Author: Pieter Visscher

How To Dismantle An Atomic Bomb 20 lentes jong

Ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van U2’s veelgeprezen achtvoudig Grammy-winnende album How To Dismantle An Atomic Bomb, hebben Island Records en UMR de release aan van een schaduwalbum aangekondigd, getiteld How To Re-Assemble An Atomic Bomb, dat nieuwe, niet eerder uitgebrachte nummers bevat die zijn ontdekt in het archief van de opnamesessies van het originele album. De eerste nummers die beschikbaar worden gesteld van How To Re-Assemble An Atomic Bomb, die 29 november 2024 op zichzelf zullen verschijnen, zijn Country Mile en Picture Of You (X + W).

Om de verjaardag van dit baanbrekende album verder te vieren, is How To Dismantle An Atomic Bomb nu voor het eerst geremasterd, een proces waarbij de band terugging naar de kluis om die vroege opnamesessies uit de jaren 00 opnieuw te bezoeken, een periode van intense creativiteit voor U2 in de studio, evenals een tijd van diepe persoonlijke en artistieke reflectie na het overlijden van Bono’s vader Bob in 2001. Deze speciale 20e jubileumeditie – uit op 22 november – bevat de bonustrack Fast Cars. How To Dismantle An Atomic Bomb (Re-Assemble Edition) – met zowel How To Dismantle An Atomic Bomb + How To Re-Assemble An Atomic Bomb – zal beschikbaar zijn als een dubbele digitale release op 22 november.

How To Re-Assemble An Atomic Bomb is een verzameling van tien nummers uit de originele opnamesessies voor How To Dismantle An Atomic Bomb – U2’s door critici geprezen, onlangs herontdekt in het archief van de band en nu voor het eerst uitgebracht als een op zichzelf staand album. Dit schaduwalbum bevat nieuwe, nooit eerder gehoorde of eerder uitgebrachte nummers – Treason, Evidence Of Life, Country Mile en Happiness, plus een nummer genaamd Luckiest Man In The World – bekend bij fans onder de werktitel Mercy, waarvan een vroege demo bijna 20 jaar geleden online werd gelekt – dat nu zijn officiële release krijgt; en vijf onlangs geremasterde nummers – Picture Of You (X+W), I Don’t Wanna See You Smile, Are We Gonna Wait Forever?, Theme From The Batman en All Because Of You 2 – allemaal voor het eerst verzameld om de 20ste verjaardag van How To Dismantle An Atomic Bomb te markeren.

How To Dismantle An Atomic Bomb is het elfde studioalbum van U2. Het werd uitgebracht door Island Records / Interscope op 22 november 2004 en bereikte nummer 1 in 34 landen over de hele wereld, waaronder Ierland, het VK en de VS. How To Dismantle An Atomic Bomb, destijds door Bono omschreven als “ons eerste rockalbum”, werd opgenomen in de studio van de band in Hanover Quay, Dublin en Zuid-Frankrijk, en geproduceerd door Steve Lilywhite, met aanvullende productie van Chris Thomas, Flood, Jacknife Lee, Brian Eno, Daniel Lanois, Nellee Hooper en Carl Glanville.

Geordie Greep – The New Sound

Geordie Greep – The New Sound (Rough Trade)

Met een beetje fantasie kunnen we toch wel zeggen dat Black Midi de reïncarnatie is van Frank Zappa & The Mothers of Invention. Black Midi is een ADHD-formatie die elementen uit de jazz, postpunk, noise en progrock vermengt. Black Midi is helaas niet meer. Geordie Greep heeft de stekker eruit getrokken na drie albums.

Maar hij is terug, de heer Greep. Met andere muzikanten (meer dan dertig) en een geluid dat wat toegankelijker is geworden dan dat van Black Midi. De onrust wordt wat beter gedoseerd. Niettemin ligt dit The New Sound sterk in het verlengde van wat Black Midi op plaat heeft gezet.

Greep gaat ongetwijfeld nieuwe zieltjes winnen met The New Sound, dat dus geen totale stijlbreuk is. De free jazz is er nog altijd , jazzfusion, progrock. We horen wat Steely Dan her en der en dingen die we herkennen van King Crimson. Maar over het algemeen ook weer lekker veel Zappa.

Geordie Greep doet nog altijd wat hij wil. Op zijn manier. Het voelt als nog meer carte blanche, zonder zijn voormalige kompanen van Black Midi. Jazzrock die nog altijd alle kanten op schiet. Indringend nog, steevast. Hoewel wat minder indringend dan vroeger en dat is best lekker. Pieter Visscher

Isaac Roux – Troubled Waters

Isaac Roux – Troubled Waters (Mayway Records)

Louis De Roo is de Belg die we kennen onder zijn artiestennaam Isaac Roux. Debuutalbum Troubled Waters, waarop hij alle vocale registers opentrekt, mag er zijn.

De Roo heeft het stoerste geluid in de vingers, zoals hij even laat horen in Reflections, maar ook een falset. In Lost In Some Dream zet ie ‘m even in. Loepzuivere stem, sowieso. Niet zo bijzonder als die van de IJslandse Ásgeir, maar ook muzikaal is het wel een beetje waar je aan moet denken bij Isaac Roux. Indiefolk met een stemmigheid die goed past bij de herfst.

Muziek om bij weg te zwijmelen. Met een goed glas wijn op de bank, dicht bij de haard, of wie daar niet over beschikt: kachel. Als ‘t maar warm is.

De tien songs op dit prachtige debuut loodsen ons door de storm. Probeer de plaat ook eens tijdens een herfstwandeling in het bos. Op de koptelefoon. Of de diskman, voor wie die nog in bezit heeft. De pracht en praal wordt dan nog mooier. Het rijke palet aan bladkleuren, aan bomen of op de grond.

Her en der had een scherper randje in de songs waarschijnlijk voor nog wat extra afwisseling gezorgd in de tien nummers. Bert Vliegen heeft de plaat geproduceerd. Het had een beetje meer mogen schuren, uiteindelijk. Nochtans tellen we wel tien songs die geen van alle teleurstellen. Pieter Visscher

Stella Rose verovert harten in Paradiso

Wanneer je de dochter bent van de zanger van Depeche Mode wordt er sowieso anders naar je gekeken en trek je ook, gedeeltelijk, een publiek dat van de band van je vader houdt. Dat je muziek fraai vindt, maar ook een ander soort nieuwsgierigheid in zich heeft. Stella Rose Gahan laat haar achternaam achterwege. Ze wil als artiest laten horen dat ze op eigen benen staat. Wat ze allemaal in zich heeft. En dat is nogal wat, zien we in Paradiso.

Gezien: Stella Rose, Paradiso Amsterdam, 14 november 2024 

Tekst en foto: Pieter Visscher

Stella Rose noemt vader Dave wel een enorme mentor, op wie ze altijd kan terugvallen. Die her en der een muzikale tip geeft, maar Stella Rose (25) vooral zelf laat experimenteren. Hij weet dondersgoed dat-ie een verrekt talentvolle, uiterst creatieve dochter op de wereld heeft gezet, die in de bovenzaal van Paradiso bezoekers van alle leeftijden weet te trekken. Jonge meiden ook, jonger dan Stella Rose zelf, die zich kunnen optrekken aan de rockdiva uit New York. Niet alleen zangeres, maar ook stijlicoon. Een zinnenprikkelend podiumbeest, in haar opvallende outfit. Ze heeft alle facetten van het verleiden onder de knie, terwijl duidelijk is dat het vooral om de muziek draait. Die is intens, spannend, dreigend, volwassen en zeer overtuigend. Stella Rose rockt als een diva. Solitair op het podium. Haar band heeft ze thuisgelaten voor deze tournee, door onder meer Europa. De gitaar is ingeplugd, de stevige elektronica komt uit de computer.

De invloeden van haar grote voorbeelden Patti Smith, PJ Harvey, Nick Cave en David Bowie zijn hoorbaar. Vocaal trekt ze alle registers open en dan horen we ook live wat de enorme mogelijkheden van haar stem zijn.

Debuutplaat Eyes Of Glass (2023) kreeg lovende kritieken in onder meer NME, Uncut en Rolling Stone. Een album vol vuige indierock met elementen uit de punk en grunge, aangelengd met veel doeltreffende elektronica. Vocaal kan ze net zo kwetsbaar als woest klinken. In Paradiso vallen het gemak waarmee ze beweegt en zingt op. Net zo veel expressie in haar vocale zeggingskracht als in hoe ze beweegt en haar gehoor betovert op het podium. Stella Rose is volledig authentiek. Meeslepend. Een grote carrière ligt in het verschiet. Alle ingrediënten daarvoor zijn ruimschoots aanwezig. Kom maar snel terug, en dan met band.

Maxïmo Park overtuigend als vanouds in Melkweg

Maxïmo Park is een graag geziene gast op de Nederlandse podia. Zo stond de band op Lowlands en Pinkpop en zijn Tivoli, Paradiso en de Melkweg bekende locaties voor de indierockformatie uit Newcastle.

Gezien: Maxïmo Park, Melkweg Amsterdam, 04-11-24

Tekst en foto: Pieter Visscher 

Opnieuw een uitverkochte Melkweg. Op een maandagavond in november. Paul Smith is naar het Rijksmuseum geweest, vertelt ie. Waar hij werk van de grote Rembrandt bewonderde. Smith is een spraakwaterval op het podium, waar vrijwel elk nummer een inleiding krijgt. Behalve de hits, zoals Our Velocity, een van de prijsnummers op het meesterlijke album Our Earthly Pleasures (2007). Nummers die geen aankondiging behoeven. Zoals ook Books From Boxes, een klassieke Maxïmo Park-song met z’n scherpe hooks, venijnig gitaarwerk en pompende bas. Indierock van het allerhoogste niveau. De Britten hebben nogal wat songs van dat kaliber op hun repertoire staan.

Tijdens het optreden staat de nieuwe plaat Stream Of Life centraal. Smith rept met geen woord over de vele oorlogen die zich afspelen op ons kleine, verdwaasde kutplaneetje, maar draagt wel een T-shirt waar in kapitalen CEASE FIRE op is te lezen.

“We love you!”, schreeuwt iemand vanuit het publiek. Wederzijds, zweert Smith. Hij, weer met hoed, een van de sterkste frontmannen op moeder aarde. Kijk ‘m gaan tijdens Apply Some Pressure, zonder twijfel een van de sterkste indiesongs die ooit zijn geschreven. Rocksongs? Ook!
Smith cum suis worden tegenwoordig op toetsen begeleid door de kostelijke Jemma Freese, die minstens zo beweeglijk is als haar voorganger, de populaire Lukas Wooller. Freese zingt bovendien. Tweede stem weliswaar.
Going Missing is een verzoeknummer dat de band speelt. Gevalletje aanhouder wint. Smith heeft contact met de dame in kwestie, op het balkon. Magisch moment tijdens een prachtig, indringend concert met veel zeggingskracht. Van een band die kwalitatief gezien met speels gemak de allergrootste poptempels op deze aarde zou moeten kunnen vullen. Wanneer wordt de massa wakker?

 

Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra

Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra (MARS Worldwide)

“Laat ons bidden voor de mensen met een auto met open dak”, klinkt Roos Rebergen in We Hebben Alles. De afsluiter van Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra, het eerste album dat de eigenzinnigste zangeres van Nederland opnam met een orkest. Het is weergaloos.

De Gelderse boerendochter heeft nog altijd een timbre waarvan je moet houden, maar dat is ook het geval bij Elvis Presley. Rebergen (36), doorgebroken in 2008 met het onderscheidende album Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten is tekstueel van de buitencategorie. Iets wat ze ook weer laat horen op dit sublieme werk dat tot stand kwam met het Vlaamse strijkkwintet SunSunSun Orchestra, geleid door Tim Vandenbergh, ook bekend van zijn studiowerk voor onder meer Tamino, John Cale, Einstürzende Neubauten en Het Zesde Metaal.

Op Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra zijn negen songs te vinden die Rebergen opnam met haar band Roosbeef. Nummers die zich goed lenen voor strijkersarrangementen. Dat pakt allemaal geweldig uit. Hoor ze eens verrukkelijk exalteren in Rodeo.

Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra is een op zichzelf staand meesterwerkje dat nog gedeeltelijk is meegekregen door Roosbeef-bandlid Tom Pintens, die vorig jaar overleed aan darmkanker. Pintens werd 48. Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra mag ook worden gezien als een eerbetoon aan Pintens, die meteen liet blijken enthousiast te zijn toen Rebergen hem vertelde over het project. Je luistert nu toch anders naar een song als Hoe Je Leven Moet, zeker met die indringende violen. Pieter Visscher

 

The Smile – Cutouts

The Smile – Cutouts (XL Recordings)

Net op het moment dat je je afvraagt of dat arbeidsethos van Thom Yorke niet te veel tijd opeist, heeft hij alwéér een nieuwe plaat uitgebracht. Nu weer met The Smile. Wie laat tegenwoordig de hond uit, haalt servies uit de vaatwasser en zet boerenkool op tafel? Dat ze zelfs bij King Gizzard & The Lizard Wizard denken: Gast, kan dat niet wat minder?

Het is de tweede plaat van The Smile dit jaar en Yorke schreef tussendoor ook nog filmmuziek voor de Italiaanse productie Confidenza. Is het de boeddhist in Yorke, die mediterend door het leven gaat, die hem zoveel creatieve rijkdom schenkt? Niet geloven in een of andere god werkt zalvend voor de Brit, die tussendoor ook nog weleens een album produceert, links en rechts, optreedt in diverse landen en zijn bandje Radiohead laat verslonzen. A Moon Shaped Pool dateert immers uit 2016.

Niettemin valt er genoeg te genieten voor liefhebbers van die formatie, omdat Yorke vrijwel te allen tijde dicht bij het werk van zijn eerste geesteskind blijft. Zeker met The Smile. Ook Cutouts is weer zo’n ongelooflijke groeibriljant. Zo’n album waarvan je na één draaibeurt denkt: ik moet het allemaal nog zien. Komt dat wel goed, jongens? En ja hoor, er wordt weer volop 180 gegooid. Een aantal pijlen vliegt húp, zo in de bull’s eye.

Het hypnotiserende Colours Fly bijvoorbeeld, met dat hemelse repeterende basloopje en subliem gedoseerde elektronica. Wie blijft er stilstaan wanneer het voortreffelijke funky Zero Sum voorbij komt? Ondergetekende niet. Het soulvolle sentiment in Eyes And Mouth, dat toch ook weer een dansbaar ritme heeft, kan een mens zó gelukkig maken.

Het stuwende No Words (opnieuw retedansbaar!) waarin het soepele drumwerk van Tom Skinner net zo belangrijk is als de bas van Jonny Greenwood (ja, die zit ook nog steeds in Radiohead) is een van de allersterkste en dansbare nummers die die band nooit schreef. The Smile, ik krijg die lach niet van m’n gezicht. Pieter Visscher

Future Suns – Scorpio

Future Suns – Scorpio (eigen beheer)

Ook het vijfde studioalbum van het trio Future Suns (Scorpio) is een mix van industrial, elektro, indiepop/rock en dance. Een nichegeluid dat in binnen- en buitenland alsmaar meer erkenning in de wacht sleept.

Future Suns bestaat naast Alkmaarder Robert Schuurman (Scurio) uit het Amerikaanse stel Simian Crease (multi-instrumentalist Michael Miles – ook verantwoordelijk voor de teksten) en Reyna Lindelof, die beiden de vocalen verzorgen. De drie hebben de plaat ook eigenhandig geproduceerd.

Schuurmans creatieve brein staat nauwelijks stil en al die zegeningen worden andermaal ten volle benut op deze nieuwe langspeler. Waar we opnieuw songs op horen die dansvloeren kunnen vullen.

Eerder noemden we de muziek van Future Suns spacy indietronica en die sticker kan er opnieuw op worden geplakt. Kenmerkend blijven de onderscheidende ritmes die het trio uit allerhande elektronica weet te toveren. De stemmen van Simian Crease gedijen optimaal binnen die sound. Evenals de vervreemdende teksten. Het wordt tijd dat we Future Suns eens live aan het werk kunnen zien. Benieuwd hoe dat uitpakt. Pieter Visscher

 

Tramhaus – The First Exit

Tramhaus – The First Exit (Subroutine)

In 2023 de beste band op Down The Rabbit Hole en een jaar later dan uiteindelijk de debuutplaat van Tramhaus. Uit onze enige echte metropool Rotterdam. Het wachten meer dan waard.

Het verhaal rond de vijf muzikanten is genoegzaam bekend. Ze speelden in diverse bandjes. Ontstaan tijdens de pandemie, gevormd door en wegens pure verveling. Tijdens de eerste keer jammen was al duidelijk: dit klopt werkelijk aan alle kanten. Hier gaan we mee door.

Er volgden twee ep’s en nu is er het langverwachte album. Niet superlang met z’n negen nummers. Het mag de pret niet drukken. Tramhaus zet zichzelf nog sterker op de kaart in het alsmaar uitdijende wereldje van de postpunk. Een stroming die met het jaar aan populariteit lijkt te winnen. Woede en frustratie vinden er zo prettig een uitweg. Broodnodig in tijden van continu teleurstellend oorlogsgeweld op een alsmaar gestoorder lijkende aardkloot.

De geregeld ziedende sound van de Rotterdammers wordt gedragen door het feilloze gitaarspel van Nadya van Osnabrugge en Micha Zaat, het venijnige drumwerk van Jim Luijten, de vernuftige bas van Julia Vroegh en uiteraard het woeste stemgeluid van Lukas Jansen, die eenmaal naast het podium een van de liefste mannen van Nederland blijkt te zijn. Ingetogen. Fideel tot op het bot.

Pixies en Joy Division lijken het vijftal te hebben beïnvloed. Tramhaus’ gecontroleerde wanhoop en opstandigheid die we horen op The First Exit gaat de hele fucking wereld veroveren. Daar bestaat geen enkele twijfel over. De band klinkt net zo rauw als kwetsbaar in de verhalen die verteld worden in de songs. Melancholisch, meeslepend en soms snoeihard. Verslavend goed vooral. Pieter Visscher

 

The BBC Collection van Rory Gallagher puur bluesgenot

Een set van 20 discs met achttien cd’s met radioconcerten en sessies van 1971 tot 1986 en twee Blu-ray discs met BBC-tv-concerten en studio-optredens van 1973 tot 1984. Onmisbaar voor bluesrockfanaten.

Met meer dan driekwart van de audio-opnames die nog nooit eerder officieel zijn uitgebracht en de concerten op de Blu-ray discs die voor het eerst officieel zijn uitgebracht, is deze allesomvattende set een must-have voor Gallagher-fans en is het de perfecte demonstratie van zijn rauwe kracht en energie live.

Daarnaast worden er 2cd- en triple-lp The Best of Rory Gallagher at the BBC-sets uitgebracht met elf van Gallaghers beste BBC-studio-opnames en een dertien tracks (twaalf op 3lp) 1979 BBC In Concert Live from The Venue-optreden. Deze zal ook digitaal beschikbaar zijn. Alle drie de versies zijn inmiddels uitgebracht.

Deze releases vieren het belang van Rory Gallagher, die mogelijk de meest opgenomen muzikant van de BBC was in de jaren 70. Deze set is samengesteld uit de BBC-archieven en Rory Gallaghers eigen transcriptieschijven en off-air cassetteopnames. De boxset beslaat 16 jaar van zijn carrière (1971-1986) en bevat hoogtepunten zoals het Sight & Sound-concert in 1977, de hoofdact van Gallagher op het Reading Festival in 1980 en het emotionele At Midnight-concert live vanuit de Ulster Hall in Belfast in 1984.

Onlangs aangekondigd zal veilinghuis Bonhams The Rory Gallagher Collection veilen, die bestaat uit een uitzonderlijke selectie gitaren, versterkers en accessoires uit Rory Gallaghers leven en carrière, en wordt geleid door zijn iconische Fender Stratocaster uit 1961, die is beschreven als “de meest herkenbare Strat in de rockgeschiedenis” vanwege zijn versleten uiterlijk. Deze gitaar werd oorspronkelijk in 1963 door Rory gekocht voor £ 100 op krediet van de eigenaar van Crowley’s Music Store in de Zuid-Ierse stad Cork en wordt beschouwd als de eerste Stratocaster die het naar Ierland heeft gehaald. Gallagher speelde het beroemd gedurende zijn hele carrière en dat is uitgebreid te horen op de opnames in dit BBC-pakket.

Nick Hornby, auteur (Tore Down): “Dat was het eerste nummer dat ik ooit hoorde spelen… Het is een BBC-opname van Rory Gallagher die in juli 1972 speelde in het Paris Theatre in Londen. En ik zat in het publiek, 15 jaar oud, en die openingsmaten waren genoeg om me te laten beseffen dat dit iets was dat ik steeds opnieuw wilde doen… Tore Down was mijn introductie tot live, luide, versterkte blues en toen Gallagher klaar was, kon mijn 15-jarige ik zijn opwinding niet bedwingen. Hij rende naar voren om Rory’s hand te schudden… Toen de BBC het concert uiteindelijk uitzond, nam ik het op door de microfoon van mijn logge cassetterecorder tegen de luidspreker van onze oude transistorradio te houden en ik luisterde steeds opnieuw naar die band.”