Nieuwe MICH is net als de oude MICH geen zware kost maar wel weer erg smakelijk.
De invloeden (krautpunk/shoewave/new punk etc) zijn onderhand versmolten tot een eigen sound. Daarin spelen de m/v koortjes een belangrijke rol net als de bubbelbas en de heldere herhalende gitaarloopjes. De leadzang is dit keer van Bastiaan Bosman, de compositie weer van de hele (studio)band. De releasedatum van album vier van de Amsterdammers nadert met rasse schreden.
Lonesome Drifter van Charley Crockett lijkt een vreemde eend in de indie-bijt tot je de gitaarsolo hoort. Dan besef je weer dat rock ‘n’ roll bestaat uit gelijke delen rhythm & blues en country.
Charley ken je misschien nog van Run Horse Run, een Graadmeter hit in 2020. Hij mag dan wel van de country zijn en nog hard core ook, maar de Texaan is ooit begonnen als rapper. Charley is ook hartpatiënt, die al een paar kantje-boord momenten heeft beleefd. Misschien is dat de verklaring voor zijn uitzonderlijk hoge productiviteit. 15 albums in 10 jaar met een 16e op komst. Voor de meeste Pinguin-luisteraars zal Lonesome Drifter niet veel meer zijn dan een novelty hit, een geinig tussendoortje. Maar hou je wel van een beetje country dan is Charley Crockett een van de grotere namen in het (alternatieve) veld. En voor de ouderen onder ons, ja hij is een verre nazaat van Davey Crockett.
Met de release van Graze begint she’s green aan een nieuwe fase van hun nog prille loopbaan. De band uit Minneapolis heeft getekend bij een nieuw label dat serieus werk van ze wil maken.
Dat moet niet moeilijk zijn. She’s green heeft de juiste sound op het juiste moment. Inderdaad shoegaze. Graze begint eh– gracieus, maar je voelt de bui al hangen en inderdaad komt het moment waarop Zofia Smith haar stem moet verheffen om boven het lawaai uit te komen dat wordt geproduceerd door haar bandgenoten. Wat she’s green iets anders maakt dan veel eigentijdse shoegazers is dat de band twee hardwerkende gitaristen heeft en in de persona van miss Zofia een coole zangeres met een ijzig mooie stem.
Cryogeyser is een losjes rockend trio uit L.A. dat net haar tweede album heeft losgelaten.
De track die de kar moet trekken heet Mountain. Daarop horen we naast de stem van Shawn Marom ook die van Karly Hartzman. Haar kennen we als ex van MJ Lenderman en frontvrouw van de band Wednesday. Mountain is een mooie mix van de gruizige rock van Cryogeyser en de morsige countryrock van Wednesday. Goed dat ze elkaar hebben gevonden. De single is ook representatief voor de rest van het kwaliteitsalbum can Cryogeyser dat zeker een bezoekje waard is voor fans van shoegrunge, dreamgaze en verwante gitaargenres.
Vienna Vienna is een queer artiest uit Californië – echte naam James Barrie – die zich heeft ontworsteld aan zijn streng christelijke milieu en met God Save The Queens een LBTHQ strijdlied heeft afgeleverd dat kan wedijveren met Tom Robinson’s Glad To Be Gay.
De titel is natuurlijk een woordspeling op het Britse volkslied dat ooit met smaak is verkracht door The Sex Pistols. Vienna Vienna is ook van de punk, maar dan American style a la Iggy en Lou. Op Youtube ontdekten we een liveversie van God Save The Queens die net even wat feller is dan de studio-uitvoering. Die bleek ook officieel uit, dus die draaien we. Op Spotify is deze versie helaas (nog) niet te vinden.
Kruis Altin Gün met Epica en je krijgt iets dat klinkt als Yan Lâle. De band heeft er een geslaagde popronde, een finaleplek in de Amsterdamse Popprijs en een debuut EP opzitten en is nu klaar voor de toekomst.
Misschien speelt Yan Yâle op safe door met een cover te komen. Meftunum Sana is oorspronkelijk van de Turkse zangeres Gaye Su Akyol. Maar het is zeker geen klakkeloze cover. De sterke punten van de band – een kosmopolitische sound, een geweldige zangeres en solisten die van wanten weten- komen goed uit de verf. Gevaar dat Yan Lâle verward wordt met Altin Gün is er niet. De band is heavy, psychedelisch en zelfs een beetje gothic. Vandaar ook de vergelijking met Epica. En vanwege de met gemak toonladders beklimmende frontvrouw.
Wekelijks maakt onze verslaggever Martje Schoemaker een podcast over de nieuwe singles die je die week nieuw hoort op de Pinguin Radio playlist.
Een nieuwe week betekent dus weer veel nieuwe muziek op Pinguin Radio, deze platen hoor je voorbij komen:
Pinguin Radio introduceert 3 TO KNOW. Met zoveel nieuwe muziek en opvallende artiesten is het leuk als we ze iets beter leren kennen. Dus stellen we de belangrijke vragen!
Altijd dezelfde vragen, altijd een andere artiest. Dit keer leggen we de vragen voor GUNMOLL. Release party’s: 21 feb – Willem Twee, Den Bosch & 25 mrt – Muziekgieterij, Maastricht.
Fan van Stevie Bill begint met een dikke vette knipoog naar Norwegian Wood van The Beatles. En wij als Beatlefans spitsen dan meteen onze oren natuurlijk. Zoals de foto doet vermoeden maakt Stevie Bill de zogeheten moderne bedroom pop. Gewoon heerlijk voortkabbelende popmuziek met teksten waar een jonge vrouw in de twenties tegenaan loopt. En… Stevie Bill komt uit Nederland. Opgegroeid in Amsterdam, volwasssen geworden in Berlijn en nu het ‘gaan maken’ in de USA. Ze stond in januari op Noorderslag, daarvoor heeft ze wel even flink moeten reizen want de Amsterdamse woont dus in New York!
Alles met Thom Yorke is een moetje. De man staat op zo’n hoog voetstuk in Pinguinland, dat elke vloek en zucht moet worden gerapporteerd.
Thom’s meer experimentele werken willen nog wel eens schuren, maar zijn muzikaal samengaan met Mark Pritchard is opvallend toegankelijk. Wellicht behoeft de naam Mark Pritchard enige toelichting. Pritchard is een in Australië werkende Brit. Hij heeft muziek uitgebracht onder eigen naam en in collaboratie met tal van gelijkgestemden, waaronder ook al eerder onze Thom.
Het leeuwendeel van zijn releases spelen zich af op de dansvloer. De laatste jaren zoekt Pritchard het echter meer in de ambient hoek. Dat zal ook de leeftijd zijn hij is 53. Back In The Game, zijn samenwerking met Yorke is een 80’s klinkende electro-popsong. De Radiohead/Smile voorman zingt dus, maar zijn stem is zo vervormd dat hij niet echt herkenbaar is. Dat doet echter niets af aan de kwaliteit van de song die we waarschijnlijk ook wel hadden opgepikt als master Yorke er niet aan had meegewerkt.
