Category: De IJsbreker

Deerhunter – Death in Midsummer

Welkom terug Deerhunter!Bijna vier jaar hebben we moeten wachten op nieuwe muziek van de band uit Atlanta, maar zoals de volkswijsheid wil, ‘dan heb je ook wat’. Death in Midsummer is het openingsnummer cq smaakmaker van het nieuwe album van Deerhunter, dat op 18 januari volgend jaar publiek zal worden gemaakt.

De 7e van Deerhunter gaat ‘Why Hasn’t Everybody Disappeared’ heten en wordt door de band omschreven als een science fiction album over het heden.  Dat klinkt interessant. Voorbode Death in Midsummer is een zorgvuldig opbouwende indie-Americana ballad met meeslepende gitaren en een zich langzaam opwindende Bradford Cox, die zingt over vergankelijkheid. Cox en co maken zich zorgen over de toekomt van hun land. Wie de Amerikaanse politiek een beetje volgt, weet dat daar alle reden toe is.

Deerhunter zou Deerhunter niet zijn als de politieke lading niet verstopt zou zitten in een tekst, die voor verschillende uitleg vatbaar is. Zo komt het woord ‘Death’  in het hele nummer niet voor en ‘Midsummer’ ook niet. Ook muzikaal laat de band zich weer moeilijk vastpinnen. Zo houdt de band de spanning er in en de interesse vast, al zeven albums lang.

Balthazar – Fever

Eind 2016 maakte Balthazar bekend na zes jaar onafgebroken toeren voorlopig even alle activiteiten te op te schorten. De vrees sloeg de vele fans om het hart. Was dit het begin van het einde van misschien wel de beste band van het Europese continent?

Veel tijd om zorgen te maken was er niet. De virtuele inkt van het persbericht waarin het hiaat werd aangekondigd was nog niet droog of de eerste solo-projecten verschenen al online. Wat bleek? In plaats van de gevreesde magere jaren was het smullen geblazen met prachtalbums van Maarten Devoldere’s Warhaus, Jinte Deprez’ J Bernhardt en Simon Casier’s Zimmerman.

Het succes van de bij-bands was van dien aard dat niemand verbaasd zou zijn geweest als de werkonderbreking voor onbepaalde tijd zou zijn verlengd.  Maar niet dus. Min of meer vanuit het niets verscheen deze week een nieuw nummer van Balthazar met de mededeling dat het hier het titelnummer betrof van een gloednieuwe langspeler, Fever geheten.

Je vraagt je af waar de band de tijd en de inspiratie vandaan heeft gehaald, want het nieuwe album is geschreven en opgenomen terwijl Maarten, Jinte en Simon druk in de weer waren met hun buiten-bandse activiteiten. Hoe dan ook Balthazar heeft weer de geest.

Het heupwiegende Fever belooft weer een prachtalbum. Een Afrikaans aandoend intro (duimpiano, Marimba?) en intermezzo doen aan Talking Heads denken, de nadrukkelijk onnadrukkelijke leadzang en de ruimtelijke koortjes zijn echter gepatenteerde handelsmerken van de band die onuitwisbare indruk maakte met songs als Fifteen Floors, Sinking Ships en Bunker.   

Dus alles is weer wel in het Balthazar-kamp? Niet helemaal. Violiste Patricia Vanneste heeft haar vertrek heeft aangekondigd. Ze speelt nog wel mee op het nieuwe album, maar zal live niet meer van de partij zijn. Dus ook niet op 7 maart als Balthazar in de AFAS Live staat.

Agar Agar – Sorry About The Carpet

Wie zijn band Agar Agar noemt, heeft of voedingskunde gestudeerd of is overtuigd veganist. Agaragar is namelijk een bindmiddel dat vaak gebruikt wordt als vervanger van gelatine, dat blijkbaar wel dierlijke stoffen bevat.

Zo leer je nog eens wat. We stuitten op deze informatie op zoek naar de band die zich Agar Agar noemt. Agar Agar is een duo uit Parijs. Hij heet Armand Bultheel en zij Clara Cappagli. Vorige week stonden ze nog op ADE waar ze een beetje de vreemde eend waren, want ook al gaat het duo live schuil achter een batterij elektronische keyboards, ze zijn toch echt meer pop dan EDM.  Dansbare pop, dat dan weer wel.  

Agar Agar is cultureel erfgenaam van Daft Punk, Phoenix, Air etcetera, de bands die -twintig jaar geleden alweer- de Franse electronica op de internationale kaart zetten. Agar Agar is niet de enige nieuwe Franse act, die internationaal aan de weg timmert. Het duo bevindt zich in het goede gezelschap van entre autre Christine & The Queens, Juniore en Polo & Pan.  

Agar Agar debuteerde in 2016 met een EP met daarop het nummer Prettiest Virgin, dat met enige vertraging een pan Europese hit is geworden en waarschijnlijk de reden dat het duo gevraagd werd voor ADE. Vorige maand verscheen het debuutalbum, The Dog And The Future met daarom een tiental intrigerende songs, die zowel retro als futuristisch klinken. De teksten zijn net zo bijzonder als de producties. Ze gaan bijna allemaal over een hond. Zo ook de single, een nummer over een trouwe viervoeter, die tot spijt van de eigenaar zijn behoefte heeft gedaan op het tapijt. Vandaar de titel van onze nieuwe IJsbreker , Sorry About The Carpet. 

Sundara Karma – Illusions

“Laten we niet al te stellig zijn en beweren dat Sundara Karma het dit jaar gaat maken, dat kan namelijk ook volgend jaar zijn. Maar dat de band afstormt op roem en fortuin is een ding dat zeker is”.

Dat schreven we twee jaar geleden naar aanleiding van de single ‘A Young Understanding’, die we prompt tot IJsbreker bombardeerden. Daarna volgden ‘She Said’, ‘Flame’ en ‘Happy Family’ en was wel duidelijk dat onze voorspelling uit zou komen. In Engeland heeft Sundara Karma inmiddels de A-Status bereikt. Bij ons -moeten we eerlijk toegegeven-  is er nog wel wat terrein te winnen. Maar -daar gaan we weer- dat is nu toch echt alleen nog maar een kwestie van tijd.

Illusions, de eerste single van het nieuwe album van de glamrockers uit Reading is er namelijk een voor de boeken. In het begin vergeleken we de band van Oscar ‘Lulu’ Pollock ook met Arctic Monkeys. Die vlieger gaat nog steeds op. Pollock’s stem doet sterk denken aan die van Alex Turner op het nieuwe Arctic Monkeys album. Maar waar Turner veel vorm en weinig inhoud biedt op Tranquility Hotel, heeft Sundara Karma een toptrack gecomponeerd waarin Pollock alle ruimte heeft om te schitteren. En hij niet alleen. De tweede helft van het ruim 5 minuten durende Illiusions geeft hij over aan de band, die de spanning opvoert tot een bijna ondraaglijk niveau.

Je kunt overigens ook zeggen dat Pollock en Turner dezelfde held hebben, het zelfde voorbeeld volgen, dat van the late great David Bowie. Zijn invloed is bijna tastbaar op Illusions. Met zijn vrouwelijke voorkomen lijkt Pollock ook nog eens behoorlijk veel op Bowie ten tijde van Hunky Dory. Wat ons betreft bestaat er na Illusions geen enkele twijfel meer. Sundara Karma is gemaakt is van headliner materiaal.

Pond – Sixteen Days 

Pond valt met de deur in huis op nieuwe single Sixteen Days. Na een kort intro op een instrument, dat nog het meest lijkt op een vuvuzela, begint Pond-frontman Nick Allbrook aan zijn verhaal over – ja waar over eigenlijk?- waarschijnlijk gewoon over liefde. Of ongewone liefde. Het is tenslotte Pond.

Zo vaag als de tekst is zo duidelijk is de song. In nog geen drie minuten zet Pond een nummer neer dat compact is en dansbaar. Met zijn knorrende bassen, synthesizer riedels en gecentrifugeerde achtergrondzang lijkt Sixteen Days geïnspireerd door 80’s electro-pop. Anders dan we van de Australiërs gewend zijn dus, maar we zijn niet anders van ze gewend. De offshoot van Tame Impala waakt er voor om in herhaling te vallen.

Hopelijk is Sixteen Days de voorloper van een nieuw album van de band uit Perth, die een kleine tien jaar geleden begon als trio aangevuld met wie maar mee wilde doen. Vooropgesteld dat men interesse had voor geestverruimende rock. Dat bleken er heel wat te zijn. De pool waaruit kan worden geput telt een klein dozijn muzikanten, waaronder Kevin Parker van Tame Impala. De kern van Pond, Allbrook, Jay Watson en Joe Ryan speelt mee op Innerspeaker, het debuutalbum van Tame Impala en maakt deel uit van de liveband.

Als wederdienst produceerde Parker alle albums van Pond tot nu toe. Of hij ook betrokken is bij Sixteen Days is nog onduidelijk. Evenmin is dus helder of de nieuwe single de voorbode is van een nieuw album, het zou hun 8ste worden. Vooralsnog heeft de band alleen laten weten weer op tournee te gaan, deze maand al. Helaas alleen in Canada, de V.S. en in thuis in the land down under.

Sharon Van Etten – Comeback Kid  

Sharon Van Etten is terug, new and improved zouden ze in Amerika zeggen. Natuurlijk is de zangeres, die ons eigentijdse classics schonk als Every Time The Sun Comes Up en Our Live direct herkenbaar, -wat wil je met zo’n stem- maar in Comeback Kid staan de drums harder dan voorheen en bepalen synthesizers de duistere sfeer van haar eerste nieuwe nummer in vier jaar.

Met zijn Talk Talk achtige intro en vocalen, die aan de grote Patti Smith doen denken zit er een duidelijke jaren tachtig smaak aan Comeback Kid, een periode die de 37 jarige zangeres niet heel bewust heeft meegemaakt.

De interval tussen doorbraakalbum, Are We There (2014) en Sharon‘s vijfde, die begint volgend jaar uitkomt, is niet ingegeven door luiheid of gebrek aan inspiratie. Allesbehalve. Ze is in de tussentijd moeder geworden en heeft hard gewerkt aan haar nevencarrière als actrice. Sharron is te zien in de Netflix serie The OA en op het toneel in een adaptatie van Twin Peaks. O ja. Ze is ook weer gaan studeren, psychologie. Tussen de bedrijven door heeft de moeder/actrice/student toch nog tijd gevonden om songs te schrijven voor haar nieuwe album, songs die bewust een beetje schuren. ‘I didn’t want (the album) to be pretty’, zei ze onlangs in een interview. Het Remind Me Tomorrow album werd geproduceerd door John Congleton, die zo’n beetje de halve muziekwereld in zijn studio heeft gehad, variërend van Blood Red Shoes tot War On Drugs, van Brian Wilson tot David Byrne en van Sigur Ros tot Lana Del Rey.

Comeback Kid laat horen dat het artistieke huwelijk van de studioveteraan en de indie-diva een, zoals de Amerikanen zeggen – match made in heaven -is.

 

White Lies – Time To Give

Zeggen dat we aangenaam verrast zijn over de nieuwe single van White Lies is een understatement. We zijn dolenthousiast over Time To Give! Misschien wel extra omdat we de band stiekem al hadden opgegeven.

Daar was ook wel reden toe. Vorig jaar nog verscheen er een nieuw album van White Lies, maar dat was vooral minder van het zelfde en ook geen succes. De platenmaatschappij van White Lies verloor het vertrouwen en liet de band vallen. Misschien was dat net de schop onder de kont, die de band nodig had. Daar lijkt het in ieder geval wel op. Time To Give getuigt van een nieuw elan, van een hernieuwde drang om te bewijzen dat er nog wel degelijk leven zit in de band.

Los van een accentverschil -meer keyboards minder gitaren- ligt Time To Give in het verlengde van oude successen als To Lose My Life, Death en Bigger Than Us. De sombere Britse 80’s new wave sound, die ook bands als Interpol en Editors tot mooie dingen beweegt, blijft de belangrijkste bron van inspiratie. De druk om te scoren lijkt echter te hebben plaatsgemaakt voor een hervonden liefde voor muziek.

Het ruim 7 minuten durende Time To Give heeft een part 1 en een part 2. De eerste helft is vocaal, het sluitstuk grotendeels instrumentaal en werkt toe naar een climax van stadionformaat. Laten we niet overdrijven en zeggen dat Time To Give het beste White Lies nummer tot nu toe is, maar dat de Britten weer terug zijn aan het front is wel duidelijk.

LIVEDATA: 18/2 Paradiso, Amsterdam. 19/2 Doornroosje,Nijmegen. 21/3 Effenaar, Eindhoven.

Villagers – Again

Single 3 van het aanstaande Villagers album is in één woord ijzersterk. De beste van de drie. Niks mis met het prachtige Trick Of The Light en het mooie Fool, maar Again is raar en anders, en zo horen we het graag.

Om te beginnen vallen de synthesizers op. Waar eens de gitaren vreedzaam tokkelden grommen nu de elektronische keyboards. Bijzonder ook is de hypnotische stem, die het hele nummer door Again zegt. Daar bovenop onderlangs en tussendoor zingt Connor O’Brien zoals alleen hij dat kan met zijn lenige stem en bitterzoete timbre. Voeg daar de meeuwen aan toe die de song in en uit luiden en je hebt een juweel van een nieuwe single.

Afgaande op de drie songs die Connor O’Brien vooruitgestuurd heeft, is het nu al veilig om te zeggen dat het vierde Villagers album The Art Of Pretending To Swim een plaat wordt om te koesteren, een die wezenlijk anders is dan de voorgangers. En zo hoort het.

LIVEDATA 01/11 La Madeleine, Brussel (BE) 12/11 Doornroosje, Nijmegen 13/11 Melkweg, Amsterdam 28/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Sam Fender – Dead Boys

Met een naam als Sam Fender kan je bijna niet anders dan gitaar gaan spelen. Fender is de fabrikant van een van de meest iconische gitaren uit de pophistorie, de Stratocaster, het wapen van keuze van Hendrix t/m Harrison en van Ty Segall t/m Khruangbin.

Eerlijk gezegd weten we niet op wat voor gitaar Sam speelt. Erg belangrijk is dat ook niet, want zijn gitaarspel is niet de reden om naar hem te gaan luisteren. Het is de combinatie van stem, sound en teksten, die van Sam Fender een belangrijke nieuwkomer maken. Hij was een van de ontdekkingen van LL18.

De elektrische gitaar is wel sfeerbepalend voor zijn muziek. Sam is een singer-songwriter, die inplugt en meestal met een ritmesectie werkt. Dat geeft zijn songs meer body dan die van de collega’s, die solo en akoestisch spelen.

Sam Fender schrijft geëngageerde teksten. Hem een protestzanger noemen gaat misschien wat ver, maar voor liedjes over de liefde hoef je bij hem niet aan te kloppen.

Nieuwe single Dead Boys gaat bijvoorbeeld over de zelfmoordepidemie onder Britse mannen. Gemiddeld beroven zo’n 84 mannen per week zich van het leven in Engeland. Sam verbaast/ergert zich er over dat dit gruwelijke feit nauwelijks aandacht krijgt in Engeland. Dead Boys is zijn zevende single, een album ligt nog in het verschiet, net als een glanzende toekomst voor de 22-jarige Brit.

LIVEDATA 18/09 Paard, Den Haag 19/09 Indiestadt @ Paradiso, Amsterdam 22/09 Kadepop, Groningen 23/09 Van Alleen Naar Zachter, Amsterdam

Still Corners – The Message

Wegens succes gepromoveerd! Nou ja succes. Dat is misschien wat voorbarig, maar na twee weken te hebben meegedraaid is The Message van Still Corners gaan groeien en bloeien en denken we dat we heel veel luisteraars een plezier doen door ze te attenderen op het bestaan van deze prachtlaat. Dus hijsen we Still Corners op het schild en roepen we The Message uit tot IJsbreker!

Still Corners is een fluisterpopduo uit Londen, dat hun 10 jarige samenwerking viert met een vierde album, Slow Air geheten. Greg Hughes en Tessa Murray zijn op hun best als het tempo traag is en de stemming in mineur. The Message is een song over autorijden, maar dan wel in een open cabriolet bij maanlicht op een lonesome highway.

Muzikaal wijkt The Message enigszins af van de gebruikelijke Still Corners sound waarin synthesizers de sfeer bepalen. Hier zijn het de gitaren – met een sound ergens tussen Neil Young en Chris Isaak in –  die de toon aangeven. Net als de weg die Still Corners bezingt wil je dat het nummer nooit ophoudt. Gelukkig is er de repeatknop.

LIVEDATA 06/12 Vera, Groningen 07/12 Paard, Den Haag 08/12 Q-Factory, Amsterdam