The Districts luiden de release van hun nieuwe ‘Great American Painting’ album in met het sterke No Blood.
Zanger Rob Grote leidt de band in een nummer dat constant in beweging is en het verschil tussen couplet en refrein niet altijd even duidelijk. Tussen de gezongen bedrijven door horen we verschillende gitaarsolo’s en ook een vintage orgelbreak. Ondertussen houdt de ritmesectie het tempo er goed in.
No Blood gaat over zinloos geweld. Grote schreef het nummer naar aanleiding van de bloederig aanslag in de Bataclan in Parijs in 2015. The Districts speelden die dag in een andere club in Parijs.
De man achter de knoppen tijdens de opnamen van het Great America Painting album was de notabele Joe Chiccaerelli, die we nog kennen van zijn werk met bands o.a. The Strokes en The Killers. Het album verschijnt op 11 maart.
Ze komen van de Maasvlakte, maar klinken alsof ze van de wide open spaces van – noem eens een zijstaat- Wyoming komen. De officiële term is countryrock, maar feitelijk is het dus polderrock wat Elephant ons voorschotelt.
Medicine is de opvolger van Calling, en minstens zo mooi. Het zijn niet alleen de ingetogen lead en fraaie samenzang die de rock van Elephant richting country trekt, maar ook de gitaren. Die klinken als of ze ergens onderweg tussen Nashville en Tulsa zijn opgenomen. De man die Elephant zo puur en authentiek Yankeenees laat klinken is Pablo van DeWolff.
Op 27 mei brengt het uit Chicago afkomstige indie rock trio Dehd hun nieuwe studioalbum Blue Skies uit via Fat Possum. Het album werd in hun thuisstad Chicago opgenomen door de zanger en gitarist van de band Jason Balla. Het album werd gemixt door Craig Silvey (Arcade Fire, Portishead, The National) en gemasterd door Heba Kadry (Björk, Slowdive, Cate Le Bon).
De eerste single Bad Love is nu uit.
Dehd’s vierde album Blue Skies (en de eerste die verschijnt bij Fat Possum) biedt opnieuw een schok van tijdige hoop, maar met twee keer zoveel kracht. De 13 liedjes op het album voelen als zaklampen in het donker, die erkennen hoe moeilijk alles kan zijn, van liefde en seks tot leven en sterven, terwijl ze de inspiratie halen uit hun eigen ervaringen.
Het enthousiaste ontvangst van Flower of Devotion gaf Dehd toegang tot meer middelen – budgetten, studio’s, producenten. Maar in plaats van iets nieuws te zoeken, investeerden ze in zichzelf, hun proces en hun diepe geloof in wat ze altijd al deden. Ze boekten dezelfde studio waar ze Flower of Devotion hadden opgenomen, maar verdrievoudigden hun verblijf, zodat ze de tijd hadden om met arrangementen te spelen en zich te laven aan een wonderland van drummachines en synthesizers.
Jason Balla heeft in de loop van Dehd’s carrière aan zijn sporen als producer gewerkt, dus dit was een kans om zich uit te leven en te verkennen. Eric McGrady dacht na over wat hij als drummer nog meer kon laten horen door lagen toe te voegen aan de dreunen uit zijn verleden. En Emily, die toegeeft dat het maken van platen altijd al een emotioneel slopend proces is geweest, concentreerde zich op het aanwenden van haar ontembare energie, door haar kracht in deze nummers te laten vloeien zonder erdoor te worden overmeesterd. Dehd gaf zichzelf de ruimte om fouten te maken en om een statement te maken. Blue Skies is hun aangrijpende, verlossende en intens grappige testament van vertrouwen in jezelf en jezelf te pushen.
De teksten zijn scherper en slimmer op Blue Skies. De harmonieën en ritmes zijn verfijnder en doordacht. De sfeer is dieper, de schommelingen ertussen inspirerender. Maar dit is nog steeds Dehd, alleen wilder en wonderbaarlijker dan ooit tevoren. ‘This is all we get,’ schreeuwt Emily in de laatste regels van de plaat, tijdens een lied over dingen in perspectief zien om ons aan te moedigen om meer in het nu te leven, ‘Best to take the risk.’
De triomfantelijke eerste single Bad Love is een golf van zelfbevrijding, Emily die de leiding neemt in een anthem over het toegeven van je fouten, het zoeken naar vergeving, en het vinden van een weg vooruit. “Bad Love is about recovering from love addiction and making a decision to stop choosing and aligning with people who aren’t your energetic match. I wrote it for myself and for everyone who needed to hear a song about choosing new forms of love. it’s about chasing a relationship with oneself rather than an unhealthy one, one that just doesn’t quite fit, or a codependent one. everyone experiences loneliness and everyone needs connection. i wished to reclaim loneliness for myself and others as something not embarrassing or to be a kept dark secret. i wanted to embrace loneliness and being alone, alchemizing it with friendship and behaviors with self that don’t involve romance or sex.” Bekijk die video hieronder.
Waarschijnlijk kregen de mannen van a fungus te horen dat er al een Nederlandse band is/was met de naam Fungus en hebben ze daarom besloten hun bandnaam met kleine letters te schrijven en er een a voor te zetten. Niet dat er enige verwarring kan zijn over wie wie is. De oude Fungus was van de geitenwollensokkenfolk, a fungus is zoals ze zelf zeggen, ‘a noisy teenrock band without a clear direction’. Uit Amsterdam.
Helemaal richtingloos is de band overigens niet en erg noisy ook niet. In ieder geval niet op Mark’s Bag. Maar we begrijpen wat ze bedoelen. Afgaand op de drie liedjes die a fungus nu uit heeft zouden we de band onder het kopje postpunk (no wave) willen scharen. Dat betekent in hun geval los rockende gitaarliedjes met onverwachte wendingen en ongepolijste zang. Helaas kunnen we -ook al wordt de titel toch snel zo’n twintig keer herhaald- niet precies verstaan wat er in Mark’s Bag zit, maar als het is wat we denken willen wij ook wel wat.
Wen er maar aan Pinguins, ook indie ontsnapt niet aan de trend van pop in je moerstaal. De Eefjes, Froukjes en natuurlijk alle vaderlandse rappers hebben onze taal in ere hersteld als voertaal van Nederlandse popmuziek. Voor veel rockliefhebbers is de Engelse taal onlosmakelijk verbonden met het idioom, maar dat hoeft dus niet zo te zijn. The Scene en Tröckener Kecks hebben vorige eeuw al bewezen dat je geloofwaardig kunt rocken in je eigen taal zonder te klinken als een volkszanger of cabaretier.
De Toegift laat nu met Zo Waren De Dagen horen dat onze taal zich ook prima leent voor droompop-achtige indie. De stem zit zo mooi in de muziek dat je de optie hebt om niet naar de tekst te luisteren, maar er is helemaal niks mis met de welgekozen woorden over een zomer(dag) in Zeeland. Bonus punten ook voor het fraaie koor en de ruimtelijke productie. De debuut EP van De Toegift verschijnt op 1 april, dat is geen grap, maar wel leuk.
In de oertijd van de rock ‘n roll, de jaren vijftig duurde een nummer zelden langer dan 2 minuten. In de sixties werden de songs vaak twee keer zo lang. Niet zozeer omdat men toen meer te vertellen had, maar omdat het kon. Het verlengen gebeurde vaak door het refrein en couplet gewoon nog een keer te herhalen. Dat had Lucy Dacusook moeten doen.
Het krokante Kissing Lessons is een van haar beste nummers, zou misschien haar allerbeste song zijn geweest als ze er nog een minuutje aan had geplakt. 1:54 is echt te kort. Op repeat zetten helpt, maar het zou beter zijn geweest als een van de vier producers van Kissing Lessons had gezegd, weet je wat we moeten doen? Het refrein en couplet nog een keer herhalen.
Kissing Lessons komt niet op een album, maar wel op een 7” singletje met op de b-kant Thumbs van haar nog vrij verse Home Video album. Aanleiding voor het tussendoortje is Valentijnsdag.
Psychedelic Porn Crumpets klinkt op Bubblegum Infinity alsof er na 1967 nooit meer iets is gebeurd in de rockwereld. Geen hardrock of punk, laat staan Britpop of grunge.
Met zijn blitse geluidseffecten, wowze wendingen en te gekke tekst klinkt Bubblegum Infinity als Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett. Oude hippies zullen het leuk vinden dat ‘hun’ muziek nog gemaakt wordt. Hun kleinkinderen kunnen met de Psychedelic Porn Crumpets op inhaalcursus. Tussenliggende generaties zullen de jonkies waarschijnlijk waarschuwen voor de gevaren van drugs!
Wie dachtSkeggs te kunnen wegzetten als weer zo’n Australische paddo-rock band; hartstikke leuk zo lang het duurt, maar daarna al weer snel vergeten, moet eens naar Stranger Days luisteren.
Skeggs overtreft zichzelf met deze mooie melancholieke meezinger, een nummer dat de kampvuurproef met vlag en wimpel doorstaat. Als je het woordeloze refrein eenmaal hebt gehoord, heb je er nog dagen plezier van.
Stranger Days gaat over het recht om te dromen en je niet laten ontmoedigen door tegenslag. Over overleven dus. Ouder en wijzer klinkt het trio op hun nieuwe single. De lat der verwachtingen voor hun nieuwe album is weer een stukje hoger gelegd.
Sharon van Etten nam in 2021 een tussenjaar. Ze bracht een luxe versie uit van haar toen tien jaar oude Ten album waarop ze bevriende/bewonderde acts als IDLES, Courtney Barnett en Fiona Apple vroeg de songs van dat album te coveren. Daarnaast wist ze Angel Olsen te verleiden een duet met haar op te nemen, het zeer succesvolle Like I Used To.
2022 is nog maar net een maand oud en miss van Etten is alweer terug met een nieuwe single. Porta is standaard Sharon, een mid-tempo track waarin de diva tegen een decor van synths, gitaren en achtergrondkoor de strijd aangaat met haar demonen. Nieuw is het niet, goed wel.
Family Names is de nieuwe single én de titeltrack van het nieuwe Afterpartees-album en laat daarmee de band in optima forma horen. Het derde album van de Limburgers verschijnt op 25 maart. In April presenteert Afterpartees het album met vier release-shows; in EKKO Utrecht, Rotown Rotterdam, Stroomhuis Eindhoven en De Bosuil in Weert.
De nieuwe single van Afterpartees is een opbeurend en catchy popliedje over een onontkoombaar feit van het leven: iedereen heeft familie. Want familie is voor altijd, en dat is fijn of verschrikkelijk of ergens daartussenin. Qua tekst en thema ligt het liedje in het verlengde van Life Is Easy track Call Out Your Name, niet dat de band nu aan arrogante conceptalbums of word-building werkt, maar dit is eerder een logisch vervolg: waar het ene liedje ging over de voornaam, gaat Family Names over de achternaam, familie, kinderen en de de soms vreemde gewaarwording van verjaardagen, familiedagen, ooms, tantes en het bij elkaar horen.
Maar laat deze emotionele bagage je enthousiasme voor dit liedje alstublieft niet temperen: er is namelijk genoeg te waarderen aan deze vrolijke popsong – van de catchy riffs tot de marcherende drums, het sferische (red: sferisch betekent bolvormig, je bedoelt mysterieus of zo) intermezzo en het panisch einde vol uit de bocht vliegt, Family Names is een liedje voor je zondagmiddagwandeling of de zenuwinzinking na een vaderlandse kringverjaardag.
Geniet er van, de band is er trots op.
Voor hun derde album hebben Afterpartees de touwtjes zelf in handen genomen. Geen managers, geen deadlines, geen niks. Vijf broers die samen muziek maken. Ze bouwden een studio in een paardenstal (lees: blokhut) ergens in de bossen van Horst en zetten daar in drie weken het album op tape.
Family Names is een ode aan saamhorigheid, vriendschap en eten. Mooie liedjes over de onmogelijke dingen in het leven, zoals optochten die nooit ophouden en het voor altijd bezoeken van je stamkroeg. Met klanken van de Limburgse zandgrond catchy powerpop uit de jaren 80, met juichende koortjes en killer gitaarriffs (aldus de gitarist). Een album voor de zomer en de herfst, voor familiebijeenkomsten en eenzame wandelingen.
Afterpartees komt uit Horst, Limburg. Door vrienden en vijanden bestempeld als de leukste liveband van het land. Nooit beschreven als de best geklede band van Nederland, maar dat daargelaten. Ze speelden op elk denkbaar festival (waaronder Pinkpop, Best Kept Secret, Into The Great Wide Open en Lowlands) en hebben bijna altijd goede zin.*
Muzikaal schuilt Afterpartees ergens tussen Iggy Pop, The Strokes, Parquet Courts, Jonathan Richman en Blondie. Melodieuze powerpop met een goed oor voor hooks. Soms onbeschaamd mooi of onbesuisd hard. Liedjes voor festivals en gesloten rookhokken. Zingend de kerk in. Afterpartees zijn terug.
Het album Family Names komt 25 maart uit via AT EASE. Vanaf nu beschikbaar als pre-order op cd en vinyl.
