Zoals de meeste muzikanten moet ook Andrea Scaniello bijklussen om in haar onderhoud te voorzien. De bandjes waar ze in zat liepen best aardig, maar een vetpot was het zeker niet. Andrea werkt in de horeca.
De lange nachten, het drinken, het hangen en de vluchtige vriendschappen die ze sloot met gasten en collega’s inspireerden haar tot het schrijven van een set songs die de kern vormen van het debuutalbum van Dropper, haar eerste eigen band. Nu de 30 in zicht komt bekroop Andrea een gevoel van nu of nooit. Het werd dus nu. Het album van Dropper gaat Don’t Talk To Me heten, op 11 februari komt hij uit.
Ok Ok Ok is het derde tipje van de sluier. Eerder verschenen Memoirs Of Working In A Bowling Alley en Don’t Worry Up als lokkertjes voor de plaat. Dropper heeft van alles wat, rock, pop, garage, punk en zelfs een beetje country. De boel wordt bij elkaar gehouden door Miss Scaniello, die haar levensliederen zingt met een lichte weemoed in haar stem.
BAMBARA is een New York’s rocktrio dat bestaat uit de tweelingbroers Reid en Blaze Bateh en jeugdvriend William Brookshire. De boys kennen elkaar nog uit de tijd dat ze samen naar school gingen in Athens, Georgia. Die stad staat op de popkaart staat als de geboortegrond van o.a. R.E.M.
Daar lijkt BAMBARA dus helemaal niet op. De vier albums die de Bateh broers tot nu toe hebben uitgebracht zijn gevuld met duistere, onheilspellende, soort van gothic rocktracks. Nieuwe single Birds is ook geen vrolijke meefluiter, maar wel een stuk minder ondergronds en ondoorgrondelijk dan te doen gebruikelijk voor het trio. Een verbetering dus.
We weten niet precies welke broer zingt, maar hij klinkt als een licht vertraagde Mick Jagger, inclusief diens plagerige zangstijl en eigenzinnige timing. De kracht en pracht van Birds zit hem echter in het gitaarwerk, een wereldriff en een zo mogelijk nog mooiere solo. Zo vitaal en opwindend hebben The Stones sinds 1980 niet meer geklonken.
We moeten er rekening mee houden dat de andere nummers van het nieuwe album van BAMBARA weer van die zompige sombermansrock gaat worden, maar als Birds een indicatie is van een nieuwe richting dan kan BAMBARA wel eens een hele grote gaan worden!
‘Heavy Noise Rock since 2005 – Besançon France’ is de summiere tekst die Jack & The Bearded Fishermen op Spotify hebben gezet.
Uiteraard zit er geen Jack in Jack & The Fishermen, zelfs geen Jacques, en de kans dat er zich vissers onder de bandleden bevinden is miniem omdat Besançon dichter bij de Alpen ligt dan bij zee. Wel lijkt het aannemelijk dat de mannen nog een andere dagbesteding hebben naast herrieschoppen, want in de ruim 15 jaar dat ze actief zeggen te zijn hebben Jack & co slechts twee albums afgeleverd. Maar als ze bezig zijn dan kan je moeilijk om ze heen.
Nieuwe single Beware Of Birds klinkt als een traag rockend luchtalarm. Ongeremde gitaren, opstandige bassen, een dwarse drummer en losse samenzang zijn de ingrediënten van een nummer dat zowel origineel als goed is, een combi die niet zo vaak voor komt als je zou willen.
Enfin het begin is er van een derde album, een zeer veelbelovend begin dus.
De Amerikaanse indierockband Warpaint kondigt vandaag hun vierde langspeler Radiate Like This aan, dat op 6 mei uitkomt. De bekendmaking gaat gepaard met de release van de eerste single Champion. De aanstaande plaat pakt de draad van het vorige studioalbum Heads Up op en zet het bijzondere verhaal van de band voort. Als Heads Up de volwassenwording was, dan toont Radiate Like This de band in al haar glorie.
Zes jaar geleden bracht Warpaint het studioalbum Heads Up uit. Sindsdien is het druk geweest voor de bandleden: ouderschap, tours en soloalbums kregen voorrang en zorgden voor grote logistieke uitdagingen om Warpaint weer bij elkaar te brengen. De drang was groot: met meer dan 20 jaar op de teller is Warpaint zowel een band als een thuis geworden voor de vier bandleden. En dus zochten ze elkaar op en werd er een nieuw album gesmeed in de begindagen van de pandemie.
“I was saying the other day that we should’ve called this album Exquisite Corpse, but it was already taken,” aldus zangeres/gitarist Emily Kokal, verwijzend naar de titel van de eerste EP van Warpaint uit 2007. “It would’ve been very fitting.”
Vanwege de fysieke afstand tijdens de pandemie nam elk bandlid stukken apart op – vaak in een geïmproviseerde studio – en stuurde het werk door naar de volgende. Hierdoor was er tijd om elk nummer laag voor laag en tot in detail af te werken. “It’s the first time we’ve ever made an album like that, but in a weird way, it made us take our time with everything”, zegt Emily Kokal (zang/gitaar). “The process felt more meditative, less rushed”. Het resultaat ervan is het scherpste Warpaint album tot nu toe, dat bestaat uit strakke en verleidelijke tracks.
Thomas Azier is als een haai, immer in beweging. Het zijn geen reuzensprongen die hij maakt, maar stilstaan is duidelijk geen optie.
Voor nieuwe single Skin & Blister lijkt hij zich zich te hebben laten inspireren door de werken van de vroege Roxy Music en de late Japan/David Sylvian. Tot in de puntjes verzorgde croonermuziek dus met een zucht naar avontuur.
Skin & Blister heeft een zinderde spanning die wordt gecreëerd met minimale middelen; een metronomische bas, de binnenkant van een vleugel, een (bamboe?) fluit. Tegen het eind mag een sopraansax een wat langere lijn blazen, komen de keyboards op en roeren ook de andere instrumenten zich nog even, maar de spanning blijft om te snijden.
De meeste artiesten zijn na tien jaar wel uitgeraasd. Thomas Azier lijkt nog maar net begonnen.
Say It is alweer het vijfde nummer van NewDad dat we oppikken. De band uit het noorden van Ierland, wat iets anders is dan Noord Ierland maakt deel uit van het snel groeiende leger gitaarbands met een vrouw als aanvoerder.
Bevelhebber is Julie Dawson. Zij is behept met een zachte stem waarmee ze soms harde dingen zegt. Zo gaat Say It over een liefde die van één kant lijkt te komen. De andere kant, die van Julie dus pikt dat niet langer. Julie’s troepen ondersteunen haar betoog met batterij dromerige gitaren die net als Julie lieflijker klinken dan ze feitelijk zijn.
Say It komt binnenkort op EP twee van Newdad, die is opgenomen in het Noord Ierse Belfast.
Nieuwe Parquet Courts single, Watching Strangers Smile staat niet op het nog verse Sympathy For Life album om de simpele reden dat het nog niet afwas. Ook punkbands hebben deadlines blijkbaar. Gelukkig is de track niet ergens in een virtuele lade beland zodat we gewoon kunnen genieten van dit nakomertje. En te genieten valt er genoeg aan het rustig voortkabbelende liedje dat dankzij een lekker orgelloopje en een mooi instrumentaal coda weer net even anders is dan we van de New Yorkers zijn gewend.
De Staat geeft vandaag een visueel vervolg aan de nieuwe fase die eind 2021 werd ingeluid. Hierbij wordt muziek onderverdeeld in drie kleuren en bijbehorende emoties, zoals de Amerikaanse kunstenaar Rothko dat ook deed met zijn schilderijen. Bij de eerste gebundelde release van Red, Yellow, Blue werden er drie nummers tegelijkertijd uitgebracht. Een daarvan is What Goes, Let Go. Van deze track verschijnt vandaag een nieuwe videoclip, die in al z’n eenvoud een andere kant van de band belicht. Net als bij de eerder uitgebrachte videoclip van Numbers Up (Yellow), nam Torre Florim de creatieve leiding op zich. Filmmaker Jeffrey Roekens is de regisseur van de nieuwe clip. Ook in het nieuwe jaar worden er voor iedere gemoedstoestand nummers uitgebracht in bundels van drie, op onaangekondigde momenten.
What Goes, Let Go is het eerste nummer uit de categorie Blue, dat deel uitmaakt van drie categorieën die de band in november van 2021 introduceerde. Blue vertegenwoordigt een melancholische, ingetogen geluid dat tot het muzikale spectrum van De Staat behoort.
Torre Florim: “De video is bedoeld om het gevoel te geven dat je kijkt naar mijn diepe innerlijke gedachten, terwijl ik de persoon omhels van wie ik hou. Het is alsof je me ziet nadenken over alles wat ik in het lied zing, precies op datzelfde moment. Een omhelzing, gefilmd alsof het het enige is dat telt. Je blijft achter met de vraag: is dit een omhelzing van liefde, of is dit een afscheid?”
Op 21 januari komt Broken Brass met de eerste single ‘Broke’ van het aankomende gelijknamige album, dat op 22 april 2022 zal verschijnen. Pablo van de Poel, zanger/gitarist van DeWolff, voorziet deze single van de nodige funky gitaarlocks en een scheurende solo. Broken Brass is een next level brass band. Explosief en energiek, en combineert de energie van brass met de attitude van rock ‘n’ roll, de drive van funk en de flow van hiphop.
Met dit nieuwe album blikt de band terug op de afgelopen paar jaar, die voor elke liveband een uitputtingsslag waren. Broken Brass is broke qua financiën, maar zeker niet als het gaat om inspiratie en doorzettingsvermogen. ‘Broke’ gaat over dat gegeven; over platzak raken onderweg, hard blijven werken, je doelen en ambities nastreven, blijven doorzetten en vertrouwen houden in een goede afloop. De afgelopen periode gaf de band de unieke kans om te kijken naar de persoonlijkheden en internationale diversiteit van de band, de gezamenlijk behaalde (internationale) successen en om te ontdekken waar de kracht van de band ligt.
“I’m broke, I don’t care, I’ll be working hard till it works out for the best” – Broken Brass
Met meer dan 500 shows op de teller is Broken Brass een door de wol geverfde live band. Broken Brass is dan ook een live band bij uitstek. Energiek en eclectisch, waarbij punchy bassen worden gemixt met schetterend koper. Met hun enerverende shows hebben ze festivals over de hele wereld omver geblazen. Het negental heeft clubs en festivals in bijna 20 landen veroverd met optredens op VH1 Festival (India), Secret Garden Party (VK), Fusion Festival (GER), Zwarte Cross (NL), Paaspop (NL) en meer. De band gaat in 2022 dus zeker weten (internationaal) touren op het nieuwe album. In Nederland staat de clubtour inmiddels gepland, met 10 shows in onder andere Melkweg, Helling en Simplon.
TOUR:
– 18 maart 2022: Simplon, Groningen
– 19 maart 2022: Volt, Sittard
– 25 maart 2022: Rotown, Rotterdam
– 26 maart 2022: Burgerweeshuis, Deventer
– 31 maart 2022: Fitfth, Eindhoven
– 01 april 2022: Luxor, Arnhem
– 02 april 2022: Helling, Utrecht
– 09 april 2022: Melkweg, Amsterdam
– 15 april 2022: Paard, Den Haag
– 16 april 2022: Neushoorn, Leeuwarden
We kennen Jack White als opgewonden standje, maker van opgefokte soms zelfs hysterische rocksongs. Heel soms echter gunt hij ons een glimp van zijn zachte kant. De country remake van zijn vorige single Taking Me Back was voor zijn doen ingetogen en zelfs elegant. Zijn nieuwe single is zelfs introvert te noemen.
Het akoestische Love Is Selfish gaat over Jack’s onvermogen de liefde naar zijn hand te zetten. Hij wil best wel, maar telkens staat hij met lege handen en zijn mond vol tanden. Vroeger zou Jack zijn frustratie hebben uitgeschreeuw en had hij zijn gitaar in de strijd gegooid om zijn gevoelens kracht bij te zetten. Maar nu hij tegen de 50 loopt wint de berusting het steeds vaker van de boosheid. Opvallend is dat Jack nog steeds de blues heeft, maar dat zijn muziekstijl richting country verschuift.
Tot zover onze psychologische verklaring voor het feit dat mister White zich inhoudt op Love Is Selfish, single twee van soloalbum drie, Fear Of The Dawn dat op 8 april verschijnen zal. Het plan is dat Jack op 1 juli in de AFAS te zien zal zijn.
