wilson geen boodschap aan. “Ik wil dat mijn muziek mensen meeneemt op een emotionele golf. Een album van mij koop je niet voor de liedjes maar voor de totale ervaring.”

In Europa slaat zijn muziek meer aan dan in de Verenigde Staten, waardoor hij een vreemd soort niemandsland dreigt terecht te komen. “Het klimaat is nu zo dat albumverkoop weinig meer voorstelt. Je hebt uiteraard altijd nog bands die binnenlopen, maar doorgaans zijn dat de acts die al niks te klagen hebben. Over de belastingen misschien. Maar voor onbekendere groepen is het schrapen om te overleven. Ik wil het niet eens over mijn eigen verkopen hebben, maar neem de Father John Misty-albums waar ik bij betrokken was. Ik weet voor honderd procent zeker dat als I Love You, Honeybear en Pure Comedy halverwege de jaren negentig waren uitgekomen ze tien keer meer hadden verkocht dan nu.”

Het geld moet komen uit optredens. “Maar het is kostbaar om in Europa te touren als Amerikaanse indieband. Daar heb ik mee te maken. In mijn thuisland kan ik nauwelijks touren omdat te weinig mensen om mijn muziek geven. En in Europa, waar ik wel genoeg fans heb, is het eigenlijk financieel niet verantwoord, omdat het niet meer is op te vangen met plaatverkoop. Op mijn vorige tour heb ik ongeveer 100.000 dollar toegelegd. Maar deze shit is de dark side van het muzikantenbestaan. Het blijft nog altijd een genot muziek te maken, laat ik dat voorop stellen.”

Genieten
Dus staat hij zo’n 175 keer naast Roger Waters op het podium met de US + Them tour en het repertoire van Pink Floyd. “Natuurlijk, het geld is goed, maar ik kan er ook van genieten, temeer daar Dave Kilminster de meeste gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Die doet dat heel goed. Zelf ben ik veel minder bedreven in het noot voor noot naspelen van de originelen. Ik kan me helemaal richten op de zang. Voordat de tour aanving heb ik zelfs nog een zangcoach in de arm genomen om mijn stem en stamina te verstevigen. Toen Roger me vroeg voor de tour dacht ik: waarom niet? Als indie-artiest zal ik nooit in die megahallen spelen, laat staan in stadions in Zuid-Amerika. Het leek me cool dat eens mee te maken. Inmiddels is Roger een vriend van me en voel ik me loyaal. Al is het ook wel weer fijn, zoals nu in Amsterdam, het hele circus even te verlaten en zo’n luxe hotel te verruilen voor een appartement in een gewone buurt. Ik ben teveel een individualist om aldoor met de groep op trekken.”

LIVEDATA 08/09 Melkweg, Amsterdam 13/09 Trix, Antwerpen (BE)

—

HeavenHeaven #5, 2018 heeft maar liefst twee omslagen. Op de voorkant staat Raymond van het Groenewoud, op de achterkant prijken de jonge heren van DeWolff. Dat in verband met een special die Heaven wijdt aan het spiksplinternieuwe rootsfestival Once I A Blue Moon, dat zaterdag 25 augustus plaatsvindt in het Amsterdamse Bos. Ook de hoofdstad goes americana. Interviews zijn er met DeWolff, I’m With Her en The Dawn Brothers, alle drie te zien op het festival, naast David Crosby The Mavericks en vele anderen.

In de ‘gewone’ Heaven het uitgebreide vraaggesprek met Raymond van het Groenewoud, die een driedelige box samenstelde uit zijn oeuvre met de titel Archivaris. Ook zijn er fijne gesprekken met Beechwood, Low, Jonathan Wilson en Yorick van Norden.

In de serie Portret van…, dit keer podiumdirecteur Marlies Timmermans van het Utrechtse Ekko. Liz Phair’s spraakmakende debuut uit 1993 Exile In Guyville staat centraal in It was 25 years ago today.

In de recensierubriek, met meer dan 100 titels, nieuwe albums van o.a. Neko Case, Charles Lloyd & Lucinda Williams, Curse of Lono, American Aquarium, Dawes, The Wood Brothers, Dirty Projectors, Arthur Buck, RVG, Israel Nash, Needlepoint en Smail Mail.

Dit nummer niet missen? Neem een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 34,99,- voor slechts € 22,50,-! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement

 

YUNGBLUD januari 2019 o.a. naar Paard en Melkweg

Dominic Harrison a.k.a. YUNGBLUD, de 21 jarige, rockende Engelsman uit Doncaster komt naar Nederland! Yungblud omschrijft zichzelf als een ‘sociaal bewuste kunstenaar die niet bang is voor het leveren van genre-buigende protestliederen.’ Binnen bizar korte tijd wist YUNGBLUD zichzelf op de kaart te plaatsen en reist hij al de hele wereld rond voor shows en hij weet het publiek compleet in te pakken met zijn aantrekkelijke tracks, als I love you, will you marry me en Tin Pan Boy.

Het debuut album – 21 Century Liability – dat recent uitkwam, is het thema van de tour waar de artiest de komende tijd zoet mee is. Niet alleen zijn eerste album is een feit, ook is door een samenwerking met Charlotte Lawrence het nummer Falling Skies, de gloednieuwe soundtrack van 13 Reasons Why geworden.

YUNGBLUD timmert al een enkele jaar aan de weg maar in 2017 brak hij keihard door met zijn debuut EP. Een zeer mooie omschrijving van zijn werk is ‘heethoofdachtige suburban-poëzie van de jongere Arctic Monkeys en Jamie T, gefuseerd met een gezond vleugje ska en hiphop-spirit’.

Een ding wat zeker is, is dat deze stuiterbal geen moment stil staat op het podium en er ook zeker voor zorgt dat jou dat niet gaat lukken.

LIVEDATA 12/01 Vera, Groningen 13/01 Paard, Den Haag 17/01 Doornroosje, Nijmegen 19/01 Melkweg, Amsterdam

Big Red Machine – Big Red Machine (Jagjaguwar / Konkurrent)

Big Red MachineSamenwerkingsverbanden tussen bands of artiesten zijn er met regelmaat. Soms een succes, vaker een flop. Denk in dat laatste geval onder meer aan SuperHeavy, Lou Reed & Metallica en Afroki. Maar als je Justin Vernon (beter bekend als Bon Iver) aan geluidsarchitect Aaron Dessner van The National koppelt, doet dat ongetwijfeld vele muziekliefhebbers goed. En terecht, zo blijkt.

Net als in 2009, toen Vernon en Dessner al eerder samenwerkten door een nummer te fabriceren voor het schitterende benefietalbum Dark Was The Night. Titel van die track? Big Red Machine. Eerder dit jaar bracht het tweetal onder datzelfde Big Red Machine al een kwartet nummers uit, die te streamen waren op www.p-e-o-p-l-e.com, een initiatief van Vernon en de gebroeders Dessner met als doel om jonge kunstenaars en musici een platform te geven.

Op de zelfgetitelde plaat Big Red Machine opent het ietwat onrustige Deep Green, even later opgevolgd met het tragere en kalmere broertje Forest Green, fraai met knisperende drums, zachte elektronica, bliepjes en een vreedzaam gitaarlijntje die tezamen prettig voortkabbelen naast de kenmerkende stem van Vernon.

In het midden van het album krijgen we Hymnostic voor de kiezen, direct te duiden als werk van Vernon. De track is hymne-achtig, met zijn gepatenteerde falsetstem die aan autotune onderhevig is. De plaat wordt afgesloten met I Won’t Run From It. Met opbeurende folk-gitaren, koortjes en blazers is het alsof we naar een oud werkje van Bon Iver luisteren. Prachtig. Dit zeer luisterrijke geheel is er wat mij betreft eentje voor de eindlijstjes. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Zwarte Cross 2019 wordt een week verplaatst

Zwarte Crossers, jullie lezen het goed: de Zwarte Cross 2019 wordt een week verplaatst. Dat wil zeggen dat de juiste data voor de komende editie 18, 19, 20 en 21 juli 2019 zijn.

De reden hiervoor is dat op de eigenlijk geplande data van 11, 12, 13 en 14 juli een Grand Prix in Azië is toegevoegd aan de MXGP en MX2 kalender. Omdat wij alles op alles willen zetten om ook in 2019 de wereldtop aan de start van de Dutch Masters of Motocross op de Zwarte Cross te laten verschijnen, hebben wij besloten om ons festival een week te verplaatsen.

Tatoeëer het in jullie agenda’s, zegt het voort en tot 18, 19, 20 en 21 juli 2019 in Lichtenvoorde!

Nieuw album Maurice van Hoek verschijnt op 21 september

Het nieuwe album Traveling Man van Maurice van Hoek komt uit op 21 september. Als voorbode is de single Losing My Mind verschenen.

Op de opvolger van debuutplaat Live Forevermore neemt Maurice de luisteraar mee door de afgelopen twee jaar van zijn leven. Volgens de zanger zelf is de plaat een op en top Americana album geworden: “Alles rondom het Americana genre zit wel in deze plaat. Opzwepende songs, zoals Just a Fool, maar ook melancholische songs en ballads over de liefde. Het zijn nummers die ik de rest van mijn leven koester, omdat ze me terughalen naar een bepaalde periode in mijn leven”.

Losing My Mind
Maar er is meer dan alleen Americana te horen op Traveling Man. Met zijn nieuwe single Losing My Mind, slaat van Hoek een nieuwe weg in en laat hij een grootser, meer pop georiënteerd geluid horen, waarmee hij zowel de Americana fijnproever, als een breder publiek wil bereiken. Het nummer gaat over de onrust in je hoofd, wanneer je probeert de liefde van je leven te achtervolgen. De single is beschikbaar op alle streaming- en downloadservices.

Verkrijgbaar
Traveling Man is vanaf vrijdag 21 september verkrijgbaar via de betere platenzaken en nu vooruit te bestellen op cd en vinyl. Op 28 september presenteert Maurice zijn album in Paradiso te Amsterdam, waarna hij met band door het hele land tourt.

LIVEDATA
28/09 Paradiso, Amsterdam
30/09 De Eetalage (Lely Sunday Afternoon) Lelystad
07/10 Kroese, Arnhem (solo instore)
12/10 Plato, Zwolle (solo instore)
12/10 Hedon, Zwolle
19/10 Mezz, Breda
21/10 Take Me To Prison, Haarlem
27/10 Plato, Deventer (solo instore)
27/10 Plato, Apeldoorn (solo instore)
03/11 ’t Rozenknopje, Eindhoven
10/11 Wim’s Muziekkelder, Doetinchem (solo instore)
16/11 Concerto, Amsterdam (solo instore)
17/11 Vanslag, Borger
24/11 Sounds, Venlo (solo instore)

Sabrina Starke met clubtour o.a. naar TivoliVredenburg, 013, Paard en Paradiso

Drie jaar na haar vorige album komt Sabrina Starke uitvoerig terug: met niet alleen een nieuwe plaat en een clubtour, maar ook met een eigen expositie, viert ze dit najaar haar tienjarige jubileum.

Zoals we van haar gewend zijn zocht Sabrina voor deze nieuwe projecten wederom naar gelaagdheid; dit keer staat het thema identiteit centraal. Het album Underneath the Surface bevat tien popnummers met invloeden uit de r&b en hiphop en verschijnt op 28 september 2018 (alleen digitaal). Die dag is de cd-presentatie in Arminius in Rotterdam, met aansluitend de opening van de expositie in TENT Rotterdam. De clubtour gaat van start op 7 december in TivoliVredenburg in Utrecht.

Op het nieuwe album Underneath the Surface neemt Sabrina ons mee in haar persoonlijke reis naar de lagen van haar eigen identiteit. “Op mijn album deel ik mijn zoektocht en ontstond het verlangen dit groter te maken dan mijzelf. Ik wilde een setting creëren waar ik met mijn publiek dit onderzoek kan voortzetten”, vertelt ze.
Vandaar het initiatief voor de expositie Who do you think you are? in TENT. De tentoonstelling bestaat uit werken van negen beeldende kunstenaars, waarvan zeven nieuw werk maakten. Rondom de expositie worden ook diverse events (muziek, literatuur, dans en voordracht) georganiseerd. Op deze manier wil Sabrina een plek scheppen waar iedereen zich welkom voelt en waar verhalen, gedachten en visies kunnen worden gedeeld.

Sabrina schreef nagenoeg alle nummers van Underneath the Surface zelf; ze liet zich inspireren door onder meer Kendrick Lamar, Nina Simone en Alabama Shakes. Een co-write deed ze met o.a. Jonathan Jeremiah (‘What I’m made of’). Sabrina produceerde het album ook zelf, met Simon Akkermans (C-Mon & Kypski, Mister and Mississippi, Binkbeats) aan haar zijde.

Showcase
vrijdag 28 september (19.00-20.00) Arminius, Museumpark 3, Rotterdam.
Opening expositie
vrijdag 28 september (21.00-22.00) TENT, Witte de Withstraat 50, Rotterdam.

Clubtour
LIVEDATA 07/12 Tivolivredenburg, Utrecht 08/12 013, Tilburg 14/12 LantarenVenster, Rotterdam 15/12 Paard, Den Haag 19/12 Paradiso Noord, Amsterdam

Pinguin Radio presenteert de Vinyl33 – Week 35 / 2018

Nederland is vanaf begin februari 2017 een nieuwe hitlijst rijker: de Vinyl33. Record Store Day Nederland breidt daarmee haar activiteiten, met de onafhankelijke platenzaak als middelpunt, verder uit.

We draaien zo veel mogelijk nieuwe releases, de hoogste nieuwe binnenkomer, de klimmer van de week en uiteraard veel tracks uit de top 10.

Tune dus vrijdagavond om 20:00 uur in
en luister naar de Vinyl33 op Pinguin Radio.

Vinyl 33 is een wekelijkse chart voor de werkelijke vinylverkopen in Nederland. De lijst wordt samengesteld door onderzoeksbureau Gfk Nederland, tevens uitgever van de Dutch Charts. De Gfk-cijfers geven een representatief beeld van alle albums die op vinyl verkocht worden in heel Nederland.

Esther Vollebregt van Record Store Day Nederland: “We zijn begonnen om als Stichting Record Store Day meer activiteiten op te zetten dan alleen die ene speciale zaterdag in april. We bereiken voorafgaand aan en op die dag duizenden muziekliefhebbers, die graag een platenzaak bezoeken. Zonde om daar niet iets meer mee te doen.”

—–

Vinyl33 – 31 augustus – week 35 / 2018

DW VW   AW ARTIEST TITEL LABEL DISTR.
1 — 1 INTERPOL MARAUDER MATADOR V2
2 1 ▼ 2 KOVACS CHEAP SMELL WEA WARNER
3 4 ▲ 33 PEARL JAM TEN EPIC SONY
4 2 ▼ 13 DIRE STRAITS & MARK KNOPFLER PRIVATE INVESTIGATIONS – THE BEST OF MERCURY UNIVERSAL
5 31 ▲ 7 GORILLAZ DEMON DAYS PARLOPHONE WARNER
6 10 ▲ 67 AMY WINEHOUSE BACK TO BLACK ISLAND UNIVERSAL
7 — 1 ALICE IN CHAINS RAINIER FOG BMG RIGHTS WARNER/ADA
8 RE ▲ 22 ED SHEERAN X ATLANTIC WARNER
9 7 ▼ 46 RED HOT CHILI PEPPERS CALIFORNICATION WARNER BROS. WARNER
10 18 ▲ 65 PINK FLOYD THE DARK SIDE OF THE MOON PARLOPHONE WARNER
11 6 ▼ 12 JIMI HENDRIX EXPERIENCE ARE YOU EXPERIENCED LEGACY SONY
12 3 ▼ 2 ARETHA FRANKLIN I NEVER LOVED A MAN THE WAY I LOVE YOU ATLANTIC WARNER
13 9 ▼ 12 QUEEN GREATEST HITS ISLAND UNIVERSAL
14 11 ▼ 15 EAGLES HOTEL CALIFORNIA ELEKTRA WARNER
15 25 ▲ 3 ARETHA FRANKLIN WITH THE ROYAL PHILHARMONIC ORCHESTRA A BRAND NEW ME RHINO WARNER
16 28 ▲ 22 JACK JOHNSON IN BETWEEN DREAMS BRUSHFIRE UNIVERSAL
17 — 1 PABLO VAN DE POEL AMERICANALOG ELECTROSAURUS BERTUS
18 33 ▲ 51 FLEETWOOD MAC RUMOURS RHINO WARNER
19 17 ▼ 17 RAGE AGAINST THE MACHINE RAGE AGAINST THE MACHINE EPIC SONY
20 RE ▲ 12 GUNS N’ ROSES USE YOUR ILLUSION I GEFFEN UNIVERSAL
21 16 ▼ 8 GORILLAZ THE NOW NOW PARLOPHONE WARNER
22 22 – 74 NIRVANA MTV UNPLUGGED IN NEW YORK INTERSCOPE UNIVERSAL
23 23 – 8 THE VELVET UNDERGROUND THE VELVET UNDERGROUND & NICO POLYDOR UNIVERSAL
24 29 ▲ 16 SOUNDTRACK PULP FICTION GEFFEN UNIVERSAL
25 RE ▲ 4 ED SHEERAN + ASYLUM WARNER
26 14 ▼ 5 WARSAW WARSAW RCA SONY
27 12 ▼ 77 ED SHEERAN ÷ [DIVIDE] ATLANTIC WARNER
28 RE ▲ 6 BEN HOWARD EVERY KINGDOM ISLAND UNIVERSAL
29 RE ▲ 6 FLORENCE + THE MACHINE HIGH AS HOPE EMI UNIVERSAL
30 RE ▲ 20 MICHAEL JACKSON THRILLER EPIC SONY
31 RE ▲ 11 PAUL SIMON GRACELAND – 25TH ANNIVERSARY EDITION SONY SONY
32 30 ▼ 10 THE DOORS THE DOORS ELEKTRA WARNER
33 RE ▲ 21 AMY WINEHOUSE FRANK ISLAND UNIVERSAL

Neneh Cherry kondigt nieuw album ‘Broken Politics’ aan

Neneh CherryMet het eerder deze maand verschenen Kong werd al duidelijk dat Neneh Cherry het persoonlijke en politieke in elkaar laat overgaan. Die weg vervolgt ze met Shot Gun Shack, de tweede track van haar nieuwe album Broken Politics dat op 19 oktober uitkomt.

Op Shot Gun Shack, dat gaat over de altijd aanwezige problematiek van wapengeweld in de maatschappij, haalt ze de link tussen geweld en achterstand met een poëtische logica onderuit. Daarnaast heeft ze vandaag het artwork van Broken Politics onthuld dat is gemaakt door Wolfgang Tillmans; winnaar van de prestigieuze Turner Prize en een van de belangrijkste documentairemakers van zijn generatie in de club- en gay-scène van Londen en Berlijn. Tillmans ontwierp in 2016 ook de fotokunst voor het album Blonde van Frank Ocean en het begeleidende magazine Boys Don’t Cry.

Hoe gedragen we ons in buitengewone tijden en welke maatregelen moeten we nemen om onze persoonlijkheid te behouden en herinneren? Deze vragen staan centraal op Broken Politics. Neneh gaat geduldig op zoek naar de antwoorden, in de wetenschap dat die antwoorden er soms helemaal niet zijn. Broken Politics is een album dat boos, doordacht, melancholisch en bemoedigend is. Een album waarvoor ze samen met Kieran Hebden (Four Tet) en Cameron McVey haar sonische palet nog verder heeft uitgebreid met als resultaat een unieke en krachtige collectie nummers. Het werk voor Broken Poltics begon aan het einde van de tournee die Neneh Cherry deed voor het in 2014 verschenen album Blank Project. Ze maakte dat album met Kieran Hebden en voelde de sterke drang om die samenwerking meteen voort te zetten. Met Hebden en McVey vertrok ze voor een week naar de Creative Music Studio in Woodstock, New York; een studio opgericht door jazzpianist Karl Berger, die in een band speelde met Nenehs vader Don en bevriend was met haar moeder Moki.

Over het album zegt Neneh: “I’m very shy about taking on big themes with the airs that I’ve got a solution – who has the fucking solutions? I like writing from a personal perspective, and the time we live in is so much about finding your own voice. People have been left feeling misheard, misunderstood, and disillusioned. What the fuck can I do? Maybe politics starts in your bedroom, or your house – a form of activism, and a responsibility. The album is about all of those things: feeling broken, disappointed, and sad, but having perseverance. It’s a fight against the extinction of free thought and spirit.”

Chris Pureka o.a. naar TivoliVredenburg en Q-Factory

Chris Pureka is een androgyne stoere dame die naast een prachtige stem ook nog eens een zeer begenadigd gitarist is. Haar muziek pakt je bij het beluisteren direct bij de lurven.

Bezieling en intensiteit is waar zij voor staat. De vibrato in haar stem, de teksten en de instrumentale omlijsting zijn van grote klasse. Een dame die thuis hoort in het rijtje rootsdiva’s Patty Griffin, Gillian Welch en Michelle Shocked.

Na een succesvolle tour vorig jaar, met o.a. een indrukwekkend optreden bij het VPRO tv-programma ‘Vrije Geluiden’, komt ze 31 augustus naar utrecht en 5 september naar Amsterdam voor een ongetwijfeld prachtige en intense optredens.

LIVEDATA 31/08 TivoliVredenburg, Utrecht 05/09 Q-Factory, Amsterdam