Author: Pieter Visscher

Yorick van Norden – Do It Now

Yorick van Norden – Do It Now (Excelsior) 

Voor muziekliefhebbers die hun pappenheimers kennen beginnen we met de klassieker Alle 13 Goed! Want dat is het aantal songs op deze nieuwe plaat van Yorick van Norden. Nummers die stuk voor stuk hun eigen schittering hebben. Muziek om blij van te worden.

Haarlemmer Van Norden is weliswaar een kind van de eighties, maar zijn hart ligt in de jaren 60 van de vorige eeuw. Beatles-liefhebber bij uitstek en dat horen we nog altijd goed terug. En wie aandachtig luistert hoort ook dat Do It Now is opgenomen in de Abbey Road Studios in Londen. Waar Van Norden, geloof het of niet, gebruik mocht maken van het Hammond-orgel dat we horen op The Dark Side Of The Moon en piano’s die we horen in A Day In The Life en Penny Lane.

Van Norden moet zich als een kind in de Jamin hebben gevoeld en al dat enthousiasme hoor je ook wel terug in het gros van de nummers, waarin kosten noch moeite zijn gespaard om ze tot grote hoogtes te tillen. Zo werden er nogal wat gastmuzikanten ingevlogen, waaronder Reyer Zwart en Maarten Kooijman, die we nog kennen van Johan.

Het is eenvoudiger om instrumenten die niet zijn gebruikt te noemen dan die die wel zijn ingezet om Do It Now al die muzikale rijkdom te verschaffen. Hoe Beatles wil je het hebben met een song als Better Days? Terwijl veel meer bands uit de jaren 60 nagalmen op dit ongekend zorgvuldig gemaakte album. The Byrds noemen we ook even. Yorick van Norden is momenteel op tournee. Zo is hij in januari bijvoorbeeld te bewonderen in Alkmaar, Utrecht, Groningen en Breda. Tip: heen! Pieter Visscher

Flock Of Dimes – The Life You Save

Flock Of Dimes – The Life You Save (Sub Pop)

Betere albums voor de donkere maand december worden er nauwelijks gemaakt. Flock Of Dimes vult met The Life You Save alle Sinterklaas- en Kerstmismonden. Lekker zwoel richting de jaarwisseling.

Jenn Wasner kennen we van Wye Oak, maar ook solo timmert ze aan de weg met haar Flock Of Dimes. Dit is de derde worp van de singer-songwriter, die er niet alleen voor staat, maar vanuit haar rijke muzikale vriendengroep aan alle kant hulp heeft gekregen om de plaat zo subliem mogelijk te laten klinken.

Vooral op de koptelefoon merk je wat voor precisiewerk het is geweest. Wasner heeft eigenhandig veel producerswerk verricht en ook Nick Sanborn verdient een flink compliment. Dit is niet het eerste werk van Flock Of Dimes waarmee hij zich bemoeit. We kennen Sanborn bovendien als producer van albums van onder meer Tune-Yards en John Cale.

The Life You Save is een plaat waarop het warme stemgeluid van Wasner heerlijk tot zijn recht komt. In gedragen indiefolkliedjes waar we een nummer met een verslavende schoonheid als Not Yet Free even uitpikken. Van een ontroerende schoonheid. Dat geldt overigens voor meer van de songs die zijn ontsproten aan Wasners brein. Pieter Visscher

Het diepe geloof in kracht van vernieuwing van Wings

WINGS (in kapitalen) is de ultieme bundel liedjes van de band die het geluid van de jaren 70 zo schitterend definieerde.

WINGS – in de liner notes vertelt Paul McCartney onder andere over de ontstaansgeschiedenis van de band – is verkrijgbaar in een indrukwekkende reeks prachtig vormgegeven verpakkingen met geluidsdragers, waaronder de prachtige 3lp Limited Edition Color Vinyl-collectie, een liefdevol samengestelde tijdcapsule vol beelden en muziek voor de grootste Wings-fan, tot de 1cd- en 1lp-versies voor degenen die hun eerste vluchten met Wings maken en/of net beginnen aan een diepere duik in deze fase van Pauls ongeëvenaarde carrière. Alle fysieke formaten worden geleverd met een boekje met een introductie van Paul McCartney. De 3lp- en 2cd-edities bevatten een uitgebreid boekje van 32 pagina’s met foto’s, artwork, schilderijen, weetjes en informatie over de band.

Het uitgebreide boekje bevat uitgebreide album-voor-albumnotities over het artwork, geschreven door Po, met aanvullende teksten van Pete Paphides, en bevat origineel artwork van Humphrey Ocean – die eerst met Wings werkte aan een deel van het artwork voor Wings at the Speed ​​of Sound voordat hij in 1976 door Paul en Linda werd uitgenodigd voor een tournee als hun artist in residence – met schetsen van achter de schermen van de band. Deze collectie schetst het verhaal van een band die uitgroeide tot een van de bestverkopende acts aller tijden. Met Amerikaanse nummer 1-singles zoals My Love, Band on the Run, Listen to What the Man Said, Silly Love Songs en With a Little Luck (uitgebracht op alle WINGS-formats) en meer dan 22 miljoen verkochte albums wereldwijd, overtrof Wings de verwachtingen. Mull of Kintyre werd de eerste single in het Verenigd Koninkrijk die meer dan twee miljoen exemplaren verkocht – waarmee hij de teller voorbijstreefde. She Loves You werd de bestverkochte single aller tijden in het Verenigd Koninkrijk. In de kern waren Wings een geweldige rockband, maar zoals WINGS ruimschoots aantoont, waren ze zoveel meer: ​​de uitgebreide compilatie toont de veelzijdigheid van de band met een duizelingwekkende tracklist die pop, folk, soul, reggae en experimenten omvat met nummers als C Moon, Goodnight Tonight, Arrow Through Me, Wild Life en meer. Na het uiteenvallen van The Beatles raakte McCartney stuurloos, nadat hij afscheid had genomen van zijn levenslange medewerkers en beste vrienden. Hij miste het kameraadschap, de creatieve vonk die ontstond door in een band te zitten. Geconfronteerd met de lastige keuze om de muziek te verlaten of opnieuw te beginnen, werd Wings geboren. Wings, opgericht in 1971 met zijn vrouw Linda McCartney en gitarist Denny Laine, werd al snel Pauls instrument voor zowel persoonlijke genezing als artistieke wedergeboorte. In de loop van tien jaar bracht de band zeven studioalbums uit en bereikte een recordhoogte van 10.000.000. Een ambitieuze, onvoorspelbare reis die muzikaal experiment combineerde met wereldwijd succes. In plaats van te vertrouwen op vergane glorie, smeedden Wings hun eigen identiteit, vaak ondanks kritische scepsis en frequente bezettingswisselingen. Hun verhaal is er een van triomf, veerkracht en een diep geloof in de kracht van vernieuwing.

Geen sleet op 10cc in Concertgebouw Amsterdam

In 2021 en 2023 stond 10cc al in de oogverblindende grote zaal van het Concertgebouw en opnieuw zit er twee jaar tussen. Ditmaal doet de Britse band Amsterdam aan voor The Ultimate Ultimate (tweemaal) Greatest Hits Tour. Dat terwijl er toch opvallend veel niet-singles worden gespeeld.

Gezien: 10cc, Concertgebouw Amsterdam, 18 november 2025
Tekst en foto: Pieter Visscher

Het is stijf uitverkocht en dat betekent dat er ook achter de band honderden mensen in stoelen zitten. Een concert van de achterkant volgen is waarschijnlijk een bijzondere ervaring. Het geeft een extra dimensie aan de show, omdat goed te zien is hoe enthousiast er wordt bewogen en meegezongen in de grote zaal, met zijn 1974 zitplaatsen. Een getal dat terugkomt tijdens het concert omdat wereldhit The Wall Street Shuffle bijvoorbeeld uit dat jaar afkomstig is. Schitterende uitvoering. Terwijl we voorafgaand aan het optreden al zo in de watten worden gelegd met Son Of Man, dat uit de speakers knalt. Een nummer in 2006 geschreven door Graham Gouldman en, jawel, Kevin Godley. “Unfinished business”, volgens Godley, die samen met Lol Creme de band verliet in 1976, om samen heel veel geniale dingen te doen, zowel op plaat als visueel.

Zo horen we de nodige songs voorbijkomen die juist door hen zijn geschreven, zoals het schitterende Old Wild Man, dat die duidelijke Godley & Creme-signatuur heeft. Gouldman prijst de twee niet alleen vanwege hun geniale muzikale vondsten, maar ook vanwege de humoristische teksten waar zij patent op hadden. Clockwork Creep is ook zo’n typisch meesterwerkje van de twee. 10cc in de huidige formatie brengt een stiekeme ode aan het duo.

Die huidige formatie kan niet bestaan zonder de inbreng van de extreem getalenteerde multi-instrumentalist Iain Hornal, die over een fabuleus stemgeluid beschikt en ook al met Yes en Electric Light Orchestra op tournee is geweest. Ongelooflijk begenadigd muzikant en zanger. Hoe zou I’m Not In Love klinken zónder hem? Het blijft een van de allermooiste popliedjes die ooit zijn geschreven. Zo ongelooflijk subliem uitgevoerd. Wat zit er toch veel levensvreugde in de huidige samenstelling van de band, die Dreadlock Holiday uiteraard niet laat liggen. We denken even aan het voetbalelftal van Curaçao, dat zich een paar uur later kwalificeert voor het WK voetbal in en tegen Jamaica. Dreadlock Holiday is ook zo’n liedje dat eeuwigheidswaarde heeft. Het a capella gezongen Donna tekent de speelsheid van het optreden, dat wordt afgesloten met het door Lol Creme, Kevin Godley én Graham Gouldman geschreven Rubber Bullets. De cirkel is rond. Er zit nog altijd geen sleet op de band. Niet in de laatste plaats door de inbreng van Iain Hornal (45). Wat een gigant.

Nation Of Language – Dance Called Memory

Nation Of Language – Dance Called Memory (Sub Pop)

Schitterende albumhoes. Laten we daar eens mee beginnen. Want het oog wil immers ook wat. Dance Called Memory is de vierde langspeler van Nation Of Language, dat sinds 2020 redelijk productief is.

Vrij jong trio nog altijd, met een vrij volwassen, sterk op de jaren 80 teruggrijpende sound. Ook nog altijd. Joy Division, A-ha, Simple Minds, OMD en Kraftwerk blijven de referenties, maar wat te denken van het vroege Depeche Mode (Vince Clarke-plaat, Speak & Spell, 1981), A Flog Of Seagulls, New Order en The Cure. Blikvanger Ian Richard Devaney, zingt nog steeds vrij gemakkelijk en hij hangt zo nu en dan ook nog eens een (bas)gitaar om z’n nek.

Ook op deze vierde plaat horen we een over het algemeen dansbare sound, die goed bevalt. De band sprak vooraf de hoop uit om rauwe kwetsbaarheid en menselijkheid te verweven in een synthzwaar album en dat is vrij aardig gelukt. Hoewel we geen stijlbreuk noteren in vergelijking met de drie voorgangers.

Dance Called Memory laat een Nation Of Language horen dat nog niet op de toppen van zijn kunnen lijkt te presteren, maar wel weer een ruime voldoende scoort. Er zijn niet veel jonge bands die zó ontzettend goed het geluid van de jaren 80 weten neer te zetten. Petje af. Pieter Visscher

Who Are You aan alle kanten gelauwerd

Who Are You, het achtste studioalbum van The Who, is verschenen in een reeks nieuwe formaten, waaronder een superdeluxe editie met meer dan 70 niet eerder uitgebrachte nummers, waaronder versies van de titeltrack Who Are You, nieuw gemixte livenummers van hun eerste tournee zonder de originele drummer Keith Moon en spontane opnames van de band tijdens repetities in 1977 en 1978. 

Who Are You, oorspronkelijk uitgebracht in augustus 1978, markeert een belangrijk hoofdstuk in de carrière van The Who en was tegelijkertijd een commercieel succes. Het bereikte nummer 2 in de Amerikaanse Billboard 200 en behaalde een dubbele platinastatus en nummer 6 in de Britse albumlijst. Het was helaas ook het laatste album met de legendarische drummer Keith Moon, die een week na de release overleed. Het album liet de band opnieuw grenzen verleggen, met nummers die verwijzen naar de opkomende invloed van Britse punk. Het meest opvallende is dat het titelnummer werd geschreven na een avondje uit met Steve Jones en Paul Cook van The Sex Pistols, en het weerspiegelde de gevoelens van Music Must Change en Sister Disco. Pete Townshend leverde ook enkele van zijn meest ambitieuze en complexe arrangementen, waarbij hij synthesizers en strijkers combineerde met de krachtige begeleidingstracks van The Who. Het titelnummer Who Are You ging begin juli 1978 aan het album vooraf en werd meteen een anthem. Het staat tot op de dag van vandaag op de setlist van de band. Mede dankzij de verschijning in de CSI TV-franchise begin jaren 2000, is het een van de meest gestreamde nummers van de band. De eerste sessies voor het album vonden plaats in de Ramport Studios van de band, geproduceerd door Glyn Johns en Jon Astley. Het opnameproces ging echter gepaard met uitdagingen en creatieve spanningen. De Who Are You Super Deluxe Edition vertelt uiteindelijk het hele verhaal, met voor het eerst de afgewezen originele Glyn Johns-mix van het album, een onlangs geremasterde versie van de uitgebrachte Jon Astley-mix en fly-on-the-wall-repetitiesessies in Shepperton Studios, die destijds eigendom was van de band, en een schat aan niet eerder uitgebracht materiaal, waaronder demo’s, alternatieve takes en in het geval van het opvallende nummer Sister Disco, een eerder ‘verloren’ gitaarsolo die door Steven Wilson van de multitracktapes was gered. In 1978 werd het album gezien als een terugkeer naar de vorm van The Who, en de verwachting van een tournee ter promotie van het album was hooggespannen. Helaas maakte het overlijden van Keith Moon op 23 augustus een einde aan dergelijke plannen. De band introduceerde in mei 1979 hun nieuwe drummer, Kenney Jones, voorheen van The Faces en The Small Faces, samen met de nieuwe toetsenist John’ Rabbit’ Bundrick. Een van de vele hoogtepunten van de superdeluxe editie zijn de nieuw gemixte livetapes van het Amerikaanse deel van de tournee van 1979, waarop de explosieve nieuwe line-up van The Who in volle glorie te horen is, terwijl nummers van het album met hernieuwde energie op het podium tot leven komen. De band hield dat momentum vast in het nieuwe decennium met het epische filmproject The Kids Are Alright, de Quadrophenia-film en het multi-platina album Face Dances in 1981.

Schijnwerpers opnieuw op Pulps Different Class

Pulp heeft met de heruitgave aan van hun in 1995 met de Mercury Prize bekroonde meesterwerk Different Class een parel vanjewelste zeer terecht weer onder de aandacht gebracht. Het album is verkrijgbaar zijn als vier-lp en dubbel-cd en is uitgebreid met de legendarische Glastonbury Festival-set uit 1995. Het is de eerste keer dat het Glastonbury-optreden wordt uitgebracht.

Na de release van Pulps recente topalbum More en een veelgeprezen tournee door het Verenigd Koninkrijk en Ierland, Europese headlineshows en een weekendbepalende set op het Glastonbury Festival van dit jaar, bouwt de heruitgave van Different Class voort op wat al een bijzonder jaar was voor de groep. Pulp, opgericht in 1978 door de vijftienjarige scholier Jarvis Cocker uit Sheffield, bracht tussen 1983 en 1992 drie albums uit op het label Fire, voordat het midden jaren 90 bekendheid en commercieel succes verwierf op Island Records met His ‘n’ Hers (1994). De opvolger, Different Class (uitgebracht op 30 oktober 1995), was een groot succes bij critici en de commerciële kant, wat Pulp internationale erkenning opleverde  (Mercury Music Prize in 1996 winnen en op nummer één in de Britse albumlijst debuteren). Het album leverde ook vier top 10-singles, waaronder de nummer 2-hits Common People en Mis-Shapes/Sorted for E’s & Wizz en Disco 2000 (nummer zeven). Tot op heden zijn er meer dan 1,4 miljoen exemplaren verkocht in het Verenigd Koninkrijk en meer dan een miljoen in Europa. Vier maanden vóór de release van het album had de band een triomfantelijke show als headliner op de Pyramid Stage van het Glastonbury Festival (waar ze kort daarvoor The Stone Roses hadden vervangen). Dit legendarische optreden, waarvan de audio hier voor het eerst werd uitgebracht, is gecombineerd met het geremasterde album ter ere van de 30e verjaardag van wat algemeen wordt beschouwd als een van de beste platen van die tijd. De luxe 4LP-set wordt geleverd in een stevige slipcase met een uitgebreid boekje van 28 pagina’s met een nieuw essay gebaseerd op interviews met de bandleden, plus veel nooit eerder vertoonde foto’s van fotografen Rankin en Donald Milne (die de foto’s voor de oorspronkelijke release maakten) en foto’s uit het archief van de band zelf. Het originele ‘aperture’-hoesontwerp, dat kopers aanmoedigde om “je eigen voorkant te kiezen”, werd geleverd met zes dubbelzijdige inserts/art cards met alternatieve hoesafbeeldingen, kartonnen uitsneden van de bandleden in uiteenlopende situaties. Dit is volledig nagemaakt voor de lp-set, die ook een poster van 30 x 30 cm bevat met miniaturen van de uitsparingen zelf, die fans naar wens kunnen uitknippen en in de gewenste setting kunnen plaatsen. De 2cd-set wordt geleverd in een digihoes met een boekje van 28 pagina’s. De remastering/mastering (en het laksnijden) door Geoff Pesche van Abbey Road, die samen met Kevin Metcalfe drie decennia geleden Different Class voor de eerste release masterde, is uitgevoerd onder toezicht van Jarvis Cocker en Mark Webber. In 2013 plaatste NME het album op nummer zes in hun lijst van de 500 beste albums aller tijden, terwijl Rolling Stone het op nummer 162 plaatste in 2020 in hun herziene versie van de 500 beste albums aller tijden.

Met Kim Wilde herleven de 80’s in Haarlem

Het is allemaal heel erg eighties wat er gebeurt in de afgeladen PHIL. in Haarlem, waar we de jaren 80 volop herleven met Kim Wilde. Waar maar geen sleet op lijkt te zitten. Hoewel we haar hondstrouwe achtergrondzangeres zonder meer credits moeten geven: Scarlett Wilde, een tantezegger, dochter van broer Ricky.

Gezien: Kim Wilde, PHIL. Haarlem, 30 oktober 2025
Tekst en foto: Pieter Visscher 

We zien zeven man op het podium. Drie heren met zonnebril en een met een snor die dermate sterk aan Ted de Braak doet denken dat je in gedachten weer even op de bank zit met een schaal wokkels op schoot. Ook NCRV! We zien de vergankelijkheid van de roem welzeker in Haarlem. Wilde, muzikaal beïnvloed door Gary Numan, Kraftwerk, The Sex Pistols en The Clash, was een wereldster in de jaren 80. Haar huidige band is, mogelijk onwillekeurig, een lichte pastiche op dat decennium. En dan is het prachtig dat we een substantieel deel van het publiek zien dat toen nog niet op moeder aarde woonde. Tieners ook. Zij moeten de doctrine van pa en ma hebben meegekregen. Sociale media? Niets mis mee. Want wat een spervuur aan hits horen we voorbijkomen. Vergeet niet: Wilde is recordhouder meest genoteerde Britse vrouwelijke solo-act van de jaren 80, met zeventien hitsingles in de Britse Top 40. Hoewel we ook alleraardigst materiaal horen van Wildes dit jaar verschenen studioalbum Closer. Het prikkelende Lighthouse bijvoorbeeld, waarin de jaren 80 stevig nagalmen. En het catchy Scorpio, waarin het intro van Kids In America (logische afsluiter van de show) wordt gerecycled.
Ze prijst haar broer Ricky Wilde, die onder meer Cambodia schreef. Een van de hits die we voorbij horen komen. Ricky, net zo kaal als Frits Wester, is een van de zonnebrildragers. Kek leren jasje aan en een gitaar om z’n schouders.
“In the eighties we wanted to join the gang. Be on Top of the Pops, write a hit record!”, zegt Wilde (64), aimabel als altijd. Schitterende vrouw, die haar publiek ouderwets weet te bespelen.
Met veel liedjes die de toets der tijd hebben doorstaan. Het 44 jaar oude Chequered Love bijvoorbeeld. Je vergeeft haar terstond alle platitudes die een artiest die al zo lang actief is nou eenmaal graag deponeert. View From A Bridge is een onverwoestbaar eightiespareltje dat elk mogelijk cliché überhaupt de nek omdraait. Wat een gelukzalige hit blijft dat toch. Evenals het nog altijd licht rebelse You Keep Me Hangin On. Een poppareltje dat eens in de zoveel decennia de revue passeert.

Tony Hadley pakt Victorie in Alkmaar moeiteloos in

Tony Hadley in het state of the art-poppodium Victorie in Alkmaar betekent een uitverkocht huis voor de voormalig zanger van Spandau Ballet. De Britse band die in de jaren 80 erg productief was en grote successen vierde. Wereldwijd. De band is vanwege hommeles al weer even ter ziele. Hadley (65) weet van geen ophouden.

Gezien: Podium Victorie Alkmaar, 27 oktober 2025
Tekst en foto: Pieter Visscher

“Are there any crazy girls in the audience?”, vraagt Hadley, na openingsnummer Feelin’ Good. Een liedje uit 1964 van Anthony Newley en Leslie Bricusse. Hadley zittend op een barkruk. Hij hangt even de crooner uit en dat jasje zit prima. Nog immer een charmeur vanjewelste. Zeer goedgemutst. Prima bij stem bovendien. Hadley smokkelt vocaal her en der met een octaafje lager, maar daar is tijdens publieksfavoriet True geen sprake van. Spatzuiver als in de jaren 80. Wat een ijzersterke popsong blijft dat toch.

Hadley is open over zijn moeizame huidige relatie met de andere leden van Spandau Ballet zonder overdreven in detail te treden. Hij heeft alles aan de band te danken, zegt-ie. Gasten die begonnen als schoolbandje en samen de wereld veroverden vanaf 1981. Through The Barricades is met afstand het beste nummer dat Spandau Ballet op plaat heeft gezet, volgens Hadley, die de rotzooi op onze planeet nog even aanstipt en associeert met de tekst van Gary Kemp, over de ellende in Noord-Ierland in de jaren 80. Kemp schreef vrijwel alles voor de band.

Hadley proost op het leven met een glas Jack Daniels in een hand. “My favourite drink for more than 45 years. I love it.” Er volgt een Queen-cover: Somebody To Love. Hadley vertelt groot fan te zijn van de band en heeft het zelfs over zijn vriend Freddie, die hij enkele keren ontmoette. Hadley is zichtbaar wat strammer in de heupen dan vroeger, terwijl hij aan expressie niets heeft ingeleverd. Wat kilootjes erbij. Dat wel. Het zweet druipt na enkele nummers van zijn voorhoofd, maar Hadley weigert z’n gedistingeerde sjaaltje af te doen, laat staan zijn colbert. Soigné tot op het bot. Er is niet veel veranderd. Bloesjesman gebleven.

Een opvallende rol tijdens de show is weggelegd voor de beweeglijke percussioniste, die ook nog eens over een geweldige stem blijkt te beschikken. De band staat sowieso als een huis en dan klinken hits als Chant No. 1 (I Don’t Need This Pressure On), het meesterlijke I’ll Fly for You en de te verwachten afsluiter Gold nog altijd alsof de tijd heeft stilgestaan.

Sprints – All That Is Over

Sprints – All That Is Over (City Slang)

Er komt de laatste jaren nogal wat postpunkgeweld vanuit het levendige Dublin en Sprints is daar een fijne exponent van. Ook tweede album All That Is Over overtuigt van voor naar achter.

Een vlotte opvolger van het levendige Letter To Self, waarmee de band zich meteen op de kaart wist te zetten vorig jaar. Qua intensiteit noteren we een gelijkspel. All That Is Over is vooral net zo goed. Neem een razend liedje als Descartes eens. Met een Karla Chubb vol furie. Zoals ze op de hele plaat op een geweldige manier haar gal spuwt.

Sprints was een van de hoogtepunten op Pinkpop 2025 en het zou niet onterecht zijn als ze er aankomend jaar weer bij zijn. Maar dan op het hoofdpodium. Dik verdiend.

All That Is Over is een opwindende plaat geworden met een prettige gedoseerde portie agressie. Zoals in het eerder genoemde Descartes. Chubb: “Ik spreek, dus ik begrijp. Veel van de negativiteit in de wereld is geworteld in ijdelheid en het ego dat jouw overtuigingen of identiteit belangrijker zijn dan die van iemand anders. Descartes onderzoekt het idee dat schrijven voor mij niet alleen een hulpmiddel is om muziek te maken, maar ook een hulpmiddel om de wereld te verwerken.”

Something’s Gonna Happen en het overheerlijke, verwoestende Pieces zijn ook van die nummers waarmee je de buren eenvoudig het huis uitjaagt tijdens een saaie verjaardag. Sprints meet zich qua zeggingskracht moeiteloos met hun vrienden van Fontaines DC. Pieter Visscher