Ook de tweede single van het nieuwe DIIV album is een monumentje op shoegaze-gebied.
Laag vliegende gitaren in een coating van reverb en diep in de mix liggende zang vormen de basis van deze traag rockende track, die naar het einde toe wint aan spanning, tempo en volume. Zach Smith blijft rustig doorzingen terwijl om hem heen de boel glorieus uit de hand loopt. De vierde van het New Yorks DIIV heet Frog In Boiling Water. Vanaf 24 mei is hij te koop en te streamen.
GUNMOLL was een van de bands op Noorderslag waar van te voren nog niemand van had gehoord en na hun optreden ‘trending topic’ was.
Nu is er een eerste single die een goede indruk geeft van wat GUNMOLL zoal te bieden heeft. En dat is niet weinig. Tata’s Lie is een exotische, hyper energieke, vernuftige en ook originele pop/rocksong. Exotisch vanwege de J en/of K-pop achtige zang. De hyper energie wordt veroorzaakt door een maniakale drummer en een partij smeuïge bas. Het vernuft zit hem in de gekke details. De originaliteit is een optelsom van dit alles.
Tata’s Lie kan onmogelijk het werk zijn van een beginnend bandje. We waren dan ook niet verbaasd toen we ontdekten dat de motor van GUNMOLL een duo is dat kan bogen op ruime ervaring. Jolien Grunberg heeft eerder geëxperimenteerd en geflirt met pop, electro, r&b en punk, maar lijkt nu pas echt haar draai te hebben gevonden. Bram Bol is een gelauwerd producer op wiens staat van dienst namen staan als Bombay, Blupaint en Laura Palmer. Nu maar hopen dat er festivalprogrammeurs aanwezig waren bij het optreden van GUNMOLL in Gruun.
De meningen lopen uiteen of IST IST klinkt als een jaren tachtig of jaren negentig band. Consensus bestaat over het feit dat de mannen uit Manchester aansluiting zoeken bij de somberman’s rock van de late twintigste eeuw.
Dat lukt de ene keer beter dan de andere, maar Lost My Shadow is weer een schot in de roos. De nieuwe single is een geconcentreerde, donker ingekleurde post new wave track met de voor het bandgeluid zo kenmerkende bariton van frontman Adam Houghton. Of er snel een album volgt vermeldt het verhaal niet. Wel staat er weer een mooie toer op de planning. Je kunt IST IST ondergaan op 22 maart in Vera, Groningen, 24 maart In De Vorstin, Hilversum, de 26ste in Doornroosje, Nijmegen, de 27ste in Rotown, Rotterdam en last but zeker niet de minste show is op 30 maart op Paaspop.
De eerste Popwarmer ooit voor The Marías! Maar niet voor het eerst op Pinguin Radio. Toch nog even een voorstelrondje; The Marías is een Amerikaanse indie dreampopband uit L.A. met Spaanstalige invloeden. Soms soul, soms jazz. De nieuwste single Run Your Mouth is meer disco en behoorlijk poppy!
Dat oefening inderdaad kunst baart laat Donna Blue horen op hun nieuwe album, Into The Realm Of Love. Talent had het duo altijd al net als elan en goede smaak, maar hun arsenaal is inmiddels uitgebreid met doortastendheid en wat muzikanten ‘chops’ noemen, het vermogen om de muziek in je hoofd daadwerkelijk te verklanken.
Onveranderd zijn de bronnen waaruit Bart en Danique inspiratie putten, le musique pop français uit de periode 1965-1972 en Amerikaanse West-Coast pop uit hetzelfde tijdsvak. De niet onbelangrijke inbreng van Donna Blue zelf is een licht weemoedige grondtoon, die vrijwel al hun songs siert. Zwakke plekken kent Into The Realm Of Love niet echt, wel zijn we op een paar liedjes extra verliefd, waaronder de finale van het album, In Blue.
Uptight van Home Counties is een lekker allegaartje met elementen uit de (post) punk en new wave, disco en techno.
Ofwel een plaatje waar hokjesgeesten flink van in de war raken. Je kunt er op dansen, maar ook over napraten. Te tekst is zowel een aanklacht tegen de belachelijk hoge prijzen van de drankjes en de lange rijen voor de deur van de clubs. En een uiting van vrees, of je niet saai bent of te oud tussen al dat jongen volk. Uptight komt op het debuutalbum van Home Counties dat op 3 mei moet gaan uitkomen. Opgetreden wordt er vooralsnog alleen in de U.K.
Het is moeilijk naar The Oranges van Junodream te luisteren zonder aan Pink Floyd te denken.
De band doet ook netjes aan bronvermelding in hun bio op Spotify. Naast de Floyd noemen ze ook AIR en Spiritualized. The Moody Bues had er ook nog wel bij gekund. Het moge duidelijk zijn dat de Britse band van de soft rock is, de atmosferische variant die ook wel spacerock of gewoon dreampop wordt genoemd. Het is de smaakvolle manier waarop Junodream leentjebuur speelt en het ontspannende effect van hun songs die ze vrijwaart van beschuldigingen van plagiaat. Origineel is dus anders, maar wie zijn rock graag melodieus heeft en ook niet al te ingewikkeld kan het slechter treffen dan Junodream. Veel slechter.
Mdou Moctar is boos, nee furieus en dat steekt hij niet onder stoelen of banken met zijn nieuwe single tevens titelnummer van zijn nieuwe album.
Funeral For Justice is een woest rockende song, een bijtende punkversie van de woestijnrock waarmee de meestergitarist naam maakte. De directe aanleiding voor zijn toorn is waarschijnlijk het steeds hoger oplopende gewapende conflict in Niger en de sub-Sahara, de regio waar hij vandaan komt. Het is momenteel echter bijna overal hommeles in de wereld. Op veel te veel plekken wordt de rechtvaardigheid ten grave gedragen. Dat maakt Funeral For Justice actueel en relevant. De opvolger van Afrique Victime verschijnt o 3 mei. Woensdag 28 augustus zal Mdou te zien zijn in de Paradiso.
Over Johan kunnen we kort zijn. Met The Great Vacation heeft de band rond Jacob De Greeuw een van zijn beste albums tot dusver gemaakt. En dat terwijl de band in enigerlei vorm al ruim drie decennnia actief is!
Een deel van de honneurs van het welslagen van het laatste album moet Jacob delen met meestergitarist Robin Berlijn. De co-componist is van alle songs op de nieuwe plaat. Samen zijn zij nog sterker dan Jacob alleen al was. Het is natuurlijk overdreven om het duo De Greeuw & Berlijn in één adem te noemen met Lennon & McCartney, Jagger & Richards en Goffin & King, maar niet eens heel veel.
Het titelnummer van de nieuwe Johan is uit op single om de aandacht te vestigen op de uitgebreide tournee, die op het moment dat je dit onder ogen krijgt waarschijnlijk al lang en breed is uitverkocht. Voor hen die achter het net hebben gevist hopen wij op een of meer festivalshows van Neerland’s beste indie-band.
De laatste keer dat we Mr E tegenkwamen was hij verliefd en zelfs een beetje gelukkig. Hoe zou het nu met hem zijn?
Nog steeds redelijk tot goed lijkt het. Maar E zou E niet zijn als hij zich niet ergens zorgen over zou maken. In TIME zingt hij over het verstrijken der jaren, de klok die nimmer stilstaat, maar dus niet over verdwenen vriendinnen, bedrogen echtgenoten of andere vormen van luddevedu.
Als we de titels bekijken van het vijftiende Eels album, ‘Eels Time!’, dat we op 7 juni mogen verwachten is het nog steeds koek en ei in huize E; Sweet Smile, Song For You Know Who, I Can’t Believe It’s True lijken het werk van een gelukkig man. Het blijft wennen, een happy E. Maar hopelijk is dit zijn nieuwe normaal.
