The Grogans is een nieuwe naam in Pinguinlandia. En net als vorige week gaan we voor de IJsbreker naar het zuiden, naar Australië. Na de pittige rock ‘n roll van Girl and Girl is het deze week dus de beurt aan The Grogans. Een gezelschap uit Melbourne dat eerder nogal bleef hangen in de walm van rockabilly, surfrock en aanverwante backpack vibes. Maar de nieuwe single Nowhere To Be laat een heel andere (punk) kant van het trio zien. Gitaren! Lekker puntig. Bier. Feesttent. En flink meeschreeuwen. Gelukkig kan dat allemaal. En misschien wel bij jou in de buurt. 18 mei in TRIX, Antwerpen. 19 mei op London Calling in Paradiso Amsterdam en 3 juni op Dauwpop!
Category: De IJsbreker
Girl and Girl – All I See
Het vermaarde Sub Pop label, de bakermat van de grunge en het lanceerplatform van bands als Fleet Foxes en Beach House heeft een filiaal in Australië. Daarop zit o.a. Rolling Blackouts Coastal Fever en sinds kort ook Girl and Girl.
Behalve geboortegrond en gitaar als leadinstrument vertonen beide bands verder weinig overeenkomsten. Het opvallendste aan Girl and Girl is niet het snarenwerk, hoewel dat er ook mag zijn, maar zanger Kia James. Die heeft een trage vibrato die sommige oudere luisteraars waarschijnlijk wel aan Bryan Ferry zal doen denken. Verder is Girl an Girl (feitelijk 3 boys en een 1 girl) een vrij ongrijpbare band. Ze hebben korte nummers en lange nummers. Sommige zijn recht toe recht aan, andere gaan richting psychedelica. Wat de band niet heeft is een romantische kant. Op al hun songs houden ze het tempo er goed in. Ook zo goed afwezig zijn gitaarsolo’s. Wat is duidelijk dat Girl and Girl gepokt en gemazeld is in het live-circuit. Zoals All I See op plaat klinkt zal het ook op het podium klinken, vrij van opsmuk maar vol energie.
Op 20 mei komt Girl and Girl zich voorstellen middels een optreden op London Calling.
The Last Dinner Party – Nothing Matters
Staat Nothing Matters, de debuutsingle van The Last Dinner Party op ontploffen gewoon omdat het zo’n ontzettend aanstekelijk liedje is? Of speelt het veelvuldig gebruik door de dames van het Engelse woord voor voortplanten ook een rol? Lekker controversieel en zo.
‘And you can hold me Like he held her And I will fuck you Like nothing matters And you can hold me Like he held her And I will fuck you Like nothing matters’.
Dit soort bloemrijk taalgebruik hoor je doorgaans, maar zelden buiten de hip hop. Onze Britse en Amerikaanse collega’s zullen Nothing Matters dan ook niet snel draaien in deze vorm. Van een boycot is echter nog nooit een band slechter geworden. Bandnaam, The Last Dinner Party –het laatste avondmaal- is overigens ook niet helemaal gespeend van controverse. Enige punkattitude kan de dames dus niet worden ontzegt.
Het gezelschap uit Londen is ook niet over één nacht ijs gegaan. Nothing Matters is weliswaar hun eerste single, live draaien ze al een paar jaar mee. Zo waren ze eerder deze maand nog te zien op Motel Mozaique. Op Youtube staan zelfs een paar complete concerten. Daar zie je dat Nothing Matters misschien hun meest in het oor springende nummer is, maar zeker niet hun enige sterke. ook zie je dat Abigail Morris (zang), Georgia Davis, (bas) Lizzie Mayland (gitaar), Emily Roberts (gitaar), Aurora Nishevic (keyboards) en een onbekende drummer met aanstekelijk plezier spelen.
Bij die goede voorbereiding hoorde ook een zoektocht naar de juiste producer. Die vonden ze in de persoon van studioveteraan James Ford. Je kent hem wel van zijn werk met Arctic Monkeys, Gorillaz, Foals en nog een hele rits andere platinum selling artiesten. We durven daarom met een gerust hart te beweren dat we nog veel gaan horen van The Last Dinner Party.
HotWax – A Thousand Times
‘HotWax could be Britain’s next great guitar band‘ kopte de New Musical Express onlangs met hun gebruikelijke mix van branie en chauvinisme.
Maar ongelijk hebben ze niet. HotWax is een (post)punktrio met een classic rock tic. De pikorde van de band is; zangeres/gitarist Talulah Sim-Savage op de voet gevolgd door bassist Lola Sam met hijgend in haar nek drummer Alfie Sayers. Dit drietal trekt nu zo’n jaar of drie gezamenlijk op met als hoorbaar resultaat een achttal tracks die worden gekenmerkt door poppy refreinen en prominente gitaren. Zijnde een gitaarband krijgt elk nummer een extra kick middels een solo die menigeen naar zijn/haar luchtgitaar zal doen grijpen.
A Thousand Times, het titelnummer van een in mei te verschijnen debuut EP onderscheidt zich van zijn voorgangers met mooie koortje, een verassende tempowisseling en weer zo’n enthousiasmerende gitaarsolo. En die uitspraak van NME is mede gebaseerd op de live-optredens van HowWax. Dus hier gaan we nog we meer van horen.
Pacifica – With Or Without You
Bij waardering van muziek spelen vaak niet muzikale factoren een rol. Zo is With Or Without You gewoon een goed nummer, dat een erg goed nummer wordt als je weet dat de zich Pacifica noemende vriendinnen uit Argentinië komen. Hoeveel indie-acts uit Argentinië kennen we? Precies geen een.
Misschien als je heel goed luistert is er een ‘licht’ accent waarneembaar in hun Engelse uitspraak, maar in principe hoor je niet waar ze vandaan komen. Ze maken geen tango of zo.
En nee, hun With Or Without You is geen cover van het gelijknamige U2 nummer. Wat het wel is, is een spontaan klinkende tweeënhalve minuut durende vrouwenpowerindiepopsong met sterke zang en dito gitaarsolo, die zich makkelijk kan meten met wat hun Anglo-Amerikaanse collega’s bekokstoven.
De amigas heten Inés Adam en Martina Nintzel. Pacifica debuteerde eind vorig jaar met Not A Cover Band, een minialbum met—covers van o.a. The Stokes, Arctic Monkeys en Wet Leg. With Or Without You is hun eerste eigen compositie. Mocht je niet meteen overstag gaan zoek dan op Youtube even de beelden erbij en je ziet een super charmante band die best wel eens groot zou kunnen groeien en niet alleen omdat ze uit Argentinië komen.
Scowl – Psychic Dance Routine
Kijk filmpjes van live-optredens van Scowl op Youtube en je ziet een band met een verhoogd risico op moshpits en een reëel gevaar voor kneuzingen op te lopen tijdens het stagediven, passief of actief. Luister naar hun nieuwe single Psychic Dance Routine en je hoort dat het er weliswaar nog steeds stevig aan toe gaat, maar ook dat men min of meer binnen de perken blijft. Dat is nieuw.
Scowl zit duidelijk in de overgang, van hardcore sensatie naar mainstream attractie. Nou ja mainstream. Daarvoor is de muziek van de Californische Kat & The Boys voorlopig nog te stekelig. De ommezwaai komt niet helemaal uit de lucht vallen. Zelfs in hun meest explosieve tracks -die zelden langer dan anderhalve minuut duren en door Kat niet gezongen maar gegrunt worden- klopt een pophart. In Psychic Dance Routine bonst dat hart echter harder dan ooit tevoren.
Toch, mocht de band deze kant op komen, wat ons niet snel genoeg kan zijn, weet dan wel dat Scowl een wolvin in schaapskleren is en het betreden van de arena voor eigen risico.
The Beths – Watching The Credits
Het gaat goed met The Beths, sterker nog het gaat uitstekend met de Nieuw Zeelandse indierockers!
De band van Elisabeth Stokes en haar getrouwen kwam verder dan ooit met hun vorig jaar verschenen Expert In A Dying Field album en de gelijknamige single. The Beths maakt nu gebruik van het verworven momentum door uitgebreide tournee op tournee te gaan. Eerst door Europa daarna door de VS. Pas eind oktober kunnen de bandleden weer in hun eigen bedje kruipen.
In ons land zal The Beths maar liefst drie tussenstops maken, op 14 juli in Ekko, Utrecht, de 15e in Rotown, Rotterdam en de 16e op het Valkhof Festival in Nijmegen.
Er is nog meer goed nieuws. De band heeft een uitstekend Tiny Desk Concert opgenomen die deze week op Youtube is verschenen en….last but not least is er deze week een fonkelnieuwe single uitgekomen. Watching The Credits is The Beths op haar best, een knisperende rocksong met bevlogen zang van miss Beth en geïnspireerd gitaarwerk van Jonathan Pierce.
Bar Italia – Nurse!
Nurse! is de nieuwe single van Bar Italia, een intrigerende band die we eind vorig jaar in de smiezen kregen met de single Poly Amour, een nummer dat je niet kunt beluisteren zonder aan The Cure te denken.
Nurse! lijkt wel van een andere band. Het is een veel oorspronkelijker werkstuk zonder directe verwijzingen of traceerbare invloeden. Nadere bestudering van ouder werk van Bar Italia leert dat de band nogal ongrijpbaar is. Hun songs zoals te vinden op twee albums zijn stuk voor stuk trippy, arty en glossy, maar schieten stilistisch gezien alle kanten op. Bar Italia lijkt de zaken graag wat mysterieus te houden. Een foto waarop de leden herkenbaar staan afgebeeld is er niet. Er bestaat zelfs onzekerheid over de bezetting die varieert van drie tot vijf leden.
Nurse! telt twee leadvocalisten: Nina Cristante neemt de coupletten voor haar rekening, gitarist Jezmi Tarik Femi de refreinen. Uniek aan Nurse! is de vervormde gitaar. De eerste keer dat die in de mix opduikt ben je geneigd om even te checken of het geluid niet van buiten komt.
Anders dan de twee albums die op een obscuur label zitten, wordt het nieuwe album van Bar Italia uitgebracht door een gerenommeerde platenmaatschappij. Je hooft dan ook geen profeet te zijn om te voorspellen dat we nog wel het een en ander van de band gaan horen.
CVC – Sophie
Sophie van CVC draaien we al sinds begin december. Toen was het een lekker nummer waar nog bijna niemand naar luisterde. Nu is het nog steeds een lekker nummer dat hard op weg is een dikke hit te worden.
Niet vanwege een Tik Tok rage of steun van een kapitaalkrachtige platenmaatschappij, maar gewoon omdat het zo’n lekker niks aan de hand liedje is. Voordat Sophie echt ontploft willen we toch even ons vindersloon claimen, dus hebben we er maar IJsbreker van gemaakt. En omdat er verder niet veel soeps is uit gekomen de laatste tijd.
CVC staat voor Church Village Collective. Denk echter niet dat we hier te maken hebben met een kerkkoor met popambities. De band is genoemd naar Church Village hun dorpje van herkomst in Zuid Oost Wales. Pentre’r Eglwys in het Welch. Zo hadden ze zich dus ook kunnen noemen, maar dat zou commercieel gezien niet erg verstandig zijn.
Sophie is een pure op Amerikaanse leest geschoeide popsong met een klassieke gitaarsolo en lekker lang outro dat roept om uit volle borst te worden meegebruld. Sophie is een ode aan de vriendin van de toetsenist. Volgens hem kan ze heel goed zingen, maar weigert ze dat te doen waar anderen bij zijn. Haar bijdrage is een aanstekelijk gegiechel aan het begin van het nummer.
Het debuutalbum van CVC heet Get Real en is al uit. CVC staat ook de 19e of 20ste mei op London Calling.
Ratboys – Black Earth, WI
‘Wel eens gehoord van Tik Tok?’ Je hoort het de platenbaas van Ratboys zeggen toen hij voor het eerst Black Earth, WI hoorde. De Chinese site is momenteel een van de invloedrijkste kanalen als het gaat om het promoten van muziek.
Alleen moet een nummer dan niet langer zijn dan een minuut of twee. De nieuwe single van Ratboys klokt een dikke acht minuten waarvan bijna tweederde in beslag wordt genomen door een gitaarsolo. Alsof het 1973 is in plaats van 2023! Bands die hun kont tegen de krib gooien, daar houden we van.
Toch is Ratboys alles behalve oubollig of ouderwets. De band is zelfs nauwelijks retro. De sound van dit moment, naast post punk is zacht zingende meiden omgeven door stevig rockende gitaren (folk noir) en dat is wat Ratboys serveert met Black Earth, WI.
Ratboy komt uit Chicago zingt over een dorp in de staat Wisconsin en nam het nummer live in één take op in het Paleis van Justitie in Seattle. Amerikaanser kan bijna niet. Beter ook niet op dit moment.