Category: Breekijzer

Linking Park – Fighting Myself

Tijdens de restauratie werkzaamheden aan het dit jaar 20 jaar oude Meteora album van Linkin Park zijn een paar verloren gewaande juweeltjes opgedoken die zullen worden toegevoegd aan de jubileum-editie van dat klassieke album.

De platinum raprockers, of was het rockrappers? klinken dus nog jong en fris op Fighting Myself. Dat zo’n toptrack zo lang stof heeft liggen te vergaren in een of andere (virtuele) la geeft maar weer eens aan dat direct berokkenen lang niet altijd weten wat goed van ze is. Maar beter laat dan….

Ayron Jones – Blood In The Water

Ze zijn zeldzaam tegenwoordig, maar wie goed zoekt kan zo af en toe nog wel eens een ouderwetse gitaarheld vinden. Piep is hij niet meer maar met zijn 36 lentes vertegenwoordigt Ayron Jones toch zeker een nieuwe generatie.

Verschil tussen Jones en de gitaargoden van weleer is dat de oude garde vrij eenkennig was, ze speelden blues en hard rock of sympho en metal. Jazzcats daargelaten natuurlijk. Jones is een omnivoor op muziekgebied. Hij is bekend met BB King, maar ook met Nirvana, met Run DMC, maar ook met The Stones met Jeff Beck, maar ook met Slipknot. Zoals gezegd de man is een alleseter. Zijn albums zijn dan ook vaak bonte verzamelingen met als verbindende factor zijn soulvolle zang en geïnspireerde gitaarspel. Ook mag Jones zijn versterker graag op 11 zetten.

Blood In The Water is een klassieke (hard)rockballad met een bluesy afdronk. Uiteraard pakt de meester weer lekker uit op gitaar. Album staat in de steigers, tour is in de planningsfase.

The Luka State – Tightrope (Walking On A Wire)

The Luka State is geen onbekende meer in On The Rocks kringen. Tightrope (Walking On A Wire) is de 3e Breekijzer op rij die de band binnensleept! Oxygen Thief, Matter of Fact en Tightrope komen alle 3 van het vrijdag verschenen nieuwe album van het (vier)koppige bandje  uit het Britse Winsford. More Than This is hun 2e.

Vanwaar al die aandacht? The Luka State is een van de weinige jonge bands die ouderwets rockt, nog lekker onstuimig tekeer gaat zonder rekening te houden met trends, rages en commerciële belangen. (En al helemaal niet met de buren ;). Als de boys hip hadden willen zijn zouden ze wel post-punk zijn gaan maken en als ze rijk hadden willen worden hadden ze wel een autotune aangeschaft en Ed Sheeran lief aangekeken.

Dat wil allemaal niet zeggen dat de band zich er bij heeft neergelegd om lekker obscuur in de marge te blijven rommelen.  The Luka State wil wel degelijk gehoord worden – ze spelen niet voor niets zo luid- maar dus  wel op eigen voorwaarden. Dat waarderen we ten zeerste en  vandaar dus die voorkeursbehandeling.

Live 15 april in de Bitterzoet/Amsterdam. 15 juni Graspop/Dessel België.

 

snake eyes – no one is truly cool

Het recalcitrante Britse punkrocktrio snake eyes volgt oud Breekijzer 40 winks op met een prettrack die weer zo goed is dat we hem maar weer tot Breekijzer hebben gebombardeerd.

De boodschap moge duidelijk zijn, no one is truly cool en zo is het. De gitaren staan weer op scherp, bas en drums zijn weer doorgeladen. Ondertussen deelt frontman Jim Heffy zijn door schade en schande opgedane levenswijsheden. Na iets meer dan 2 minuten zijn staan we alweer buiten. Kort dus, maar krachtig.

Freespirits – Deep In A Hole

Uit Londen komen de vrije geesten die goede sier maken met Deep In The Hole.

Freespirits afficheert zich als alternatief en ‘high energy’ en doorgaans klopt dat ook, maar niet op hun nieuwe single. Op Deep In A Hole rockt het trio op zijn retro’s, op zijn 90’s om precies te zijn, vleugje grunge, mespuntje Britpop. Die richting.

De motor van Freespirits zijn de gebroeders Carlo en Lucas Mariani die een jaar of tien geleden van Italië naar de U.K. emigreerden om dichter bij het vuur te zitten. Deep In A Hole is afkomstig van een nog te voltooien tweede album. De fans hebben zeven jaar moeten wachten op The Upside Down, want zo lang is het geleden dat Freespirits debuteerde op het albumfront. De release zal worden gesteund door een uitgebreide tour door Europa. More to follow dus.

Spotlights – Algorithmic

Spotlights is een trio uit de Amerikaanse industriestad Pittsburg die door kenners wordt ondergebracht in de categorie post-metal.

Metal dus, maar niet de gebruikelijk duivelsaanbiddende en gehoorbeschadiging veroorzakende variant. Zoals Algorithmic laat horen is Spotlights wel degelijk heavy, maar meer in sfeer dan volume. De nieuwe single is een traag stomende stromende track met een new waverige hook, plagerige zang en tegen het einde een lekker lange vrije uitloop voor de gitarist die zijn instrument laat kraken, kreunen en zuchten. Doel van de band was om hun derde album essentieel anders te laten klinken dan zijn voorgangers. Mission accomplished!

Alchemy For The Dead verschijnt op 28 april.

Enter Shikari – It Hurts

Au!, zo had de nieuwe single van Enter Shikari ook kunnen heten, maar de band heeft voor It Hurts gekozen.

Niet dat er veel keuze was, het nummer kwam tot zanger/toetsenist Lou Reynolds riff in een droom, refrein, couplet, tekst, de hele mik mak. Gelukkig kon hij zich de droom nog herinneren toen hij wakker werd ‘s nachts om 3 uur. Tot chagrijn van zijn vriendin deed hij het licht aan en zong It Hurts in zijn telefoon.

‘ s Ochtend bleek het best een aardig nummer, zo goed nummer eigenlijk dat het nu dienst doet als uithangbord voor het nieuwe album van de Shikari’s. Voor een droom heeft It Hurts een vrij coherente tekst met een simpele, maar belangrijke levensles, ‘je kunt niet meer dan je best doen’.

Voor Enter Shikari – dat vroeger nogal neurotisch uit de hoek kon komen is It Hurts een relatief rustig nummer. Er wordt stevig gemusiceerd, maar men blijft binnen de lijntjes. Album acht van de band uit St Albans luistert naar de titel A Kiss For The Whole World en komt op 23 april online. Voor de fans en de freaks zal het album ook als cd en op (gekleurd) vinyl verschijnen.

snake eyes – 40 winks

Grit pop, die kenden we nog niet. Grit is het Engelse woord voor grind en zal in dit geval gruizig betekenen, zeg maar grunge. Maar dan op zijn Brits. Het etiket past prima op dat wat snake eyes te bieden heeft; poppy punk geserveerd met gruizige gitaren en gezongen met een plat Britse accent.

Snake eyes zijn 3 brutaaltjes uit Brighton. Two lads and a lady. Zonder afbreuk te willen doen aan het eerder verschenen handjevol singletjes en  album (mixtape zeggen ze zelf) mogen we 40 winks toch wel een flinke stap voorwaarts noemen. Nog niet eerder vielen alle elementen van hun sound zo goed op hun plaats. Gevalletje van oefening baart kunst.

40 winks gaat over de chronische slapeloosheid waar de frontman Jim Heffy aan lijdt. Best een serieus onderwerp. De zelf gefabriceerde clip van 40 winks is echter een en al vrolijkheid. Je ziet de zanger-gitarist genieten van een kopje kruidenthee terwijl hij in gevecht is met een pot pepers. Geinig, maar vooral erg goed.

The Luka State – Matter of Fact

The Luka State rockt zoals rock is bedoeld op nieuwe single Matter Of Fact. De immer sterk zingende Conrad Ellis zit mooi midden in de mix omsingeld door een stel bronstige gitaren en scherp gehouden door een opgewonden ritmesectie met precies op het juiste moment een bevrijdende gitaarsolo.

Lang bleef The Luka State een singlesband met in tien jaar tijd slechts één album. De Britten vieren hun tweede lustrum met een langverwachte opvolger, More Than This dat begin maart moet gaan uitkomen. Het album wordt uiteraard ingeleid met een series singles, daarvan is Matter Of Fact de vijfde. Producer is de van zijn werk met U2 en Foo Fighters bekende Adrian Busby.

Rival Sons – Rapture

Rapture betekent wederopstanding in het Nederlands. De nieuwe single van Rival Sons heeft dus een wat Bijbelse titel.

Ook de bandnaam doet evangelisch aan. De bekendste rivaliserende zonen zijn Kaïn en Abel. Misschien met uitzondering van Liam en Noel. Om het Bijbelse thema voort te zetten. De nieuwe single van Rival Sons is een geschenk uit de hemel!

Tommi Iomi zal zich voor zijn kop slaan dat hij niet op die riff is gekomen, Jeff Buchanan gaat tekeer als ware hij bezeten door de geest van Paul Rodgers en de gitaarsolo’s zijn Jimmy Page waardig. Inderdaad Rapture rockt alsof het 1969 is en dat is precies de bedoeling. De tekst van Rapture  is overigens voor velerlei uitleg vatbaar en zou best Christelijk kunnen zijn. De muziek daarentegen – onvervalste bluesrock- wordt al sinds Robert Johnson zijn ziel verkocht aan de duivel toegeschreven.

De zware jongens uit Longbeach, California komen dit jaar niet met één maar met twee nieuwe albums, die thematisch verbonden zijn. Eerst verschijnt in juni Darkfighter, daarop staat Rapture  en later dit jaar komt Lightbringer. Hallelujah!