Author: Pieter Visscher

Misty Fields 2024 in alles baanbrekend

Misty Fields is in alles baanbrekend. Sinds 2007 het eigenzinnigste festival in Nederland en de editie van 2024 weet nog meer glans te geven aan het met het jaar sterker opgepoetste blazoen. De pareltjes in het alternatievemuziekcircuit geven er steevast acte de présence. Zo ook dit jaar.

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

NewDad, de ingetogen indierockband uit het sympathieke Galway in Ierland, laat in De Mist met de Cure-cover Just Like Heaven een van hun inspiratiebronnen horen. Prima uitvoering van het jonge kwartet, met twee vrouwen en twee jongemannen in de gelederen. Het zoetgevooisde stemgeluid van zangeres Julie Dawson verspreidt louter liefde. Op podium Het Bos zien we de uit Zweden afkomstige Sarah Klang met haar band. Prachtige stem heeft ze toch. Waarmee ze alle registers weet open te trekken. In de wat vlakkere songs, waarin wat meer country-elementen te bespeuren zijn, mag de toetsenist geregeld excelleren. Hij voegt ook een snufjes eighties toe aan de americana van het gezelschap.
Water From Your Eyes is op Het Veld te vinden. We zien alle clichés over “beautiful country” et cetera met alle liefde door de vingers vanwege het bijzondere, vaak dansbare geluid dat de band uit de Verenigde Staten ook live laat horen. Met hoofdrollen voor drums, elektronica en zangeres Rachel Brown. Ontwrichtende artpop.

We zien een stagediver bij het psychedelische rocktrio Meatbodies, dat met een wereldtournee bezig is die dus ook naar Misty Fields leidt. Er wordt ook flink gecrowdsurfd. Met wisselend succes. Je vraagt je af of het ooit een olympische discipline zal zijn. Teams van veertig personen. Wie is het snelst over twintig meter? Artisticiteit wordt dan ook beloond. Moet toch kans maken bij zo’n IOC. Terwijl Meatbodies stug doorspeelt en je geen moment het gevoel krijgt dat de Amerikanen géén grote band gaan worden. Alle ingrediënten zijn daar: sterke alternatieve rocksongs, een uitstapje naar de punk, een topdrummer (goeie tweede stem ook!) en een zanger die het allemaal heeft. Een van de hoogtepunten in Heusden.
Girl And Girl uit Australië kennen we natuurlijk van de heerlijke hit Call A Doctor van het eerder dit jaar verschenen, steengoeie gelijknamige debuut. Het is op Misty Fields een zegetocht vanjewelste. Zanger Kai James, zo artistiek en expressief als de pest, laat horen en zien overweldigd te zijn door alle enthousiasme. Er is eigenlijk niets dat niet klopt aan de band.
Mooie opwarmer voor Nation Of Language, het zo zwaar door Yazoo, Human League, OMD, (vroege) Depeche Mode en New Order beïnvloede trio, dat er geen gras over laat groeien in De Mist. We zijn weer helemaal terug in de eighties. Hypnotiserend, knallend, beukend en bomvol overtuigingskracht. Onweerstaanbaar. Als podiumact zichtbaar gegroeid de laatste jaren. Wat een hits! Schitterend ook die twee dansende technici achter de knoppen van hun werkgever. Meesterlijk. De hele tent swingt van voor naar achter overigens.

“This next song is an anti war song. Unfortunately we have a lot of reasons to sing this today “, aldus Merlyn Baartman, zanger/gitarist van de door new wave geïnspireerde Nederlandse postpunkformatie Thames, (foto) die nog geen album uit heeft maar al uitstekend aan de weg timmert in zowel binnen- als buitenland. Baartman (met flinke snor) praat alles in het Engels aan elkaar. Hij heeft veel Engelse familie en de meesten onder ons hebben ook geen moeite met die taal. Be honest. Baartman is een feminist in hart en nieren en laat dat weten ook. Hij gooit een T-shirt met de tekst FUCK TOXIC MASCULINITY in het publiek. Dat zijn teksten waar onze aardkloot behoefte aan heeft. Vrouwenonderdrukking is in veel te veel religieuze uithoeken nog aan de orde van de dag. Zichtbaar en onzichtbaar. Thames is een band die gelijkheid in alle vormen sowieso volop omarmt en ook uitdraagt. De band speelt gejaagd, overtuigend en als het even kan loeihard.

Alien Chicks (foto) een dynamisch postpunktrio uit Londen, vinden we ook op Het Veld. Mooi, die tweestemmigheid tussen zanger Joe Lindsay en drumster Martha Daniels, die benadrukt dat ze uit Zuid-Londen komen, mogelijk om de grootte van de Britse metropool (9 miljoen inwoners) wat sterker te duiden. Gedoseerd, melodieus schreeuwen is een hele kunst. Lindsay beheerst die techniek. Zoals hij net zo eenvoudig een falset op zet. Of gewoon mooi zingt. De explosieve sound van het hechte trio – dat proef je aan alles; op een bandfoto zitten ze zelfs met z’n drieën in bad – kent zelfs wat jazzy elementen. Soms wat Zappa-esque. Zuid-Londen mag in de handjes wrijven.

Postpunk, postrock en spoken word zijn de ingrediënten van de Rotterdamse formatie Library Card, waar de bij vlagen heerlijk woeste, fantastische zangeres en dichter Lot van Teylingen onomwonden bekendmaakt wat haar allemaal dwarszit. En dat is nogal wat. En natuurlijk gaat er ook genoeg goed. Kae Tempest en Sonic Youth zijn overduidelijke inspiratiebronnen. Met zang en spoken word is Van Teylingen ronduit subliem te noemen.

Meule is een bijzondere band. Een trio (foto) met twee drummers, vooraan gepositioneerd op het podium. Daarachter een van de twee zangers en gitarist met een enorme modulaire synthesizer voor zijn neus. King Gizzard and the Lizard Wizard lijkt een duidelijke inspiratiebron.


La Luz, de surfrockformatie (foto) die een hang heeft naar psychedelica, is een lust voor oor en oog in Het Bos. Een relaxte set spelen de dames uit Seattle. Met veel werk van het prachtige, deze zomer verschenen album News Of The Universe.

Houd die broekjes aan. Houd die broekjes aan. Houd die broekjes alsjeblieft aan! Is toch het eerste wat je denkt bij het zien van Getdown Services, het vrij absurde duo uit Engeland, dat min of meer uit hetzelfde vaatje tapt als Sleaford Mods en Big Special. Alleen hebben deze twee minder kleding aan. Te corpulente Engelsen, vrijwel naakt, mét pornosnor. Het draait bij Getdown Services, ja ook die bandnaam, net zo veel om de muziek als om de humor. Een tongue in cheek-act die het ook goed doet op kermissen en bruiloften. “Choreografie een 4,7”, zou Barry Stevens hebben gezegd. Geen enkele twijfel.

De Adidas-broekjes blijven aan bij de twee en er lijkt niemand te vinden in het publiek die op meer had gehoopt. Stukje verstrooiing op Misty Fields. En het dak dan? Ja, dat gaat eraf hoor. Vollédig! Een Beastie Boys-cover als toetje. Dat allemaal op het festival waar de hipste indieacts acte de présence geven, in een vertrouwde landbouwomgeving. Met de lucht van kippenstront op de parkeerplaatsen. Waar we de puurste muziekliefhebbers vinden voor de podia. De Pinguin Radio-luisteraars van deze wereld. Een eigenzinniger publiek dan we vinden op de grotere festivals. De bescheiden muziekelite. Misty Fields is een ware parel. Glinsterend. Drie dagen lang. Op de grens van Brabant en Limburg. Waar het leven zo goed is. Dat leven dat zo gek nog niet is. Het festivalleven het allermooist. Oh en waar de deejays van het Groningse poppodium Vera (foto) de allerlekkerste tracks draaien in de feest/danstent. Van vinyl! Van Amyl and the Sniffers tot Tramhaus.


Waar we overal asbakken vinden. Of peukpalen, om peuken in te gooien. Gefaciliteerd door Peukenzee, in 2018 ontstaan uit ergernis over de overvloed aan sigarettenfilters die overal op straat te vinden zijn. Of het nu in parken, op festivals, of waar dan ook was, overal leek het normaal te zijn om sigarettenpeuken achteloos op de grond te gooien. Gelukkig ligt die tijd achter ons. Bewustwording. Peuken (plastic) en vol kankerverwekkende rotzooi, vergaan nooit. De schadelijke impact van deze filters op het milieu, in combinatie met het gebrek aan bewustzijn bij rokers, is Peukenzees motivatie om dit probleem aan te pakken. Hulde!

Intussen zien we ook The 113, in De Mist. Het viertal uit Leeds dat een meer dan modale zanger heeft om de melodieuze, beklijvende postpunk van The 113 naar grote hoogtes te brengen. “You should all be proud of yourselves“, laat hij zijn publiek weten. En zo is het ook. En natuurlijk zijn we ook trots op The 113, een van de winnaars op Mistyy Fields 2024. Evenals Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, de stoner/metalformatie uit Newcastle, waarin de beweeglijke zanger Matt Baty alle aandacht weet op te eisen. Het is bezwerend, snoeihard, emotioneel geladen en ook nog eens verdomd melodieus. De Mist is in no time een dampende tent. Misty Fields 2024 staat in vuur en vlam.

Malice K – Avanti

Malice K – Avanti (Jagjaguwar)

De Amerikaanse multi-instrumentalist Alex Konschuh gaat schuil achter het pseudoniem Malice K. Hij woont tegenwoordig in New York en daar is de wildebras tot muzikale daden gekomen. Hoppend van feest naar feest, met gebruik van de nodige middelen.

Een zeer persoonlijk debuut is dit Avanti. Zo is het lekker stevige You’re My Girl, waarin we overduidelijk (ook) invloeden van Nirvana bespeuren, een liefdesliedje, waarin hij zijn tijd als dakloze beschrijft: “I’ve been around from couch to couch and made the most of what I’ve got. You know it’s not a lot.” De zelfkritische Konschuh heeft meeslepende liedjes op plaat gezet. Elf stuks. En elf stuks lang stelt hij niet teleur. “My love’s like a hand grenade; might kill us both if I let go tonight.”

Muzikaal lastig te vangen en dat maakt Avanti des temeer een uitdagende plaat. We horen dus wat grunge, maar vooral veel rauwheid; ongepolijste nummers die ronduit uitstekend passen bij het rasperige stemgeluid van Konschuh, die ook nogal wat gevoel in zijn stem weet te leggen. Het vrij ingetogen startende Fade is daar een goed voorbeeld van. De erupties komen wat later.

Avanti is een album waarop de chaos in Konschuhs briljante koppie op uiterst knappe wijze wordt gekanaliseerd richting goeie rockliedjes. De Amerikaan beeldhouwt er ook nog naast. Maakt extra nieuwsgierig na het horen van deze plaat. Steengoed debuut. Pieter Visscher

Lowlands 2024 festival dat wint aan diversiteit

De muzikale diversiteit is wat aan het toenemen op Nederlands bijzonderste festival, Lowlands, dat toch weer weet te verrassen en waar de sfeer andermaal uitmuntend is te noemen. Wat ook opvalt is de toename van het aantal wat oudere bezoekers. Op een enkele bui na op de vrijdag zijn de weersomstandigheden subliem te noemen. Zaterdag misschien iets te warm, zondag spectaculair lekker. Lowlands kunnen we inlijsten. Een vlekkeloos feest. Vrede, liefde en harmonie. Een ideale wereld zien we, voelen we, leven we, met zo´n 65.000 muziekliefhebbers. Was het maar het hele jaar Lowlands. 

Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Serge Hasperhoven (Soulwax) en Peter van Heun (avond)

De vrijdag start goed met de enthousiaste Miles Kane in de Bravo. De Brit die we wel vaker zagen. Hij kent het terrein inmiddels op z’n duimpje. Door de jaren heen was ie er met The Rascals, solo en met The Last Shadow Puppets. Kane is goed bij stem, heeft er zin in en zijn gitaarrock wordt goed begrepen door zijn gehoor. Kae Tempest, de woordkunstenares, pakt de India in met haar sound, die met de jaren wat muzikaler is geworden, wat diverser. Een mooie stap van de sterkste spokenwordartiest die rondloopt op onze planeet. Prins S. en de Geit uit rockcity Den Haag stonden al eens in de X-ray en zijn nu verhuisd naar de grote Heineken. De bijzonder dansbare Nederlandstalige elektro van het trio wordt gevreten door de massa, die het lijkt te slikken dat zanger Scott Beekhuizen zich vreselijk vergaloppeert met de afgrijselijke autotune, die behoorlijk wat afbreuk doet aan het optreden. Beekhuizen heeft een uitstekende stem, maar verneukt die volledig. Het advies luidt: nooit meer doen. Vanaf een uur of acht is het achter elkaar dansen, met Peggy Gou, de Zuid-Koreaanse, die al jarenlang in Europa resideert. De mix van poppy geluiden en een diversiteit aan houseklanken valt in de Alpha prima in de smaak. Verre van subliem, maar wel voldoende. Skrillex doet zijn ding in de Bravo. Wát een bas. Vernietigend hard. Dat is anders dan bij Justice, dat invalt voor Queens Of The Stone Age. Het wegvallen van de Amerikanen (Josh Homme moet onder het mes) is een hard gelag voor het festival. Lowlands kiest niet voor een andere rockband. Justice moet het vooral hebben van de spectaculaire lichtshow. Gaspard Augé en Xavier de Rosnay staan en profile op het podium en loeren naar elkaars knoppen en toetsen. Ze werken zich niet in het zweet, maar laten vooral de computer zijn werk doen. We gaan de nacht in, met nog veel meer dance.

Spinvis staat op de vroege zaterdagmiddag in de Bravo. De hele bups mooi in het rood, op een podium dat volstaat met paspoppen. Groot scherm achter de band, met allerhande kunstzinnige visuals. Dansende poezen. Die kun je niet genoeg zien. Clevere opener van de dag. Lowlanders wrijven nog wat slaap uit de ogen, staan met bakken koffie in de hand, terwijl de alcohol toch ook al weer goed verkoopt. Van cocktails (populair) tot oer-Hollands bier. Vol met al die gezonde granen, waaronder mout en hop. En gerst, natuurlijk. “I heard that lunchtime on saturday is the best time to be at Lowlands.” The Streets-zanger/rapper Mike Skinner oogt gedreven op het podium van de Heineken. Dat was weleens anders. Fris. “Let’s push things forward”, zingt-ie en dat gebeurt dan ook. Paar kilo erbij voor Skinner, vergeleken met de laatste keer dat we ‘m zagen in Biddinghuizen.
ILA is het band van de 25-jarige Belgische singer-songwriter Ilayda Cicek. Ze heeft een rockstrot vanjewelste en laat die goed horen in de gezellig volle Lima. Onvervalste, oversneden rock-‘n-roll met veel kracht, die op Lowlands wat spaarzamer leek te worden de laatste jaren, maar weer aan terrein wint, gelukkig. Dit soort bands heeft een urgentie die we zo nodig hebben in tijden van autotune en andere neppe middelen die het gebrek aan talent van velen dienen te verdoezelen. Rachel en haar drie bandleden zouden niet misstaan hebben in de Alpha, voor een extra stukje variatie. Kan geen kwaad in de toekomst. Komen, zien en overwinnen voor de formatie uit Genk.

Het Britse Sugababes is aan een comeback bezig is. Die ze ook naar Lowlands brengt. ‘In’ de Alpha, de laatste jaren een enorme carport, in plaats van een tent. Dat is met buitengewoon prettige, zonnige omstandigheden helemaal niet zo beroerd. Sugababes klinkt lekker, onder zo’n strakblauwe hemel. It’s a one way ticket to a mad man’s situation. Eigenlijk best een lekkere eend in de bijt. Goeie band, vocaal vlekkeloos. Óngelooflijk druk in en rond de Alpha. Ook wat dat betreft een schot in de roos. Gary Numan zal ook trots zijn.
Door al die drukte is het misschien wat minder vol bij Bar Italia in de X-ray. Fijn, onderscheidend vijftal uit Londen dat inmiddels vier prima albums heeft afgeleverd. Met eigenzinnige indierockmuziek. Sonic Youth als voornaamste inspiratiebron. Het knalt en giert. Het rockt en tiert. Meer, Lowlands, méér!

Zonder oordoppen kun je afscheid nemen van je trommelvliezen. Het geluid tijdens Soulwax (foto) is verzengend hard in de Bravo. Waar we een soort Slagerij van Kampen-achtige opstelling zien, met drie drummers, hoog opgesteld. En dan drumt David Dewaele zelf ook nog mee af en toe. Er is ook een zangeres van de partij. Van het oude Soulwax, in een vrij traditionele bandopstelling, is niets meer over. Het geluid leunt meer dan ooit op de elektronica, die zelfs het drumspektakel naar de achtergrond verdringt. De accenten zijn volledig verschoven naar de dance, terwijl het toch ook wel weer knalt. De kwaliteit druipt er nog altijd vanaf, dat zonder meer. Maar wie op bekend werk zit te wachten verlaat verbouwereerd de tent. NY Excuse, van twintig jaar geleden is het enige bekende nummer. Much against everyone’s advice, zou je kunnen zeggen.

Na een niet al te opwindende rockshow van Inhaler in de Alpha zien we een deejayset van Overmono in de Heineken. Twee mannen uit Wales achter knoppen, prima visuals en een lichtshow waar we wel wat mee kunnen. Volle bak. Ook buiten de tent wordt enthousiast gedanst. Het Engelse Fat Dog is inmiddels veel te groot voor de X-ray, die uitpuilt. Vorig weekeinde al een heerlijke smaakmaker op Haldern Pop in Duitsland en ze flikken het opnieuw. Van voor naar achter en van links naar rechts, ook buiten de X-ray, één grote dansende, feestende meute. Een mix van ontelbare invloeden, een gierende saxofoon, veel knallende elektronica. Volgend jaar in de Alpha? Doen! Doen! Doen!

Confidence Man is een van de eerste acts van de zondagmiddag. In de Bravo. Helemaal uit Australië. Dat is 24 uur vliegen joh. Voor wat? Het is de ultieme leegte. Deejay met zwarte lampenkap over z’n kop. Incognito. Twee mediocre dansers, die ook wat zingen (playback, geregeld). Een man en een vrouw. Alexandra Radius zou huilen als ze de artisticiteit van de pasjes had moeten beoordelen. Van Confidence Man gaan we zeer waarschijnlijk nooit meer iets horen. Op Lowlands althans. Snél vergeten.
Nee, dan Air. Op Lowlands, waar een uitspraak als “Was echt fucking chill”, gevleugeld is. Het is het Franse duo dat het vrij sterke Moon Safari afleverde in de jaren 90 en dat album integraal afspeelt in de Alpha. De publieke belangstelling is gek genoeg niet overweldigend. Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel hebben een drummer meegenomen en de nummers zijn wat meer uitgesponnen. Fraaie podiumaankleding met veel wittinten. Jammer dat de vocalen van het machtige, gevoelige All I Need achterwege blijven. De angel is er dan vollédig uit. Zangeres Beth Hirsch is vast een weekend weg met de familie. Had haar uit de computer laten komen. Was geen probleem geweest. Godin, die in de loop der jaren steeds meer op George Harrison is gaan lijken, gooit er uiteindelijk veel te vaak een tranentrekkend stuk autotune in. We proberen het een keer door de vingers te zien, hetgeen mislukt. Al moet je eerlijk zijn en is die verdomde stemvervormer ook op Moon Safari al een soort luis in de pels van het – bij vlagen – kleine meesterwerkje.

Eerder deze middag zien we ZEP (Zep Barnasconi) in de X-ray, die losgaat op het drumgeweld en elektronica van de aan het conservatorium afgestudeerde Brabander. Wat een talent! Wát een ontdekking! ZEP trekt inmiddels door heel Europa.

Er wordt flink gepogood en gecrowdsurft tijdens IDLES in de Alpha. Moshpitjes te over. “Thank you for having us. Holland is a fucking beautiful country!” Joe Talbot is niet vies van wat platitudes, maar kraakt bovendien de nodige persoonlijke noten. Over zijn overleden moeder bijvoorbeeld. Dood door te veel alcohol. Terwijl het op Lowlands opvallend is hoe jongeren weer massaal roken en vapen. Overal ligt die plastic chemicaliënrotzooi op de grond. Het dreigen extreem drukke jaren te worden voor oncologen, cardiologen en longchirurgen de komende decennia. Hate To Say I Told You So zouden zij van
The Hives zeggen. IDLES is een band die een boodschap links of rechts nooit ook uit de weg gaat. Uitgesproken. Soms tot vervelens toe, dat dan weer wel. We weten best dat het een kutwereld is momenteel. Laat de muziek maar spreken. Moraal genoeg. De postpunk van de Britten is vernietigend als vanouds. IDLES heeft eigenlijk alles wat je wil zien in een rockband. Beweeglijke bandleden. Plezier. Veel interactie met het publiek. Bezetenheid. Passie. Rock-‘n-roll.

In de India zien we de prettige verrassing Teezo Touchdown. Rapper, die ook zingt en makkelijk babbelt tussen de nummers door. Interessante mix van r&b, pop en zelfs wat invloeden uit de punk. De bas trekt door je hele lichaam. Oordoppen noodzakelijk.

Róisín Murphy, de diva, met goochelaarshoed, staat in de gezellig volle Bravo. Mooie band meegenomen. Veel elektronica, uiteraard. Overpowered is een van de knallers. Murphy blijft een graag geziene gast in Biddinghuizen. Met Moloko was ze al van de partij. Ze vliegt van outfit naar outfit. Van hoed naar hoed. De soulvolle dance gaat erin als koek, terwijl het inmiddels avond is.

Het Haagse Goldband, voor de derde keer op Lowlands, mag de Alpha afsluiten. Natuurlijk wordt het een feest. Ook de nummers van het nieuwe album vallen goed in de smaak. We wachten helaas tevergeefs het hele concert op de opkomst van Maan, om het mooiste liedje van de band, Stiekem, te komen spelen. Een afknapper. Het feestgedruis lijdt er niet onder. Tijdens You & Me wordt gevraagd om de bovenkleding uit te doen. Daar wordt massaal gehoor aan gegeven. Eén grote blote massa zien we springen en dansen. Rond een uur of elf gaat de stekker eruit in de Alpha en gaat Lowlands wederom de nacht in. Het grote ontsnappen aan de boze buitenwereld start dan pas echt. Om 5 uur in de ochtend is het dan pas echt af. Lowlands is ook in 2024 een van de smaakvolste festivals die er wereldwijd plaatsvinden. Geen wanklanken. Alleen maar liefde. Drie dagen lang een ideale wereld. Lang leve het festivalleven. Dat is nog immer het mooiste wat er is. Met afstand.

Meer foto’s? Zie www.pinguinradio.com.

Haldern Pop ook in 2024 beste festival ter wereld

Haldern Pop Festival 2024 is een editie die een mooie plek krijgt in de festivalgeschiedenisboeken. Andermaal heeft de organisatie het geflikt. Drie dagen lang de crème de la crème uit het hedendaagse indiecircuit. Opnieuw die krenten uit de alternatievemuziekpap. De pareltjes. De ontdekkingen. En dat allemaal met sublieme weersomstandigheden. Festivalgevoel 24.0.

Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Sander Brugman

Tijdens de donderdag zien we de Rotterdamse band Elephant al vroeg in de middag in de Haldern Pop Bar. De melancholische gitaarliedjes van de heren gaan erin als koek bij het publiek. Een betere starter van de dag kunnen we ons eigenlijk nauwelijks voorstellen. Hoewel we eerder deze ochtend, vanaf 11 uur al, Anushka Chkheidze zien in de kerk van Haldern. Met z’n geweldige akoestiek. Chkheidze, de Georgische elektronicadiva, zet een geluid neer om in te lijsten, samen met Cantus Domus, het koor dat al jarenlang acte de présence geeft op het festival. De synthese tussen de zalvende zangstemmen en de elektronische beats van Chkheidze blijkt een schot in de roos te zijn. De kerk barst uit z’n voegen qua drukte. Het applaus is kletterend.

Yard Act (foto) vinden we op het hoofdpodium. De lichtvoetige postpunk van de band uit Leeds zorgt vrijwel nooit voor al te veel beroering. Zanger James Smith oogt wat vermoeid, wat verveeld ook bij vlagen. In tegenstelling tot de twee achtergronddanseressen die niet alleen vocaal de show stelen, maar hun danskunsten ook steeds meer naar de voorgrond brengen. Het redt het optreden uiteindelijk. Nee dan Debby Friday (foto).

 

 

 

 

 

 

 

De in Nigeria geboren Canadese weet de Niederheintent in vuur en vlam te zetten met haar verpletterende, sexy voorkomen. Natuurlijk is de deejay die haar bij vlagen genadeloze dance uit de boxen laat kletteren belangrijk, maar Friday trekt alle aandacht naar zich toe. Ze ontdekt de dancescene in Toronto tijdens haar studie metafysica aan de universiteit, omarmt het nachtleven, het escapisme en begint zelf met muziek maken. We horen veel werk van haar debuutplaat Good Luck voorbijkomen. Een album dat wereldwijd erg goed is ontvangen.

Hoogtepunt van de dag is het optreden van Faber (foto), op het hoofdpodium. Een muzikaal gezelschap uit Duitsland rond de Zwitser Julian Vincenzo Pollina, die over een karakteristieke stem beschikt. Goed passend bij het geluid van zijn enorme band die een groot instrumentarium uit de kast heeft gehaald. De frivole balkansound valt bijna twee uur lang erg goed in de smaak.

Vrijdag

De roem is de Rotterdamse band Tramhaus vooruitgesneld. Nog altijd geen debuutalbum, maar vorig jaar al de sterkste act op Down The Rabbit Hole. Nu in de Haldern Pop Bar, die uitpuilt. Ook buiten het café staan veel mensen. De deur staat open en het geluid is knetterhard, ook vanuit een open raam. Dat is mooi meegenomen voor de buitenstaanders. Tramhaus, ontstaan tijdens de pandemie, uit verveling, is inmiddels een van de sterkste bands die we hebben in Nederland. 20 september is het dan zover. Dan verschijnt de debuutplaat. Het is opvallend hoe het overwegend Duitse publiek (Nederland is ook weer erg goed vertegenwoordigd in het dorp) veel teksten van de inmiddels verschenen ep’s woordelijk meezingt. De Pop Bar smult van het postpunkgeweld uit Rotjeknor. Tramhaus is klaar om Europa definitief te veroveren. Dan volgt de rest van de wereld meestal ook wel. Kan haast niet missen. Na afloop verkoopt de band zelf aan de lopende band vinyl en T-shirts vanuit hun naast het café geparkeerde bus. Zanger Lukas Jansen (foto) is net zo aaibaar als op het podium. Verwaandheid komt überhaupt niet voor in het woordenboek van de Rotterdammers.

In de Niederrheintent vinden we het uit Barcelona afkomstige gezelschap Los Sara Fontan, dat de uithoeken van de klassieke muziek (viool) en elektronica verkent met veel dansbare beats en drums. Zonder zang. Het improvisatiegehalte lijkt hoog. Bij vlagen ontwrichtend om dan ineens weer meeslepend te zijn. Duidelijk voor een nichepubliek en dan ben je in Haldern zonder meer aan het juiste adres. In de tent, aangekleed met enkele sfeervolle jarenzeventiglampen, krijgt Los Sara Fontan wat het verdient: gejuich en applaus. Wie stilstaat valt door de mand. Er hangt een energie waardoor je subiet voor de bijl gaat. Juist dit soort onderscheidende acts maakt Haldern Pop steevast tot het uitdagendste festival dat we wereldwijd hebben. De crème de la crème van de indiewereld heeft zich opnieuw verzameld in het sfeervolle Duitse dorpje. Waar we de auto nog altijd naast de tent mogen zetten op de camping. Wat een comfort en rijkdom. Van Sara Fontán en Edi Pou gaan we vast meer horen in de toekomst. Ze hebben een plaat uitgebracht.
Mary In The Junkyard (complimenten voor de bandnaam blijven logisch) zien we in de spiegeltent. Het podium dat steevast iets magisch blijft houden. Jongelui uit Engeland. Twee meiden en een knul. Hij, de drummer, met de langste haren. Zangeres/gitarist Clari Freeman-Taylor (foto) heeft iets van het timbre van wijlen Dolores O’Riordan in haar stem, maar dan wat dramatischer. De drie zijn van de voorkauwgeneratie, maar ogen zonder meer autonoom. Deze creativiteit komt niet uit de computer. Mooi is de viool, die het eigenwijze indierepertoire van het trio van de broodnodige extra diepgang voorziet. We horen geen hits. Wel veel dingen die nieuwsgierig maken naar het vervolg van de carrière van de Londenaren. Ze worden in elk geval omarmd door de spiegeltent. Die toch weer verrekte heet is. Het is dan ook schitterend festivalweer in Haldern.
Chilly Gonzales profiteert ook van die weldadige omstandigheden. Het kwartet uit Parijs heeft met zanger/pianist Jason Charles Beck een opvallende verschijning in de gelederen. De Canadees is een lookalike van columnist Marcel van Roosmalen. In vrij ostentatieve badjas bespeelt hij zijn toetsen. We zien ook een bassist, een drummer en een violist/keyboardspeler. Een theatraal gezelschap, dat de humor niet schuwt. Jason Charles Beck is zelfs ronduit grappig en kan nog rappen ook. Veel jazzy elementen in de muziek. Heel speels allemaal. Vakkundig bovendien. Speedy zal tevreden zijn? “Music is back motherfuckers!”, roept Gonzo (bijnaam), terwijl de band het podium verlaat. Een zegetocht in Rees. Venez nous voir conquérir.
Big Special (foto) staat op vrijdag voor de tweede keer op Haldern na wat afzeggingen en andere programmawijzigingen her en der. Donderdag op het hoofdpodium, wat al een enorm succes is, en nu in de uitpuilende Niederrheintent. Het duo heeft veel raakvlakken met landgenoten Sleaford Mods, maar is veel energieker en in your face. De elektronica komt uit de computer, Callum Moloney drumt als een bezetene en Joe Hicklin beschikt over een óngelooflijk goede stem om de recalcitrante muziek vol engagement van het duo van een enorme dynamiek te voorzien. Het verrukkelijke debuutalbum Postindustrial Hometown Blues is in mei verschenen. Big Special is sensationeel tot op het bot. Geniaal ook het kermisgeluid tussen de nummers door. Dat wat je hoort als er weer zo’n enórme knuffelbeer is gewonnen. U kent het wel. Big Special is God in Haldern. Sensationeel! ‘Life ain’t no fucking disco!’ Er is geen speld tussen te krijgen.
Minstens zo verbluffend is Fat Dog, uit Londen. Er is geen ontkomen aan in de zwetende spiegeltent. De briljante knotsgekke mix van allerhande elektronica, postpunk, klezmer en nog veel meer invloeden (Underworld) zet de boel volledig op stelten. Zowel Big Special als Fat Dog gaan heel erg grote bands worden op onze planeet. Houd ze goed in de gaten. Van Fat Dog is een debuutalbum (Woof) onderweg.
Fontaines D.C. (foto), een van de sterkste bands van de laatste jaren, is de absolute headliner van Haldern Pop 2024. Niet voor niets prijkt de tekst Is it too real for ya op spandoeken en op de Haldern Pop-T-shirts van 2024. De Dubliners zijn sinds de start van hun carrière niet weg te denken van de festivalpodia. Na debuutplaat Dogrel staan ze voor het eerst op Haldern. Inmiddels twee platen verder hebben we te maken met de belangrijkste band uit Ierland. De postpunk van Fontaines D.C. kan net zo stevig als gevoelig zijn. Boegbeeld Grian Chatten beheerst alle facetten binnen het metier en is ook de podiumpersoonlijkheid die de band nodig heeft, omdat de rest er vijf kwartier bij staat alsof ze in Dire Straits spelen tijdens Brothers In Arms. We wachten een set lang op Too Real, omdat daar immers de festivalslogan Is it too real for ya in is verwerkt. Het tekent de rebellie van Chatten dat de song wordt genegeerd. Het mag de pret geenszins drukken, terwijl het échte venijn misschien een beetje ontbreekt. Dat was er wel toen Fontaines D.C. debuteerde in Haldern, in de spiegeltent.
Zaterdag
Sam Akpro (foto) staat in de Haldern Pop Bar op de vroege zaterdagmiddag. Interessant vijftal waarin we een indiepotpourri horen met elementen uit de punkrock. Niet echt de vinger op te leggen. Zanger die vooral met wat hardere uithalen prima overeind blijft.
Just Mustard (hoofdpodium) uit Ierland (Dundalk) zegt beïnvloed te zijn door onder meer Sonic Youth en Fontaines DC. In de praktijk hoor je daar weinig van terug. Het is een shoegazy sound waar zangeres Katie Ball an sich prima binnen gedijt. Ze klinkt geregeld als Femke Bol. Na een overwinning. En als we dan toch in die zege-roes zitten is het heerlijk om die kracht bij te zetten met de beukende, erg dansbare elektronoise van Yard in de spiegeltent. De formatie haalt de mosterd naar eigen zeggen onder andere bij Nine Inch Nails vandaan. Een voorname inspiratiebron. Het doet de spiegeltent behoorlijk bollen. Wat een geweld!

Chalk, in diezelfde spiegeltent, bestaat uit filmmakers en muzikanten Ross Cullen, Benedict Goddard en Luke Niblock. Ook zij komen uit Ierland, het land dat al zo vaak levert op Haldern. De mix van postpunk en techno raakt aan IDLES en is daardoor ongeschikt voor een barbecue bij bejaarde buren. Chalk laat er geen gras over groeien en doet ook wat denken aan Fat Dog, van een avond eerder. Chalk komt er ook wel.

Mick Flannery (foto) staat op het hoofdpodium van Haldern. Weer een Ier, inderdaad. Flannery zit afwisselend achter een elektrische piano of hij staat, met een elektrische gitaar om z’n nek. Gedragen liedjes, voor een publiek dat er wel even aan toe is. Welkome vrijblijvendheid. De vocale raakvlakken met zowel Paul Buchanan als Glen Hansard blijven ook live prima uit de verf komen. Flannery is geen jongen die uit het niets een mop gaat tappen. Maar liedjes schrijven kan ie best aardig. Geen veganfangirl/boy zo te zien, terwijl ook hij/zij goed aan zijn/haar trekken komt op het festivalterrein. De falafel is inmiddels een klassieker. “Met wat hete saus?” Zeker! Flannery is een carnivoor, een barbecuetijger. Die een biertje lust. Een bourgondiër, een levensgenieter. Wéér uit Ierland. Evenals Haldernhuisband Villagers, die eigenlijk nooit teleurstelt op het festival. Noch in de spiegeltent, noch op het hoofdpodium, zoals nu. Zoals Haldern Pop 2024 in zijn totaliteit geen moment teleurstelt. We kunnen andermaal met droge ogen concluderen: Beste Festival Ter Wereld. Be true, not better! 

Bonny Light Horseman – Keep Me On Your Mind

Bonny Light Horseman – Keep Me On Your Mind (Jagjaguwar)

Anaïs Mitchell, Eric D. Johnson en Josh Kaufman zijn de drijvende krachten achter Bonny Light Horseman. Gestart als gelegenheidsband, maar inmiddels is dit plaat drie. De eerste twee kennen we van diverse, uiteenlopende formaties, Mitchell voornamelijk van soloalbums. Niet de minste soloalbums.

Keep Me On Your Mind staat stijf van de mooie liedjes. Anaïs Mitchell en Eric D. Johnson beschikken beiden over een prettig stemgeluid, goed gedijend in de smaakvolle indiesongs waarin we de nodige invloeden uit de folk en country horen, met een vleugje soul her en der en zelfs wat jazz. Een zomerse plaat, met de nodige samenzang. We dansen er voorzichtig op. Dat kan allemaal.

Dat de plaat erg consciëntieus tot stand is gekomen is goed hoorbaar aan de smaakvolle arrangementen van het drietal. Hier is niet over een nacht ijs gegaan. Ze deden er vijf maanden over om de verhalende liedjes samen te smelten tot een coherent geheel.

Is Old Dutch een ode aan Nederland? Het zou zomaar kunnen. Het is een van de fraaiste liedjes op de plaat. Een betoverende melodie zorgt voor iets verleidelijks waardoor je als luisteraar vrijwel subiet voor de bijl gaat. Keep Me On Your Mind is een schitterende verzameling nummers geworden. Onthoud dat. Pieter Visscher

 

Genot voorop tijdens Down The Rabbit Hole 2024

Het totaalfestival Down The Rabbit Hole, waar je je kunt baden in de mooiste muziek alsook in yoga, spoken word en zelfs een talkshow met host Arnon Grunberg zorgt voor drie dagen topvertier. Zwemmen? Zeker. Zoals er ook volop wordt geschommeld. Door volwassenen. Die schommelen sowieso veel te weinig. Nogmaals: waarom zijn we daar toch opeens in hemelsnaam mee gestopt? En toch, ja toch en vooral is Down The Rabbit Hole 2024 een muziekfestival. Ontdekkingen zat weer. Naast al dat andere amusement. Al die verstrooiing. 

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Érg grote namen heeft Down The Rabbit Hole ook dit jaar niet op het programma staan. Wel veel interessante, nieuwe bands en oudgedienden bovendien, zoals dEUS, dat bij vlagen overrompelt in de Teddy Widder. Wat een ongekende klasse straalt de Belgische grootmacht nog altijd uit en wat een overvloed aan ijzersterke songs wederom. Inmiddels zo’n 35 jaar jong en nog niets aan kwaliteit ingeboet in al die jaren. Tom Barman en zijn kornuiten spelen een staalkaart uit een überrijk oeuvre, waarin krakers als Quatre Mains, met een hoofdrol voor topgitarist Mauro Pawlowski, het knallende Sun Ra en het onverslijtbare Hotellounge (Be The Death Of Me) krenten in de steevast vers opgediende pap zijn. Met Barman (52), de gentleman, de bezweerder, nog immer als een van de sterkste frontmannen binnen het huidige pop-/rockmetier. De zuiderburen, zelf jammerlijk uitgeschakeld op het EK voetbal in Duitsland zijn een formidabele opwarmer voor Oranje, dat op een enorm, haarscherp scherm wordt uitgezonden voor duizenden enthousiastelingen, velen in oranje gekleed bovendien. De Turken worden verslagen en een volksfeest volgt.

Zelfs Jungle, niet veel later op hoofdpodium Hotot te vinden, lijkt mee te feesten, met een oranjegekleurde achtergrond. De mix van soul, hiphop, funk en elektronica mist een bepaalde uitbundigheid om de extatische voetballiefhebbers verder op hun wenken te bedienen.

Dat lukt een andere afsluiter, LCD Soundsystem wel, een avond ervoor. James Murphy, in stemmig zwart, weet heel goed hoe je een set moet opbouwen. Het vergt het nodige uithoudingsvermogen van zijn publiek, dat uiteindelijk twee uur lang wordt meegesleept in een optreden dat al met al misschien wat minder uit de verf komt dan een een paar dagen eerder op Glastonbury, maar zonder meer overtuigt. New York, I Love You But You’re Bringing Me Down is de rust die zo geweldig contrasteert met de uitbundigheid van All My Friends, waarmee de Amerikanen afsluiten.

Down The Rabbit Hole is het festival waar de muzikale diversiteit andermaal hoogtij viert, met de Nederlandstalige indiepop van Eefje de Visser en de postpunk van Yard Act, met de wat nerdy zanger James Smith, met vrijwel continu beslagen brillenglazen. Het optreden is net zo energiek als ongeregeld en dat staat de band uit Leeds prima. De diversiteit vinden we bijvoorbeeld ook met de West-Afrikaanse sound van Nana Benz Du Togo, dat uitstekend in de smaak valt op de vroege zondagmiddag in de Fuzzy Lop.

Evenals het mobiele pop-uppodium Left of the Dial, dat door een groene John Deere-trekker wordt versleept over het festivalterrein en waar we de nieuwste, vaak rete-interessante (punk)bands voorbij zien komen. Indruk maken onder meer Muck., Canned Pineapple, Saloon Dion en Hot Face. Er ontstaan spontane moshpits waar de tractor opduikt. Schitterend initiatief van het Rotterdamse showcasefestival Left of the Dial, dat dus ook acte de présence geeft in Beuningen. Smaakt naar meer!

Ja, wat valt er weer veel te genieten, onder de rook van Nijmegen. We zien de dansbare pop van de Noorse singer-songwriter Aurora onder een strakblauwe hemel, de met veel maatschappijkritische boodschappen gevulde muziekmand van Declan McKenna, die de massa voor de Hotot van voor naar achter in beweging krijgt. Een van de verrassingen dit weekeinde.

Net zoals The Beaches (foto’s), waarvan we natuurlijk al wisten dat ze nogal wat sterke liedjes in hun repertoire hebben. De vier, die overduidelijk de vrouwenliefde hebben omarmd, kondigen zichzelf aan met The Boys Are Back In Town van Thin Lizzy. Dames met humor en veel pit én veel vocale kwaliteiten, met leadzangeres Jordan Miller. Een band met een goed zichtbare free the nipple-attitude. Alles klopt aan The Beaches, het Canadese rockkwartet.

Hoogtepunt toch ook weer Villagers (foto), de formatie rond singer-songwriter Conor O’Brien. Ondanks een enkele technische storing geniet de Fuzzy Lop volop. O’Brien lijkt enigszins beduusd van alle bijval die hij krijgt voor zijn prachtige, vaak breekbare indieliedjes. Vaak persoonlijk, zoals over zijn coming out, in Courage. O’Brien, de Ier, is gegroeid als podiumpersoonlijkheid. Meer bravoure, wat meer rock bovendien.

Een van de hoogtepunten op Down The Rabbit Hole, evenals Psychedelic Porn Crumpets, stadsgenoten van Tame Impala, ook uit Perth. Psychedelic Porn Crumpets echter zijn muzikaal veel interessanter, imposanter en in your face. Muzikale raakvlakken zijn er met King Gizzard & The Lizard Wizard, óók uit Australië. De Fuzzy Lop barst bijkans uit z’n voegen. Wat ook gebeurt met de Teddy Widder, waar we een ander weekendhoogtepunt zien: The Last Dinner Party, de vijf schitterende vrouwen uit Londen. Debuutalbum Prelude To Ecstasy is dit jaar verschenen en dat leidt tot een bomvolle tent. Opvallend hoe ongelooflijk goed Abigail Morris niet alleen op plaat, maar ook live klinkt. “And you can hold me like he held her. And I will fuck you like nothing matters”, wordt uit volle borst meegezongen. Je ziet de band genieten tijdens een weekend dat ook gekenmerkt wordt door louter genot. Down The Rabbit Hole 2024 voelt al met al als een EK-finale, die ook nog eens winnend wordt afgesloten. Het is de goden verzoeken, dat klopt.

 

 

 

McCartneys ‘smokkelwaar’ One Hand Clapping eindelijk officieel beschikbaar

Het wachten is voorbij: met de release van Paul McCartney & Wings’ One Hand Clapping heeft een van de meest gesmokkelde livealbums in de muziekgeschiedenis eindelijk een echte release gekregen.

In augustus 1974, toen Band On The Run zeven weken lang op rij op nummer 1 stond aan de top van de Britse albumcharts, gingen Paul McCartney en Wings naar Abbey Road Studios voor de opnames van een videodocumentaire en mogelijk een livestudioalbum: One Hand Clapping. Ondanks de overweldigende vraag naar nieuw opgenomen materiaal van de grootste band ter wereld van dat moment, werd One Hand Clapping nooit officieel uitgebracht.

De release van One Hand Clapping, gedurende vier dagen gefilmd en opgenomen en geregisseerd door David Litchfield, is een historisch moment voor fans van Paul McCartney. Door de jaren heen zijn verschillende delen van One Hand Clapping met wisselend succes gesmokkeld. Een deel van het materiaal is ook verschenen op officiële McCartney-releases. De release van One Hand Clapping, met het originele artwork dat voor het project is ontworpen, inclusief een tv-verkoopbrochure voor de destijds nog niet uitgebrachte film, is echter de eerste keer dat de audio voor de film wordt opgenomen.

One Hand Clapping toonde de nieuwe line-up van Wings, vers van hun terugkeer uit Nashville, waar ze de klassieke single Junior’s Farm opnamen. Na het plotselinge vertrek van Denny Seiwell en Henry McCullough vorig jaar, aan de vooravond van de opname van het Wings-meesterwerk Band On The Run, kregen Paul, Linda en Denny Laine nu gezelschap van gitarist Jimmy McCulloch en drummer Geoff Britton. Daarnaast kwamen orkestarrangeur Del Newman en saxofonist Howie Casey bij de band in de studio, die eerder met Paul in Hamburg had gespeeld en zich bij de Wings-tourband zou voegen.

Het album begint met een instrumentale jam die het One Hand Clapping-themalied zou worden en bevat live-in-studio-vertolkingen van Wings-megahits Live And Let Die, Band On The Run, Jet, My Love, Hi, Hi, Hi, Junior’s Farm, Paul’s geliefde solonummer Maybe I’m Amazed, herwerkte fragmenten van Beatles-klassiekers Let It Be, The Long And Winding Road en Lady Madonna, de Moody Blues-hit Go Now met zang van Denny Laine, en een Paul-solo-pianoversie van de Harry Akst/Benny Davis Tin Pan Alley klassieker Baby Face.

One Hand Clapping is uitgebracht in meerdere formaten, waaronder een online exclusief 2lp + 7”-pakket met een exclusieve vinylsingle van niet eerder uitgebrachte solo-optredens opgenomen op de laatste dag van de sessies in de achtertuin van de Abbey Road-studio’s. Deze omvatten het nog niet uitgebrachte nummer Blackpool, het iconische Blackbird van The Beatles, Wings B-kant Country Dreamer en coverversies van Eddie Cochran’s Twenty Flight Rock (het eerste nummer dat Paul voor John Lennon speelde toen ze elkaar in 1957 ontmoetten) en Buddy Holly’s Peggy Sue.

 

One Hand Clapping dient als een viering van de blijvende erfenis van Paul McCartney en Wings. Het legde een moment vast waarop Wings hun kenmerkende geluid had gevonden en gedefinieerd – net zoals Paul het decennium daarvoor de populaire cultuur had vormgegeven met The Beatles, deed hij dat in de jaren zeventig opnieuw met Wings. Deze opname geeft inzicht in de innerlijke werking van de band terwijl ze samen in de studio werken en spelen. Het onderstreept ook het ongelooflijke talent van Paul als live-artiest: vijftig jaar later speelt Paul nog steeds veel van deze nummers in volle stadions over de hele wereld.

King Hannah – Big Swimmer

King Hannah – Big Swimmer (City Slang)

Toen King Hannah ruim twee jaar terug debuteerde met het prima I’m Not Sorry, I Was Just Being Me had je meteen al het idee dat er veel meer in het vat zou zitten. En zie nu: Big Swimmer is een immense stap voorwaarts. Een hinkstapsprong? Zonder twijfel.

De invloeden die je hoort op de plaat zijn wat diverser dan op het debuut. Zo kopieert Hannah Merrick in New York, Let’s Do Nothing bijna het stemgeluid van Florence Shaw van Dry Cleaning en zou de song ook niet misstaan op een van de albums van de Londense postpunkformatie. Merrick raakt wel wat vaker aan Shaw.

Hannah Merrick uit Liverpool heeft met Merricks kameraad Craig Whittle een avontuurlijke gitarist naast zich staan die voor veel extra diepte zorgt in het geluid van de in de studio en live met twee man uitgebreide formatie. Het bedaarde timbre van Merrick doet niet alleen denken aan dat van Shaw, ze moet de laatste jaren ook hebben geluisterd naar Kurt Vile.

Extra kers op de taart is de aanwezigheid van Sharon Van Etten op Big Swimmer. De mix van experimentele pop en rock en folkrock zorgen voor een rijk palet aan melodieuze uitspattingen op een plaat die een heel prettige soort gruizigheid als sluier om zich heen heeft gewikkeld. King Hannah staat in september driemaal op Nederlandse podia. Ga dat zien. Pieter Visscher

 

 

 

Divers Pinkpop 2024 vol verrassingen en positiviteit

Pinkpop 2024 gaat niet de geschiedenisboeken in als meest legendarisch in het rijke verleden van het festival, maar wat was er weer ontzettend veel te ontdekken en te genieten. Verrassingen te over. Vooral positiviteit overheerst. Sikkeneurige mensen vind je überhaupt niet op festivalweides, toch? Die zitten thuis. Zij die er zijn willen louter vertier en worden op hun wenken bediend. 

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

Vooral de Nederlandse muzieksector is erg goed vertegenwoordigd in Landgraaf, met eurovisiesongfestivaldeelnemers als Joost, Anouk, Douwe Bob en S10. Eerstgenoemde mag zaterdag om 12 uur al openen en dat zorgt meteen voor extra veel drukte op het Pinkpopterrein. Slimme zet van de programmering. Joost Klein start met Europapa en wint zieltjes met zijn mix van pop voor de massa, happy hardcore en wat elementen uit de hiphop en punk. Muzikaal hoogstaand? Geen moment. Dat is ook niet de bedoeling. Klein wil feest en krijgt dat ook. Veel interessanter al met al als je het afzet tegen de mierzoete popliedjes van Acda en De Munnik, die niettemin uit volle borst worden meegezongen. Het regent. Nog geen zonnestralen. Die zijn bewaard voor de zaterdag en de heerlijke zondag, als er volop zonnebrandcrème vloeit uit tubes.

Vrijdags zien we het Japanse Babymetal, dat de eentonigheid in de sound enigszins het hoofd biedt met enthousiaste zangeressen die de ingestudeerde choreografie prima uitvoeren. Dat het geregeld vals is drukt de pret geenszins. Het is vrolijkheid alom in diverse moshpits. Handjes in de lucht, lichtjes van de telefoon aan en zwaaien maar. Dat werk. Het gezelschap heeft de gunfactor. We gaan op zoek naar sushi op het terrein, waar de oosterse keuken sowieso weer goed vertegenwoordigd is. De diversiteit is groot, terwijl het toch steevast het drukst is bij de tentjes met patat, hamburgers, kroketten en frikandellen. “Heb je extra mayo?!”

Na Babymetal is het de beurt aan de doldrieste Yungblud, gediagnosticeerd met ADHD en die kwaliteiten vertaalt hij naar het podium. De energiekste act van het weekeinde. I Love You, Will You Marry Me is een van de bekendere liedjes van de Britse rocker. Yungblud scheurt over het podium en glijdt uit. Hij lacht en maakt van de nood een deugd door het natgeregende voorste gedeelte van het podium een paar keer als glijbaan te gebruiken, wat leidt tot veel hilariteit. De overtuigende rock van Dominic Richard Harrison (26) wordt uit volle borst meegezongen. Harrison begon op zijn zesde al met gitaarspelen, wat niet zo gek is, omdat pa een gitaarwinkel bestiert. Qua uiterlijk zou ie een zoon van Gary Numan kunnen zijn. Yungblud laat zijn enthousiaste toehoorders uit volle borst “Fuck you motherfuckers!” schreeuwen. De beweeglijke Brit verwekt in elke zin die hij richting het Pinkpoppubliek stuurt minstens twee keer het woord fuck, fucking, motherfucker, motherfucking of fucker en dat bevalt eigenlijk prima.  Yungblud eindigt in de top vijf met beste acts in Landgraaf. Gaat nog veel groter worden dan dat hij nu al is. Jongen heeft eigenlijk alles. De looks, de lach en de liedjes. De drie L’s.

Meer overtuigende rock horen we van Royal Blood uit Brighton, dat een zéér overtuigende set speelt en in de toekomst van Pinkpop weleens het festival zou kunnen afsluiten. Misschien hebben ze nog twee sterke albums nodig om zover te zijn. Tweemansband met een vernietigende sound. Mooie opmaat naar twee acts met veel perfecte popliedjes. De zwijmelende Avril Lavigne als eerste. Goedlachs en prima bij stem, gevolgd door Keane, dat een ongekend arsenaal aan goeie liedjes in de bagage heeft. Tom Chaplin zit goed in z’n vel zo te zien. Het rijke kleurenpalet aan poncho’s maakt de show van de Britten nog wat feestelijker. Er zit veel liefde in de set. Chaplin heeft de fles vaarwel gezegd en lijkt in de vorm van zijn leven. We vergeven ‘m alle plattitudes tussen de liedjes door. “Pinkpop, are you okay?! Zeker man! Lekker dansen ook, op al die voortreffelijke liedjes van jou en je band. Gelukzalige sound waar we allemaal zoveel behoefte aan hebben in roerige tijden als de onze. Op een planeet waarop positiviteit het uiteindelijk altijd gaat winnen van negativiteit. Niet in de laatste plaats door heerlijke festivals, zoals Pinkpop, dat er gewoon weer in geslaagd is een editie neer te zetten waarvan intens is genoten. Hartstikke veel krenten in de pap, al had een écht grote afsluiter als Rammstein of The Smashing Pumpkins (ja, die zijn weer op tournee en hoe!) en gaan we Depeche Mode toch nog eens zien in Landgraaf na de afzegging wegens blaaskanker van Dave Gahan in 2009? Maneskin is nu de hoofdact van de vrijdag. De Italianen doen het naar behoren en toch jeukt het, ergens.

De zaterdag is vooral de dag van The Analogues (foto), dat vroeg in de middag mag aftrappen op het hoofdpodium. Het is ongelooflijk knap wat de laatste tien jaar is neergezet. Tot in de perfectie uitgevoerde nummers van The Beatles. Enorm grote band op het toneel, waar we onder andere Diederik Nomden vocaal zien uitblinken. Hoogtepunt is While My Guitar Gently Weeps, het George Harrison-nummer, ook verantwoordelijk voor het misschien nog wel fraaiere Here Comes The Sun, dat achterwege blijft. Tijdens Helter Skelter gaat het dak eraf. Navarone-zanger Merijn van Haren is er speciaal even voor ingevlogen.

We zien ook het oude vertrouwde De Jeugd Van Tegenwoordig (foto) de tent afbreken. De Jeugd, crowdsurfend, wild dansend en überrelaxed als altijd, terwijl de geniale Bas Bron achter de toetsen pas écht de show steelt. De vier hebben de ronduit afgrijselijke autotune ontdekt en dat is nou nét niet echt een verrijking van het geluid te noemen. Niet meer doen joh! De band uit de hoofdstad slaat er volledig mee door. Het werkt op de zenuwen. Gelukkig zijn de songs zonder autotune goed te doen. Watskeburt?! steekt er wel weer met kop en schouders bovenuit.

Nothing But Thieves heeft die autotunerotzooi niet nodig om te imponeren omdat ze met Conor Mason domweg een van de sterkste vocalisten in het huidige pop- en rockcircuit in de gelederen hebben. Het wordt een bestofset met alle krakers, waaronder het overheerlijke dansnummer Welcome To The DCC, dat tot de hoogtepunten behoort. De wei gaat los en schreeuwt teksten uit volle borst mee. “Welcome to the DCC, Dead Club City. Wake up in the DCC, Dead Club City. All the heaven, all the time. If you dream it, you can have it. If you believe it, it can happen. Welcome to the DCC, Dead Club City. Live your perfect life.” Het is een tekst die zou kunnen slaan op een heerlijk festival als Pinkpop. Nothing But Thiefs is de eigenlijke headliner van de zaterdag, waar de Schotse deejay Calvin Harris mag afsluiten. Geen spektakel, maar oké, wel lekker dansen.

Wat ook kan tijdens Loreen, een van de eerste acts op de zondag. Het is bloedheet op een zonovergoten dag. De Zweedse laat haar fans uit volle borst meeblèren met Euphoria, waarmee ze het Eurovisie Songfestival won. Mooie verschijning en goed bij stem. Eigenlijk niets mis mee. Wat ook geldt voor Dool, uit Rotterdam. Sterker: de band van Raven van Dorst is een van de hoogtepunten in Landgraaf. De mix van dark rock, doomrock en zelfs progressieve rock is een genot om naar te luisteren. Van Dorst geniet als de pleuris (zoals ze het zelf zou kunnen zeggen) en is gekleed in prachtig wit. Wát een strot en wat een overweldigende sound horen we in de uitpuilende tent. Dool is misschien wel de beste rockband van Nederland op dit moment en verdient volle zalen in binnen- en buitenland, waar de band ook steeds grote wordt. Hulde! Diepe buiging! Champagne!

Wat ook geldt voor het zéér verrassend, frisse en speelse Limp Bizkit (foto). Frivoler dan ooit met een Fred Durst (53) die nog nooit zo goed heeft geklonken en er ook beter uitziet dan ooit tevoren. Die baard mag wat korter, maar dat nieuwe kapsel, die enorme bos grijze krullen, maakt Durst niet alleen grappiger om naar te kijken, het doet ‘m ook sympathieker overkomen op een of andere manier. Limp Bizkit valt ongelooflijk goed in de smaak op een festivalweide waar zo’n 70.000 man aan het dansen is en waar DJ Lethal ook de show steelt door tussen de songs door onder meer Lynyrd Skynyrd, Backstreet Boys, George Michael en The Outfield voorbij te laten komen. Het leidt tot extra hilariteit tijdens een uur rock en lol. “Josie’s on a vacation far away. Come around and talk it over. So many things that I wanna say. You know I like my girls a little bit older.” Blijft zalig. Iedereen zingt mee. Limp Bizkit opent met Break Stuff en sluit er ook mee af. Het kan allemaal. Er wordt een smaakvolle coverversie gespeeld van Nirvana’s Come As You Are en Ed Sheeran zingt ook een moppie mee. Durst plaagt ‘m een beetje, maar spreekt ook zijn waardering uit. Sheeran lijkt het allemaal op waarde te kunnen schatten. Ook tijdens het overtuigende optreden van Hozier komt Sheeran even buurten. Hij zingt opnieuw mee en heeft de lach na de promotie van zijn cluppie Ipswich Town naar de Premier League nog altijd niet van z’n gezicht. Hozier sluit af met het briljante Take Me To Church, dat nog altijd een heerlijke aanklacht tegen de hypocrisie van religie in alle soorten en maten blijft. Geïnspireerd door de briljante religiecriticus Christopher Hitchens. De Ier Hozier wint zieltjes in Limburg. Wat ook geldt voor het legendarische Jane’s Addiction uit Los Angeles. In de oude bezetting met onder anderen tatoeagekoning Dave Navarro en boegbeeld Perry Farrell in de gelederen. Farrell (65), met cowboyhoed en meer soigné dan we ‘m in het verleden zagen oogt niettemin breekbaarder dan ooit. Uiteindelijk gaan al die drugs dan toch hun tol eisen? De show lijdt er niet onder. De Amerikanen spelen verpletterend hard en overtuigend en Farrells stem wordt met het nummer minder breekbaar. We zien de meest legendarische band van Pinkpop 2024 in een voor de helft gevulde tent, terwijl de aanprijzingen van Fred Durst er niet voor niets waren. De aanwezigen zien een van de sterkste rockshows dit weekeinde in Landgraaf. Terwijl Sam Smith ook indruk maakt, op de North Stage. Extravaganter dan ooit tevoren wordt een show vol seks en dans gegeven. Veel schaarsgeklede danseressen en Smith die vaak van outfit wisselt. De algehele boodschap: heb schijt aan de hele fucking wereld en wees gewoon wie je wil zijn. Zo is het ook. Loop erbij zoals je erbij wil lopen. Kleingeestige figuren houd je niet tegen. Denk ruim en kleurrijk. Omarm jezelf. Dat is de teneur van de show van Smith, die met het jaar meer allure krijgt. Spektakel van A tot Z.

Hetgeen afsluiter Ed Sheeran niet nodig heeft. Hij is in zijn eentje een volledige band, omdat gebruikgemaakt wordt van de loop-pedalen van zijn Boss RC-30. Hij vertelt erover. Hij hoort zijn liedjes op natuurlijke wijze veranderen elke keer dat hij live optreedt, iets wat Sheeran als een goede zaak beschouwt en geef ‘m eens ongelijk. “Ik ben niet zenuwachtig als ik met dat looppedaal het podium op ga.” Een vriend voor het leven. Net als Sheeran, voor zijn trouwste fans vooraan. Meisjes en vrouwen van alle leeftijden barsten om de haverklap in tranen uit tijdens de met veel emotie geladen songs van Sheeran, die een prachteditie van Pinkpop op energieke wijze afsluit. Verrassingen te over in Landgraaf. Hup Pinkpop hup!

 

 

Goat Girl – Below The Waste

Goat Girl – Below The Waste (Rough Trade)

Zestien nummers maar liefst op de derde plaat van Goat Girl. De band uit Londen die niet eerder zo experimenteel voor de dag is gekomen. Het bevalt over het algemeen prima.

Leadzangeres Lottie Pendlebury is ouderwets in vorm. Haar stem, net zo rauw als uitdagend als lieflijk blijft er een om zielsveel van te houden. Past zo geweldig bij de met veel poppie elementen ingekleurde postpunk van de band.

Below The Waste is een heerlijk diverse plaat geworden, waar we luisterbeurt na luisterbeurt enthousiaster over worden. Neem het opstandige geweld van TCNC met Pendlebury die het op haar heupen heeft. Worden we bij Pinguin Radio erg blij van, zoals we al vanaf het begin van de band een bepaald soort begeestering nooit onder stoelen of banken hebben gestoken.

Wanneer Pendlebury lichtjes kreunt, in het wat ingetogen, maar speelse Tonight, merk je des temeer dat Below The Waste anders klinkt dan de twee voorgangers. Het lijkt muzikaal allemaal wat doordachter. Het is niet uit te sluiten dat de rol van producer John Spud Murphy (onder meer Lankum en Black Midi) een schot in de roos is geweest. Pieter Visscher