Category: Nieuwe Muziek

Death Cab for Cutie – Roman Candles

Begin dit jaar kregen we voor het eerst sinds 2018 weer bericht uit het Death Cab For Cutie kamp. Bandbaas Ben Gibbard was de curator van een Tribute To Yoko Ono album dat verscheen op haar 89ste verjaardag. We hebben de bijdrage van Death Cab, Waiting For The Sunrise nog gedraaid.

Nu is er een gloednieuwe single van de band en het goede nieuws dat er een nieuw album in het vat zit. De eerste single van het Asphalt Meadows album is klein en fijn, maar bepaald niet fijnzinnig. Het net iets meer dan twee minuten durende Roman Candles begint met sterk vervormde drums en eindigt met een batterij overstuurde synthesizers. Tussen start en finish horen we een band die rockt alsof ze net zijn begonnen i.p.v. eind vorige eeuw. De spanning past bij Gibbard’s tekst over zijn door o.a. corona gevoede angst dat het einde der tijden nabij is. Het tiende album van Death Cab For Cutie komt op 16 september uit.

Kiwi Jr. – Night Vision

Alle vormen van vliegen hebben een vorm van melancholie over zich en het uitzicht vanuit de Chopper is zo wazig als het maar kan: missiegericht, zowel heimelijk als zelfgerealiseerd. Dit album is beslist (maar bijna heimelijk) anti-patio-sunscreen-Beach Boys vrijgezellencruise-sing-a-long. Natuurlijk laten deze liedjes een beetje licht door de jaloezieën, maar ze prikkelen richting slapeloosheid, corrupte burgemeesters, Kennedy Curses, sekstapes en hertengeweren. ‘Chopper’ is het vogelperspectief van het grote evenement – een echt nachtelijk karakter van olievlek, filmkorrel, zoeklicht, nachtvlucht. Het is gespierd en kwetsbaar; luid en toch stil: zowel een waarnemer als op de een of andere manier het waargenomen spektakel zelf.

Wat in de slacker-fase slacky was, werd strakker, met lakglazuur. Gladde glans, rechtgezet onrecht; vermoorde baas, gepromoveerde pionnen. Met Boeckner die hoogspanningsschokken uitzendt bij elk reiken naar een bekend instrument, breidt Kiwi Jr. het palet uit met snaarmachinelied, gesynthetiseerde langwerpige en Dentyne Classic Menthol vocalen van sopraan Dorothea Paas (US Girls, Badge Epoch Ensemble), die misschien al tijd al het ontbrekende puzzelstuk was.

Kiwi Jr. brengt de Chopper naar een nieuwe hoogte en demilitariseert de technologie net als flacons, piloten en cargoshorts. Sierlijk in de lucht erboven, maar wanneer de Chopper landt, is er chaos op de grond. Kiwi Jr. roept een advies: “Look Out!” When it gets close, it’ll blow the hat right off of your head.”

Pink Mountaintops – Nikki Go Sudden

Pink Mountaintops volgt GM hit Lights Of The City op met een ode aan Nikki Sudden, een half vergeten Britse rocker met lijntjes naar R.E.M. Waterboys en Wilco. Een kleurrijk figuur die Sudden die in 2006 op 49 jarige leeftijd plotseling overleed aan een hartaanval.

Nikki Go Sudden heeft wel iets van de Bowie/T Rex glamrocksound die Sudden zo bewonderde. Dat plus een vioolsolo, of beter fiddle-solo. De track staat net als Lights of The City op het opvallend afwisselende nieuwe album van de band uit Vancouver, Peacock Pools.

Phoebe Green – Lucky Me

De Britse ‘indie diva’ Phoebe Green heeft haar nieuwe single Lucky Me uitgebracht, tegelijkertijd met de aankondiging voor haar gelijknamige debuutalbum.

Het nummer gaat over dankbaarheid, en hoewel Phoebe Green struggles heeft met haar mentale gezondheid, realiseert ze zich toch dat ze een enorm goed leven lijdt.

In eigen land wordt Green beschouwd als één van de meest opwindende nieuwkomers van dit moment. Zo stond ze afgelopen weekend op The Great Escape in Brighton.

Live:

8 juni – Amsterdam, Melkweg (uitverkocht)

Personal Trainer – Rug Busters

Personal Trainer heeft net een succesvolle toer door Groot Brittannië afgesloten. Toch altijd spannend, een Hollandse band op ronde in het land waar het zo’n beetje begon. Een van de hoogtepunten van de set zal Rug Busters geweest zijn.

De nieuwe single is een logisch vervolg op Key Of Ego. Net als op dat nummer heeft frontman Willem Smit zich een zangstijl aangemeten die tussen zingen en rappen inzit, maar toch anders is dan de praat-zangstijl die momenteel zo populair onder zijn Britse post-punk collega’s.     

Rug Buster is lekker springerig om niet te zeggen funky. Fraai ook zijn de zware gitaren in de break en grappig de astmatische mondharmonica solo, allemaal net zo aanstekelijk als een lachbui.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Deep Dive

Een puntje van kritiek aangaande Rolling Blackouts Coastal Fever is dat ze voor een band met drie gitaristen in de gelederen wel een beetje zuinig zijn met gitaarsolo’s. Nieuwe single, Deep Dive dat tegelijk verscheen met het vierde album van de Australiërs, Empty Rooms maakt gelukkig veel goed.

Een sterke riff vormt de aftrap van een midtempo rocker waarin de gitaren welig tieren. Er mompelt weliswaar iemand doorheen maar de laatste anderhalve minuut is alleen maar gitaar, zo’n bevlogen solo die je naar je luchtgitaar doet grijpen. 

KEG – Kids

Humor en popmuziek gaan moeilijk samen, maar het Britse KEG zou wel eens de uitzondering op de regel kunnen zijn. We gaan er dus van uit dat de kale koppen van de bandleden in de video van Kids grappig bedoeld zijn.

De zevenkoppige kunstpunkband KEG mag dan wel uit het Britse Brighton komen, de band haalt zijn mosterd  in het Amerika van c.a. 1980. Denk Devo, B52’s en vroege Talking Heads. Maar dan met trombone en koebel. Kids –dat lijkt te gaan over een au pair die niet van kinderen houdt- is de nieuwste van nu in totaal zes songs van KEG.

Het probleem van humor in popmuziek is dat grappige acts vaak one hit wonders blijken te zijn. Hun trucje is maar één keer leuk.  Maar de indruk bestaat dat KEG gewoon gek is. En een beetje gekte is natuurlijk helemaal niet zo gek voor een rockband.  Vraag maar aan Devo, B52’s en David Byrne.

late night drive home – Awkward Conversations

late night drive home komt uit El Paso, Texas, een stad diep in het hart van Trump Country. Onderwerpen als politiek en religie kunnen we daarom waarschijnlijk maar beter vermijden, maar een boom opzetten over muziek moet geen probleem zijn. Daar lijkt de band wel iets zinnigs over te kunnen vertellen.

Ook al heeft late night drive home nog niet veel meer dan een handvol singles op zak, er is nu als sprake van een eigen sound. Daar spelen zanger Andre Portillo en gitarist Juan Vargas een belangrijke rol in. De eerste heeft een karakteristiek, nasaal stemgeluid, de tweede verstaat de kunst  zijn instrument lekker te laten gieren zonder te overdrijven. Vargas heeft ook een duidelijke voorkeur voor lange lijnen en hoge noten. Het energieke Awkward Conversations is een goed voorbeeld van de kunst en het kunnen van de dus veelbelovende Texaanse nieuwkomers. 

Popwarmer: Metric – All Comes Crashing

Het Canadese gezelschap Metric verrast ons met de nieuwe single All Comes Crashing. Het eerste werk in vier sinds het album Art of Doubt waarvan de spannende track Dressed to Suppress nog IJsbreker was. Op All Comes Crashing laat Metric zich van hun beste indiepop kant horen. Eigenlijk weer net zo ‘catchy’ als op modern classics Help I’m Alive en Gimme Sympathy. De hoofdrol is voor de herkenbare gitaarriff. Het kwartet uit Toronto mag dan al sinds 1998 bestaan, Metric weet zich nog steeds opnieuw uit te vinden en actueel te zijn. En daarin is Metric echt niet de enige Canadese indieband.. <insert> Arcade Fire. In juli verschijnt het achtste studioalbum Formentera. De perfecte soundtrack dus voor een zomervakantie op het Spaanse eiland.

Giant Walker – All We Have Is Gone

Giant Walker lijkt de naam van een figuur uit Game Of Thrones, maar is de naam van een band uit Newcastle. Een progressieve rockband om volledig te zijn.

De club van vier wordt aangevoerd door Stefanie Fish die zich afvroeg waarom er geen bands zijn die de introspectie van Radiohead mengen met de lyriek van Soundgarden en het beheerste geweld van Deftones. Dat was makkelijker gedacht dan gedaan, maar tijdens corona heeft het 4-tal gewikt en gewogen en geschuurd en geschaafd aan een collectie tracks die samen het debuutalbum, All In Good Time vormen. Negen nummers goed voor 40 minuten beheerst lawaai.

Het is moeilijk een favoriet te kiezen. De keus is uiteindelijk gevallen op All We Have Is Gone, want dat heeft alles wat Giant Walker boven het maaiveld doet uitsteken, een betonnen riff, een onalledaags ritme, een paar fraaie gitaarsolo’s en een zangeres die langzaam opstijgt. Het wachten is op een Euro-tour.