Author: Pieter Visscher

Pinkpop 2024 gaat niet de geschiedenisboeken in als meest legendarisch in het rijke verleden van het festival, maar wat was er weer ontzettend veel te ontdekken en te genieten. Verrassingen te over. Vooral positiviteit overheerst. Sikkeneurige mensen vind je überhaupt niet op festivalweides, toch? Die zitten thuis. Zij die er zijn willen louter vertier en worden op hun wenken bediend. 

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

Vooral de Nederlandse muzieksector is erg goed vertegenwoordigd in Landgraaf, met eurovisiesongfestivaldeelnemers als Joost, Anouk, Douwe Bob en S10. Eerstgenoemde mag zaterdag om 12 uur al openen en dat zorgt meteen voor extra veel drukte op het Pinkpopterrein. Slimme zet van de programmering. Joost Klein start met Europapa en wint zieltjes met zijn mix van pop voor de massa, happy hardcore en wat elementen uit de hiphop en punk. Muzikaal hoogstaand? Geen moment. Dat is ook niet de bedoeling. Klein wil feest en krijgt dat ook. Veel interessanter al met al als je het afzet tegen de mierzoete popliedjes van Acda en De Munnik, die niettemin uit volle borst worden meegezongen. Het regent. Nog geen zonnestralen. Die zijn bewaard voor de zaterdag en de heerlijke zondag, als er volop zonnebrandcrème vloeit uit tubes.

Vrijdags zien we het Japanse Babymetal, dat de eentonigheid in de sound enigszins het hoofd biedt met enthousiaste zangeressen die de ingestudeerde choreografie prima uitvoeren. Dat het geregeld vals is drukt de pret geenszins. Het is vrolijkheid alom in diverse moshpits. Handjes in de lucht, lichtjes van de telefoon aan en zwaaien maar. Dat werk. Het gezelschap heeft de gunfactor. We gaan op zoek naar sushi op het terrein, waar de oosterse keuken sowieso weer goed vertegenwoordigd is. De diversiteit is groot, terwijl het toch steevast het drukst is bij de tentjes met patat, hamburgers, kroketten en frikandellen. “Heb je extra mayo?!”

Na Babymetal is het de beurt aan de doldrieste Yungblud, gediagnosticeerd met ADHD en die kwaliteiten vertaalt hij naar het podium. De energiekste act van het weekeinde. I Love You, Will You Marry Me is een van de bekendere liedjes van de Britse rocker. Yungblud scheurt over het podium en glijdt uit. Hij lacht en maakt van de nood een deugd door het natgeregende voorste gedeelte van het podium een paar keer als glijbaan te gebruiken, wat leidt tot veel hilariteit. De overtuigende rock van Dominic Richard Harrison (26) wordt uit volle borst meegezongen. Harrison begon op zijn zesde al met gitaarspelen, wat niet zo gek is, omdat pa een gitaarwinkel bestiert. Qua uiterlijk zou ie een zoon van Gary Numan kunnen zijn. Yungblud laat zijn enthousiaste toehoorders uit volle borst “Fuck you motherfuckers!” schreeuwen. De beweeglijke Brit verwekt in elke zin die hij richting het Pinkpoppubliek stuurt minstens twee keer het woord fuck, fucking, motherfucker, motherfucking of fucker en dat bevalt eigenlijk prima.  Yungblud eindigt in de top vijf met beste acts in Landgraaf. Gaat nog veel groter worden dan dat hij nu al is. Jongen heeft eigenlijk alles. De looks, de lach en de liedjes. De drie L’s.

Meer overtuigende rock horen we van Royal Blood uit Brighton, dat een zéér overtuigende set speelt en in de toekomst van Pinkpop weleens het festival zou kunnen afsluiten. Misschien hebben ze nog twee sterke albums nodig om zover te zijn. Tweemansband met een vernietigende sound. Mooie opmaat naar twee acts met veel perfecte popliedjes. De zwijmelende Avril Lavigne als eerste. Goedlachs en prima bij stem, gevolgd door Keane, dat een ongekend arsenaal aan goeie liedjes in de bagage heeft. Tom Chaplin zit goed in z’n vel zo te zien. Het rijke kleurenpalet aan poncho’s maakt de show van de Britten nog wat feestelijker. Er zit veel liefde in de set. Chaplin heeft de fles vaarwel gezegd en lijkt in de vorm van zijn leven. We vergeven ‘m alle plattitudes tussen de liedjes door. “Pinkpop, are you okay?! Zeker man! Lekker dansen ook, op al die voortreffelijke liedjes van jou en je band. Gelukzalige sound waar we allemaal zoveel behoefte aan hebben in roerige tijden als de onze. Op een planeet waarop positiviteit het uiteindelijk altijd gaat winnen van negativiteit. Niet in de laatste plaats door heerlijke festivals, zoals Pinkpop, dat er gewoon weer in geslaagd is een editie neer te zetten waarvan intens is genoten. Hartstikke veel krenten in de pap, al had een écht grote afsluiter als Rammstein of The Smashing Pumpkins (ja, die zijn weer op tournee en hoe!) en gaan we Depeche Mode toch nog eens zien in Landgraaf na de afzegging wegens blaaskanker van Dave Gahan in 2009? Maneskin is nu de hoofdact van de vrijdag. De Italianen doen het naar behoren en toch jeukt het, ergens.

De zaterdag is vooral de dag van The Analogues (foto), dat vroeg in de middag mag aftrappen op het hoofdpodium. Het is ongelooflijk knap wat de laatste tien jaar is neergezet. Tot in de perfectie uitgevoerde nummers van The Beatles. Enorm grote band op het toneel, waar we onder andere Diederik Nomden vocaal zien uitblinken. Hoogtepunt is While My Guitar Gently Weeps, het George Harrison-nummer, ook verantwoordelijk voor het misschien nog wel fraaiere Here Comes The Sun, dat achterwege blijft. Tijdens Helter Skelter gaat het dak eraf. Navarone-zanger Merijn van Haren is er speciaal even voor ingevlogen.

We zien ook het oude vertrouwde De Jeugd Van Tegenwoordig (foto) de tent afbreken. De Jeugd, crowdsurfend, wild dansend en überrelaxed als altijd, terwijl de geniale Bas Bron achter de toetsen pas écht de show steelt. De vier hebben de ronduit afgrijselijke autotune ontdekt en dat is nou nét niet echt een verrijking van het geluid te noemen. Niet meer doen joh! De band uit de hoofdstad slaat er volledig mee door. Het werkt op de zenuwen. Gelukkig zijn de songs zonder autotune goed te doen. Watskeburt?! steekt er wel weer met kop en schouders bovenuit.

Nothing But Thieves heeft die autotunerotzooi niet nodig om te imponeren omdat ze met Conor Mason domweg een van de sterkste vocalisten in het huidige pop- en rockcircuit in de gelederen hebben. Het wordt een bestofset met alle krakers, waaronder het overheerlijke dansnummer Welcome To The DCC, dat tot de hoogtepunten behoort. De wei gaat los en schreeuwt teksten uit volle borst mee. “Welcome to the DCC, Dead Club City. Wake up in the DCC, Dead Club City. All the heaven, all the time. If you dream it, you can have it. If you believe it, it can happen. Welcome to the DCC, Dead Club City. Live your perfect life.” Het is een tekst die zou kunnen slaan op een heerlijk festival als Pinkpop. Nothing But Thiefs is de eigenlijke headliner van de zaterdag, waar de Schotse deejay Calvin Harris mag afsluiten. Geen spektakel, maar oké, wel lekker dansen.

Wat ook kan tijdens Loreen, een van de eerste acts op de zondag. Het is bloedheet op een zonovergoten dag. De Zweedse laat haar fans uit volle borst meeblèren met Euphoria, waarmee ze het Eurovisie Songfestival won. Mooie verschijning en goed bij stem. Eigenlijk niets mis mee. Wat ook geldt voor Dool, uit Rotterdam. Sterker: de band van Raven van Dorst is een van de hoogtepunten in Landgraaf. De mix van dark rock, doomrock en zelfs progressieve rock is een genot om naar te luisteren. Van Dorst geniet als de pleuris (zoals ze het zelf zou kunnen zeggen) en is gekleed in prachtig wit. Wát een strot en wat een overweldigende sound horen we in de uitpuilende tent. Dool is misschien wel de beste rockband van Nederland op dit moment en verdient volle zalen in binnen- en buitenland, waar de band ook steeds grote wordt. Hulde! Diepe buiging! Champagne!

Wat ook geldt voor het zéér verrassend, frisse en speelse Limp Bizkit (foto). Frivoler dan ooit met een Fred Durst (53) die nog nooit zo goed heeft geklonken en er ook beter uitziet dan ooit tevoren. Die baard mag wat korter, maar dat nieuwe kapsel, die enorme bos grijze krullen, maakt Durst niet alleen grappiger om naar te kijken, het doet ‘m ook sympathieker overkomen op een of andere manier. Limp Bizkit valt ongelooflijk goed in de smaak op een festivalweide waar zo’n 70.000 man aan het dansen is en waar DJ Lethal ook de show steelt door tussen de songs door onder meer Lynyrd Skynyrd, Backstreet Boys, George Michael en The Outfield voorbij te laten komen. Het leidt tot extra hilariteit tijdens een uur rock en lol. “Josie’s on a vacation far away. Come around and talk it over. So many things that I wanna say. You know I like my girls a little bit older.” Blijft zalig. Iedereen zingt mee. Limp Bizkit opent met Break Stuff en sluit er ook mee af. Het kan allemaal. Er wordt een smaakvolle coverversie gespeeld van Nirvana’s Come As You Are en Ed Sheeran zingt ook een moppie mee. Durst plaagt ‘m een beetje, maar spreekt ook zijn waardering uit. Sheeran lijkt het allemaal op waarde te kunnen schatten. Ook tijdens het overtuigende optreden van Hozier komt Sheeran even buurten. Hij zingt opnieuw mee en heeft de lach na de promotie van zijn cluppie Ipswich Town naar de Premier League nog altijd niet van z’n gezicht. Hozier sluit af met het briljante Take Me To Church, dat nog altijd een heerlijke aanklacht tegen de hypocrisie van religie in alle soorten en maten blijft. Geïnspireerd door de briljante religiecriticus Christopher Hitchens. De Ier Hozier wint zieltjes in Limburg. Wat ook geldt voor het legendarische Jane’s Addiction uit Los Angeles. In de oude bezetting met onder anderen tatoeagekoning Dave Navarro en boegbeeld Perry Farrell in de gelederen. Farrell (65), met cowboyhoed en meer soigné dan we ‘m in het verleden zagen oogt niettemin breekbaarder dan ooit. Uiteindelijk gaan al die drugs dan toch hun tol eisen? De show lijdt er niet onder. De Amerikanen spelen verpletterend hard en overtuigend en Farrells stem wordt met het nummer minder breekbaar. We zien de meest legendarische band van Pinkpop 2024 in een voor de helft gevulde tent, terwijl de aanprijzingen van Fred Durst er niet voor niets waren. De aanwezigen zien een van de sterkste rockshows dit weekeinde in Landgraaf. Terwijl Sam Smith ook indruk maakt, op de North Stage. Extravaganter dan ooit tevoren wordt een show vol seks en dans gegeven. Veel schaarsgeklede danseressen en Smith die vaak van outfit wisselt. De algehele boodschap: heb schijt aan de hele fucking wereld en wees gewoon wie je wil zijn. Zo is het ook. Loop erbij zoals je erbij wil lopen. Kleingeestige figuren houd je niet tegen. Denk ruim en kleurrijk. Omarm jezelf. Dat is de teneur van de show van Smith, die met het jaar meer allure krijgt. Spektakel van A tot Z.

Hetgeen afsluiter Ed Sheeran niet nodig heeft. Hij is in zijn eentje een volledige band, omdat gebruikgemaakt wordt van de loop-pedalen van zijn Boss RC-30. Hij vertelt erover. Hij hoort zijn liedjes op natuurlijke wijze veranderen elke keer dat hij live optreedt, iets wat Sheeran als een goede zaak beschouwt en geef ‘m eens ongelijk. “Ik ben niet zenuwachtig als ik met dat looppedaal het podium op ga.” Een vriend voor het leven. Net als Sheeran, voor zijn trouwste fans vooraan. Meisjes en vrouwen van alle leeftijden barsten om de haverklap in tranen uit tijdens de met veel emotie geladen songs van Sheeran, die een prachteditie van Pinkpop op energieke wijze afsluit. Verrassingen te over in Landgraaf. Hup Pinkpop hup!