“Being bullied is one of the worst things i have ever experienced besides my autism.
As a result of being bullied during my elementary school period I wrote this song as a form of therapy, unfortunately it never got out of my head. Although i was treated with professional therapy.
I hope it will help other children who are being bullied today!”
Powered by Penguin Artists
Na een veni vidi vici op Vestrock en Dauwpop bracht Editors eerder deze week het nieuws naar buiten dat ze op 6 oktober de release van hun nieuwe album, EBM komt vieren met een concert in de Ahoy. Dat is een kleine twee weken na de release van hun zevende langspeler.
We denken dat de E van de albumtitel voor Editors staat en de M voor music. Resteert de vraag wat de B betekent. Een goede gok zou Blanck Mass kunnen zijn, naar het nieuwe lid en inmiddels vaste producer van de band.
Nieuwe single, Karma Climb is net als het eerder verschenen Heart Attack een geslaagd voorproefje. Stilistisch is er niks nieuws onder de zon, maar de sturm und drang waarmee een en ander wordt gebracht maakt veel goed.
Bittersweet Timpani is zo’n nummer waar iedereen iets anders in hoort, afhankelijk van je leeftijd en kennis van de pophistorie. In de comments op Youtube worden o.a. Devo, maar ook Faith No More en Adam & The Ants genoemd. Wij willen daar nog The Sweet aan toevoegen, je weel wel van Ballroom Blitz.
Waar iedereen het over eens is is dat Bittersweet Timpani een glamrocknummer is, neo glamrock haasten we ons er bij te zeggen, want ook al wordt WOOZE vergeleken met oude helden er is weinig retro’s aan hun sound. WOOZE is een Brits/Koreaans duo dat sinds 2018 zo’n dozijn tracks heeft uitgebracht die opvallen vanwege hun hoge energiepijl, stilistische verscheidenheid en opvallende songtitels. We noemen er een paar; Ladies Who Lunch With Me, Get Me To A Nunnenry en I’l Have What She’s Having.
Nieuwe single Bittersweet Timpani pas prima in dit rijtje. Een timpani is een trommel, een keteldrum om precies te zijn. Wat er bitterzoet is aan zo’n instrument mag WOOZE weten.
Eigenlijk doen we niet aan covers, maar voor Androgynous van Nation Of Language maken we graag een uitzondering. Omdat het een goed nummer is, maar vooral omdat het zo’n verrassende keuze is. Een cold waveband die een nummer covert van een warmbloedige rockband!
Het origineel van Androgynous komt uit 1984 en is van The Replacements, een band die in niets lijkt op Nation Of Language. The Replacements was een rudimentaire rammelrockband met de reputatie altijd dronken te zijn. Maar hun songs waren bijzonder en getuigden van empathie en sensitiviteit die sterk contrasteerden met hun Stones-achtige hedonisme. En dat is waar Ian Devaney van Nation Of Language op aansloeg. Daarnaast vond hij het een uitdaging om een gitaarnummer in een synth-jasje te stoppen.
Androgynous komt binnenkort uit als 7” met een volgens Deveney verassing op de b-kant. Dat moet dan wel iets heel bijzonders zijn.
De Franse indiepop band Phoenix is terug! De invloedrijke groep rondom zanger Thomas Mars staat altijd garant voor catchy, frisse nummers. Zo ook de nieuwe single Alpha Zulu. Het is even wennen, maar dan heb je ook wat. Phoenix heeft tevens de Alpha Zulu tour aangekondigd; een grote tour door de USA (met Porches) waar het gezelschap uit Versailles zeer populair is. Nederland is voor de eerste keer in negen jaar tijd op 25 november in Paradiso aan de beurt. Bij zijn is meemaken, Phoenix is live zeer de moeite waard. Waarschijnlijk kunnen we dit jaar dus ook een zevende studioalbum van het viertal verwachten.
Stacks is een ietwat mysterieus of in ieder geval social media-loos duo dat zich toelegt op het produceren van elektronische sfeersongs waarin de balans doorslaat naar de menselijke maat. We schrijven duo, maar je zou Stacks ook als trio kunnen beschouwen met de studio als derde lid.
Het introverte Above Ground dat met zijn vele vocale lagen een nazaat is van I’m Not In Love van 10cc (en Moments In Love van Art Of Noise) is wel en niet representatief voor, Love and Language het tweede album van de Antwerpenaren. Niet omdat het het nummer weemoediger is dan de rest. Wel omdat het een mooie etalage is voor het technische vernuft, de warme sferen en de muzikaliteit van Jan en Sis Matthé.
Releasefeest 16 juni in Garage Noord, Amsterdam.
Pinkshift is een onbehoorlijk rockend trio uit de Amerikaanse stad Baltimore. Op zang hebben we de charismatische Ashrita Kumar, op gitaar de virtuoze Paul Vallejo en op drums de tomeloze Myron Houngbedji. Aan de atoomkracht van het trio kan je afhoren dat ze het zelfde kraanwater drinken als Turnstile.
Op het eerste gehoor doet Nothing (In My Head) wel aan Paramore denken, maar na de giftige gitaarsolo en het stekelige refrein vergeet je alle vergelijkingen en hoor je dat Pinkshift stevig op eigen benen rockt.
File under zeer veelbelovend!
Denk je aan Woodstock dan zie je een zee van hippies intens genieten van bands als Santana, Jimi Hendrix en Jefferson Airplane. Of aan de bosrijke omgeving waar Bob Dylan en The Band in een groot roze huis muzikale geschiedenis schrijven.
Vanaf nu moeten we ons beeld van Woodstock enigszins bijstellen. Het rustieke plaatsje in up state New York is namelijk ook de thuis en uitvalsbasis van The Bobby Lees, een stel bevlogen herrieschoppers die je moet plaatsen ergens in de hoek van garagerock, punk of gewoon tijdloze rock ‘n’ roll.
De band telt vier leden die geen van alleen Bobby of Lee heten. De bandnaam komt van een song van hun debuutalbum. Aanjager is Sam Quartin. Zij schrijft en zingt de teksten die nogal persoonlijk zijn, denk sekse, drugs, en mentale zaken.
Met het vlammende door Vance Powell (White Stripes, Arctic Monkeys, Wolfmother) geproduceerde Dig Your Hips maakt de band reclame voor hun derde album dat precies over een week (17/6) uitkomt onder de titel Hollywood Junkyard. Dat moet gevierd worden! Dat doet de band met een tournee door Europa.
In ons land is The Bobby Lees zelfs 3x te zien en wel op 24 juni in Merleyn in Nijmegen, 25 juni op het Kliko festival in Haarlem en de 26ste in de bovenzaal van Paradiso. Zorg dat je er bij bent!
Marleen Hoebe en Jesse Koch vormen het Haagse artpop duo Silver Lake en brengen vandaag hun nieuwe, zomerse single Beaches uit. Silver Lake staat een aantal weken ook op de playlist met Violet. De band is aanstaande zondag 12 juni te zien op het gratis festival Parkpop, Den Haag.
“Dit nummer is bedoeld als herinnering aan dat je altijd schoonheid en hoop kunt vinden in de dingen om je heen. Een soort gezongen knuffel en een gevoel van hoop.
Marleen: “Voor mij is het strand een plek waar de tijd stil lijkt te staan, wat heel rustgevend kan zijn in een wereld waar je omringd wordt door chaos en verandering. Ik wilde een nummer maken wat datzelfde gevoel in me opriep. Als ik naar dit nummer luister, stelt het me altijd gerust en maakt het me kalm en tevreden en ik hoop dat mensen die thuis of waar ze ook naar dit nummer luisteren ook een gevoel van veiligheid krijgen.”
De video is volledig geschoten op analoge 16mm en super 8 film in de omgeving van Sevilla en Cadiz in Zuid-Spanje. We hebben daar in totaal 4 draaidagen gehad en op bepaalde momenten van de dag wanneer het licht buiten op z’n mooiste was, wisten we gewoon niet waar we moesten beginnen met filmen. Het is zo’n ontzettend mooi gebied. Een aantal van de shots wilden we filmen terwijl het eb was, op een stuk waar land en bootjes droog kwamen te liggen die de rest van de dag gewoon onder water lagen, dus dat was soms een race tegen de klok. Dan zagen we het water steeds dichterbij komen terwijl wij nog helemaal opgebouwd stonden met de camera en onze spullen. Al met al hopen we dat de beelden aanvoelen als een nostalgische, mooie herinnering aan de zomer.”
Zes jaar geleden, in de romantische, nachtelijke setting van een oude Amsterdamse kroeg, werd de fundering voor het nieuwe artistieke duo Silver Lake gelegd. Na elkaar daar, op het podium, ontmoet te hebben, besloten Marleen Hoebe en Jesse Koch partners te worden in het leven, en later ook in de muziek. Vlak voor het uitbreken van de pandemie besloot het duo het creatieve potentieel van hun relatie dieper te verkennen, met als resultaat het aangrijpende en sfeervolle art-pop project Silver Lake.
The Haunted Youth begint op stoom te komen. Vielen er vorig jaar nog gaten van meerdere maanden tussen releases, Broken is verschenen terwijl Shadows nog aan het klimmen is in de Graadmeter.
Het feit dat je dit leest betekent dat ook Broken weer een schot in de roos is. Wederom getuigt Joachim Liebens van een verlangen naar een tijd die hij alleen van horen zeggen kent; de roemruchte jaren tachtig toen men bepaald niet zuinig was met een galmpje hier of een echootje daar. De beat is up dit keer, dat maakt Broken dansbaar zonder echt een dansnummer te zijn. De spannende opbouw vindt zijn apotheose in een door gitaren gedomineerd eindspel. De fade out suggereert dat er ook een album versie bestaat.
