Je moet als rockact maar durven om een r&b hit te coveren, zeker zo’n monumentaal nummer als Pony van Ginuwine, een wereldwijde superhit in 1996.
L.A. duo Slothrust komt er niet alleen mee weg, maar eigent zich het nummer volledige toe. Zozeer zelfs dat je in eerste instantie je oren niet gelooft. Hé? Dit nummer ken ik, neeee. Ja dus. De Pony van Slothrust is net zo hitsig als het baanbrekende origineel van Ginuwine en zijn producer Timbaland, maar met zijn verleidelijke vrouwenstem, loodzware gitaren en roffelende drums misschien net even subversiever. Hetis hoe dan ook een schoolbeeld van een goede cover. Mocht je de dikke vier minuten van de single versie van Slothrust‘s Pony te kort vinden dan ligt er ook nog een veertien minuten uitvoering op je te wachten.
Het eerste nieuwe nummer in 5 jaar van glass beach is een imposant om niet te zeggen overrompelend stuk muziek. Vergelijkingen met The Mars Volta en het meer recente Void van Ty Segall liggen voor de hand, maar klinken doet band vooral als zichzelf.
The glass beach story begint in 2015. In dat jaar verhuist zanger J McClendon van Texas naar L.A. want daar gebeurt meer dan thuis in het slaperige Burleson. Het idee is om als soloartiest aan de slag te gaan, maar wanneer in 2019 het eerste album uitkomt blijkt glass beach een trio. Inmiddels zijn er vier glass beach boys. ‘The first glass beach album’, zoals de plaat heet slaat in als de bekende bom. Er volgen nog een remix-editie van het debuut en een stel sterke covers, waaronder -speciaal voor Pride Month 2021- een versie van Welcome To The Black Parade van My Chemical Romance.
En nu is er dus The CIA, een gloednieuwe single waarmee de band laat weten in blijde verwachting te zijn van een tweede album. ‘Plastic Death’ staat voor begin 2024. The CIA, een song over paranoia is compacter en harder en energieker, maar minder freaky dan de nummers op het eerste album. Radiovriendelijk is misschien niet de juiste term, maar radiowaardig is The CIA zeer zeker wel.
Five Dollar Shake brengt ‘Hell Bent’ uit, de eerste single en opener van het aankomende debuutalbum ‘Bigger Heart’. Een nummer over wanhoop, woede en veerkracht. Zangeres Lucinda Legaspi vertelt: “Ik schreef ‘Hell Bent’ toen ik het beu was me verdrietig en machteloos te voelen tijdens m’n scheiding.”
Het einde van haar huwelijk trok een diepe groef in Legaspi’s leven: “Ik was boos op mezelf omdat ik niet boos was op de situatie, en dus schreef ik teksten om mezelf woedend te laten zijn. Woede kunnen voelen gaf me de energie en kracht om een weg vooruit te zien. Ik hoop dat ‘Hell Bent’ andere mensen ook uit dat lethargische moeras kan helpen.”
‘Hell Bent’ is vanaf 20 oktober te beluisteren via alle streamingskanalen. Het is de eerste single van het album ‘Bigger Heart’ dat Five Dollar Shake op 27 januari presenteert in poppodium De Helling in Utrecht. Kaarten zijn nu in de verkoop via dehelling.nl.
Album ‘Bigger Heart’
‘Hell Bent’ is het perfecte voorproefje voor ‘Bigger Heart’, opvolger van EP ‘1, 3, 3, 4…’ uit 2022 en de eerste full length plaat van Five Dollar Shake.
Het album is rauw en puur, en vertelt een voor bijna iedereen herkenbaar verhaal van een gebroken relatie. Een scheiding zette het leven van Legaspi op z’n kop. Als hart op de tong-zangeres begon ze alle woede, frustratie en pijn van zich af te schrijven, met de band als ultieme uitlaatklep. “I’m hell bent to make it out alive” zingt ze vastbesloten in de stevig rockende plaatopener. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan: “You did wrong by me and you did right by you”, klinkt het gefrustreerd in ‘Wrong By Me’.
‘Bigger Heart’ gaat ook over empowerment, over realiseren dat je aan jezelf genoeg hebt (’Damn Self’), terwijl je voor het eerst met een boormachine in je hand staat om in je nieuwe huis een plank aan de muur te bevestigen (’I Can Do It Myself’). Over weer op boevenpad gaan (’Midas’), over het even niet meer zien zitten (’It Will Do’) en over alles weer in perspectief zien, met alle emoties die daarbij komen kijken, in de monumentale titelsong ‘Bigger Heart’.
Er zit bloed, zweet en tranen in het schaamteloos oprechte ‘Bigger Heart’. Toch is het album geen tranendal maar juist een energiek manifest voor empowerment. Gemaakt om lekker hard te draaien, en dan komt Five Dollar Shake je het verhaal ook nog graag live vertellen. Op 27 januari presenteert de band haar album in De Helling in Utrecht. Hierna volgt een albumtour door Nederland.
Five Dollar Shake speelde al op de Zwarte Cross en in het voorprogramma van Amerikaanse soul en blues-topacts als Southern Avenue en Fantastic Negrito. In 2022 verscheen de eerste EP ‘1,2,3,4…’ en in 2023 de meeslepende Lizzo-cover ‘Cuz I Love You’. ‘Bigger Heart’ werd met producer Bram Dewachter in studio Wedgeview opgenomen.
Five Dollar Shake is:
Lucinda Legaspi – zang
Anne Kruiter – gitaar
Marja Silvertant – basgitaar
Bas van der Starre – Hammond, toetsen
Jelmer de Haas –drums
Bond is de naam, niet James , maar Paul Bond. Of om het officieel te houden PJM Bond. Geïnspireerd door een verhalenbundel van Ernest Hemingway uit 1925 heeft PJM een interdisciplinair kunstwerk gemaak. Onderdeel daarvan is een liederencyclus dat tevens functioneert als debuutalbum. Eerder verscheen er al een EP van de Volendamse singer-songwriter.
Voor wie niet bekend is met Hemingway. De Amerikaan was waarschijnlijk de meest mannelijke aller auteurs; wereldreiziger, oorlogsveteraan, Nobelprijs laureaat, overlever van drie (!) vliegtuigongelukken en vier huwelijken. En functionerend alcoholist. PJM’s tribuut heet net als de bundel In Our Time. 17 songs staan er op de plaat, verhalende, mooi aangeklede luisterliedjes die waarschijnlijk het best tot hun recht komen voor een open haard en een fles whiskey binnen handbereik. Een hoogtepunt is het nummer The Battler dat wordt geserveerd met een partij slide-gitaar waar Ry Cooder trots op zou zijn.
De twee songs van de nieuwe EP van The Stone Souls die nu uit zijn laten een verfijning horen van de Americana stijl waarop de muziek van de band van Theodor Versteegen is gestoeld.
Silence The Fear komt met een desolate woestijnklank die gestalte krijgt middels een ‘high and lonesome’ slide-gitaar en gedubbelde leadzang. Het nummer klinkt alsof Theodor het heeft geschreven toen hij een keer met autopech gestrand was in de Mojave desert wachtend op de AAA.
Achteraf begrijp je wel waarom Kim Janssen zich nooit helemaal thuis voelde in het singer-songwriter hokje. Hij is niet het type dat graag zijn diepste zielenroerselen deelt of je zijn persoonlijke levensvisie wil opdringen. Liever laat hij zijn fantasie de vrije loop en wil hij verrassen, zichzelf en zijn publiek. Daarom heeft hij besloten verder te gaan onder een pseudoniem. Als Cape Sleep.
Als je Kim’s oude platen terugluistert hoor je geen grote stilistische verschillen met zijn debuut als Cape Sleep, de single Telephone. Hij maakte en maakt verzorgde, sfeervolle luistermuziek en heeft nog steeds die zelfde warme stem en wendbare falset. Wel klinkt Telephone misschien ietsje zelfverzekerder of trefzekerder. Dat effect heeft een vermomming. Als je niet direct herkenbaar bent durf je meer. Cape Sleep dus, onthou die naam.
Het gerucht dat Nusantara Beat over niet al te lange tijd zou ophouden te bestaan klopt gelukkig niet. We zijn voorlopig nog niet van ze af! En gelukkig maar, want de nieuwe single is weer een schot in de roos.
Het verhaal is bekend. Nusantara Beat bestaat uit muzikanten met een Indonesische achtergrond. Zij zijn gaan grasduinen in het muzikale verleden van hun voorvaderland, hebben diverse parels ontdekt, afgestoft en opgepoetst tot glanzende eigentijdse psychpopsongs. De oogst van hun arbeid staat binnenkort verzameld op een album naar verluidt aangevuld met een paar eigen songs. Kota Bandung is single nummer drie en weer zo’n zwoele mix van surf, indo-rock en exotica. Bandung is overigens een stad op het eiland Java. Nusantara Beat gaat over een tijdje op tournee door Indonesië. Back to the roots dus. Wie weet wat voor muzikale schatten ze daar nog zullen aantreffen.
Al die leuke nieuwe bands die de ene single na de andere afvuren. Het is bijna niet meer bij te benen. Gelukkig heb je ons daarvoor. Zo weten wij te melden dat er alweer een nieuwnummer uit is van bar italia.
De opvolger van my little tony heet Jesey, de eerste keer overigens dat de band een hoofdletter gebruikt, maar dit terzijde. Jelsy is onmiskenbaar bar italia maar toch weer net even anders dan voorgaande pareltjes als nurse, changer en tony. De bodem van Jelsy –een sfeervol lied over amoureuze obsessie- is namelijk akoestisch en zo hoorden we de bar nog niet eerder. Verder continueert de band de boy/girl duet vorm en komt ook Jelsy met een fraaie sologitaar. Jelsy en tony staan op het nieuwe album van bar italia, The Twits dat op 3 november volgt.
concerten: 23 november rotown, rotterdam en 24 november bitterzoet, amsterdam.
Mud van bdrmmis helemaal nieuw en dus niet afkomstig van het in juni uitgekomen I Don’t Know album van de Britse softgaze band.
Zoals de meeste songs van bdrmm komt ook Mud niet meteen hard binnen, maar loont het om het nummer een tijdje op repeat te zetten. Ook omdat hij maar drieënhalve minuut duurt wat vrij kort is voor hun doen. Aanleiding voor de release is een nieuwe trektocht door Europa. Ons land wordt getrakteerd op maar liefst drie shows op het Left Of The Dial festival in Rotterdam op 19, 20 en 21 oktober, een optreden op 4 november in de bovenzaal van de Paradiso en de 5e in Merleyn, Nijmegen.
De remix, de remake en de cover hebben er een zusje bij gekregen, de rework. Het is een nieuwe manier om een oud nummer nieuw leven in te blazen. De rework zit tussen de remake en de cover in. De opdrachtgever is meestal de oorspronkelijke artiest of in sommige gevallen hun nabestaanden. Die nodigen een bevriende of bewonderde act uit om een bestaand nummer te reviseren. Alles mag eigenlijk als het oude nummer nog maar een beetje herkenbaar blijft.
Een zeer geslaagde rework, beter dan het origineel zelfs is die van Paramore‘s C’est Comme Ça door Wet Leg. Moeilijk zal de klus niet zijn geweest. Als je de oorspronkelijke versie hoort lijkt het wel alsof Haley en de boys het nummer hebben geschreven met Wet Leg in het achterhoofd.
C’est Comme Ça (re:Wet Leg) staat op Re: This Why, een complete rework van Paramore’s comeback album, This Is Why dat begin dit jaar uitkwam. Opvallend is dat Paramore niet heeft gekozen voor grote namen, maar voor jonger en hipper volk zoals daar zijn Julien Baker van boygenius, Romy van The xx en DOMi & JD BECK en Wet Leg dus. Meiden die vroeger waarschijnlijk wel fan waren van Paramore.
